Χρυσούλα Μονιάκη
Η 8η Μάρτη είναι μια μέρα φεμινιστικών και εργατικών αγώνων, η οποία οργανώθηκε για πρώτη φορά από το Σοσιαλιστικό Κόμμα στις ΗΠΑ στις 28 Φεβρουαρίου 1909, καθιερώθηκε το 1910 με πρόταση της Γερμανίδας κομμουνίστριας Κλάρα Τσέτκιν κατά τη διάρκεια της Δεύτερης Διεθνούς και επισημοποιήθηκε στη Σοβιετική Ένωση με προτροπή της Αλεξάνδρας Κολοντάι ως μέρα εργατικών αγώνων. Η ανάπτυξη του φεμινιστικού κινήματος μετά το 1960, ανανέωσε το ενδιαφέρον για καθιέρωση μέρας της γυναίκας.
Σχεδόν έξι δεκαετίες μετά, οι φεμινιστικοί αγώνες είναι κάτι περισσότερο από αναγκαίοι. Γυναίκες και ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα βιώνουν διπλή καταπίεση λόγω φύλου και σεξουαλικού προσανατολισμού σε ολόκληρο τον πλανήτη. Οι γυναίκες στην Παλαιστίνη ζουν μια γενοκτονία, με πιο ευάλωτα θύματα αυτές και τα παιδιά τους. Στην Αμερική του Τραμπ, εκτός από την απαγόρευση των αμβλώσεων (σε κάποιες πολιτείες), οι μετανάστριες απειλούνται με απελάσεις. Σ’ όλα τα θεοκρατικά – ολοκληρωτικά καθεστώτα τύπου Ιράν, οι γυναίκες ζουν σε συνθήκες βαρβαρότητας. Αλλά και στα «πολιτισμένα» κράτη της Δύσης οι γυναικοκτονίες, οι βιασμοί, οι κακοποιήσεις είναι στην ημερήσια διάταξη.
Στην Ελλάδα, τα κυκλώματα trafficking, τα οποία αποκαλύπτονται μετά και από την πίεση του φεμινιστικού κινήματος (βλέπε Ηλιούπολη, Κολωνός), εκμεταλλεύονται γυναίκες και μάλιστα ανήλικες και μετανάστριες (υπόθεση «Αμαρρυλίς»). Η αποκάλυψη αυτών των κυκλωμάτων παραπέμπει στην άμεση εμπλοκή του κράτους και της αστυνομίας σε αυτά και αναδίδει τη σαπίλα του κράτους του ολοκληρωτικού καπιταλισμού. Η συγκάλυψη των μαστροπών και όσων εμπλέκονται σ’ αυτά τα κυκλώματα είναι απόλυτη μέριμνα των κύκλων της εξουσίας. Οι ένοχοι πέφτουν πάντα «στα μαλακά», όπως στην υπόθεση της Ηλιούπολης. Σε αντίθεση, τα θύματα διώκονται στο διηνεκές, όπως η μητέρα στην υπόθεση της 12χρονης στον Κολωνό, στης οποίας την αθωωτική πρωτόδικη απόφαση ασκήθηκε έφεση με εισαγγελική πρόταση. Ο αστυνομικός μαστροπός επανέρχεται ανενόχλητος μετά από λίγο καιρό στην κανονική του ζωή, ενώ η πρωτοδίκως αθώα μητέρα, η οποία ανήκει στα φτωχότερα και πιο ευάλωτα λαϊκά στρώματα, εξακολουθεί να διώκεται. Η περίπτωση αυτή αποτελεί συμπύκνωση της ταξικής και έμφυλης διάκρισης που διαπερνά την καπιταλιστική κοινωνία.
Στους χώρους δουλειάς και ιδιαίτερα εκεί όπου απασχολούνται, σύμφωνα με τον έμφυλο καταμερισμό, γυναίκες (πχ στην εστίαση, στις υπηρεσίες καθαριότητας και φροντίδας), η εκμετάλλευση φτάνει στο ζενίθ της. Οι εργαζόμενες στην καθαριότητα στα εργολαβικά συνεργεία δουλεύουν με δουλεμπορικούς όρους, με χαμηλές αμοιβές, όπου ακόμη και για να αρρωστήσουν πρέπει πρώτα να βρουν οι ίδιες κάποια να τις αντικαταστήσει! Στην εστίαση, οι εργαζόμενες εξακολουθούν να δέχονται τη διπλή καταπίεση, την εργασιακή και την έμφυλη κι ακόμη και στον καλλιτεχνικό χώρο, πρόσφατα, οι γυναίκες κωμικοί «ξεχάστηκαν» να καλεστούν να συμμετάσχουν σε παράσταση ανδρών συναδέλφων τους.
Το κράτος συμβάλει με τους μηχανισμούς του στην καλλιέργεια και διάδοση πατριαρχικών, σεξιστικών και ομοφοβικών απόψεων
Οι κυβερνήσεις στην Ελλάδα δείχνουν ένα υποκριτικό ενδιαφέρον να νομοθετήσουν ενάντια στην έμφυλη διάκριση και κακοποίηση. Τον Ιανουάριο ψηφίστηκε στη Βουλή εφαρμοστικός νόμος κοινοτικής οδηγίας για την έμφυλη βία. Μόνο που ψήφισαν τις πιο ανώδυνες για το κράτος διατάξεις. Δεν ψηφίστηκαν διατάξεις κρατικού σχεδιασμού για την υποστήριξη επιζώντων σεξουαλικής βίας. Εξακολουθεί να αφήνει την Ελληνική Αστυνομία αρμόδια για τη διαχείριση περιστατικών έμφυλης βίας, παρότι έχουμε ζήσει περιστατικά σαν την δολοφονική αμέλεια στο Αστυνομικό Τμήμα (ΑΤ) Αγίων Αναργύρων, τον βιασμό 19χρονης στο ΑΤ Ομονοίας και την εγκληματική αδιαφορία στη δολοφονία του Ζακ. Τουναντίον βέβαια, το 2021 ψήφισαν πρόθυμα τον νόμο για την υποχρεωτική συνεπιμέλεια που εγκλωβίζει μητέρες και παιδιά σε κακοποιητικά περιβάλλοντα.
Δεν αποτελεί έκπληξη η ελλιπής αντιμετώπιση, εκ μέρους του αστικού κράτους, της διάκρισης σε βάρος των γυναικών και των ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων. Το καπιταλιστικό κράτος και μάλιστα σε εποχή βαθιάς κρίσης δεν «δίνει δεκάρα» για τις δημόσιες υπηρεσίες φροντίδας. Τουναντίον ιδιωτικοποιεί και παραδίδει στο αδηφάγο κέρδος οποιαδήποτε φορέα παρέχει κοινωνικά αγαθά, υγεία, παιδεία, φροντίδα σε άτομα με ειδικές ανάγκες, συγκοινωνίες. Πόσο μάλλον δεν ενδιαφέρεται να ιδρύσει νέες δημόσιες υπηρεσίες υποστήριξης επιζωσών έμφυλης βίας. Ταυτόχρονα, συμβάλει με τους μηχανισμούς του στην καλλιέργεια και διάδοση πατριαρχικών, σεξιστικών και ομοφοβικών απόψεων, όταν αυτές εξυπηρετούν τις πολλαπλές καταπιέσεις και την εκμετάλλευση γυναικών και ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων.
Η μόνη λύση βρίσκεται στα χέρια του ταξικού φεμινιστικού και εργατικού κινήματος, το οποίο με τους αγώνες του αποκαλύπτει και αντιπαλεύει τις πραγματικές αιτίες της καταπίεσης που είναι συνυφασμένες με το ολοκληρωτικό καπιταλιστικό σύστημα. Με την αλληλεγγύη στηρίζει τις επιζώσες και τα επιζώντα στους αγώνες για δικαίωση ενάντια στην κρατική συγκάλυψη και την εργοδοτική αυθαιρεσία ως την τελική αποτίναξη της καταπίεσης και την απελευθέρωση.
Ιδιαίτερα η φετινή 8η Μάρτη είναι αφιερωμένη στον τιτάνιο αγώνα των μανάδων και των συγγενών των 57 νεκρών των Τεμπών για δικαίωση με την αποκάλυψη και τιμωρία των ενόχων. Ξέρουμε ότι ένοχο είναι ολόκληρο το σύστημα των ιδιωτικοποιήσεων που έφερε τα τρένα στην απαράδεκτη κατάσταση, στην οποία εξακολουθούν να βρίσκονται. Είναι ένοχο που συγκαλύπτει τα οικονομικά συμφέροντα που βρίσκονται πίσω από το έγκλημα των Τεμπών.
Καμία μόνη/Κανένα λιγότερο!