Γιώργος Παυλόπουλος
Ψήφος στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ στις ευρωεκλογές σημαίνει έμπρακτη στήριξη στον ηρωικό αγώνα του παλαιστινιακού λαού
Η απάντηση την οποία επέλεξε να δώσει το Ισραήλ στις ετυμηγορίες δύο Διεθνών Δικαστηρίων (του Ποινικού και της Χάγης), καθώς και στην απόφαση τριών ευρωπαϊκών χωρών να αναγνωρίσουν την Παλαιστίνη, ήταν άμεση και κυνική, χωρίς να αφήνει περιθώριο παρερμηνειών για τις προθέσεις του. Οι δύο νέες επιθέσεις σε χώρους όπου στεγάζονταν άμαχοι πρόσφυγες στη Ράφα, που άφησαν πίσω τους δεκάδες νεκρούς, αρκετοί από τους οποίους απανθρακώθηκαν, αποδεικνύουν ξεκάθαρα πως το κράτος-δολοφόνος δεν προτίθεται να βάλει τέλος στο έγκλημα διαρκείας που διαπράττει και έχει πάρει διαστάσεις γενοκτονίας.
Είναι κάτι που επιβεβαίωσε, άλλωστε, ο σύμβουλος ασφαλείας του Νετανιάχου, ο οποίος δήλωσε ότι ο πόλεμος αυτός θα συνεχιστεί τουλάχιστον μέχρι το τέλος του έτους, ίσως και ακόμη περισσότερο. Κάτι στο οποίο συμφωνεί ουσιαστικά και η αντιπολίτευση, που παρά τις κινήσεις για ανατροπή του Νετανιάχου, έχει ψηφίσει και στηρίξει τις πολεμικές επιχειρήσεις, μαζί και στη Ράφα. Όσο για τους Αμερικανούς, τοποθετήθηκαν δημοσίως ότι ο σύμμαχός τους δεν έχει παραβιάσει την «κόκκινη γραμμή», με αποτέλεσμα να μην χρειάζεται ούτε αναθεώρηση της στάσης τους ούτε και περιορισμό στην προμήθεια οπλικών συστημάτων και πυρομαχικών. Όπως οι βόμβες που φέρουν την υπογραφή της Νίκι Χέιλι, πρώην πρέσβειρας στον ΟΗΕ και διεκδικήτριας του χρίσματος των Ρεπουμπλικάνων για την προεδρία, η οποία έγραψε τη φράση «αποτελειώστε τους».
Απέναντι σε αυτή την εικόνα, με τη Γάζα και τη Ράφα να παραπέμπουν σε μια σύγχρονη Γκερνίκα, δεν χωρούν πλέον και δεν μπορούν να γίνουν ανεκτά μισόλογα ή ίσες αποστάσεις. Καθένας και καθεμία, κάθε σωματείο και συνδικάτο, κάθε συλλογικότητα και πολιτική δύναμη, οφείλει να επιλέξει με ποια πλευρά της ιστορίας είναι. Και όχι μόνο αυτό, αλλά και να την υπηρετήσει με συνέπεια και αποφασιστικότητα, μέχρι το τέλος, χωρίς καμία στιγμή να χάνει το ματωμένο δάσος πίσω από το καμένο δέντρο.
Ειδικά στην τελική ευθεία προς τις ευρωεκλογές, πρέπει να γίνει απολύτως σαφές ότι οι η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι συνένοχη σε αυτό το έγκλημα (αρνείται ακόμη και να συζητήσει κυρώσεις σε βάρος του Ισραήλ…), ενώ το γεγονός ότι ορισμένα από τα κράτη-μέλη έχουν αναγνωρίσει –εκ του ασφαλούς– την Παλαιστίνη δεν σώζει τους «27» από τη συλλογική τους ευθύνη. Οι τρεις μεγαλύτερες δυνάμεις της, άλλωστε, φροντίζουν διαρκώς να μας το υπενθυμίζουν – και όχι μόνο επειδή εξακολουθούν να μην αναγνωρίζουν την Παλαιστίνη: Η Γερμανία του σοσιαλδημοκράτη Σολτς και των συγκυβερνώντων Πρασίνων είναι η δεύτερη μεγαλύτερη προμηθεύτρια όπλων του Ισραήλ, μετά τις ΗΠΑ. Στη Γαλλία του φιλελεύθερου Μακρόν, όσοι τολμούν να εκφράζουν ανοιχτά την αλληλεγγύη τους στον μαρτυρικό λαό χαρακτηρίζονται αντισημίτες και διώκονται, όπως συνέβη αυτή την εβδομάδα με βουλευτή της Ανυπότακτης Γαλλίας που άνοιξε την παλαιστινιακή σημαία στην Εθνοσυνέλευση. Στη δε Ιταλία, ο ακροδεξιός συνασπισμός Μελόνι-Σαλβίνι μετά βίας κρατιέται για να μην εκδηλώσει ανοιχτά και άνευ όρων την πλήρη υποστήριξή του στον Νετανιάχου.
Ανάλογη είναι η στάση των τριών βασικών κομμάτων του αποκαλούμενου «δημοκρατικού τόξου» στην Ελλάδα, οι ηγέτες των οποίων έχουν φροντίσει, τα τελευταία 15 χρόνια, να αναγορεύσουν τον δήμιο πρωθυπουργό του Ισραήλ σε πολύτιμο εταίρο και σύμμαχο. Κι αν για τη ΝΔ και τον Μητσοτάκη –
ο οποίος δήλωσε πως «δεν είναι η κατάλληλη ώρα» για να αναγνωριστεί κράτος της Παλαιστίνης– οι ευθύνες τους είναι αυταπόδεικτες, όσον αφορά στον ΣΥΡΙΖΑ ουδείς τρώει κουτόχορτο και ουδείς πρόκειται να τσιμπήσει στα επικοινωνιακά τρικ του Κασσελάκη, ούτε να ξεχάσει τις πρώτες άθλιες ανακοινώσεις του μετά την 7η Οκτώβρη. Όσο για το ΠΑΣΟΚ, ακόμη και τα κόκκαλα του ιστορικού ηγέτη του, Α. Παπανδρέου, θα τρίζουν από τις άθλιες ασκήσεις ισορροπίας του Ανδρουλάκη και της νυν ηγεσίας του.
Η Νέα Αριστερά, τέλος, δεν θα καταφέρει να σβήσει από την ιστορία το γεγονός ότι τα στελέχη της ήταν εκεί στις αγκαλιές του Τσίπρα με τον Νετανιάχου, αλλά ούτε και να κρύψει τον έρωτά της προς την ΕΕ. Κάτι που πρακτικά ισχύει και για το ΜέΡΑ25, που ναι μεν σηκώνει τους τόνους στο Παλαιστινιακό προς τη σωστή κατεύθυνση, όμως η εμμονή του στις λύσεις εντός ΕΕ καθιστά τη στάση του ένα «πουκάμισο αδειανό».
