Το παλιό αυτό λαϊκό τραγούδι (των Μάνου Λοϊζου και Λευτέρη Παπαδόπουλου) θα μπορούσε να ήταν το σάουντρακ της ανόδου και της πτώσης του Αρίστου Δοξιάδη, υφυπουργού Έρευνας και Καινοτομίας στην ανασχηματισμένη κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη. Πέρα από τις καταγγελίες για οικονομικές σκιές, ο Δοξιάδης έχει δώσει ρεσιτάλ χυδαιότητας σαν υβριστής των πολιτών και των συλαλλητηρίων για τα Τέμπη. Ας σημειωθεί ότι ο Δοξιάδης έχει αποκαλέσει «δήθεν σοβαρούς», «ψεκασμένους» και «μπάζους» στα social media όσους καταγγέλλουν τη συγκάλυψη του εγκλήματος.
Δυσκολεύεται κάποιος να πιστέψει ότι η κυβέρνηση δεν ήταν ενήμερη τόσο για τις προσβλητικές αναρτήσεις του Αρίστου Δοξιάδη όσο για την εμπλοκή του στη μεγάλη υπόθεση του «καρτέλ» του ξενόγλωσσου βιβλίου καθώς ήταν εκπρόσωπος εταιρείας που καταδικάστηκε για μονοπωλιακές πρακτικές που συνιστούν κατάχρηση συλλογικής δεσπόζουσας θέσης.
Τελικά, στα κυβερνητικά «μπάζα» κατέληξε ο υφυπουργός των δύο ημερών, γεγονός που δεν οφείλεται μόνο στις καταγγελίες που προηγήθηκαν αλλά και στην ευαισθησία της κοινωνίας απέναντι στο έγκλημα των Τεμπών. Ο Μητσοτάκης άδειασε τον υφυπουργό του μη θέλοντας να προσθέσει και άλλο λάδι στη φωτιά της λαϊκής οργής που κονιορτοποιεί το αφήγημά του περί προόδου και σταθερότητας.
Στην επιστολή της παραίτησής του, ο Αρ. Δοξιάδης εμφανίζεται αμετανόητος, θύμα της «πολιτικής τοξικότητας» και ενός «ανήθικου πολέμου» που εξαπέλυσε εναντίον του η αντιπολίτευση.