Χρίστος Κρανάκης
▸Οι κινήσεις της αστυνομίας από το ξέσπασμα της οργής για τα Τέμπη έως και σήμερα δείχνουν τις πραγματικές στοχεύσεις της. Απόπειρα τρομοκράτησης, ακόμα και αν χρειαστεί να «κουρελιαστούν» νόμοι, και επικίνδυνες επιχειρήσεις για τους διαδηλωτές.
Στην εποχή που η πληροφορία διαχέεται με ιλιγγιώδη ταχύτητα, δεν χωρούν μισόλογα. Οι εκατοντάδες εικόνες αστυνομικής βίας και οι δεκάδες καταγγελίες σκιαγραφούν την πραγματική στάση της αστυνομίας όλο αυτό το διάστημα. Ξυλοδαρμοί διαδηλωτών, συλλήψεις τόσο στημένες που ανάγκασαν την ίδια την ανακρίτρια να μην αποδώσει κατηγορίες στους συλληφθέντες, τόνοι χημικών και ρίψεις ευθείας βολής, συνηγορούν πως κυβέρνηση και κράτος όχι απλώς δεν «έλαβαν το μήνυμα» των κινητοποιήσεων, αλλά προσπάθησαν (μάταια φυσικά) να το αποκρύψουν.
Όλα αυτά αποτυπώνονται σε διάφορες καταγγελίες για στήσιμο κατηγοριών, επιθέσεις σε παρέες που απλώς έφευγαν από την πορεία, προσαγωγές δημοσιογράφων κ.α. Τα παραπάνω περιστατικά, μπορεί είναι σχετικά συνήθη για τον οργανωμένο κόσμο του κινήματος, όμως, επ’ ουδενί δεν πρέπει να κανονικοποιηθούν στα μάτια της κοινωνίας. Η αστυνομία αναβάθμισε τις κατασταλτικές μεθόδους από την πρώτη στιγμή της κοινωνικής έκρηξης και δρα στην κόψη του ξυραφιού, μεταξύ παράνομου και νόμιμου, σε πολλά ζητήματα.
Πιο συγκεκριμένα, σε αρκετά σημεία η ΕΛΑΣ δρα ανεξέλεγκτα όσον αφορά το πώς επιχειρεί κατά του κινήματος των Τεμπών. Απ’ ότι δείχνει η πανελλαδική εικόνα, δεν μιλάμε για ένα ή δύο παραπτώματα, αλλά για κεντρικά αποφασισμένες κατευθύνσεις, ώστε το κίνημα να κατασταλεί σκληρά. Όπως εξηγεί ο δικηγόρος Κώστας Μαγκλάρας, παρατηρούμε αρκετές δεκάδες προσαγωγές με αίτιο την «εξύβριση» αστυνομικών. Το κατηγορητήριο που προσπαθούν να αποδώσουν οι αστυνομικοί σ’ αυτές, πατάει σε φράσεις «καρμπόν». «Είναι σαν να υπάρχει κεντρική εντολή για προσαγωγές στο σορό, βασισμένες στην πιο αυθαίρετη κατηγορία», λέει χαρακτηριστικά.
Γιατροί και δικηγόροι καταρρίπτουν τα ψεύτικα αφηγήματα περί «νομιμότητας» και «επαγγελματισμού» της ΕΛΑΣ
Ακόμα, έχει κανονικοποιηθεί (σε μεγαλύτερο βαθμό από ότι προηγουμένως) το παράτυπο μέτρο των προληπτικών προσαγωγών. Όπως αναφέρει, τυπικά προσαγωγή μπορεί να γίνει μόνο εάν υπάρχει υποψία για τέλεση συγκεκριμένου εγκλήματος. Στις διαδηλώσεις για τα Τέμπη, όπως και σε προηγούμενες φυσικά, γίνονται προληπτικές προσαγωγές με δικαιολογία το να μην συμμετέχει κάποιος/α σε ένα αδίκημα που ακόμα δεν έχει τελεστεί. «Αυτό είναι καταφανής παράβαση από την πλευρά του κράτους», τονίζει. Ακόμα πιο εξοργιστικό, είναι πως πολλοί/πολλές προσαχθέντες/είσες μένουν στη ΓΑΔΑ για πολλές ώρες με πρόσχημα το βαρύ φόρτο εργασίας της διεύθυνσης. «Ούτε αυτό προβλέπεται, φυσικά», καταλήγει ο Κώστας Μαγκλάρας.
Όσον αφορά τις επιθέσεις καταστολής, παρατηρεί πως σε πάμπολλες περιπτώσεις οι αστυνομικοί που βρίσκονται στις συγκεκριμένες διαδηλώσεις δεν φορούν διακριτικά με τον προσωπικό τους αριθμό, κάτι που κάνει πολύ δύσκολη την αναγνώρισή τους σε περίπτωση που ένας διαδηλωτής θέλει να προχωρήσει σε καταγγελία (π.χ. παράνομης ή άδικης σύλληψης). Τέλος, όπως εξηγεί, το χρόνιο φαινόμενο κατά το οποίο στην Ελλάδα χρησιμοποιούνται στρατιωτικού τύπου κρότου λάμψης (και όχι αστυνομικού), οι οποίες φυσικά είναι άκρως πιο επιθετικές, δείχνει τη διαχρονική στόχευση της αστυνομίας όταν επιχειρεί σε διαδηλώσεις.
Η επιθετικότητα της αστυνομίας δεν σταματά ακόμα και όταν υπάρχουν κίνδυνοι ασφαλείας. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει η παθολόγος στα Επείγοντα του «Γεννηματάς», Μαρία Καραμπέλη, οι χημικές ενώσεις των δακρυγόνων είναι ερεθιστικές για βραχυπρόθεσμες αναπνευστικές ευπάθειες, ειδικά σε ανθρώπους με χρόνια προβλήματα. Το διάστημα αυτό, που οι διαδηλώσεις έχουν πυκνώσει, πολύς κόσμος (ορισμένοι νέοι) επισκέπτονται νοσοκομεία διαμαρτυρόμενοι για αναπνευστικά προβλήματα, ακόμα και δύο μέρες μετά τη ρίψη δακρυγόνων. Παράλληλα, σε κόσμο που έρχεται σε επαφή με δακρυγόνα, εμφανίζονται δερματικές παθήσεις. Όπως προειδοποιεί, εάν εξαιτίας της ευθείας ρίψης δακρυγόνου υπάρξει χημικό τραύμα στο μάτι, μπορεί να προκληθεί σοβαρή ζημιά. Ακόμα, όπως καταγγέλλει, «η αυξημένη χρήση δυνατών βομβών κρότου λάμψης και μάλιστα πολύ κοντά στους/ις διαδηλωτές/τριες, μπορεί να δημιουργήσει ζητήματα ακοής».
Τα αστικά ΜΜΕ δεν φαίνεται να προβληματίζονται για τα παραπάνω, παρότι γνωρίζουν πως, εάν δεν υπήρχε η τεράστια μαζικότητα στις διαδηλώσεις, η στάση της αστυνομίας θα ήταν ακόμη χειρότερη. Οι παρανομίες των συμμοριών των ΜΑΤ, ΔΕΛΤΑ, ΔΡΑΣΗ και ΟΠΚΕ θάβονται. Οι κίνδυνοι των όσων κάνουν επίσης. Η κοινωνία που αρχίζει και συγκροτείται ξανά στους δρόμους, χτίζει μία νέα πολιτική συνείδηση και αυτοπεποίθηση. Η επίκληση στη νομιμότητα σε καμία περίπτωση δεν αρκεί, παρά μόνο για να αποδεικνύει τη διπροσωπία του κράτους και της θεωρίας περί «μονοπωλίου της βίας». Στην κατεύθυνση αυτή, πρέπει να μπολιαστούν εδώ και τώρα τα πάγια αιτήματα του κινήματος για κατάργηση όλων των μονάδων καταστολής και αφοπλισμό της αστυνομίας στις διαδηλώσεις.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Πριν στο φύλλο 15-16 Μαρτίου