Από τις μεγαλειώδεις διαδηλώσεις του τελευταίου διαστήματος, κρατάμε πολλά. Μια εικόνα, όμως, η οποία πραγματικά μας έκανε εντύπωση ήταν αυτή της προηγούμενης βδομάδας, όπου μετά από την καταστολή που υπέστη συγκέντρωση για τα Τέμπη από την αστυνομία, κάτι παιδιά αντάλλασσαν «πασούλες» με χρησιμοποιημένο δακρυγόνο. Θυμάστε που στο δημοτικό παίζαμε μπάλα με κουκουνάρια και κεσεδάκια αναψυκτικών; Ε, η νέα γενιά μας ξεπέρασε!
Σε μια αποπνικτική κατάσταση, με ένταση, μετά από ξύλο και χημικά, η παιδική αθωότητα μαζί με τα συναισθήματα θυμού και πόνου για τον χαμό 57 αθώων ψυχών, παντρεύτηκαν και εκφράστηκαν μέσα από την πιο αγνή και πρωτόλεια συνθήκη που μπορεί να υπάρξει στο πλαίσιο του αθλητισμού: Μία χούφτα παιδιά να παίζουν μπάλα με ό,τι βρουν!
Η εικόνα αυτή μας κάνει να αναρωτηθούμε… Σε τελική ανάλυση, τι είναι ο αθλητισμός και το παιχνίδι, αν όχι η έκφραση και η εκτόνωση συναισθημάτων; Αυτό θέλουμε να είναι, και όχι τα γεμάτα επαγγελματικά γήπεδα που χρειάζονται ακριβοπληρωμένα εισιτήρια για να μπεις και οι εκατομμυριούχοι ιδιοκτήτες που προβάλουν τον πλούτο τους στα μίντια. Οι μικρές, όμορφες στιγμές με παιδιά που διασκεδάζουν παρά τις δυσκολίες. Πάσες με δακρυγόνα μεταξύ αγοριών και κοριτσιών, Ελλήνων και μεταναστών, υπό το γηπεδικό (από άποψη ρυθμού) συναίσθημα «Μητσοτάκη γ….». Αυτή είναι η πραγματική ομορφιά και μαγεία!
Αυτή είναι η απόδειξη πως ό,τι και να μας κάνουν, όσο και να μας καταστείλουν, εμείς θα βρίσκουμε τρόπους να τους απαντάμε, είτε μέσα από τις φωνές μας, τους αγώνες μας και τις απεργίες μας, είτε και μέσα από τη δημιουργικότητα και τη διάθεσή μας για ζωή, ενάντια στην δυστοπία τους! Οπότε, σε ένα παιχνίδι που δεν μέτραγαν σκορ, τα πιτσιρίκια στο Σύνταγμα βάλανε πολλά… γκολ!
Θωμάς Μαυροματίδης
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Πριν στο φύλλο 15-16 Μαρτίου