Αντώνης Δραγανίγος | μέλος της Π.Ε. του ΝΑΡ και της ΚΣΕ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ Αριστερά και πανδημία ▸ Βαθύτερη στρατηγική κομμουνιστική απάντηση, πολιτικό αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα ρήξης Οι εποχές αποδείχτηκαν σκληρές. Οι εικόνες των χιλιάδων νεκρών στοιχειώνουν κάθε μέρα στα κανάλια. Μαζί με αυτές κατέφθασαν και οι βαρύγδουπες προειδοποιήσεις δια στόματος Κ. Μητσοτάκη: Όλος ο πλανήτης έχει βυθιστεί σε μια βαθιά κρίση. Κανείς δεν θα μείνει αλώβητος… Και πράγματι όλος ο πλανήτης έχει βυθιστεί στην πιο βαθιά και καθολική κρίση του καπιταλισμού, με εκτιμήσεις για ύφεση 6-8% σε παγκόσμιο επίπεδο, που σε πολλές χώρες θα είναι ακόμα μεγαλύτερη. Η σοβαρότατη πολλαπλή κρίση που αντιμετωπίζουμε, υγειονομική, οικονομική/κοινωνική και περιβαλλοντική, προδιαγράφει τις εξελίξεις στον καπιταλισμό και την ταξική πάλη για τα επόμενα χρόνια. Στην χώρα μας, η εικόνα αυτή μπορεί να είναι ακόμα χειρότερη. Στη διάρθρωση του ελληνικού καπιταλισμού παίζουν καθοριστικό ρόλο κλάδοι και τομείς της οικονομίας που θα πληγούν πολύ βαριά από την παρούσα κρίση (τουρισμός/επισιτισμός, εμπόριο, μεταφορές). Και ακόμα, κουβαλάμε τις εξωφρενικές δεσμεύσεις της μεταμνημονιακής επιτροπείας και τους περιορισμούς των Συμφώνων Σταθερότητας της ΕΕ, που, όσο και αν προσωρινά χαλαρώνουν για να επιτρέψουν στις χώρες να δανειστούν, είναι εδώ για να οδηγήσουν όλη την Ευρώπη σε ένα φρικιαστικό μνημόνιο διαρκείας. Το σύστημα μπορεί να μην «δημιούργησε» την πανδημία, αλλά την χρειάζεται για να κάνει μια νέα βουτιά στην εκμετάλλευση, για να βρει νέα καύσιμα για να ξεπεράσει τη δομική κρίση του 2008. Η πανδημία δεν «δημιούργησε» την κρίση του καπιταλισμού. Ήρθε για να την παροξύνει και ταυτόχρονα για να αποτελέσει την «ιδανική ευκαιρία» για την αποφασιστική επίθεση στους εργαζόμενους. Η κυβέρνηση της ΝΔ, με τη συνέχιση και κλιμάκωση της πολιτικής της μέσα στις συνθήκες της υγειονομικής κρίσης, έχει χαράξει την κατεύθυνσή της. «Ευτύχησε» να έχει δίπλα της έναν ΣΥΡΙΖΑ που «έβαλε πλάτη», δεσμευμένος από την πολιτική που ο ίδιος ακολούθησε. Οριστικά τοποθετημένος στο αστικό στρατόπεδο, ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει πρόταση προς το ΚΙΝΑΛ για «προοδευτικές κυβερνήσεις», η οποία μόνο σαν κακόηχο αστείο, απόηχος μιας άλλης εποχής, ακούγεται. Το κεντρικό ζήτημα της επόμενης περιόδου είναι το ποια τάξη, η αστική ή η εργατική και τα λαϊκά στρώματα, θα πληρώσει τον λογαριασμό της αντιμετώπισης της νέας φάσης της δομικής και καθολικής καπιταλιστικής κρίσης και των επιπτώσεων της πανδημίας που εξελίσσεται. Η πανδημία μάς έβαλε σε μια νέα εποχή. Απέναντι στην «καταστροφή που μας απειλεί» χρειάζεται να ανέβει το μπόι της απάντησή μας. Να απαντήσουμε στην οξύτητα των αντιθέσεων, παίρνοντας υπόψη τα συμπεράσματα και τη συσσωρευμένη πείρα όλης της προηγούμενης φάσης του κινήματος. Πρώτα απ’ όλα, την ανάγκη για μια βαθύτερη στρατηγική κομμουνιστική απάντηση, που έλειψε καθοριστικά στην περίοδο 2010-15 και δημιούργησε το έδαφος για τη ρεφορμιστική ηγεμονία στο πλατύ «αντιμνημονιακό» ρεύμα τις περιόδου. Γιατί, πράγματι, για όλους όσους πιστεύουν ότι ο κομμουνισμός είναι η «κίνηση που καταργεί την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων» είναι η κατάλληλη ώρα η «κομμουνιστική προοπτική» να πάψει να είναι ένα «ευαγγέλιο» ξεκομμένο από τη σημερινή ζωή και να συνδεθεί με τις βαθιές σύγχρονες αντιθέσεις, να πάρει δυνάμεις από την αγωνιώδη αναζήτηση εκατομμυρίων ανθρώπων για μια κοινωνία που μπορεί να εξασφαλίσει μια αξιοβίωτη ζωή. Έτσι, για παράδειγμα, τα κοινά καθολικά και δωρεάν δημόσια αγαθά για όλους, ενάντια στην εμπορευματοποίηση και την αποθέωση της ατομικής ιδιοκτησίας, αποδεικνύονται όρος επιβίωσης εκατομμυρίων ανθρώπων. Το ερώτημα «τι» και «πώς» παράγουμε, ενάντια στη ληστρική εκμετάλλευση του ανθρώπου και της φύσης, δεν μπορεί να αφορά μια κάστα καπιταλιστών, αλλά να αποτελεί συλλογική απόφαση της κοινωνίας. Η εργατική δημοκρατία είναι η απάντηση στον κίνδυνο ενός «πανοπτικού κράτους», της «περιορισμένης δημοκρατίας» και της καθολικής καταπίεσης, στο όνομα της ασφάλειας. Η εργατική τάξη μπορεί να αποκτήσει και πάλι τον ηγετικό της ρόλο στην κοινωνία, τώρα που όλοι ορκίζονται στο όνομα όσων παρέμειναν στην πρώτη γραμμή: των υγειονομικών, των ντελιβεράδων, των εμποροϋπάλληλων που γύρισαν τα «γρανάζια της κοινωνίας» εκεί στα δύσκολα…
Δεν υπάρχει «μετά», χωρίς την αναγκαία δράση «τώρα». Το «μένουμε ενεργοί» και μαχόμενοι με όποιες συνθήκες, θα κρίνει την Αριστερά της επόμενης ημέρας
Η μάχη για την αναγέννηση και ενίσχυση της κομμουνιστικής κατεύθυνσης πρέπει να ολοκληρώνεται με ένα άμεσο, πολιτικό, βαθιά αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα ρήξης με τις κυρίαρχες επιλογές του συστήματος. Να ποιοι είναι ορισμένοι κόμβοι του για την επιβίωση και την αντεπίθεση του κόσμου της δουλειάς: Ανατροπή-ακύρωση όλων των αντεργατικών-αντιλαϊκών μέτρων παλιών και νέων. Να πληρώσει το κεφάλαιο και όχι οι εργαζόμενοι την κρίση. Αποφασιστική ενίσχυση του δημόσιου συστήματος υγείας και υπεράσπιση όλων των δημόσιων αγαθών. Μονομερής ακύρωση του προγράμματος μεταμνημονιακής επιτροπείας και των εξωφρενικών –ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες– αιματηρών πλεονασμάτων. Διαγραφή του χρέους για τη χώρα μας και όλη την Ευρώπη. Εθνικοποίηση των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων με εργατικό έλεγχο. Έξοδος από την ΕΕ. Ακύρωση των εξοπλιστικών προγραμμάτων και της πολεμικής προετοιμασίας, σε μια περίοδο που οι εξοπλισμοί αυξάνονται με πρωτοφανείς ρυθμούς σε όλο τον κόσμο. Αντιμετώπιση της περιβαλλοντολογικής καταστροφής για μια νέα αρμονική σχέση ανθρώπου-φύσης. Πάλη για τα δημοκρατικά δικαιώματα και τις λαϊκές ελευθερίες. Ξέρουμε ότι η επόμενη περίοδος θα είναι δύσκολη. Μέσα στις πρωτόγνωρες συνθήκες της πανδημίας δοκιμάστηκαν όχι μόνο «απόψεις» αλλά και πρακτικές. Υπήρξαν δυνάμεις με αναφορά στη «ριζοσπαστική αριστερά» –και τον αναρχικό/αντεξουσιαστικό χώρο– που επέλεξαν να «λογαριαστούν μετά» και «έμειναν σπίτι». Δεν υπάρχει «μετά», χωρίς την αναγκαία δράση «τώρα». Το σύστημα θα επιδιώξει να ανοιγοκλείνει την «κάνουλα» του κοινωνικού ελέγχου, σε μια μόνιμη κατάσταση «νομιμότητας/(ημι)παρανομίας». Η πλατιά συζήτηση για την αντικαπιταλιστική προοπτική της επόμενης ημέρας που θα ανοίξουν το ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, πρέπει υποχρεωτικά να πάρει υπόψη της ότι τα όρια της «νομιμότητας» θα στενεύουν και οι όροι της πάλης μπορεί και να δυσκολεύουν. Το «μένουμε ενεργοί» και μαχόμενοι με όποιες συνθήκες, θα κρίνει την Αριστερά της επόμενης ημέρας. Στην πρώτη φάση της δοκιμασίας, δείξαμε ότι, με όλες τις δυσκολίες, μπορούμε.