Από τον Φόρεστ Γκαμπ στο υπουργικό συμβούλιο

Σε κοινέςΚατηγορίες

Από όταν διαλύθηκε το «κοινωνικό κράτος» ή τουλάχιστον αυτό που γνωρίσαμε στην Ελλάδα ως τέτοιο και εξαφανίστηκαν και οι τελευταίες αστικές καλοσύνες που προσφέρονταν υπό τη μορφή «κοινωνικού συμβολαίου», οι ανάγκες δεν σταμάτησαν να υπάρχουν. Αυτές υπάρχουν σε δύο παράλληλα σύμπαντα: το ένα, είναι αυτό που συχνά διαθλασμένα αποκαλείται «λαϊκή ανάγκη». Το άλλο είναι οι απαιτήσεις του συστήματος για υποστυλώματα και γρασαδόρους.

Αφού λοιπόν ο δημόσιος τομέας και το δημόσιο συμφέρον θυσιάστηκαν παντού και με κάθε συνηθισμένο αλλά και πρωτότυπο τρόπο προς όφελος του ιδιωτικού κέρδους και της στυλιζαρισμένης «απολαΐκευσης» και ενοχοποίησης κάθε δυνατότητας που μπορεί να είχε ένας άνθρωπος, ο οποίος δεν διέθετε περιουσία, βύσμα ή έστω είχε αρκετή αξιοπρέπεια για να μην ρίχνει τα μούτρα του εις βάρος των άλλων, προέκυψε η ανάγκη να βολεύονται οι γρασαδόροι.

Σε αυτά τα 15 χρόνια συνεχούς κρίσης, το ρουσφέτι στην Ελλάδα γνώρισε διάφορες διακυμάνσεις και διαπεράστηκε και αυτό από μια ιδιότυπη ταξικότητα.

Για παράδειγμα, σήμερα αν είσαι απλός ψηφοφόρος, ο βουλευτής θα σε «βολέψει» σε κανένα ταμείο σούπερ μάρκετ, σε ένα πτηνοσφαγείο ή σε καμιά θέση συμβασιούχου σε διόδια.

Αν όμως κινείσαι στο πεδίο της «αριστείας», τότε οι βασικές θέσεις που υπάρχουν, είναι οι βουλευτικές και κυβερνητικές.

Η «αριστεία» είναι κατά βάση η κοινωνική μπετονιέρα που τροφοδοτείται με λάσπη και ελιτισμό, καθώς και μάχιμη υπηρεσία στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Έτσι, αν π.χ. έχετε διασωθεί από χρέη και στηρίζετε αναφανδόν την εξουσία, κόντρα στο λαϊκό αίσθημα, έχετε τη δυνατότητα να αποκατασταθείτε επαγγελματικά ως κυβερνητικό στέλεχος.

Το ίδιο και αν έχετε διαπρέψει ως διαδικτυακός μπάρμπας με gif με τριαντάφυλλα και ευχές για «καλή παναγιά» και έχετε πιστέψει ότι ο Μαέβιους Παχατουρίδης είναι υπαρκτό πρόσωπο (που εντάξει, είναι, αλλά αυτή είναι μια διαφορετική κουβέντα).

Αν όλα αυτά δεν σχηματίζουν ένα ισότιμο του αμερικάνικου ονείρου στον ελληνικό κοινοβουλευτισμό, τότε τι ακριβώς κάνουν; Η διαφορά από την εποχή που το Χόλιγουντ εκλαΐκευε την αριστεία με βάση τον καλοσυνάτο Φόρεστ Γκαμπ που είναι πάντα στη «σωστή πλευρά», είναι ότι τότε κάναμε ακόμα την πρώτη προκαταρτική.

Η «αριστεία» είναι κατά βάση η κοινωνική μπετονιέρα που τροφοδοτείται με λάσπη και ελιτισμό, καθώς και μάχιμη υπηρεσία στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης

Τώρα, αυτά τα μοντέλα είναι το ίδιο βιτριολικά όσο η δημόσια θέση που καταλαμβάνουν: οπαδοσύνη μιας νομιμότητας που ούτε με αστικούς όρους δεν στέκεται, «φανέλα» μιας σοβαρότητας που μοιάζει με μάθημα σε πανεπιστήμιο κλόουν, το οποίο δεν πήγε καλά, επιλογή θέσης και πλευράς όμοια με την επιλογή μουστάρδας στο σούπερ μάρκετ: είσαι με τον αδύναμο στην Ουκρανία, αλλά με τον ισραηλινό στρατό στη Γάζα. Είσαι κατά της τοξικότητας εις βάρος του Δοξιάδη, αλλά θεωρείς τον μέσο συγγενή θύματος στα Τέμπη «ψεκασμένο». Είσαι με τη δικαιοσύνη και τους θεσμούς, αλλά όταν ο Πιερρακάκης απολύει εκπαιδευτικό, παρότι το αρμόδιο όργανο αποφάσισε αλλιώς, είσαι «κατά των βολεμένων συνδικαλιστών».

Εντάξει, δεν θα σκάσουμε κιόλας για τις λεπτομέρειες. Εδώ και οι ίδιοι οι κυβερνητικοί συμπεριφέρονται ανάλογα με το ποιος (και πώς) είναι το αφεντικό τους, όπως για παράδειγμα εκείνος ο υφυπουργός που είχε απ’ όλες τις θέσεις για το Κυπριακό, ανάλογα με την επαγγελματική του κατάσταση. Όπως έλεγε και ο Γκρούτσο Μαρξ «αυτές είναι οι αρχές μου και αν δεν σας αρέσουν, έχω και άλλες».

Η εποχή της (ορατής) κρίσης στην Ελλάδα θα μπορούσε να συνοψιστεί στην έκφραση «παρερμηνεύσατε τις δηλώσεις μου», η οποία είναι τόσο διαχρονική και διακομματική, που θα πρέπει να καταχωρηθεί στα γνωμικολόγια της ελληνικής γλώσσας, μαζί με το «αριστερόμετρο», τη «σωστή πλευρά της ιστορίας» και το «καλή σας απόλαυση».

Το ελληνικό κοινοβουλευτικό όνειρο δεν μετατρέπει απλά ανθρώπους από οτιδήποτε σε «γρασαδόρους», με τον τρόπο της Κίρκης, αλλά έχει πλέον τη δική του αυτόνομη διάσταση, ως μοντέλο εργασιακής αποκατάστασης.