Τη Δευτέρα 24 και την Τρίτη 25 Ιουνίου πραγματοποιήθηκε στο Μπουένος Άιρες Διεθνής Συνάντηση οργανώσεων, η οποία συζήτησε τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, την καπιταλιστική κρίση και καθόρισε ένα σχέδιο για κοινές δράσης διεθνιστικής αλληλεγγύης και παρεμβάσεων. Συμμετείχαν αντιπροσωπείες από εννιά χώρες και, ως επακόλουθο, πραγματοποιήθηκε μια μεγάλη εκδήλωση στο αμφιθέατρο της Σχολής Κοινωνικών Επιστημών του Πανεπιστημίου του Μπουένος Άιρες (UBA) την Τετάρτη 26 του μήνα.
English version-International text
Στη συνάντηση συμμετείχαν εκπρόσωποι του Partido Obrero (Αργεντινή), του ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση, της Tendencia Internacionalista Revolucionaria -TIR– και των SI Cobas (Ιταλία), του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος (SEP, από την Τουρκία), Fuerza 18 de Octubre (Χιλή), Agrupación Vilcapaza (Περού), Tribuna Classista (Βραζιλία), United Front Committee for a Labor Party (UFCLP, ΗΠΑ), Comunistas (Κούβα).
Η συνάντηση, μετά από διεξοδική και δημιουργική συζήτησε, σε συντροφικό κλίμα, κατέληξε σε ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον και προωθητικό κείμενο, υπό τον τίτλο «Ο καπιταλισμός φέρνει μόνο πολέμους, καταστολή, σφαγές και κακουχίες». Ένα κείμενο που, παράλληλα, απευθύνει κάλεσμα για «να ανασυντάξουμε τις διεθνιστικές δυνάμεις προκειμένου να αγωνιστούμε για μια επαναστατική λύση απέναντι στην καπιταλιστική βαρβαρότητα», καθώς και την ανάγκη «να οργανώσουμε την αντιπαράθεση προς τον πόλεμο και την πολεμική οικονομία», ώστε «να σταματήσουμε την πορεία προς την άβυσσο».
Ολόκληρο το κείμενο έχει ως εξής:
«Εμείς, οι οργανώσεις που εκπροσωπηθήκαμε στη Διεθνή Συνάντηση η οποία πραγματοποιήθηκε στο Μπουένος Άιρες στις 24 και 25 Ιουνίου 2024 και υπογράφουμε αυτή την δήλωση, καταλήγουμε στα ακόλουθα συμπεράσματα και θέλουμε να τα μεταφέρουμε στους εργαζόμενους και τους νέους του κόσμου.
Δυόμιση σχεδόν χρόνια μετά τον ξέσπασμα του πολέμου στην Ουκρανία, η σύγκρουση μεταξύ των δύο αντιδραστικών μπλοκ – τα οποία είναι αντιμέτωπα σε αυτή την ιμπεριαλιστική αντιπαράθεση – απέχει ακόμη πολύ από το να επιλυθεί. Τόσο ο Πούτιν στη Ρωσία όσο και το καθεστώς-μαριονέτα του ΝΑΤΟ του οποίου ηγείται ο Ζελένσκι στην Ουκρανία αντανακλούν καπιταλιστικά συμφέροντα σε επίπεδο κοινωνικής και εθνικής κυριαρχίας.
Μέχρι στιγμής, τουλάχιστον 110.000 άνθρωποι έχουν σκοτωθεί σε αυτόν τον πόλεμο και περισσότεροι από μισό εκατομμύριο έχουν τραυματιστεί. Όμως, οι μάχες συνεχίζονται, παρ’ ότι έχουν περιέλθει σε τέλμα. Το πράσινο φως των δυτικών δυνάμεων προς το ουκρανικό καθεστώς να χρησιμοποιήσει τα όπλα τους και την τεχνολογία τους για να επιτεθεί σε στόχους μέσα στη Ρωσία, απαντήθηκε από τον Πούτιν με την απειλή αντιποίνων, ακόμη και με πυρηνικά όπλα, προς ευρωπαϊκούς στόχους.
Την ίδια στιγμή, ο Μακρόν και άλλοι Ευρωπαίοι ηγέτες προωθούν την ιδέα να στείλουν τα δικά τους στρατεύματα στα πεδία των μαχών για να αποτρέψουν την κατάρρευση του ουκρανικού μετώπου, η οποία φαίνεται όλο και πιο πιθανή. Ο Μπάιντεν, ο Πούτιν, ο Μακρόν, ο Σολτς και ο Ζελένσκι οδηγούν την ανθρωπότητα σε μια δυναμική ενεργειών και αντιδράσεων που μας φέρνουν πιο κοντά από ποτέ σε ένα Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Τα εκατομμύρια δολάρια που επενδύθηκαν από το ΝΑΤΟ – όπως απαιτούσαν οι λεγόμενοι «δημοκράτες» και «αριστεροί» – είναι προφανές πλέον ότι δεν δημιούργησαν μια πραγματικότητα ελευθερίας, ανεξαρτησίας και αυτονομίας στην Ουκρανία, αλλά αντίθετα ενίσχυσαν την οικονομική, πολιτική και στρατιωτική υποταγή της στις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτό ήταν το τελικό αποτέλεσμα της λυσσαλέας σύγκρουσης μεταξύ των φιλορώσων και των φιλονατοϊκών ουκρανών ολιγαρχών που – μέσω του πολέμου – μετέτρεψαν την Ουκρανία σε ένα κράτος υπό κατάρρευση. Η πρόσφατη «Σύνοδος κορυφής για την ειρήνη και την ανασυγκρότηση της Ουκρανίας» είχε ως πραγματικό της περιεχόμενο όχι να διανείμει τα κέρδη της ανασυγκρότησης (μια διαδικασία που απέχει ακόμη πολύ), αλλά να σπρώξει τις ευρωπαϊκές χώρες να ενισχύσουν όσο το δυνατόν περισσότερο την άμεση και ενεργή δέσμευσή τους σε αυτόν τον πόλεμο.
Και στις δύο πλευρές των συνόρων, τα καταπιεστικά καθεστώτα χρησιμοποιούν τον σοβινισμό και τη στρατιωτικοποίηση για να διώξουν όσους τολμούν να διαμαρτυρηθούν ενάντια σε αυτόν τον παράλογο πόλεμο και όσους οργανώνονται για να υπερασπιστούν τα δικαιώματα και τις συνθήκες διαβίωσης και εργασίας της εργατικής τάξης. Η θέση του Λένιν για τον επαναστατικό ντεφετισμό είναι η μόνη θέση που εκφράζει την αντίθεση στους αντιδραστικούς στόχους και των δύο πλευρών. Μια ειρήνη στα χέρια Ζελένσκι-ΝΑΤΟ και της ομάδας εξουσίας του Πούτιν θα έχει και το κόστος της περαιτέρω υποταγής και επιβολής δεινών ενάντια στους δύο λαούς. Μόνο με την εξέγερση ενάντια στη συνέχιση του πολέμου και με την εξέγερση ενάντια σε αυτές τις κυβερνήσεις οι Ουκρανοί και Ρώσοι εργάτες θα μπορέσουν να κερδίσουν την πραγματική ειρήνη και την ελευθερία τους από την καπιταλιστική καταπίεση.
Η παλαιστινιακή γενοκτονία και η τάση για περιφερειακό πόλεμο
Η ανησυχητική διαδικασία εθνοκάθαρσης που διεξάγεται από τις Ισραηλινές Δυνάμεις Άμυνας στη Λωρίδα της Γάζας έχει ελάχιστα προηγούμενα στην ιστορία. Θα πρέπει να ανατρέξει κανείς τουλάχιστον στη Ρουάντα ή στα Βαλκάνια, σε περιπτώσεις που η υποκριτική ιμπεριαλιστική «διεθνής κοινότητα» δεν δίσταζε να χαρακτηρίσει ως εγκλήματα πολέμου κατά αμάχων. Πάνω από 75.000 βόμβες και οβίδες στη Γάζα έχουν καταστρέψει πόλεις, σχολεία, νοσοκομεία, τζαμιά και πανεπιστήμια και έχουν σφαγιάσει 40.000 Παλαιστίνιους, προκαλώντας εντεινόμενα αισθήματα απόγνωσης και αγανάκτησης στον παγκόσμιο πληθυσμό που συγκλονίζεται από τη γενοκτονία που πραγματοποιεί ο Νετανιάχου, χρηματοδοτούμενος και υποβοηθούμενος από τις ΗΠΑ και τη Δυτική Ευρώπη. Κάθε υποτιθέμενο όριο για το οποίο μίλησε ο Μπάιντεν ή δήθεν απειλή του ότι η εισβολή στη Ράφα θα σήμαινε διακοπή της αμερικανικής βοήθειας προς το Ισραήλ, αποκαλύφθηκε ότι ήταν ψέμα. Η μεγάλη πόλη της Ράφα έχει επίσης καταστραφεί και η δυτική βοήθεια συνεχίζει να συντηρεί και να εξοπλίζει το Ισραήλ. Ούτε οι ψηφοφορίες του ΟΗΕ ή οι αποφάσεις του Διεθνούς Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων έχουν αλλάξει την κατάσταση.
Η επιχείρηση, ωστόσο, δεν θεωρείται επιτυχής από τους ίδιους τους εκτελεστές της. Δεν διέσωσε όλους τους ομήρους που κρατούσε η παλαιστινιακή αντίσταση τους τελευταίους οκτώ μήνες και, κυρίως, δεν διέλυσε την επιχειρησιακή ικανότητα της αντίστασης αυτής, παρά τις εκτεταμένες καταστροφές. Η συνέχιση του παλαιστινιακού αγώνα μέσα στα ερείπια – εν μέσω στρατιωτικής πολιορκίας που εμποδίζει και την πιο απαραίτητη ανθρωπιστική βοήθεια, τον εφοδιασμό με καύσιμα και ενέργεια – ανατροφοδοτεί σε όλο τον κόσμο την αλληλεγγύη και τον αγώνα για την Παλαιστίνη, με την τεράστια αξιοπρέπεια και ηρωισμό του.
Η τάση του Ισραήλ να μετατρέψει τη γενοκτονία στη Γάζα σε περιφερειακή σύγκρουση, μέσα από επιχειρήσεις στο Ιράν, το Λίβανο, τη Συρία και την Υεμένη, είναι μόνο εν μέρει σύμφωνη με τους στόχους του αμερικανικού ιμπεριαλισμού για την αναδιοργάνωση των σχέσεων εξουσίας σε ολόκληρη την περιοχή – όπως αυτή επιδιώχθηκε, με άλλους τρόπους, με τις Συμφωνίες του Αβραάμ. Αναμφίβολα, η ανταλλαγή πυραύλων μεταξύ Ισραήλ και Ιράν, όσο περιορισμένη ή χαμηλής έντασης και αν ήταν, δείχνει πόσο κοντά βρίσκεται η κατάσταση στο ξέσπασμα ενός ευρύτερου πολέμου. Οι αμερικανικές και οι ευρωπαϊκές δυνάμεις λειτουργούν επίσης ως βοήθημα του Ισραήλ στις ανταλλαγές πυραυλικών επιθέσεων με το Ιράν ή στις συγκρούσεις με τους Χούθι. Μέχρι στιγμής έχουν σταματήσει το ξέσπασμα ενός ανοιχτού πολέμου λόγω των ορίων που θέτει ο ίδιος ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός, φοβούμενος την έκβαση ενός τέτοιου πολέμου. Το πρόβλημα τους είναι ότι η παλαιστινιακή υπόθεση αγκαλιάζεται από τις μάζες, παρά την ανοιχτά συνεργατική στάση των περισσότερων αστικών πολιτικών καθεστώτων στη Μέση Ανατολή. Μια γενικευμένη σύγκρουση μπορεί να αποσταθεροποιήσει τις δυτικές συμμαχίες και τα σχέδιά τους στην περιοχή.
Δεν υπάρχει δημοκρατικό, πολυμερές ή αντιιμπεριαλιστικό καπιταλιστικό στρατόπεδο.
Ένα άλλο σημείο που χαρακτηρίζει τη δράση των ΗΠΑ, καθώς και την πρόσφατη συνάντηση ττης ομάδας των G7, είναι η προετοιμασία εχθροπραξιών με την Κίνα, ο εξοπλισμός της Ταϊβάν για να ενισχύσει την άμυνά της και να λειτουργήσει ως ενδεχόμενη ναυτική και στρατιωτική βάση επιχειρήσεων εναντίον της Κίνας και η διαμόρφωση μιας ναυτικής περικύκλωσης μαζί με άλλες σύμμαχες χώρες – πρώτα απ’ όλα την Ιαπωνία, με το σχέδιο επιταχυνόμενου επανεξοπλισμού της.
Αυτές οι τρεις χώρες, το Ισραήλ, η Ουκρανία και η Ταϊβάν, έχουν οριστεί από τον «Γενοκτόνο Τζο» Μπάιντεν ως τα κεντρικά σημεία αναφοράς της διεθνούς αναδιοργάνωσης που θεωρεί απαραίτητη για να εγγυηθεί την «ελευθερία και τη δημοκρατία», που δεν αποτελεί παρά ένα ευφημισμό για το προβληματικό σύστημα διεθνών σχέσεων που έχει τη χώρα του ως κέντρο. Η κυριαρχία των Ηνωμένων Πολιτειών υποχωρεί. Αναγκάζονται να υψώνουν όλο και υψηλότερους προστατευτικούς φραγμούς για να προσπαθήσουν να διατηρήσουν ό,τι έχει απομείνει από τη βιομηχανία τους και να προσπαθήσουν να «Κάνουν την Αμερική Μεγάλη Ξανά». Το δολάριο χάνει την ισχύ του ως το κοινό και κυρίαρχο νόμισμα του κόσμου, όπως εκφράζεται με τη σχετική ανατίμηση του χρυσού. Τα ομόλογα χρέους των ΗΠΑ χάνουν την αξία τους. Το μερίδιό τους στο παγκόσμιο ακαθάριστο παγκόσμιο προϊόν έχει επίσης μειωθεί. Σε πολιτικοστρατιωτικό επίπεδο, έχουν υπάρξει υποχωρήσεις και έχουν χάσει έδαφος σε σημεία παρατεταμένων επεμβάσεων, όπως το Ιράκ, το Αφγανιστάν και η Συρία. Παρ’ όλα αυτά, εξακολουθούν να παραμένουν η μεγαλύτερη καπιταλιστική δύναμη στον κόσμο και δεν σκοπεύουν να εγκαταλείψουν ειρηνικά τη θέση τους ως κυρίαρχη δύναμη.
Οι αυξανόμενοι πόλεμοι σηματοδοτούν την τάση προς έναν παγκόσμιο πόλεμο. Έναν αιώνα αργότερα, η ιστορία εξακολουθεί να δίνει το δίκιο στον επαναστάτη Λένιν, ο οποίος είδε το ιμπεριαλιστικό σύστημα να φέρνει μια αυξανόμενη κατάσταση καταστροφών, πολέμων και επαναστάσεων, και όχι στον ρεφορμιστή Κάουτσκι, ο οποίος φανταζόταν μια ειρηνική ιμπεριαλιστική παγκοσμιοποίηση, η οποία θα ξεπερνούσε τις εθνικές εντάσεις. Οι μεγάλες καπιταλιστικές δυνάμεις προσπαθούν να βρουν διέξοδο από την καπιταλιστική κρίση, την υπερπαραγωγή και την πτώση του ποσοστού κέρδους τους με στρατιωτικές λεηλασίες και αρπαγές. Οι στρατιωτικές δαπάνες έχουν φτάσει σε παγκόσμιο ρεκόρ. Είναι πιθανό δε να υπάρξουν ακόμα πολλές κρίσεις και η σημερινή διάταξη των δυνάμεων δεν είναι σε καμία περίπτωση η μόνη δυνατή.
Ο Τραμπ, που εμφανίζεται πλέον ως φαβορί στις δημοσκοπήσεις για να επιστρέψει στον Λευκό Οίκο, τάσσεται υπέρ μιας συμφωνίας με τον Πούτιν, για να διαιρέσει την Ουκρανία σε περιοχές επιρροής και να επικεντρωθεί στη σύγκρουση με την Κίνα. Το ίδιο ισχύει και για την ακροδεξιά, η οποία έχει αναπτυχθεί στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και ενσωματώνεται από τα παραδοσιακά κόμματα σε κοινοβουλευτικές κυβερνητικές συμφωνίες πέρα και πάνω από τις υποτιθέμενες «υγειονομικές ζώνες». Οι Ηνωμένες Πολιτείες ενήργησαν τα τελευταία χρόνια για να διασπάσουν την Ευρωπαϊκή Ένωση, καλωσορίζοντας την μετα-Brexit Βρετανία ως προτιμώμενο εταίρο και ανατινάζοντας τον αγωγό Nordstream, καλύπτοντας μια πράξη πολέμου κατά της γερμανικής βιομηχανίας και οικονομίας ως μέρος του πολέμου με τη Ρωσία. Το γεγονός ότι η προεδρία της κορυφαίας δύναμης του κόσμου διεκδικείται για άλλη μια φορά μεταξύ δύο γερασμένων εγκληματιών πολέμου με μακρά ιστορία προσωπικής διαφθοράς, οι οποίοι έχουν επανειλημμένως αποδειχθεί εχθροί του λαού τους και του κόσμου, είναι επίσης ένα φυσικό σημάδι και επακόλουθο του γεροντικού και παρακμάζοντος χαρακτήρα της ιμπεριαλιστικής «δημοκρατίας».
Η υποχώρηση των δυνάμεων που καθοδηγούσαν την ΕΕ επί δεκαετίες είναι συνέπεια της εμπειρίας που έχουν συσσωρεύσει οι μάζες. Η Ευρωπαϊκή Ένωση ήταν και είναι ένας θεσμικός μηχανισμός για την προστασία των καπιταλιστικών συμφερόντων ενάντια στους προλετάριους όλων των χωρών μελών, με ένα μπόνους καταπίεσης που προορίζεται για τις πιο αδύναμες χώρες, όπως είδαμε να συμβαίνει στην Ελλάδα με την κρίση χρέους και το καθεστώς της Τρόικας που επιβλήθηκε στην ελληνική εργατική τάξη εκείνη την εποχή. Σήμερα, η κατεύθυνση της λιτότητας και του πληθωρισμού που επιβάλλει ο πολεμοκάπηλος προσανατολισμός της ΕΕ έχει φθείρει τα περισσότερα από τα κόμματα και τις κυβερνήσεις που την προώθησαν. Η ενίσχυση της ιμπεριαλιστικής πίεσης από τη Γαλλία και άλλες ευρωπαϊκές δυνάμεις να βρουν διέξοδο από τις δυσκολίες τους έχει οδηγήσει σε νέες στρατιωτικές συγκρούσεις με κυβερνήσεις που απορρίπτουν τη γαλλική αποικιοκρατία στην Αφρική, καθώς και σε μια εξέγερση στην αποικία τους, τη Νέα Καληδονία. Απορρίπτουμε την Ευρωπαϊκή Ένωση ως ιμπεριαλιστική ένωση, αλλά όχι από τη σκοπιά της «εθνικής ανάτασης» που προωθεί μια πιο αυτόνομη ιμπεριαλιστική πολιτική, αλλά με στόχο να υψώσουμε εναντίον της τον αγώνα για εργατικές κυβερνήσεις και τη διεθνή και διεθνιστική ενότητα των εργαζομένων στην Ευρώπη και σε ολόκληρο τον κόσμο.
Ο διαχωρισμός του κόσμου σε «δημοκρατία» και «ολοκληρωτισμό» αποτελεί καθαρή προπαγάνδα. Αυτό που υπάρχει είναι ο ενδοϊμπεριαλιστικός ανταγωνισμός και οι συγκρούσεις για τη διαίρεση του κόσμου στις οποίες συμμετέχουν όλα τα καπιταλιστικά κράτη. Για την υπεράσπιση των κερδών τους διεξάγονται πόλεμοι και εξαπολύονται καταστροφές, όχι για ιδανικά ή αξίες.
Πρέπει να αποσαφηνιστεί η πλάνη της φαντασίωσης των λεγόμενων «αναδυόμενων» χωρών ή των BRICS ως κέντρου διεθνούς μετασχηματισμού ενάντια στην ιμπεριαλιστική τάξη πραγμάτων. Δεν αποτελούν ένα ομοιογενές μέτωπο. Η Ινδία είναι στρατιωτικός εταίρος των Ηνωμένων Πολιτειών στις προπαρασκευαστικές στρατιωτικές τους ενέργειες εναντίον της Κίνας, αν και θεωρητικά εταίρος της μέσα στο πλαίσιο των BRICS. Η Βραζιλία του Λούλα έχει βάλει στο συρτάρι κάθε σχέδιο για περιφερειακή συγκρότηση σε μια εποχή ακραίων πιέσεων των ΗΠΑ στη Λατινική Αμερική.
Οι ολιγάρχες της Ρωσίας και οι γραφειοκράτες της Κίνας έχουν δημιουργήσει τεράστιες καπιταλιστικές επιχειρήσεις σε συνεργασία με τους ιμπεριαλιστές της Δύσης και οι σημερινές συγκρούσεις τους αφορούν μόνο τον τρόπο με τον οποίο αποκτώνται και μοιράζονται τα κέρδη. Η σύνδεση των καπιταλιστικών δυνάμεων που κυβερνώνται από το ΚΚ Κίνας ή την ολιγαρχία του Πούτιν με ένα αντιιμπεριαλιστικό στίγμα ή μια κίνηση προς έναν «πολυμερή» κόσμο με οριζόντιες σχέσεις μεταξύ των εθνών και λιγότερη εθνική καταπίεση είναι εντελώς λανθασμένη. Αυτά τα καθεστώτα καταπιέζουν βαθιά τις εργατικές τους τάξεις, τις εθνικές μειονότητες και τα γειτονικά τους έθνη.
Η διαδικασία καπιταλιστικής αποκατάστασης στην Κούβα δεν οδήγησε σε καμία οικονομική ανάπτυξη. Αντίθετα, ένα τεράστιο σχέδιο λιτότητας εφαρμόζεται εις βάρος των εργαζομένων, το οποίο έρχεται σε αντίθεση με τα προνόμια των γραφειοκρατών, των επιχειρηματιών και της τουριστικής βιομηχανίας. Αντιτασσόμαστε στο αμερικανικό εμπάργκο και στις ιμπεριαλιστικές επιθέσεις εναντίον της Κούβας, που δεν μπορούν όμως να αποτελέσουν δικαιολογία για τη λήψη μέτρων προς μια καπιταλιστική οικονομία και για την καταπίεση εναντίον του λαού. Υποστηρίζουμε τις γνήσιες κοινωνικές εκρήξεις ενάντια στην εξαθλίωση και τις καταχρήσεις στην Κούβα και απαιτούμε την απελευθέρωση των κρατουμένων της εξέγερσης κατά της πείνας της 11ης Ιουλίου 2021.
Η ενότητα και η αλληλεγγύη των λαών τους οποίους εκμεταλλεύεται ο ιμπεριαλισμός δεν θα έρθει από το χέρι των καπιταλιστικών κυβερνήσεων. Όπως δείχνει η εμπειρία στη Λατινική Αμερική ή τη Μέση Ανατολή, ο καπιταλισμός και οι εθνικές αστικές τάξεις δεν είναι σε θέση να αντιμετωπίσουν τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις ούτε να ολοκληρώσουν την επίλυση των δημοκρατικών καθηκόντων. Μόνο η σοσιαλιστική ενότητα των καταπιεσμένων και της διεθνούς εργατικής τάξης μπορεί να εκπληρώσει αυτά τα ιστορικά καθήκοντα.
Καπιταλιστική κρίση, πόλεμοι και αντεργατικές επιθέσεις
Το στάδιο των πολέμων, των επιθέσεων κατά της εργατικής τάξης και των πολιτικών λιτότητας που εκτυλίσσονται στον κόσμο δεν είναι μια σύγχρονη εκδοχή των Βιβλικών «πληγών του Φαραώ». Έχουν όλες ως κοινή αφετηρία την επιδεινούμενη κρίση του καπιταλιστικού συστήματος.
Η καπιταλιστική κρίση του 2008, με επίκεντρο τις Ηνωμένες Πολιτείες, σε αντίθεση με προηγούμενες κρίσεις που είχαν επίκεντρο την περιφέρεια, δεν ξεπεράστηκε ποτέ πλήρως. Είμαστε μάρτυρες μιας μακροχρόνιας ύφεσης, η οποία έχει καταφέρει να δημιουργήσει μόνο προσωρινά σημεία σταθερότητας. Οι τεράστιες κρατικές διασώσεις τραπεζών, χρηματοπιστωτικών ταμείων και ιδιωτικών εταιρειών το 2008 και το 2020 άφησαν ένα ακραίο επίπεδο χρέους σε κράτη και εταιρείες, χωρίς να αποκαταστήσουν τα προηγούμενα επίπεδα κέρδους και παραγωγικότητας. Ένα μεγάλο μέρος των καπιταλιστικών επιχειρήσεων στις ΗΠΑ είναι ζόμπι, με μη βιώσιμα επίπεδα χρέους, που διατηρούνται στη ζωή με μια πολιτική κρατικών επιδοτήσεων και διασώσεων.
Αυτή η υπερχρέωση είναι η ρίζα των πολιτικών λιτότητας κατά των δημόσιων υπηρεσιών, των συντάξεων και των μισθών. Το ίδιο ισχύει και για τις τεράστιες στρατιωτικές δαπάνες, οι οποίες αποτελούν ένα τεχνητό αναπνευστήρα που κινεί την καπιταλιστική οικονομία σε βάρος του κράτους.
Η οικονομική ανάπτυξη και το παγκόσμιο εμπόριο έχουν συρρικνωθεί απότομα, δείχνοντας μια τάση διεθνούς ύφεσης. Αυτό έρχεται να προστεθεί στον έντονο πληθωρισμό που προηγήθηκε του πολέμου. Η οικονομική επιβράδυνση κυριαρχεί στη διεθνή αγορά. Η κινεζική οικονομική ανάπτυξη, η οποία για πολλά χρόνια λειτουργούσε ως «ατμομηχανή», σταδιακά ξεφουσκώνει. Το ενδεχόμενο μιας διεθνούς οικονομικής ύφεσης επιδεινώνεται από την όλο και ευρύτερη επαναφορά των προστατευτικών πολιτικών.
Οι πόλεμοι είναι η κατ’ εξοχήν διέξοδος του καπιταλιστικού συστήματος, διότι είναι ικανοί να καταστρέψουν την υπερπαραγωγή εμπορευμάτων και την εγκατάσταση πλεονάζουσας παραγωγικής ικανότητας σε παγκόσμια κλίμακα. Ο πόλεμος είναι η επέκταση της κρατικής δράσης για την υπεράσπιση των εθνικών αστικών τάξεων, μέσω της κρατικής παρέμβασης στην οικονομία, των εμπορικών πολέμων και του προστατευτισμού, μέχρι την απόλυτη λεηλασία και τον έλεγχο της ανασυγκρότησης των εθνών που καταστρέφει.
Κοινωνική πόλωση και πολιτική αστάθεια
Οι καπιταλιστικές κυβερνήσεις όλων των πολιτικών πεποιθήσεων, συντηρητικές, λαϊκιστικές, «προοδευτικές» ή αντιδραστικές, προσπαθούν να φορτώσουν την καπιταλιστική κρίση στους εργαζόμενους και τις συνθήκες διαβίωσής τους. Αυτή η κοινωνική πόλωση και η οικονομική συγκέντρωση έχει οδηγήσει σε αυξανόμενες κοινωνικές συγκρούσεις, οι οποίες έχουν προκαλέσει ακόμη και κύκλους λαϊκών εξεγέρσεων. Είχαμε κύκλους ισχυρών συγκρούσεων στη Γαλλία, στα προάστια των μεγάλων πόλεων, που ακολούθησαν μεγάλες εξεγέρσεις κατά της ρατσιστικής αστυνομίας στις ΗΠΑ το 2020, την Αραβική Άνοιξη, ηρωικές εξεγέρσεις στο Ιράκ και το Ιράν και τις εξεγέρσεις της Λατινικής Αμερικής το 2019-202. Έχουμε επίσης φαινόμενα μεγάλων εργατικών απεργιών, όπως δεν έχουμε δει εδώ και χρόνια στη Γαλλία, τη Γερμανία, την Αγγλία ή τις Ηνωμένες Πολιτείες, αν και παρέμειναν σε συνδικαλιστικό επίπεδο. Πρόσφατα, μια λαϊκή εξέγερση στην Κένυα κατάφερε να ανατρέψει έναν επιθετικό φορολογικό νόμο που υπαγόρευσε το ΔΝΤ και τον οποίο η κυβέρνηση είχε ψηφίσει στο κοινοβούλιο.
Σε αυτές τις διαδοχικές συγκρούσεις, η ικανότητα των πολιτικών καθεστώτων και ιδίως των παραδοσιακών αστικών κομμάτων να κυβερνούν και να συγκρατούν έχει υπονομευθεί. Ελάχιστες κυβερνήσεις κατάφεραν να ανανεώσουν τις θητείες τους ή ακόμη και, σε πολλές περιπτώσεις, να τις ολοκληρώσουν. Ανάμεσα στις εξεγέρσεις, τα πραξικοπήματα και την πτώση των κυβερνήσεων, συγκροτήθηκαν νέες δυνάμεις, σε πολλές περιπτώσεις αυτοσχέδιες ή επικεντρωμένες γύρω από μεμονωμένους υποψηφίους ή δυνάμεις «εκτός κατεστημένου». Γίναμε μάρτυρες της ανόδου των κεντροαριστερών και των «λαϊκών» εθνικιστών, όπως εκείνων των διαδοχικών «ροζ κυμάτων» της Λατινικής Αμερικής, που σήμερα έχουν ένα ακόμη προπύργιο στη νίκη της Κλαούντια Σέινμπαουμ στο Μεξικό.
Η αποσύνθεση του παραδοσιακού αστικού πολιτικού συστήματος γέννησε επίσης ένα αυξανόμενο κίνημα της Ακροδεξιάς ή μιας ολοένα και πιο επιθετικής Δεξιάς, η οποία έχει ισχυρό συμφέρον από την επιστροφή του Τραμπ στον Λευκό Οίκο, από τη νίκη του Μιλέι στην Αργεντινή ή της Μελόνι στην Ιταλία, καθώς και από τα αποτελέσματα του κόμματος της Μαρίν Λεπέν στη Γαλλία. Οι δυνάμεις αυτές συνιστούν ένα ετερογενές μπλοκ όσον αφορά τις οικονομικές τους θέσεις και τις διεθνείς τους σχέσεις. Έχουν όμως δύο κοινά σημεία, τα οποία συνδέονται στενά μεταξύ τους.
Πρώτον, πρόκειται για μια Ακροδεξιά που τάσσεται υπέρ της ριζοσπαστικοποίησης των κατασταλτικών μεθόδων για τη δίωξη και τη διάλυση του εργατικού κινήματος, της Αριστεράς και των κινημάτων των καταπιεσμένων. Δεν διαθέτουν «στρατεύματα κρούσης» στο πρότυπο του κλασικού φασισμού ή του ναζισμού, ούτε έχουν καταφέρει να επιβάλουν μονοκομματικά καθεστώτα. Εκφράζουν όμως την τάση της καπιταλιστικής δημοκρατίας να γενικεύει την καταστολή, την παρακολούθηση και τις νομικές διώξεις σε ευρεία κλίμακα.
Ο Μιλέι στην Αργεντινή αποτελεί έκφραση αυτής της τάσης. Η κυβέρνησή του θέλει να καταστρέψει την πρωτοπορία της εργατικής τάξης πριν μπορέσει να δημιουργήσει μια μαζική αντιπολίτευση που θα μπορέσει να νικήσει την κυβέρνησή του. Γι’ αυτό έχει εγκαθιδρύσει ένα καθεστώς καταστολής, κατασκοπείας, νομικών και δημοσιογραφικών διώξεων ενάντια στο κίνημα των άνεργων πικετέρος, ενάντια στην Αριστερά και, ειδικότερα, ενάντια στο Polo Obrero και το Partido Obrero. Η φυλάκιση των αγωνιστών εργατών και της Αριστεράς στην Τουρκία μετά τις διαδηλώσεις της Πρωτομαγιάς, οι δεκάδες ποινικές υποθέσεις εναντίον της SI Cobas και του κινήματος ανέργων «7η Νοέμβρη» στην Ιταλία, δείχνουν ότι αυτή η τάση δικαστικών διώξεων εναντίον των επαναστατών αγωνιστών της εργατικής τάξης είναι ένα διεθνές φαινόμενο. Επίσης, στην Ουκρανία, όπου ο νεαρός Μπόγκνταν Σιρότιουκ φυλακίστηκε από τον Ζελένσκι, όπως και πολλοί άλλοι, επειδή αποκάλεσε τον εαυτό του τροτσκιστή. Καλούμε να αντιμετωπιστεί αυτή η κατάσταση με μια εκστρατεία διεθνιστικής εργατικής αλληλεγγύης προς κάθε αγωνιστή που διώκεται ή φυλακίζεται από το κράτος.
Δεύτερον, όλοι τους, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που προέρχονται απευθείας από τον ναζισμό και τον φασισμό του 20ου αιώνα, είναι φανατικοί υποστηρικτές του σιωνιστικού κράτους του Ισραήλ και της κυβέρνησης Νετανιάχου που πραγματοποιεί εθνοκάθαρση στη Γάζα. Τα ακροδεξιά κόμματα ήταν οι μαζορέτες των υποκριτικών πορειών «κατά του αντισημιτισμού», που προσπαθούν να εκφοβίσουν το κίνημα το οποίο αντιτίθεται στη σιωνιστική γενοκτονία.
Οι δύο αυτές πτυχές συνδέονται μεταξύ τους. Το Ισραήλ είναι η ίδια η έκφραση της απόλυτης αντίδρασης. Είναι η εμπροσθοφυλακή του ιμπεριαλισμού. Με τις βίαιες δε ενέργειές του ενάντια σε κάθε εσωτερική διαφωνία και τον παλαιστινιακό λαό, είναι το πρότυπο προς μίμηση για όλους τους μικρούς υποψήφιους δικτάτορες. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Μιλέι έκλεισε την προεκλογική του εκστρατεία ανεμίζοντας μια ισραηλινή σημαία. Είναι διαφωτιστικό ότι ο κύριος υποστηρικτής αυτής της υποδειγματικής στρατιωτικής δράσης της Ακροδεξιάς στον κόσμο είναι αυτή τη στιγμή το κυρίαρχο τμήμα της «δημοκρατικής» και «προοδευτικής» πτέρυγα της ιμπεριαλιστικής αστικής τάξης των ΗΠΑ με τον Μπάιντεν.
Ο απροκάλυπτα συγκεντρωμένος αντιδραστικός χαρακτήρας της γενοκτονίας στη Γάζα έχει επίσης προκαλέσει την αντίθετη αντίδραση. Ο αγώνας ενάντια στη γενοκτονία στην Παλαιστίνη έχει υιοθετηθεί από τμήματα της νεολαίας και της εργατικής τάξης σε δεκάδες χώρες, σε ένα ριζοσπαστικοποιημένο μαζικό κίνημα που δεν έχει παρατηρηθεί εδώ και δεκαετίες. Σημαντικές εργατικές δράσεις πραγματοποιήθηκαν για να εμποδίσουν τις στρατιωτικές επιχειρήσεις του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία και την Παλαιστίνη. Η έκταση της κατάληψης πανεπιστημίων στις ΗΠΑ για την υποστήριξη της Παλαιστίνης είναι παρόμοια με εκείνη του κινήματος κατά του πολέμου του Βιετνάμ το 1968 και έχει εξαπλωθεί σε τμήματα του συνδικαλιστικού κινήματος, κάτι που δεν συνέβαινε στο παρελθόν.
Δεδομένης της ιστορικής εμπειρίας που έχουμε πίσω μας, είναι τρομερό και αδικαιολόγητο λάθος να χρησιμοποιούμε την απειλή της Ακροδεξιάς για να αναβιώσουμε τα μέτωπα της ταξικής συνεργασίας με τη «δημοκρατική» αστική τάξη με τη δικαιολογία της «αντιμετώπισης του φασισμού». O αποκαλούμενος «προοδευτισμός» έχει αποδειχθεί ανίκανος να σταματήσει την Ακροδεξιά – έχει καταλήξει να της παρέχει καταφύγιο και να υποκύπτει σε αυτήν, ανοίγοντας το δρόμο για την άνοδο της και την πρόσβασή της στην εξουσία. Δεν αγνοούμε φυσικά την άνοδο της Ακροδεξιάς και των φασιστικών ρευμάτων, ακόμα και μέσα στις Ηνωμένες Πολιτείες με την υποστήριξη φασιστικών σχηματισμών από τμήματα της αστικής τάξης. Αλλά ο φασισμός, όπου κι αν επανεμφανιστεί, μπορεί να νικηθεί μόνο με το ενιαίο μέτωπο της εργατικής τάξης και των λαϊκών οργανώσεων των καταπιεσμένων μαζών. Με απεργίες, μαζικές διαδηλώσεις και ενότητα στον αγώνα. Η πρόσφατη απόπειρα πραξικοπήματος στη Βολιβία δείχνει ότι το μόνο εργαλείο που έχουμε στη διάθεσή μας για να συντρίψουμε αυτές τις επιθέσεις είναι το κάλεσμα σε γενική απεργία και η ανεξάρτητη κινητοποίηση της εργατικής τάξης. Η καταστροφή και η οπισθοδρόμηση των συνθηκών διαβίωσης που επιφέρουν οι «δημοκρατικές» παραλλαγές της αστικής εξουσίας είναι αυτές που γεννούν την άνοδο της Ακροδεξιάς, δεν είναι τα μέσα για να την νικήσουμε.
Ο σχηματισμός ενός Νέου Λαϊκού Μετώπου στη Γαλλία, το οποίο αναβιώνει την παλιά φόρμουλα των διαταξικών συνεργατικών μετώπων, αποτελεί μια νέα πρόταση για τη σύνδεση της αντίδρασης των εργαζομένων και της νεολαίας ενάντια στην Ακροδεξιά με τους παλιούς ρεφορμιστικούς και κοινοβουλευτικούς μηχανισμούς σε μια εθνικιστική και σοβινιστική πολιτική προοπτική. Το Νέο Λαϊκό Μέτωπο συγκροτείται «ενάντια στη Λεπέν» και ως τέτοιο στοχεύει εμμέσως να ανταγωνιστεί τον Μακρόν για το ποιο από τα δύο μπλοκ θα τοποθετήσει τον πρωθυπουργό και να σχηματίσουν από κοινού κυβέρνηση. Κι αυτό όταν η Λεπέν έχει καταφέρει να ενσωματώσει τη φθορά ενός καθεστώτος λιτότητας, επιθέσεων στους εργαζόμενους, τους συνταξιούχους, τους μετανάστες και την προώθηση του ιμπεριαλιστικού πολέμου. Ο τρόπος για να θάψουμε την Ακροδεξιά είναι να οργανώσουμε τους εργαζόμενους ανεξάρτητα από το κράτος και όχι να προωθήσουμε και να αποτελέσουμε την ακολουθία και τη συνέχεια της σοσιαλδημοκρατίας και των παραδοσιακών κομμάτων που αποτέλεσαν τη μόνιμη ραχοκοκαλιά της Ευρωπαϊκής Ένωσης του ιμπεριαλισμού, της λιτότητας, του πολέμου και του ΝΑΤΟ.
Ανασυγκρότηση της επαναστατικής και διεθνιστικής Αριστεράς
Η βαρβαρότητα που δημιουργεί αυτό το στάδιο του παρακμιακού καπιταλισμού δεν περιορίζεται σε καμία περίπτωση στην κρατική καταστολή, στους πολέμους και στη φτώχεια. Η αναζήτηση καπιταλιστικού κέρδους σε άλλους τομείς μπροστά στη στασιμότητα της παραγωγικότητας μετατρέπει τη διακίνηση ναρκωτικών, την πορνεία και την εμπορία ανθρώπων σε μεγάλες βιομηχανίες, με καταστροφικές κοινωνικές συνέπειες. Ο ρατσισμός, η διπλή καταπίεση των γυναικών με τον χαρακτήρα τους ως γυναίκες και εργάτριες, οι διώξεις της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας επανεμφανίζονται σφοδρά ως ιδεολογία υπεράσπισης των προνομίων των κυρίαρχων τάξεων και του καπιταλιστικού status quo που απειλείται από τις κρίσεις του. Υποστηρίζουμε τους αγώνες των εργαζόμενων γυναικών και της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας για τα εργασιακά και πολιτικά τους δικαιώματα και την πραγματική ισότητα.
Η άναρχη οργάνωση της παραγωγής στη βάση των ανταγωνιστικών εταιρικών κερδών αντί του σχεδιασμού για το κοινό καλό είναι το πλαίσιο για την κλιμάκωση του φαινομένου της υπερθέρμανσης του πλανήτη και άλλων εκφράσεων της περιβαλλοντικής καταστροφής που δημιουργεί αυτό το κοινωνικό σύστημα. Εκατομμύρια άνθρωποι ζουν στερούμενοι τις βασικές συνθήκες διαβίωσης, μεταφορών και υγιεινής που καθιστά δυνατή η ανάπτυξη της ανθρωπότητας και που μια σχεδιασμένη οικονομία θα καθιστούσε διαθέσιμες σε όλους.
Αλλά μπροστά σε αυτό το δυστοπικό παρόν, ολόκληρη η ιστορία του κινήματος της εργατικής τάξης, η επιστημονική ανάλυση της πραγματικότητας και ο απολογισμός της διεθνούς εμπειρίας του αγώνα μας δίνει μια επαναστατική αισιοδοξία η οποία μας ενισχύει και μας στηρίζει στον αγώνα μας. Η δύναμη της εργατικής τάξης και των εκμεταλλευόμενων ξεσπά, ξεσηκώνεται ενάντια στις συνθήκες εκμετάλλευσης και τις κυβερνήσεις των ταξικών της εχθρών. Εκφράζει την ιστορική αναγκαιότητα να ξεπεραστεί μια αφόρητη κατάσταση.
Σε αυτά τα χρόνια χιλιάδες άνθρωποι βγήκαν στους δρόμους για να αγωνιστούν, σε εξεγέρσεις και μαζικά κινήματα. Στη Γαλλία γίναμε μάρτυρες της πιο σημαντικής γενικής απεργίας από το 1936. Οι μαζικές κινητοποιήσεις για τον Τζορτζ Φλόιντ στις Ηνωμένες Πολιτείες το 2020 ή εκείνες που ανέτρεψαν τον Μουμπάρακ στην Αίγυπτο είναι από τα πιο μαζικά κινήματα αγώνα στην ιστορία της ανθρωπότητας. Χιλιάδες άλλοι προσπάθησαν να αλλάξουν το σύστημα υποστηρίζοντας πολιτικές δυνάμεις που μιλούν στο όνομα του «σοσιαλισμού».
Οι ηγεσίες της ενσωματωμένης στο σύστημα Αριστεράς, μαζί με εκείνες της ενσωματωμένης στο κράτος συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, έχουν παίξει συστηματικό ρόλο στην αποστράτευση και την ενσωμάτωση στο πολιτικό καθεστώς της επαναστατικότητας και των αιτημάτων για κοινωνικό μετασχηματισμό, ακόμη και επανάσταση, αυτών των χιλιάδων νέων και εργαζομένων. Η DSA (Democratic Socialists) στις Ηνωμένες Πολιτείες, o Μπόριτς στη Χιλή, ο Πέδρο στην Κολομβία, μεταξύ πολλών άλλων, έχουν χρησιμεύσει για να διοχετεύσουν εντός του συστήματος αυτές τις λαχτάρες για μετασχηματισμό, οδηγώντας τον αγώνα και τις οργανώσεις που πρωταγωνιστούν σε αυτόν στη συνδιαλλαγή και φέρνοντας πικρές απογοητεύσεις σε αυτές τις εμπειρίες εξέγερσης. Αυτή η διαδικασία ενσωμάτωσης στο κράτος έχει κάνει ένα νέο άλμα ακριβώς τη στιγμή που η καπιταλιστική καταστροφή αποκαλύπτεται στο πρόσωπο εκατομμυρίων ανθρώπων, με την επέκταση των ιμπεριαλιστικών πολέμων λεηλασίας.
Το 2022, ένα μεγάλο μέρος των οργανώσεων που ισχυρίζονται ότι είναι επαναστατικές πήραν θέση αγκαλιάζοντας μια από τις αντιδραστικές πλευρές στη σύγκρουση μετά την ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. Καλυμμένες από το ψέμα ότι τα στρατεύματα που οργανώθηκαν από το ΝΑΤΟ θα μπορούσαν να είναι συμβατά με έναν αγώνα για «αυτονομία» ή «εθνική ανεξαρτησία», αποτέλεσαν το αριστερό παρακλάδι της στρατιωτικής εκστρατείας της Δύσης για τη διείσδυση στην Ανατολική Ευρώπη, μια παραλλαγή της «δημοκρατικής δικαιολόγησης» της δυτικής εκστρατείας. Κάποιοι φαντασιώνονται έναν «διπλό» πόλεμο, αφενός ιμπεριαλιστικό και υπό την ηγεσία του ΝΑΤΟ, τον οποίο δεν υποστηρίζουν, και αφετέρου εθνικοαπελευθερωτικό, τον οποίο υποστηρίζουν. Αλλά μια τέτοια δυαδικότητα υπάρχει μόνο στα κεφάλια τους. Το καθεστώς του Ζελένσκι είναι τόσο ανεξάρτητο από το ΝΑΤΟ όσο ήταν το Νότιο Βιετνάμ από τις δυτικές δυνάμεις. Από την άλλη πλευρά, ένα άλλο τμήμα της Αριστεράς χρησιμοποίησε επιχειρήματα «επιλογής στρατοπέδου» για να υποστηρίξει τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, η οποία σαφώς δεν έχει κανένα προοδευτικό στόχο.
Το 2023, η εξέγερση της παλαιστινιακής αντίστασης και η επακόλουθη έναρξη της γενοκτονίας στη Λωρίδα της Γάζας, που προκάλεσε σημαντική μαζική αντίδραση σε όλο τον κόσμο, απέτυχε να συναντήσει ομοιογενή αντίδραση ακόμη και μεταξύ των αριστερών. Υπάρχουν εκείνοι που αντέδρασαν με πασιφισμό και αποστασιοποιήθηκαν από την παλαιστινιακή αντίσταση, που βρίσκονται ακόμη και μεταξύ όσων απαιτούν κατάπαυση του πυρός και τερματισμό των βομβαρδισμών.
Είναι βαθύτατο λάθος να αρνείσαι να υποστηρίξεις έναν καταπιεσμένο λαό και τις οργανώσεις του όταν συγκρούονται με τον ιμπεριαλισμό και τον θύλακά του, το σιωνιστικό κράτος, δικαιολογούμενος στο όνομα των βαθιών στρατηγικών και προγραμματικών διαφορών που χωρίζουν τους επαναστάτες από τις θρησκευτικές ή εθνικιστικές οργανώσεις. Όπου υπάρχει εθνικός αγώνας, όπως αναμφίβολα υπάρχει στην Παλαιστίνη, οι επαναστάτες μπορούν να αγωνιστούν για την ηγεσία αυτού του αγώνα, για να τον οδηγήσουν στη νίκη με μια σοσιαλιστική στρατηγική, μόνο στη βάση της πλήρους συμμετοχής σε όλα τα στάδια του αγώνα. Ωστόσο, οι επαναστάτες διατηρούν πάντα την ανεξαρτησία τους από την κυρίαρχη τάξη και χρησιμοποιούν ανοιχτά τη σοσιαλιστική προπαγάνδα για να μπορέσουν να αποτελέσουν εναλλακτική λύση για τους καταπιεσμένους λαούς, αντί της υποκρισίας των αντιδραστικών ισλαμιστών και εθνικιστών ηγετών της Μέσης Ανατολής. Εμείς οι διεθνιστές είμαστε μέρος ενός γενικού κινήματος και επιλέγουμε την πλευρά των καταπιεσμένων λαών και το δικαίωμά τους να υπερασπιστούν τον εαυτό τους με όλα τα μέσα που έχουν στη διάθεσή τους για να διεξάγουν αυτόν τον αγώνα, ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τα δημιουργήματα του.
Όσον αφορά την άνευ όρων υποστήριξη της παλαιστινιακής αντίστασης, πολλές αριστερές οργανώσεις έχουν σταθεί στα δεξιά των χιλιάδων φοιτητών που κατέλαβαν τα πανεπιστήμια ενάντια στη γενοκτονία. Και ακόμη και μεταξύ των οργανώσεων που συμπαθούν περισσότερο την Παλαιστίνη, πολύ λίγοι κατανοούν πόσο καθοριστική είναι η γενική εξέγερση των εκμεταλλευόμενων μαζών του αραβικού και μεσανατολικού κόσμου για τη νίκη του παλαιστινιακού αγώνα.
Αυτές οι πολλαπλές αντιφάσεις συνέχισαν να αυξάνουν τον κατακερματισμό στο στρατόπεδο της άκρας Αριστεράς. Υπάρχουν ακόμη και εκείνοι που υποστηρίζουν τον Ζελένσκι και ταυτόχρονα καταδικάζουν τον Νετανιάχου, προσποιούμενοι ότι αγνοούν το ρητό κοινό νήμα που συνδέει τις δύο στρατιωτικές επιχειρήσεις που υποστηρίζονται από το ΝΑΤΟ, τα σχετικά κονδύλια από τους προϋπολογισμούς που συζητούνται από κοινού στα κοινοβούλια και στις συνόδους κορυφής των ιμπεριαλιστικών χωρών.
Χρειαζόμαστε ένα εργαλείο της εργατικής τάξης για να αγωνιστούμε για μια επαναστατική στρατηγική που μπορεί να οδηγήσει τους αγώνες μας, τις επόμενες εξεγέρσεις μας, στη νίκη. Χρειαζόμαστε μια δύναμη της εργατικής τάξης που να μπορεί να αντιμετωπίσει τη βίαιη εκστρατεία θηριωδίας, και τον σοβινισμό με τον οποίο η αστική τάξη θέλει να διαποτίσει τους λαούς.
Συναντηθήκαμε, συζητήσαμε, πήραμε αποφάσεις και κοινές πρωτοβουλίες, κάναμε πράξη την προλεταριακή αλληλεγγύη, ανάμεσα σε έναν αυξανόμενο αριθμό οργανώσεων που, ακόμη και με πολιτικές διαφορές και προερχόμενες από διαφορετικές παραδόσεις, αναγνωρίζουμε τους εαυτούς μας σε ένα κοινό πεδίο διεθνισμού και ανεξαρτησίας απέναντι στα κεντρικά πολιτικά προβλήματα της περιόδου. Μπορούμε να συνεχίσουμε να προχωράμε σε αυτή την πρακτική της ενότητας προκειμένου να κάνουμε ένα άλμα προς τα εμπρός στην ανασύνταξη των διεθνιστικών δυνάμεων. Θα συμβάλλουμε αναμφίβολα στην οικοδόμηση των εργατικών κομμάτων δράσης και της επαναστατικής διεθνούς που χρειαζόμαστε για να μπορέσουμε να μετατρέψουμε τους αγώνες μας σε νίκες.
– Σταματήστε τον πόλεμο ΝΑΤΟ-Ρωσίας στην Ουκρανία! Ο εχθρός είναι μέσα στη χώρα! Ενότητα των εργαζομένων και στις δύο πλευρές των συνόρων. Κάτω οι κυβερνήσεις που ευθύνονται για τον πόλεμο!
– Σταματήστε τη γενοκτονία στη Γάζα, Λευτεριά στην Παλαιστίνη! Υποστηρίξτε την Παλαιστινιακή αντίσταση! Σταματήστε την εθνική, φυλετική, εθνοτική και θρησκευτική καταπίεση παντού! Για ένα διεθνές εργατικό μποϊκοτάζ του Ισραήλ.
– Ελευθερία για τους πολιτικούς κρατούμενους σε όλες τις χώρες! Σταματήστε τις διώξεις του εργατικού κινήματος, της Αριστεράς και των αντιπολεμικών κινημάτων.
– Όχι στην κούρσα των εξοπλισμών και στην πολεμική οικονομία! Δωρεάν υγεία και παιδεία για όλους!
– Ενάντια στις αντεργατικές εργασιακές και συνταξιοδοτικές μεταρρυθμίσεις!
– Για μια αύξηση στην κλίμακα των μισθών, ώστε να αποτρέψουμε τον πληθωρισμό από το να καταστρέψει τις συνθήκες διαβίωσής μας.
– Εθνικοποίηση υπό εργατικό έλεγχο των βιομηχανιών που κλείνουν ή πραγματοποιούν μαζικές απολύσεις. Μείωση των ωρών εργασίας, χωρίς να επηρεάζονται οι μισθοί. Να δουλεύουμε λιγότερο, να δουλεύουν όλοι!
– Κάτω η ιμπεριαλιστική Ευρωπαϊκή Ένωση. Όχι στον σωβινιστικό εθνικισμό. Υπέρ της αδελφοποίησης των εργαζομένων της Ευρώπης, συμπεριλαμβανομένης της Ρωσίας, ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο.
– Όχι στις ιμπεριαλιστικές παρεμβάσεις στο Σουδάν, το Κονγκό και παντού! Καταδικάζουμε τη γαλλική αποικιοκρατική ανάμειξη στη Δυτική Αφρική και κάθε ανάμειξη των μεγάλων δυνάμεων στην ήπειρο.
-Ανεξαρτησία του Πουέρτο Ρίκο, της Νέας Καληδονίας και όλων των αποικιακών εδαφών.
– Όχι στην καταπίεση των Κούρδων! Για το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση όλων των καταπιεσμένων λαών!
-Κάτω οι αντιδραστικοί δικτάτορες στη Μέση Ανατολή! Ταξική πάλη ενάντια στη φυλετική και θρησκευτική αιματοχυσία! Ζήτω η σοσιαλιστική Μέση Ανατολή!
– Κάτω ο σοβινιστικός εθνικισμός και η ξενοφοβία! Διεθνισμός της εργατικής τάξης!
– Για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση και πόλεμο, με αρμονία μεταξύ ανθρώπου και φύσης!
– Για εργατικές κυβερνήσεις, κοινωνική αντικαπιταλιστική επανάσταση και διεθνή σοσιαλισμό».
Message of hope and resistance from anticapitalist Buenos Aires Meeting!
