H ΚΕΔΔΑ- Κίνηση για τις Ελευθερίες, τα Δημοκρατικά Δικαιώματα, την Αλληλεγγύη καταγγέλλει την κλιμάκωση της αυταρχικής επίθεσης της κυβέρνησης που εκδηλώνεται με διώξεις και απειλές απόλυσης εκπαιδευτικών, διαγραφές φοιτητών και «αναμόρφωση» μαθητών.
Στόχος η πειθαρχημένη σιωπή σε όλη την κοινωνία.
Η κυβέρνηση της Ν.Δ. «δίνει τα ρέστα της» σε ένα ρεσιτάλ αυταρχισμού και τρομοκράτησης.Εκπαιδευτικοί διώκονται και απειλούνται με απόλυση είτε γιατί δεν πειθαρχούν στην αξιολόγηση, είτε γιατί αντιμετωπίζουν το επάγγελμά τους ως λειτούργημα υπερασπιζόμενοι/ες την απρόσκοπτη πρόσβαση των μαθητών/τριών στην εκπαιδευτική διαδικασία, είτε γιατί θέτουν αιτήματα για τη βελτίωση της παιδαγωγικής διαδικασίας, είτε γιατί δεν αποδέχονται τα κυβερνητικά σχέδια για τα ΑΕΙ. Τα πανεπιστήμια θωρακίζονται με κάμερες, ελεγχόμενη είσοδο με υποχρεωτική χρήση της ακαδημαϊκής ταυτότητας και πειθαρχικές κυρώσεις φοιτητών/τριών, που θα φτάνουν και στην οριστική διαγραφή τους, στο όνομα πάταξης της υποτιθέμενης βίας, αλλά με στόχο την ιδεολογική εκκαθάριση των δημοσίων πανεπιστημίων. Τέλος, η «Εθνική Στρατηγική για την Πρόληψη της Βίας και την Αντιμετώπιση της Παραβατικότητας Ανηλίκων» τίθεται σε εφαρμογή με τους εφήβους/έφηβες να παρουσιάζονται ως εν δυνάμει εγκληματίες.
Συγκεκριμένα:
Ενάντια στους εκπαιδευτικούς
Εξελίσσονται εκατοντάδες πειθαρχικά σε βάρος εκπαιδευτικών που συνεχίζουν την απεργία-αποχή από την αξιολόγηση. Ταυτόχρονα η κυβέρνηση, δια στόματος Μητσοτάκη, απειλεί με θεσμικές αλλαγές για να προβλέπονται απολύσεις όποιων αντιτίθενται στα σχέδια της, με χαρακτηριστική τη δήλωση: «Για την κατηγορία εκείνων των εκπαιδευτικών που αρνούνται επί της αρχής να αξιολογηθούνε η θέση μας είναι ξεκάθαρη και η κατεύθυνση που έχω δώσει στο Υπουργείο είναι αν κάποιος αρνείται να αξιολογηθεί δεν έχει θέση στο δημόσιο σύστημα».
Η εκπαιδευτικός Χρύσα Χοτζόγλου, μέλος της ΕΛΜΕ Πειραιά, τίθεται σε δυνητική αργία, με απόφαση του ίδιου του- τότε- Υπουργού παιδείας Πιερρακάκη, παρακάμπτοντας τη γνωμοδότηση του Πειθαρχικού Συμβουλίου, που ομόφωνα τάχθηκε κατά της αργίας. Γιατί αντιτάχθηκε στην αξιολόγηση, βασικό μηχανισμό ιδιωτικοποίησης και κατηγοριοποίησης εκπαιδευτικών και σχολείων, και υπερασπίστηκε το δικαίωμα στην απεργία ακολουθώντας τις συλλογικές αποφάσεις ΟΛΜΕ, ΕΛΜΕ και ΑΔΕΔΥ. Όμως με απόφαση του Διοικητικού Εφετείου Πειραιά έγινε δεκτή η αίτηση προσωρινής διαταγής αναστολής της δυνητικής αργίας και η Χρύσα Χοτζόγλου επιστρέφει στο σχολείο της, αλλά μετά από αυτήν την απόφαση η οριστική εκδίκαση επισπεύσθηκε με άνωθεν εντολή και ο αγώνας για την δικαίωση της χρειάζεται να ενταθεί.
Η εκπαιδευτικός Σοφία Καψαλάκη του 7ου Δημοτικού Σχολείου Αχαρνών την Τρίτη 20 Μάη θα βρεθεί ενώπιον του Πειθαρχικού Συμβουλίου, με την απειλή της δυνητικής αργίας, επειδή τόλμησε να υπερασπιστεί δημόσια την απρόσκοπτη πρόσβαση μαθητή στο σχολείο. Δημοσιοποίησε στα ΜΜΕ, την επί 3 μήνες απουσία σχολικού νοσηλευτή, με αποτέλεσμα τον μακρόχρονο αποκλεισμό μαθητή με πρόβλημα υγείας από την εκπαιδευτική διαδικασία και εν συνεχεία την υποχρεωτική μεταφορά του σε άλλο σχολείο, εκτός γεωγραφικών ορίων, με όλες τις μαθησιακές και ψυχολογικές συνέπειες αυτής της διαδικασίας. Από βήματος Βουλής σε σχετική επερώτηση η τότε Υφυπουργός Παιδείας Ζέτα Μακρή απάντησε πως: «Οι εκπαιδευτικοί μπορούν να μιλούν αλλά πρέπει να υπάρχει η σύμφωνη γνώμη του διευθυντή του σχολείου»!
Η προϊσταμένη του 2ου Νηπιαγωγείου Παιανίας, Ευαγγελία Τριανταφύλλου, την Παρασκευή 23 Μαΐου καλείται στο πειθαρχικό συμβούλιο με το ερώτημα της δυνητικής αργίας, χωρίς καταγγελία από γονέα, ή άλλη αρχή αλλά με πρωτοβουλία της Δ/νσης Π.Ε. Αν. Αττικής. Η πειθαρχική διαδικασία προέκυψε σε χρόνο όπου ζητούσε τη δημιουργία επιπλέον τμήματος στο σχολείο της, αίτημα για το οποίο υπήρχαν αντικειμενικοί λόγοι και προϋποθέσεις. Το κύριο -κατασκευασμένο- παράπτωμά της αφορά την προστασία προσωπικών δεδομένων, παρά την προσπάθειά της να ψευδωνυμοποιήσει τα στοιχεία των μαθητών και επιπλέον εγκαλείται για «απείθεια» λόγω της επανυποβολής αιτήματος για τη δημιουργία νέου τμήματος στο σχολείο!
Παράλληλα, για τους πανεπιστημιακούς υπουργοί όπως η Ζαχαράκη και ο Χατζηδάκης, στα βήματα του Μητσοτάκη, τους απειλούν στα κανάλια και αναγγέλλουν ότι ετοιμάζουν διάταξη αν δεν συμμορφωθούν με τα μέτρα που θα επιβάλλουν στα ΑΕΙ για τον έλεγχο των Πανεπιστημίων και τις διαγραφές φοιτητών θα αντιμετωπίζουν ποινές και απομάκρυνση, πετώντας στον κάλαθο των απορριμμάτων το αυτοδιοίκητο των Πανεπιστημίων.
Ενάντια στους/στις φοιτητές-τριες
Παράλληλα, λίγες μέρες πριν τις φοιτητικές εκλογές, όπου αναμένεται άλλη μια ήττα της κυβερνητικής νεολαίας, η κυβέρνηση θέτει στο στόχαστρο τη νεολαία που μπλόκαρε την είσοδο της Πανεπιστημιακής αστυνομίας, αντιστέκεται στην ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων, συνέβαλε στο ξέσπασμα της 28ης Φλεβάρη, ανέδειξε το έγκλημα των Τεμπών και την προσπάθεια συγκάλυψής του. Για αυτό στήθηκε μια ολόκληρη βιομηχανία «συκοφάντησης» γύρω από τη διαβόητη «ανομία» και «παραβατικότητα» δημιουργώντας την ψευδή εικόνα ότι τα πανεπιστήμια είναι «πεδία μάχης» με την κυβέρνηση να εξαγγέλλει σειρά πειθαρχικών διώξεων σε βάρος συνδικαλιστών φοιτητών. Εξάλλου ο κυβερνητικός εκπρόσωπος ανέφερε πως «η βία στα πανεπιστήμια είναι μια από τις μεγαλύτερες πληγές της μεταπολιτευτικής περιόδου και πως η εγκληματική δραστηριότητα στα πανεπιστήμια έχει ως όχημα κατά 99,9% την άκρα αριστερά», ενώ από την άλλη ο αντιεισαγγελέας του Αρείου Πάγου, Βασίλης Φλωρίδης, ο αδερφός του Υπουργού, προτείνει να ισχύσει για τα ΑΕΙ το “Ιδιώνυμο αδίκημα”. (Στις 12 Μαρτίου 1929, η Σύγκλητος του Πανεπιστημίου Αθηνών αποφασίζει τη διά παντός αποβολή μίας φοιτήτριας και τεσσάρων φοιτητών της Φιλοσοφικής και της Νομικής «διά την εν γένει κομμουνιστικήν δράσιν των», σύμφωνα με τα Πρακτικά 1928-1929, τόμος 40).
ΜΜΕ, πρυτάνεις και κυβέρνηση παραβλέπουν τα τεράστια προβλήματα υποδομής και στελέχωσης των πανεπιστημίων, όπως προκύπτουν από διεθνείς και ευρωπαϊκές στατιστικές και όπως συχνά καταγγέλλουν φοιτητικοί σύλλογοι και εργαζόμενοι/ες, υποβαθμίζουν την εκπαιδευτική διαδικασία και βαθμιαία μετατρέπουν τα ιδρύματα σε συνέταιρο των εταιρειών, επεκτείνοντας τις ελαστικές έως και δουλικές σχέσεις εργασίας,με όλο και πιο εντατικό ρυθμό για κάθε κατηγορία έργου.
Συναίνεση στα σχέδια της κυβέρνησης παρέχουν και τα άλλα καθεστωτικά κόμματα που αναπαράγουν το αφήγημα για «βία και ανομία στα ΑΕΙ», με χαρακτηριστικό τις δηλώσεις Ανδρουλάκη του ΠΑΣΟΚ που ζητά, εκτός των άλλων, και ελεγχόμενη είσοδο στα Πανεπιστήμια. Το θεσμικό πλαίσιο των ΑΕΙ που άρχισε να χτίζεται πριν ακόμα τον νόμο Διαμαντοπούλου, με τις παρεμβάσεις ΕΕ και ΟΟΣΑ, γίνεται πιο αντιδημοκρατικό σε κάθε τροποποίησή του με αποκορύφωμα τον νόμο Κεραμέως-Χρυσοχοϊδη και Πιερρακάκη που έχει μετατρέψει τα πανεπιστήμια σε μια πυραμιδική δομή Διοίκησης, όπου καμία δυνατότητα λόγου δεν έχουν φοιτητές/τριες και εργαζόμενοι/ες, η συνδικαλιστική δράση διώκεται, ο πολιτικός λόγος ποινικοποιείται, και η ελευθερία έκφρασης για τους διαφωνούντες είναι σοβαρό πειθαρχικό παράπτωμα. Ό,τι ακριβώς συμβαίνει τώρα στην Α’βάθμια και Β’ βάθμια εκπαίδευση με τις διώξεις και επαπειλούμενες απολύσεις για πάνω από 1500 εκπαιδευτικούς.
Ενάντια στους/στις μαθητές-τριες
Στην ίδια λογική, με απομόνωση, στιγματισμό και καταστολή η κυβέρνηση “λύνει” τη νεανική παραβατικότητα, παρόλο που στα επίσημα στοιχεία της Eurostat για την τελευταία δεκαετία η Ελλάδα, ανάμεσα στις 27 χώρες, είναι στις 9 από τις χαμηλότερες θέσεις όσον αφορά την ανήλικη παραβατικότητα ανά 100.000 κατοίκους. Εξάλλου τα στοιχεία της έκθεσης της ΕΛΑΣ, τα οποία δείχνουν «έντονα αυξητική τάση ιδίως κατά το 2023 και το 2024» μόνο παραπλανητικά είναι, γιατί συγκρίνουν τη νεανική παραβατικότητα του 2023-24 με τα πολύ χαμηλά ποσοστά της το 2020-21, περίοδο καραντίνας και πανδημίας, όταν δεν υπήρχε δημόσιος χώρος για τέλεση αξιόποινων πράξεων και για καταγγελίες. Έτσι λοιπόν, τα «κακά παιδιά» θα οδηγούνται σε ειδικά σχολεία προς συμμόρφωση – γιατί οι κακοί μαθητές θα είναι και τα κακά παιδιά – και θα τιμωρούνται στερώντας τους τη μόρφωση, το πολυτιμότερο αγαθό για την ηλικία τους. Αν δεν τα πάνε καλά στο Δημοτικό, τότε θα πηγαίνουν στο νέο τεχνικό γυμνάσιο/αναμορφωτήριο. Στα “κανονικά σχολεία” κάποια άλλα κακά παιδιά θα τιμωρούνται με κοινωνική(!) εργασία – στη βιασύνη και παντελή αδιαφορία τους για σωστή προσέγγιση του φαινομένου μπέρδεψαν τον όρο κοινωνική εργασία, που αφορά τομέα των κοινωνικών επιστημών, με την κοινωφελή εργασία!. Κι αν χρειαστεί, θα φτιάξουν και άλλα κέντρα συμμόρφωσης/αναμορφωτήρια “για να είμαστε πλέον πιο ασφαλείς” από τα ίδια τα παιδιά μας… Όμως αν μια κοινωνία αρχίζει να φοβάται τα παιδιά της, τότε κινδυνεύει να παράξει τη βία ως αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Όπως γίνεται τα τελευταία χρόνια με την παραβατικότητα των εφήβων να φιγουράρει ως βασικό θέμα συζήτησης στα «δελτία των 8» και την κυβέρνηση με τα φίλια Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης να σπέρνουν ηθικό πανικό για την «κατάντια της νεολαίας», βάζοντας την αστυνομία να πραγματοποιεί περισσότερους ελέγχους σε νέους, και κατόπιν οι περισσότεροι έλεγχοι να εμφανίζονται ως τεκμήριο της «αυξημένης παραβατικότητας».
Έτσι λοιπόν μέσα σε μόλις έναν χρόνο, ο αριθμός των ανηλίκων που κρατούνται στις ελληνικές φυλακές αυξήθηκε κατά 228,5% σύμφωνα με επίσημα στοιχεία της Γενικής Γραμματείας Αντεγκληματικής Πολιτικής. Συγκεκριμένα στις 16 Απριλίου 2025 καταγράφθηκαν 92 ανήλικοι (15 έως 18 ετών) σε καθεστώς κράτησης έναντι μόλις 28 την αντίστοιχη ημερομηνία του 2024. Ας σημειωθεί μάλιστα ότι ο αριθμός των ανηλίκων τροφίμων παρέμενε τα προηγούμενα χρόνια σταθερά κάτω από 50 (το 2019 ο αριθμός τους ήταν 10, το 2020 31, το 2021 23, το 2022 30 και 2023 ήταν 41), ενώ η συντριπτική τους πλειοψηφία (84) κρατούνται στο Ειδικό Αγροτικό Σ.Κ Κασσαβέτειας στον Αλμυρό Μαγνησίας για το οποίο, ο Συνήγορος του Πολίτη στην τελευταία ετήσια έκθεσή του τόνισε τηνακαταλληλότητα εξυπηρέτησης των σκοπών του σωφρονισμού και της επανένταξης ανηλίκων. Γίνεται φανερό πως η εκρηκτική αυτή μεταβολή δεν είναι αποτέλεσμα έξαρσης της νεανικής εγκληματικότητας, αλλά μιας διαρκώς εντεινόμενης ποινικής αυστηρότητας από πλευράς κυβέρνησης, που εφαρμόζει το δόγμα «νόμος και τάξη».
Ταυτόχρονα, αποσιωπάται η κύρια ευθύνη για τη νεανική παραβατικότητα. Τα πρότυπα και οι αξίες που προωθεί το εκμεταλλευτικό σύστημα του καπιταλισμού: πειθαρχία, ανταγωνισμός, εθνικισμός, ατομικισμός, διαμορφώνοντας προσωπικότητες που πειθαρχούν, ενσωματώνονται στις κυρίαρχες αρχές και απαιτήσεις, αφοσιωμένες στην εργασία τους, νομοταγείς, χωρίς ανησυχίες για τη βελτίωση και πολύ περισσότερο για την ανατροπή του συστήματος. Και γίνεται το θέμα και πάλι «ατομική ευθύνη» των γονέων. Μιλάνε για ποιοτικό χρόνο συνεύρεσης με τα παιδιά, όταν οι γονείς βιώνουν την εξοντωτική εργασία, την ακρίβεια, την κατάρρευση του κράτους πρόνοιας. Μάλιστα, οι ίδιοι, σύμφωνα με τη διάταξη του άρθρου 360 ΠΚ, μπορεί και να φυλακιστούν (έως 3 χρόνια) «αν παραλείπουν να παρεμποδίσουν τον ανήλικο από την τέλεση αξιόποινης πράξης»! Και γίνεται το θέμα «ατομική ευθύνη» των εκπαιδευτικών που αγωνίζονται να κρατήσουν όρθιο ένα ξεχαρβαλωμένο σχολείο, που θέλουν να είναι παιδαγωγοί και όχι ανθρωποφύλακες. Που εναντιώνονται στη μετατροπή του σχολείου σε έναν εξεταστικό στίβο γεμάτο ανταγωνισμό και ματαίωση, στη διάλυση της αίσθησης της συλλογικότητας και του «ανήκειν», στην επιδίωξη οι μαθητές/τριες να γίνουν εν δυνάμει… επιχειρηματίες.
Όλο αυτό το καθεστώς αυταρχισμού που λυσσαλέα θέλουν να επιβάλλουν στο χώρο της εκπαίδευσης, η εμπέδωση του πανοπτικού ελέγχου, του φόβου, της υποταγής μόνο εξαίρεση δεν αποτελεί, ούτε εκτροπή. Είναι σιαμαίος αδελφός της ακόμα εντονότερης επίθεσης σε όλη την κοινωνία, στον κόσμο της εργασίας και της νεολαίας, της έντασης όλων των μορφών και σχέσεων εκμετάλλευσης. Είναι η πολιτική μορφή που αναλογεί στην επιθετικότητα του σύγχρονου καπιταλισμού, στην ανάγκη του να σταθεροποιήσει τις αντιδραστικές «μεταρρυθμίσεις» του, αλλά δείχνει και τον διαρκή φόβο του για νέου τύπου εξεγερτικά γεγονότα. Γιατί φοβούνται τη σκέψη που δεν υπακούει και τη φωνή που δε σκύβει.
Όμως υπάρχει και λόγος για να συνεχίζουμε να χαμογελάμε και να πιστεύουμε στο δίκαιο όσων αγωνίζονται για μια ζωή αξιοπρεπή και αξιοβίωτη. Και αυτό γιατί οι εκπαιδευτικοί συνεχίζουν να αντιστέκονται στις απόπειρες για τη διάλυση του δημόσιου σχολείου και την ιδιωτικοποίηση/εμπορευματοποίησή του. H κυβέρνηση εξάλλου, μέσω του πρωθυπουργού, δήλωσε την ήττα της: «Συζητήσαμε την πορεία της αξιολόγησης των εκπαιδευτικών και εδώ πρέπει να είμαστε ειλικρινείς: είναι μια νέα διαδικασία που δεν έχει φέρει τα προσδοκώμενα αποτελέσματα». Εξάλλου, πάνω από το 40% των νεοδιόριστων εκπαιδευτικών έχει αρνηθεί την αξιολόγηση, γιατί δε θέλει «να βάλει πλάτη» στη διάλυση του δημόσιου σχολείου. Στα πανεπιστήμια ο αυταρχικός παροξυσμός επιχειρεί να καλύψει την αποτυχία εφαρμογής της Πανεπιστημιακής Αστυνομίας, την κοινωνική κατακραυγή για τις αυταρχικές μεθόδους και την ανάγκη αποπροσανατολισμού από τις επιτυχίες των φοιτητών και των συλλογικών τους δράσεων. Και οι έφηβες/οι με τη συμμετοχή τους στα μεγαλειώδη συλλαλητήρια, με αποκορύφωμα αυτό της 28ης Φλεβάρη δείχνουν ότι επιμένουν να βγαίνουν έξω από την ατομικότητά τους και να αναζητούν κοινούς δρόμους για να κάνουν τη ζωή τους καλύτερη.
Διεκδικούμε – Απαιτούμε – Παλεύουμε για:
– Να σταματήσουν τα πειθαρχικά και οι διώξεις των εκπαιδευτικών
– Παιδεία δημόσια και δωρεάν για όλα τα παιδιά, ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του σχολείου και Πανεπιστημίου
– Να καταργηθεί όλο το οπλοστάσιο αυταρχισμού για το πανεπιστήμιο και τα έφηβα παιδιά
– Να μην περάσουν τα νέα μέτρα που εξήγγειλε η κυβέρνηση
