Δημοσιεύτηκε η Πολιτική Απόφαση του 5ου Συνεδρίου του ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση

▸ Δημοσιεύτηκε η Πολιτική Απόφαση του 5ου Συνεδρίου του ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση, που ολοκληρώθηκε στις 3 Μάρτη 2024.

Πολιτική απόφαση του 5ου Συνεδρίου του ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση

Ο καπιταλιστικός κόσμος σήμερα

1. Η περίοδος που διανύουμε χαρακτηρίζεται από ένταση της αντεργατικής, αντιδραστικής, ολοκληρωτικής καπιταλιστικής επιδρομής σε εθνικό και διεθνές επίπεδο. Ο καπιταλιστικός κόσμος βρίσκεται σε μια σημαντική καμπή, η οποία γίνεται αφετηρία μιας σειράς εξελίξεων που αποτυπώνονται στο «είναι» και στη «συνείδηση» του κόσμου της εργασίας. Στις συνθήκες ζωής των λαϊκών στρωμάτων και στο πρόβλημα επιβίωσης, στις καταλυτικές συνέπειες του πολέμου και στον κίνδυνο της πυρηνικής εμπλοκής, στην επιδεινούμενη περιβαλλοντική καταστροφή και κλιματική κρίση, στην επίθεση στα δημοκρατικά δικαιώματα και στις λαϊκές ελευθερίες, στην εκκωφαντική κρίση των ανθρώπινων σχέσεων.
2. Η παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία βρίσκεται σε τελματώδη στασιμότητα στηριζόμενη περισσότερο από ποτέ σε ασταθείς ισορροπίες. Η πανδημία, ο πόλεμος και μια σειρά άλλοι παράγοντες και κυρίως η αδυναμία αντιμετώπισης της υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων, έφεραν τον καπιταλισμό στη δίνη μιας πολύμορφης και εντελώς νέας «δοκιμασίας». Η συνεχής τάση πτώσης των κερδών τα τελευταία χρόνια, οι χαμηλοί ρυθμοί ανάπτυξης και η άνοδος του πληθωρισμού ενισχύουν τους κινδύνους για τον παγκόσμιο καπιταλισμό να βρεθεί αντιμέτωπος με το ενδεχόμενο μιας ακόμα βαθύτερης από το 2008 οικονομικής κρίσης.
3. Εκτοξεύονται η ένταση και η έκταση της άμεσης και έμμεσης εκμετάλλευσης και της απόσπασης υπεραξίας, καθώς και όλες οι αντιθέσεις του καπιταλισμού, και εμφανίζονται εσωτερικές αντιφάσεις της σύγχρονης αστικής τάξης πραγμάτων που δύσκολα χαλιναγωγούνται στο πλαίσιο του ολοκληρωτικού καπιταλισμού. Αναδεικνύονται βασικά προβλήματα που δυναμιτίζουν την πορεία του, αποκτώντας μάλιστα νέα διάσταση υπό την επίδραση του πολέμου και μόνιμο χαρακτήρα (προσφυγικό, περιβάλλον, ενεργειακό, εφοδιαστικές αλυσίδες κ.ά.). Ενισχύονται οι αναδιαρθρώσεις και προωθούνται τομές ιστορικού χαρακτήρα στο πεδίο της εργασίας, αναδιαμορφώνεται συνολικά η καθημερινότητα με βάση τους νόμους της αγοράς, αποκτούν πρωτοφανή ένταση και επεκτείνονται καθολικά οι εμπορευματικές σχέσεις σε βάρος της εργασίας, των ανθρώπινων σχέσεων και της φύσης, ιδιωτικοποιούνται και εμπορευματοποιούνται τα κοινωνικά αγαθά. Η βαρβαρότητα του σύγχρονου ολοκληρωτικού καπιταλισμού, αποτυπώνεται στην συνεχώς διογκούμενη ψυχική δυσφορία, και εκφράζεται και μέσω της αύξησης των ψυχιατρικών νοσημάτων και των κάθε λογής εξαρτήσεων. Οι εργασιακές συνθήκες, η ανεργία, η φτώχεια, η μη δημιουργική εργασία, η ισοπέδωση των ορίων μεταξύ εργάσιμου και προσωπικού χρόνου, πλήττουν ιδιαίτερα την εργατική τάξη και τις μειονότητες (μετανάστες, ΛΟΑΤΚΙΑ+ άτομα), αυξάνοντας τον φόβο, την ανασφάλεια, την αποξένωση και την περιθωριοποίηση, και εντέλει την εμφάνιση των ψυχιατρικών διαταραχών.
4. Η οικονομική θέση των εργαζομένων χειροτερεύει.H υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων εντείνεται από την έμμεση φορολόγηση, την ακρίβεια, τις αλλεπάλληλες αντιδραστικές αλλαγές στην ασφάλιση, την υποβάθμιση των δημόσιων υπηρεσιών υγείας, παιδείας, πρόνοιας, τη γενικότερη χειροτέρευση των συνθηκών διαβίωσης, την εξαφάνιση της κοινωνικής προστασίας για μεγάλα τμήματα της κοινωνίας (ανέργους, μετανάστες). Προωθείται η πλήρης ελαστικοποίηση της εργασίας, η κατάληψη όλου του χρόνου ζωής από το κεφάλαιο. Διευρύνεται διαρκώς η αντίθεση ανάμεσα στις δυνατότητες που προσφέρει η τεχνολογική πρόοδος με την πραγματικότητα που βιώνει η κοινωνική πλειοψηφία και κυρίως τις ανάγκες της.
5. Οι πολύμορφοι καπιταλιστικοί ανταγωνισμοί οξύνονται. Αποτέλεσμα αυτής της όξυνσης και βασικό σημείο των σύγχρονων εξελίξεων, είναι ότι ο καπιταλιστικός κόσμος πολώνεται σε έναν σκληρό ανταγωνισμό δύο βασικών πόλων-μπλοκ: «δυτικές» δυνάμεις (ΗΠΑ, ΕΕ, Ιαπωνία κ.α.) από τη μια και ο ανερχόμενος υπό διαμόρφωση πόλος κρατών και οικονομιών (Κίνα, Ρωσία, BRICS) από την άλλη, με ισχυρή παρέμβαση και κεντρικό ρόλο της Κίνας και της Ρωσίας. Ο ανταγωνισμός αυτός έχει επίδικο την ηγεμονία στο διεθνές πλέγμα του κεφαλαίου. Γύρω από τους δύο αυτούς πόλους –με αστάθεια, ταλαντεύσεις και παλινωδίες– ωθούνται να στοιχηθούν όλα τα κράτη. Και στα δύο μπλοκ συνεχίζεται ο εσωτερικός ανταγωνισμός, συχνά οξύτατος, για το ποια δύναμη θα καταλάβει την κυρίαρχη θέση (π.χ. ΗΠΑ-ΕΕ, Κίνα-Ινδία). Αυτός ο διχασμός του κόσμου σε δύο μεγάλα μπλοκ, που δεν έχει αποκρυσταλλωθεί με σταθερό τρόπο, ούτε στερείται συγκρούσεων και αντιφάσεων, συνεχίζεται να βαθαίνει. Από πολιτική και ταξική άποψη πρόκειται για δύο αντιδραστικά καπιταλιστικά μπλοκ που έχουν στόχο και μέσο για την επίτευξη της παγκόσμιας ηγεμονίας τους, τη συντριβή της εργατικής τάξης στη χώρα τους και διεθνώς. Γι’ αυτό είναι κρίσιμο στοιχείο για την αντικαπιταλιστική Αριστερά και τις δυνάμεις της κομμουνιστικής απελευθέρωσης η πλήρης ανεξαρτησία της και από τους δύο πόλους του παγκόσμιου καπιταλισμού.
6. Το ζήτημα του πολέμου έρχεται με ένταση στο προσκήνιο. Ο πόλεμος στην Ουκρανία, που έκλεισε ήδη δύο χρόνια, αποτελεί αναμφίβολα σημείο καμπής, αφετηρία μιας νέας φάσης και έκφραση της έντονης διαπάλης για την αποτύπωση νέων συσχετισμών και της ηγεμονίας στον κόσμο, και ταυτόχρονα είναι δρόμος διαμόρφωσης αυτού του νέου συσχετισμού. Ο πόλεμος γενοκτονίας του κράτους του Ισραήλ ενάντια στους Παλαιστίνιους έχει ήδη πάνω από 30.000 νεκρούς, χιλιάδες αγνοούμενους, ανάπηρους και εκατομμύρια εκτοπισμένους Παλαιστίνιους. Αυτοί οι πόλεμοι, με την εμπλοκή χωρών της ΕΕ και την επέμβαση των ΝΑΤΟϊκών στρατιωτικών δυνάμεων, με τα πολεμικά επεισόδια στην ευρύτερη περιοχή της Μ. Ανατολής (Λίβανο, Υεμένη) και το Ιράν, αποκτούν χαρακτηριστικά μιας πιο γενικευμένης παγκόσμιας αναμέτρησης με υπαρκτό τον κίνδυνο να διαχυθούν σε γειτονικές χώρες και να πυροδοτήσουν τον πολλαπλασιασμό των εστιών σε άλλα σημεία της Ευρώπης (βλ. Βαλκάνια) και γενικά του πλανήτη (βλ. Ειρηνικός Ωκεανός, Αφρική). Η ανθρωπότητα είναι αντιμέτωπη με μια νέα «εποχή των πολέμων». Η ελληνική κυβέρνηση και συνολικά το αστικό πολιτικό σύστημα αξιοποιούν τον πόλεμο στην Ουκρανία για τη βαθύτερη πρόσδεση της χώρας στο ΝΑΤΟϊκό στρατόπεδο και ‒μέσω και αυτής‒ την αναβάθμιση της θέσης του ελληνικού καπιταλισμού στην ευρύτερη περιοχή, ειδικά στον ανταγωνισμό του με την αστική τάξη της Τουρκίας. Ο ανταγωνισμός των αστικών τάξεων Ελλάδας και Τουρκίας έχει ταξική-εκμεταλλευτική βάση και είναι άδικος, αντιδραστικός, επιθετικός και από τις δύο πλευρές του Αιγαίου. Οι λαοί και των δύο χωρών χρειάζεται να αντισταθούν σε αυτά τα πολεμικά σχέδια σε Ελλάδα, Τουρκία και Κύπρο.
7. Οι καπιταλιστικές ολοκληρώσεις σε πολλές περιπτώσεις κλονίστηκαν, σε άλλες αμφισβητήθηκαν (κυρίως από τα πάνω) και σε κάποιες φάνηκε ότι το επίπεδο ενοποίησης των χωρών που τις συγκροτούν είναι κατώτερο των αναγκών τους. Ωστόσο, δεν υποχώρησαν ούτε αποδιαρθρώθηκαν∙ αντιθέτως, έπειτα από επαναδιαπραγματεύσεις, βαθαίνει ο αντιδραστικός
   ‒για τον κόσμο της εργασίας‒ χαρακτήρας τους. Ειδικότερα όσον αφορά την ΕΕ, στη σημερινή φάση, παρ’ ότι προβάλλει στο προσκήνιο η ενίσχυση των αδυναμιών και των αντιθέσεων στο εσωτερικό της, ακόμη και κάποια στοιχεία κρίσης, όπως αποτυπώνονται κυρίως στο ζήτημα του πολέμου στην Ουκρανία και σε όλες τις απολήξεις του (ενέργεια, οικονομία κ.ά.), αυτό σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι βρίσκεται κοντά στο τέλος και στη διάλυσή της.
8. Η ανεξέλεγκτη πλέον περιβαλλοντική καταστροφή, σημαντική έκφανση της οποίας είναι η κλιματική αλλαγή, απειλεί να αφανίσει τις βάσεις της ζωής στον πλανήτη. Η περιβαλλοντική καταστροφή και η κλιματική κρίση σχετίζονται άμεσα με τα δομικά χαρακτηριστικά του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, με το μοντέλο ζωής που προωθεί ο σύγχρονος ολοκληρωτικός καπιταλισμός και με την πολιτική της καταστροφικής, ενεργοβόρας κερδοσκοπικής «ανάπτυξης» του καπιταλισμού στις ΗΠΑ, στις χώρες της ΕΕ, στην Κίνα και στα άλλα αναπτυγμένα καπιταλιστικά κράτη. Η απάντηση του κεφαλαίου στις περιβαλλοντικές καταστροφές και στην κλιματική αλλαγή είναι η εμπορευματοποίηση της φύσης αλλά και της προστασίας της, με βάση την κυρίαρχη άποψη, που θεωρεί ότι το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα και οι μηχανισμοί του ‒αυτοί δηλαδή που έχουν προκαλέσει τα περιβαλλοντικά προβλήματα‒ αποτελούν και τη λύση τους. Το κεφάλαιο μετατρέπει το περιβάλλον σε έναν ακόμη τομέα κερδοφορίας με την εντατικότερη λεηλασία και εμπορευματοποίηση του χώρου και τη βαθύτερη εκμετάλλευση των φυσικών πόρων, ενώ με τις παρεμβάσεις του για την υποτιθέμενη προστασία του ανοίγει ταυτόχρονα και νέα πεδία εκμετάλλευσης και κερδοφορίας. Το ίδιο το μοντέλο της «πράσινης οικονομίας» χαρακτηρίζεται από την αντιδραστική επιδίωξη να προστατευθούν το κέρδος και οι μηχανισμοί της αγοράς, ενισχύοντας έτσι το σπιράλ της καπιταλιστικής «ανάπτυξης» και των σοβαρών περιβαλλοντικών επιπτώσεών της.
9. Η σφοδρή επίθεση του κεφαλαίου δεν αφήνει ανεπηρέαστο και το πεδίο του πολιτισμού, στοχεύοντας στις πιο ανεξάρτητες, πρωτοπόρες και επικίνδυνες εκφάνσεις του. Ο τομέας του πολιτισμού αναδεικνύεται σε έναν από τους πιο κερδοφόρους τομείς για το κεφάλαιο, ενώ η εκμετάλλευση των εργαζόμενων καλλιτεχνών έχει αυξηθεί, σε πρωτοφανή επίπεδα. Η καλλιτεχνική δημιουργία ελέγχεται ασφυκτικά από τον πολυπλόκαμο μηχανισμό των εταιρειών παραγωγής, διανομής και των ΜΜΕ. Η μετατροπή της τέχνης σε προϊόν που η αξία του καθορίζεται από κοινοποιήσεις και αντιδράσεις στο διαδίκτυο απέχει παρασάγγας από την τέχνη που θέλουμε, εκείνη που μπορεί να μετακινεί συνειδήσεις.
10. Ενισχύονται όλες οι μορφές και σχέσεις καταπίεσης. Η ρατσιστική βία και εκμετάλλευση εντείνεται τόσο στα «σύνορα» όσο και στο εσωτερικό των χωρών. Ολόκληρες κοινωνικές κατηγορίες υφίστανται καταπίεση και βία σε εθνοθρησκευτική βάση. Ο κρατικός ρατσισμός στα σύνορα με τα δολοφονικά pushbacks, η γκετοποίηση και η στέρηση δικαιωμάτων και ελευθεριών στους πρόσφυγες, η στέρηση ίσων συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων για τους μετανάστες (καθώς συνδέεται το ποσό της σύνταξης με τα χρόνια διαμονής στη χώρα), η στοχοποίηση των Ρομά από το ελληνικό κράτος και τα ΜΜΕ, οι συνθήκες βάρβαρης διπλής εκμετάλλευσης των μεταναστών/ριών το επιβεβαιώνουν. Ο ρατσισμός δεν είναι παρά η μέθοδος του κεφαλαίου για να είναι πάντοτε υποταγμένοι, εκβιαζόμενοι, παράνομοι, το πιο ευάλωτο κομμάτι για την πιο βάρβαρη εκμετάλλευση. Σε μια εποχή που τα μεταναστευτικά ρεύματα θα αυξάνονται διαρκώς, η υπερεκμετάλλευση των μεταναστών και των μεταναστριών σε όλο τον κόσμο, το αναμφισβήτητο γεγονός ότι οι γυναίκες αμείβονται με χαμηλότερους μισθούς και είναι πιο ευάλωτες στην ανεργία φανερώνουν ότι η εκμετάλλευση και η φτώχεια συμπλέκονται με μια σειρά ανισοτήτων και διακρίσεων με βάση το χρώμα, την καταγωγή, την εθνότητα, τη θρησκεία και το φύλο. Τέτοιου τύπου διακρίσεις (που συνδέονται και με τις ανάλογες προκαταλήψεις), είτε έρχονται από το παρελθόν, είτε δημιουργούνται εκ νέου, είναι αναγκαίες για τον καπιταλισμό, γιατί διασπούν την εργατική τάξη και παρουσιάζουν την υπερεκμετάλλευση ‒ειδικά σε βαριές χειρωνακτικές ή/και κακοπληρωμένες εργασίες‒ ως φυσική.
11. Εμφανίζεται έξαρση της έμφυλης βίας και των κακοποιητικών συμπεριφορών που στρέφεται απέναντι σε γυναίκες, ΛΟΑΤΚΙΑ+, παιδιά και κάθε πρόσωπο τα χαρακτηριστικά του οποίου δεν συμμορφώνονται με τα κυρίαρχα έμφυλα πρότυπα του συστήματος. Ταυτόχρονα ισχυροποιούνται τα κυκλώματα trafficking, με θύματα παιδιά, προσφυγόπουλα, γυναίκες, ΛΟΑΤΚΙΑ+. Οι γυναικοκτονίες, οι βιασμοί και οι παιδοβιασμοί, η σωματική βία, οι ανοιχτές διακρίσεις και προκαταλήψεις, αποτελούν τις πιο οξυμένες μορφές της πατριαρχίας, δηλαδή εκείνων των σχέσεων αντιλήψεων και πρακτικών εξουσίας, οι οποίες διαποτίζουν κάθε πλευρά της καθημερινότητας και παροξύνονται στο πλαίσιο του ολοκληρωτικού καπιταλισμού. Νοηματοδοτούμε την πατριαρχία συνεπώς με διαφορετικό τρόπο σε σχέση με ορισμένα ρεύματα σκέψης που επέδρασαν παλιότερα σε τμήματα του φεμινιστικού κινήματος και έβλεπαν την πατριαρχία ως αυτοτελές σύστημα εκμετάλλευσης. Το βάθεμα της καπιταλιστικής και εργασιακής εκμετάλλευσης, αναπαράγει σε ανώτερο βαθμό κάθε διάκριση και επιμέρους καταπίεση, έμφυλη, φυλετική κ.α. η οποία διαιρεί την εργατική τάξη, υποτιμώντας τα δικαιώματα ενός τμήματος της έναντι κάποιου άλλου.
12. Η αστική ιδεολογία δυσκολεύεται να προσφέρει ένα θετικό όραμα, να πείσει πως ο καπιταλισμός είναι το ιδανικό, ή έστω το καλύτερο, σύστημα και προσπαθεί κυρίως να πείσει ότι είναι το μόνο υπαρκτό, ότι δεν υπάρχει άλλη λύση. Διαμορφώνεται μια κοινωνική δυσαρέσκεια, η οποία όμως δεν μπορεί για την ώρα να εκφραστεί ανατρεπτικά. Τα αστικά επιτελεία έχουν βαθιά γνώση αυτής της κατάστασης γι’ αυτό και επιδιώκουν να αποσυνδεθούν τα προβλήματα από την ταυτισμένη με το σύστημα ρίζα τους και να στραφούν είτε απέναντι στον αδύναμο, τον διπλανό, τον μετανάστη με την ενίσχυση της ακροδεξιάς και του φασισμού, είτε στο «όλοι εναντίον όλων» με την αποθέωση της αγοράς, του ανταγωνισμού και του «ζει όποιος έχει». Ενισχύεται η πολύπλευρη ιδεολογική χειραγώγηση, μέσω των αστικών ΜΜΕ και της βιομηχανίας του πολιτισμού, με στόχο το βάθεμα της αστικής ηγεμονίας, της ΤΙΝΑ, των αντιδραστικών αξιών και προτύπων.
13. Διαμορφώνεται η βάση μιας πολιτικής κρίσης των αστικών πολιτικών συστημάτων με εκφράσεις τη μεγάλη πολιτική αστάθεια και τη δυσκολία κυβερνησιμότητας, καθώς και τον ασφυκτικό περιορισμό της δυνατότητας διαχειριστικών λύσεων που να μπορούν να ικανοποιήσουν, έστω στοιχειωδώς, τις κοινωνικές ανάγκες και να ανακόψουν την ιδιαίτερα επικίνδυνη τάση ανόδου της ακροδεξιάς σε μια σειρά χώρες.

Εντός της αστικής πολιτικής σήμερα διακρίνονται τρία κύρια ρεύματα. Ένα ρεύμα με κύριο στοιχείο την προώθηση αντεργατικών αναδιαρθρώσεων με νεοφιλελεύθερη αφετηρία. Το ρεύμα αυτό φροντίζει να προβάλλει «θετικά» προτάγματα, να προβάλλει την αντίθεσή του στην ακροδεξιά και τον φασισμό (με παράλληλη όμως υιοθέτηση μέρους της ατζέντας τους), τη life-style οικολογία της ατομικής ευθύνης και του εθελοντισμού, τη φιλελεύθερη εκδοχή του φεμινισμού, τον επίσημο αντιρατσισμό της πολιτικής ορθότητας και τον ατομικό δικαιωματισμό. Ένα ακροδεξιό νεοσυντηρητικό ρεύμα, που δίνει έμφαση στις «παραδοσιακές αξίες», στον εθνικισμό/ρατσισμό, στον μισογυνισμό και στον ανορθολογισμό. Τέλος, υπάρχει το ρεύμα της αστικά μεταλλαγμένης σοσιαλδημοκρατίας, απόλυτα συστημικό και εντός των πλαισίων -που βρίσκεται σε βαθιά και ιστορική κρίση- στο οποίο προσκολλώνται σταδιακά διάφορα κόμματα και μορφώματα που συμμετέχουν στην «ομάδα της αριστεράς στο Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο» (ΣΥΡΙΖΑ, Podemos και Sumar, Αριστερό Μπλόκο κ.α.)

Τα ρεύματα αυτά δεν χωρίζονται με σινικά τείχη, πρώτον γιατί υπηρετούν τις αξίες του κέρδους, της ιδιοκτησίας και της εκμετάλλευσης, παρά τις δευτερεύουσες διαφορές τους –που σε σημεία είναι σημαντικές–, δεύτερον γιατί το κάθε ρεύμα «προσαρμόζεται» στον βαθμό που το απαιτούν οι συνθήκες και ο συσχετισμός δυνάμεων, ενώ υπάρχουν και περιπτώσεις που είτε συγκυβερνούν είτε συνυπάρχουν στο ίδιο κόμμα.

Από την πλευρά του συστήματος προωθείται η αντιδραστική αναμόρφωση του συνόλου του πολιτικού συστήματος και του κράτους. Με ενίσχυση του ολοκληρωτισμού με κοινοβουλευτικό μανδύα, με καταστάσεις «έκτακτης ανάγκης», με διόγκωση των μηχανισμών καταστολής και διώξεων, με αντιδραστικοποίηση νομοθετικού πλαισίου και καλπονοθευτικά συστήματα. Απαιτείται η ανάπτυξη της πάλης για σύγχρονες δημοκρατικές ελευθερίες με επίγνωση ότι είναι αδύνατο οι τομές αυτές να αντιμετωπιστούν επί της ουσίας από τον κόσμο της εργασίας χωρίς την ύπαρξη στρατηγικών απαντήσεων που κινούνται εκτός του καπιταλιστικού πλαισίου και σε σαφή σύγκρουση με αυτό.

Το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα

14. Στο δεδομένο διεθνές πλαίσιο, το ελληνικό κράτος επιχειρεί να εξασφαλίσει όσο το δυνατόν καλύτερη θέση σηματοδοτώντας το σχέδιο επανεξόρμησης της ελληνικής αστικής τάξης έπειτα από μια περίοδο σχετικής υποχώρησης. Βασικό στοιχείο της στρατηγικής του ελληνικού κράτους είναι η πλήρης ταύτιση με τα σχέδια ΝΑΤΟ-ΕΕ και η αναβάθμιση της συμμαχίας με ΗΠΑ-Ισραήλ. Το ελληνικό κράτος επιδιώκει να καθιερωθεί ως σημαντικός πολιτικός, στρατιωτικός και οικονομικός κόμβος στη νοτιοανατολική Ευρώπη και στη λεκάνη της ανατολικής Μεσογείου επιδεικνύοντας εξαιρετική προθυμία εμπλοκής σε όλα τα στρατηγικά σχέδια των διεθνών συμμάχων του στους παραπάνω τομείς, με την ενεργό στήριξη του κεφαλαίου που αποδεικνύεται ότι στην κρίση σώρευσε πλεονάζοντα πλούτο.
15. Κεντρικά στοιχεία της αστικής στρατηγικής στη χώρα μας είναι:

α) Η ανταπόκριση στις δεσμεύσεις των μνημονίων και η συμμετοχή στην ΕΕ.

β) Η προσέλκυση και πραγματοποίηση επενδύσεων, η αναγόρευση της Ελλάδας σε εύφορο πεδίο για ντόπιους και ξένους κεφαλαιούχους (αξιοποίηση ν. Χατζηδάκη, Γεωργιάδη και εργασιακού τοπίου και η διατήρηση των μισθών σε χαμηλό επίπεδο).

γ) Η προώθηση των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων σε κοινωνικούς τομείς: υγεία, παιδεία, περιβάλλον, ελεύθεροι χώροι, ύδρευση, ενέργεια, πρόνοια κ.λπ.

δ) Η οικοδόμηση ενός «επιτελικού κράτους» που θα υπηρετεί την καπιταλιστική ανάπτυξη.

ε) Η προσπάθεια ενίσχυσης της γεωπολιτικής θέσης του ελληνικού καπιταλισμού στην περιοχή.

στ) Η ενίσχυση της κατασταλτικής πλευράς του κράτους και η επίθεση στις λαϊκές ελευθερίες, στα δημοκρατικά δικαιώματα

16. Το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα αναδιαμορφώνεται και ταυτόχρονα συγκροτείται ένα πολιτικό σκηνικό στο οποίο κομβικό ρόλο έχει η συναινετική στάση των κομμάτων της αστικής διαχείρισης. Η ΝΔ συνεχίζει να έχει την πλήρη στήριξη των βασικών κέντρων του συστήματος, των ηγεμονικών τμημάτων του κεφαλαίου και των ιμπεριαλιστικών κέντρων. Παράλληλα, δυνάμεις και κέντρα του συστήματος παρεμβαίνουν για την ανασυγκρότηση της εναλλακτικής λύσης με βάση τον αστερισμό των δυνάμεων που κινούνται στον ευρύτερο χώρο της κεντροαριστεράς και της κυβερνητικής αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, ΝΕ.ΑΡ, ΜΕΡΑ25-ΛΑΕ). Τέλος, περιλαμβάνει την ενίσχυση της ακροδεξιάς (Ελληνική Λύση), ως πίεση δεξιάς μετατόπισης όλου του πολιτικού σκηνικού, με οριοθέτηση από τις πιο ανοιχτά φασιστικές τάσεις. Σε αυτό το περιβάλλον συναίνεσης όσον αφορά τις βασικές πολιτικές θέσεις μεταξύ ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ – ΠΑΣΟΚ, Πλεύσης Ελευθερίας και ακροδεξιάς, η ΝΔ αναδεικνύεται ως ο αυθεντικός εκφραστής της αστικής πολιτικής που ηγεμονεύει στη φάση αυτή.
17. Το αστικό πολιτικό σύστημα δεν έχει λύσει τα προβλήματα της σταθεροποίησής του. Αντίθετα, εμφανίζονται σημάδια κρίσης εκπροσώπησης. Αυτό αποτυπώνουν η σχετικά «εύθραυστη» ανοχή λαϊκών στρωμάτων απέναντι στη ΝΔ και στις κυβερνητικές πολιτικές σε μια σειρά ζητήματα, η βαθιά κρίση του δεύτερου πυλώνα της αστικής κυριαρχίας (ΣΥΡΙΖΑ) –που φτάνει σε εκφυλιστικά και διαλυτικά φαινόμενα–, το πολύ μεγάλο ποσοστό της αποχής στις τρεις εκλογικές διαδικασίες του 2023, και κυρίως το εξαιρετικά εύφλεκτο κοινωνικό και οικονομικό πεδίο. Δεν έχουν διαμορφωθεί ή είναι αδύναμες και ασταθείς οι «ταυτίσεις» μεγάλων τμημάτων των εργαζομένων με τους φορείς που τους εκφράζουν. Διαμορφώνεται μια περίοδος ανακατατάξεων στο πολιτικό σύστημα. Καθοριστικό παράγοντα και καταλύτη για τις εξελίξεις και σε αυτό το επίπεδο θα αποτελέσει η ταξική πάλη, η ένταση και η μορφή που θα λάβει.
18. Η ΝΔ και η κυβέρνησή της υποστηρίζει με συνέπεια και αποφασιστικότητα την ανάγκη της αστικής τάξης να επιταχυνθούν και να ολοκληρωθούν οι αντιδραστικές αλλαγές που έχει ανάγκη ο ελληνικός καπιταλισμός φορτώνοντας την κρίση στον λαό και αυξάνοντας την κερδοφορία του κεφαλαίου. Είναι η πολιτική που ακολουθούν σε γενικές γραμμές η ΕΕ και οι κυβερνήσεις σε όλη την Ευρώπη. Έχει την πολιτική ηγεμονία στο αστικό πολιτικό μπλοκ για διάφορους λόγους, με καταλυτικό την απουσία ουσιαστικής αντιπολίτευσης στην επιθετική αστική γραμμή και πολιτική της ΝΔ, ιδίως αριστερής ανατρεπτικής εργατικής αντιπολίτευσης.
19. Ο ΣΥΡΙΖΑ ως αστικό πολιτικό κόμμα διεκδικεί την παραμονή του στη θέση της δεύτερης δύναμης, αποτελώντας τη μία από τις δύο βασικές εκφράσεις του λεγόμενου χώρου του «δημοκρατικού κέντρου» (η άλλη είναι το ΠΑΣΟΚ) στη χώρα μας. Συμφωνεί με την κυβέρνηση της ΝΔ στα βασικά και διαφοροποιείται σε επιμέρους ζητήματα με στίγμα μια πιο χρηστή και κοινωνικά ευαίσθητη διαχείριση, που θα περιορίσει τις ακραίες εκδοχές της διακυβέρνησης της ΝΔ. Πολιτικά και προγραμματικά κατοχυρώνει μια σοσιαλφιλελεύθερη πορεία. Η συντριπτική ήττα και κρίση του ΣΥΡΙΖΑ είναι αποτέλεσμα της απόλυτα συναινετικής, συστημικής, κοινοβουλευτικού τύπου αντιπολίτευσης.
20. Το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ αποτελεί κόμμα της αστικά μεταλλαγμένης σοσιαλδημοκρατίας. Πλασάρει τον εαυτό του ως σταθεροποιητικό παράγοντα του συστήματος και προβάλλει τη συνεισφορά του σε κρίσιμες για το σύστημα επιλογές.
21. Η Νέα Αριστερά επιχειρεί μια αντιπολίτευση με υπεράσπιση των βασικών επιλογών της κυβερνητικής θητείας του ΣΥΡΙΖΑ, με κάποια στοιχεία από την προ-κυβέρνησης του περίοδο. Παίρνει θέση στο φάσμα της «προοδευτικής διακυβέρνησης», μαζί με ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ και προβάλει έναν καπιταλισμό αναπτυξιακό και όχι κρατικοδίαιτο.
22. Στον χώρο της ακροδεξιάς εμφανίζονται ανακατατάξεις, νέα μορφώματα και τάσεις ενίσχυσης, με διαφορετικό τρόπο και έκφραση απ’ ότι σε προηγούμενη φάση με τη Χρυσή Αυγή. Η «κυβερνώσα ακροδεξιά» της Ελληνικής Λύσης και της Νίκης διεκδικεί ρόλο στο πολιτικό σκηνικό, ακολουθώντας το πρότυπο της συμμετοχής στην κυβέρνηση στις χώρες της ΕΕ κ.α. Ταυτόχρονα, επιχειρείται η ανασυγκρότηση των μηχανισμών παρακρατικής, μαφιόζικης, φασιστικής βίας που είχαν στηθεί γύρω από τη ναζιστική Χρυσή Αυγή. Η άνοδος ακροδεξιών αντιλήψεων και ρευμάτωνείναι πριν απ’ όλα αποτέλεσμα της συνολικής επιθετικής, αντιδραστικής μετατόπισης της κυρίαρχης πολιτικής σε όλα τα ζητήματα, κυρίως γύρω από τα λεγόμενα εθνικά θέματα, τη μετανάστευση, τα θέματα της «τάξης» και της «ασφάλειας», του ρατσισμού και του αντικομουνισμού. Έτσι, «νομιμοποιούνται» στη λαϊκή συνείδηση οι απόψεις εθνικιστικών, ρατσιστικών και θρησκόληπτων-σκοταδιστικών οργανώσεων που επηρεάζουν το πολιτικό σκηνικό σε δεξιότερη κατεύθυνση.
23. ΤοΜΕΡΑ25 είναι δύναμη της σύγχρονης σοσιαλδημοκρατίας και κινείται μέσα στο αστικό σκηνικό και στα πλαίσια της ΕΕ. Προβάλλει την ανάγκη της κεϊνσιανής διαχείρισης της καπιταλιστικής κρίσης –έτσι και αλλιώς στο πλαίσιο του ολοκληρωτικού καπιταλισμού– στην ακόμη πιο αδύνατη εκδοχή του ευρωκεϊνσιανισμού. Η πολιτική του πρόταση είναι μια διαχειριστική τεχνοκρατική πρόταση εντός του συστήματος, που προβάλλει ένα μοντέλο υγιούς ανταγωνιστικού ελληνικού καπιταλισμού. Εμφανίζεται με γραμμή μεταρρύθμισης της ΕΕ ως DIEM25 και με ρητορική ρήξης ως ΜΕΡΑ25 επιδιώκοντας να συσπειρώσει γύρω του ριζοσπαστικές-αντικαπιταλιστικές δυνάμεις με προϋπόθεση την απεμπόληση της σύγκρουσης και της αποδέσμευσης από την ΕΕ.
24. ΤοΚΚΕ κατέγραψε μια ενίσχυση στην προηγούμενη φάση, χωρίς αυτό να διοχετεύεται σε αντίστοιχη ενίσχυση της δυναμικής των εργατικών αγώνων, ώστε να φιλοδοξεί να έχει νίκες και κατακτήσεις. Σταθεροποιεί και ενισχύει τον ρόλο του ως βασική δύναμη ενός ιδιότυπου, κομμουνιστικής αναφοράς, ρεφορμισμού. Εγκλωβίζει ριζοσπαστικές τάσεις στα όρια μιας πολιτικής που δεν έχει λογική και πρακτική ανατροπής των στρατηγικών επιλογών του συστήματος . Το κύριο χαρακτηριστικό που καθορίζει τη φυσιογνωμία του είναι η απουσία επαναστατικής στρατηγικής και της αντίστοιχης επαναστατικής τακτικής που να την υπηρετεί. Υπάρχει όλο και πιο καταφανής έλλειψη αναφοράς στην ανάγκη και στους δρόμους της επαναστατικής ανατροπής στην Ελλάδα για τη μετάβαση στον σοσιαλισμό/κομμουνισμό. Αντί γι’ αυτό κυριαρχεί το σχήμα «διαρκής κοινοβουλευτική ενίσχυση-λαϊκή εξουσία/οικονομία», όπου απουσιάζει το στοιχείο της επαναστατικής τομής. Την ίδια στιγμή αναβαθμίζει στην πολιτική του πρόταση τον ρόλο της “αριστερής διακυβέρνησης” στο τοπικό κράτος (δήμοι, περιφέρειες) ενώ μέσα από μισόλογα και αμφισημίες επανέρχεται ο κοινοβουλευτικός δρόμος για την κυβέρνηση και την υλοποίηση προγράμματος. Σε μια σειρά θέματα επιδιώκει πολιτική επαφή και με συντηρητικά ρεύματα της ελληνικής κοινωνίας όπως έγινε πρόσφατα με την πολιτική του στάση σχετικά με τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών που κυριαρχείται από ομοφοβικές και συντηρητικές αντιλήψεις. Περιορίζει το μαζικό κίνημα σε ρόλο διαμαρτυρίας και «εξαγωγής συμπερασμάτων», ως στήριγμα της εκλογικής ενίσχυσης του σε όλα τα επίπεδα, στη βουλή, στα συνδικάτα κλπ, στα πλαίσια της οικονομίστικης λογικής και της άρνησης των αναγκαίων πολιτικών στόχων του κινήματος, ενισχύοντας σε σημαντικό βαθμό τη λογική της πολιτικής ανάθεσης.
25. Στον χώρο της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, επίσης υπάρχουν οργανώσεις και δυνάμεις με ρεφορμιστική αντίληψη και δράση (με χαρακτηριστική την περίπτωση της ΛΑΕ-Ανυπότακτη Αριστερά), που προβάλλουν λογικές «αριστερού κυβερνητισμού ‒ φιλολαϊκής διαχείρισης» του συστήματος με στοιχεία «παραγωγικής ανασυγκρότησης» του ελληνικού καπιταλισμού. Υπάρχουν, ακόμα, τμήματα και οργανώσεις της ριζοσπαστικής-αντικαπιταλιστικής Αριστεράς ή και κομμουνιστικής αναφοράς (Αναμέτρηση, ΑΡΑΝ, Κ-Σχέδιο, ΔΕΑ) που επιλέγουν να μη συμβάλουν στη συγκρότηση αντικαπιταλιστικού μετώπου και προκρίνουν μια γραμμή «συσπείρωσης όλης της αριστεράς, από ΜΕΡΑ25 ως ΚΚΕ», υπό το βάρος των δυσμενών συσχετισμών. Στη γραμμή τους κυριαρχεί η τάση προσαρμογής στη λογική του «εφικτού». Σε αυτή τη βάση, για έναμέρος των δυνάμεων της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς συνεχίστηκε η πορεία ενσωμάτωσης ή δορυφοροποίησής τους γύρω από τη ρεφορμιστική αριστερά. Δυνάμεις με αναφορά στο «μ-λ ρεύμα» και στον τροτσκισμό παρότι αντιστέκονται στις ρεφορμιστικές πρακτικές και στο αστικό πολιτικό παιχνίδι, είτε αρνούνται την αναγκαιότητα αντικαπιταλιστικών στόχων πάλης, είτε κινούνται με την σεχταριστική επιλογή να θεωρούν ότι η καθεμιά ξεχωριστά αποτελεί τη μοναδική επαναστατική δύναμη.
26. Συσπείρωση παρουσιάζει ο αναρχικός-αντιεξουσιαστικός χώρος με κάποιες δυνάμεις να έχουν προσανατολισμό στη μαζική δράση, με τα όρια που θέτει στις δυνατότητες αγωνιστικής συμπόρευσης ο σεχταρισμός, η ιδεολογική καθαρότητα και η μονοθεματική αντίληψη για το κίνημα και τις διεκδικήσεις του. Τμήματα του χώρου αυτού ενσωματώνουν ρεφορμιστικές λογικές ενώ άλλα υποτάσσονται πλήρως στην απολίτικη και μηδενιστική δράση. Οι στρατηγικές αναζητήσεις που αναπόφευκτα φέρνει η δυναμική των εξελίξεων ωθούν ένα μέρος του χώρου να προσεγγίσει μαρξιστικές και κομμουνιστικές αντιλήψεις, με προβληματικό όμως τρόπο.
27. Παρά τις νέες δυσκολίες είναι σημαντικό πως το ευρύτερο δυναμικό της μαχόμενης ριζοσπαστικής και αντικαπιταλιστικής Αριστεράς είναι διευρυμένο στην Ελλάδα και σε πολλές μάχες στέκεται απέναντι στην πολιτική κυβερνήσεων και κεφαλαίου. Όταν μάλιστα γίνεται κατορθωτή η ανατρεπτική κοινή δράση του και αναπτύσσεται ο προωθητικός ρόλος της αντικαπιταλιστικής πτέρυγας και της σύγχρονης κομμουνιστικής τάσης, υπάρχει αξιοσημείωτη θετική συμβολή στην ανάπτυξη του κινήματος. Αυτό αποτελεί και έναν οδηγό για το πώς πρέπει να σχεδιάσουμε την παρέμβασή μας με στόχο την επίδραση στο ρεύμα αυτό.

Πολιτικό σχέδιο νέας κομμουνιστικής ελπίδας και επαναστατικής προοπτικής

28. Στο διαλεκτικό ζεύγος «δυσκολίες-δυνατότητες» σαφώς κυριαρχούν οι δυσκολίες και ο ευρύτερος κοινωνικός και πολιτικός συσχετισμός παραμένει αρνητικός. Όμως εμφανίζονται και ζώνες κοινωνικής και πολιτικής διαμαρτυρίας –άλλοτε υπόκωφης και άλλοτε ανοιχτά εκδηλωμένης–, που αποτελούν εκφράσεις της μεγάλης κοινωνικής δυσαρέσκειας και των αντιφάσεων του συστήματος. Εντός τους τίθενται αναβαθμισμένα στρατηγικά ερωτήματα, διαμορφώνοντας ένα ευνοϊκό έδαφος για να δοθούν απαντήσεις από μια σύγχρονη κομμουνιστική Αριστερά. Παράλληλα, αναπτύσσονται αγώνες και αναδεικνύονται ζητήματα που προκύπτουν ή συνδέονται με την καρδιά του συστήματος, δυσκολεύονται όμως να τη στοχεύσουν. Αδυνατούν να κάνουν το επόμενο βήμα αμφισβήτησης της εξουσίας, λείπει ο δρόμος της επαναστατικής αλλαγής και το πολιτικό στοιχείο της κομμουνιστικής προοπτικής. Διαμορφώνεται μια αγωνιστική τάση που είναι ασταθής και όχι συνολική, ενώ εκφράζεται η αδυναμία του υποκειμενικού παράγοντα να παρέμβει με τρόπο τέτοιο, ώστε οι αγώνες να αποκτήσουν συνολική αντικαπιταλιστική έκφραση.
29. Το ζητούμενο είναι, πως η κοινωνική και πολιτική βάση αμφισβήτησης του συστήματος θα συνδεθεί και θα μπολιαστεί με ένα συνολικό αντικαπιταλιστικό κομμουνιστικό σχέδιο. Δεν συμφωνούμε με τη λογική της καταστροφολογίας, μιας συνολικής ήττας του εργατικού κινήματος, που δήθεν δεν αφήνει περιθώριο για μεγάλα λόγια και μεγάλες πράξεις. Δεν συμφωνούμε με λογικές που βλέπουν το κίνημα πάντα σε ανοδική πορεία αθροίζοντας την κίνησή του, αδυνατώντας να δουν τις αναγκαίες πολιτικές και οργανωτικές τομές που χρειάζεται. Τελικά και οι δύο αυτές αντιλήψεις καταλήγουν στο ότι δεν έχουμε να κάνουμε και περισσότερα ή διαφορετικά πράγματα από αυτά που κάνουμε μέχρι τώρα. Δεν απαντούν στις νέες προκλήσεις.

Μπροστά μας είναι οι μάχες ενός νέου γύρου αγώνων και εξεγέρσεων. Αναδεικνύουμε τις δυνατότητες με πλήρη επίγνωση των τεράστιων δυσκολιών. Δρούμε υπέρ των συμφερόντων των εργαζομένων και το πρώτο που ξεχωρίζουμε είναι η ανάγκη της εργατικής τάξης και της νεολαίας να ζήσουν μια αξιοβίωτη ζωή, και μια τέτοια ζωή δεν είναι δυνατή στο πλαίσιο που διαμορφώνει ο καπιταλισμός της εποχής μας. Ως εκ τούτου, μια σύγχρονη κομμουνιστική πολιτική, όπως αυτή που θέλουμε να υπηρετήσουμε, παίρνει θέση στο διαλεκτικό δίπολο δυνατότητες-δυσκολίες στο σκέλος των δυνατοτήτων για να τις μετουσιώσει σε πολιτικό κίνημα ανατροπής με επαναστατική κομμουνιστική προοπτική. Παίρνει υπόψη της τις αναβαθμισμένες δυσκολίες για να τις υπερβεί. Δεν παρεμβαίνει απλώς στα γεγονότα, αλλά επιδιώκει να προκαλεί γεγονότα που θα οδηγούν σε καλύτερη θέση την εργατική τάξη και το κίνημά της.

30. Εργαζόμαστε για τη διαμόρφωση και την εμφάνιση μιας μαζικής εργατικής πολιτικής, ανεξάρτητης από την αστική πολιτική, επαναστατικής, ενός σύγχρονου αντικαπιταλιστικού ρεύματος κομμουνιστικής προοπτικής. Ενός ρεύματος με θετικό κομμουνιστικό πρόταγμα, στα λόγια και στην πράξη, για την επαναστατική κοινωνική αλλαγή και την αποτελεσματική αναμέτρηση με την καπιταλιστική βαρβαρότητα. Αυτό καθορίζει όλη μας τη σκέψη και τη δράση για το πρόγραμμα, το κόμμα, το μέτωπο, το νέο εργατικό κίνημα και γι’ αυτό υποστηρίζουμε και αναπτύσσουμε την πλήρη ανεξαρτησία από την αστική πολιτική. Για να ανταποκριθούμε σε αυτές τις απαιτήσεις αναδεικνύεται η ανάγκη για κομμουνιστικό πρόγραμμα, κόμμα και αντικαπιταλιστικό κοινωνικοπολιτικό μέτωπο, αντίστοιχα με τη νέα εποχή του ολοκληρωτικού καπιταλισμού που θα είναι ικανά να συμβάλουν στη συγκρότηση ρεύματος της κομμουνιστικής απελευθέρωσης και σε ένα νικηφόρο πολιτικό εργατικό κίνημα ανατροπής, το οποίο θα ανοίξει δρόμους επαναστατικής αλλαγής.
31. Κρίκος σε αυτή την κατεύθυνση και υπέρβαση της αδυναμίας παρέμβασης των πρωτοπόρων κομμουνιστικών δυνάμεων είναι η συμβολή σε μια νέα κομμουνιστική προσπάθεια που έρχεται κυρίως από το μέλλον. Θεμελιώνεται στα νέα δεδομένα της κοινωνίας και της ταξικής πάλης, στα νέα δεδομένα της σύγχρονης εργατικής τάξης και του σύγχρονου καπιταλισμού, των δυνατοτήτων που προσφέρουν οι παραγωγικές δυνάμεις, το επίπεδο μόρφωσης, οι τεχνολογικές και επιστημονικές ανακαλύψεις –που όμως καταπιέζονται και στρεβλώνονται στο πλαίσιο του καπιταλισμού– και οι επαναστατικές δυνατότητες που απορρέουν από αυτά. Θεμελιώνεται στην κριτική, υλιστική, διαλεκτική αντιμετώπιση της ιστορίας, έτσι ώστε η ιστορική εμπειρία των επαναστατικών προσπαθειών να γίνει οδηγός για τις νέες κομμουνιστικές απόπειρες, στη δημιουργική ανάπτυξη του επαναστατικού μαρξισμού, στην αντιμετώπιση της κομμουνιστικής απελευθέρωσης ως συλλογική δημιουργία των μαζών. Η ανάγκη για ένα σύγχρονο Πρόγραμμα και Κόμμα Κομμουνιστικής Απελευθέρωσης έχει ως αφετηρία αφενός την εκτίμηση αυτής της αδυναμίας, των ορίων των υπαρχουσών δυνάμεων κομμουνιστικής αναφοράς (και του ίδιου του ΝΑΡ) και αφετέρου τις προκλήσεις, τις απαιτήσεις αλλά και τις δυνατότητες της περιόδου.
32. Μέσα από την αποτίμηση της πορεία μας διαπιστώνουμε ότι υπάρχει η βάση και μια μεγαλύτερη πολιτική ωριμότητα για τον ποιοτικό μετασχηματισμό της προσπάθειάς μας, χωρίς να παραγνωρίζουμε τις αδυναμίες και τα λάθη που δεν έλειψαν. Μένουν πολλά να γίνουν εξάλλου στην κατεύθυνση των σύγχρονων θεωρητικών, προγραμματικών, πολιτικών και οργανωτικών απαιτήσεων της ταξικής πάλης. Στις δυσκολίες στην παρέμβασή μας αντανακλάται ο ευρύτερος κοινωνικοπολιτικός συσχετισμός, οι κοινωνικοπολιτικές αλλαγές του ολοκληρωτικού καπιταλισμού και πιο ειδικά οι βίαιες αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις του ελληνικού καπιταλισμού τα τελευταία χρόνια, η συνολική υστέρηση και υποχώρηση του εργατικού κινήματος και της αριστεράς στην εποχή μας, αλλά και η ήττα των μεγάλων αγώνων της περιόδου 2010-2015 στη χώρα μέσα από τη στρατηγική της αστικής διαχείρισης του ΣΥΡΙΖΑ και την αδυναμία του κινήματος και της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς τόσο να περιγράψουν όσο και να υπηρετήσουν έναν άλλο δρόμο, που θα τροποποιούσε το συσχετισμό υπέρ των δυνάμεων της ανατροπής. Ταυτόχρονα, στην κατάστασή μας αντανακλώνται και στοιχεία της συγκρότησης και του τρόπου παρέμβασής μας, που στο πλαίσιο των εξελίξεων στον σύγχρονο καπιταλισμό, μεγεθύνουν εγγενείς αδυναμίες μας. Δεν έχουμε καταφέρει να αναδείξουμε τους στόχους, τους δρόμους τις μορφές και το αξιακό-θεωρητικό φορτίο προώθησης της επαναστατικής διαδικασίας που θα αναβαθμίσουν τον πολιτικό-θεωρητικό-κινηματικό ρόλο και θα προσδώσουν μια άλλη ποιότητα κι ένα άλλο αριθμητικό μέγεθος στην οργάνωσή μας, πιο ισχυρούς δεσμούς με την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα και τη νεολαία, συμβάλλοντας στη διαμόρφωση και στη συγκρότηση ενός μαζικού, σύγχρονου και ελπιδοφόρου ρεύματος της κομμουνιστικής απελευθέρωσης. Τα βασικά στοιχεία των ανεπαρκειών μας κωδικοποιούνται στα εξής: στην αδυναμία κομμουνιστικής παρέμβασης με αντανάκλαση στον τρόπο λειτουργίας μας, στην ανεπάρκεια στο προγραμματικό επίπεδο, στην υποτίμηση της σημασίας της δουλειάς για την οργάνωσή μας το σχεδιασμό και την εφαρμογή μιας σύγχρονης εργατικής οργανωτικής πολιτικής, στις γενικότερες υποκειμενικές αντιφάσεις μας στο πολιτικό πεδίο και την κοινωνική μας σύνθεση, στη δυσκολία περιγραφής πλήρους και σαφούς σχεδίου καθώς και υλοποίησής του, στην αδυναμία μας να βάλουμε έμπρακτα «τη στρατηγική στο τιμόνι» και να εφαρμόσουμε την λογική της «αντίστροφης ιεράρχησης».
33. Το 5^ο Συνέδριο θέτει ως στόχο να γίνει το αμέσως επόμενο διάστημα το αποφασιστικό ποιοτικό βήμα συγκρότησης μιας ανώτερης κομμουνιστικής οργάνωσης.

Έχουμε μαζί μας την 34χρονη πορεία της οργάνωσής μας και την πολύτιμη συμβολή της στους εργατικούς-λαϊκούς και κοινωνικούς αγώνες. Τις θεωρητικές τομές του ΝΑΡ και τον ρόλο του στην αντικαπιταλιστική Αριστερά. Ταυτόχρονα, κουβαλάμε τις ανεπάρκειες, τις αδυναμίες και τα όριά μας. Όρια τα οποία δοκιμάστηκαν σκληρά από τις απαιτήσεις του νέου γύρου της κοινωνικής και πολιτικής πάλης τα τελευταία χρόνια.

Η ανάγκη για ένα ποιοτικό βήμα στη συγκρότηση του κομμουνιστικού προγράμματος και κόμματος που θα είναι ικανό να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της ταξικής πάλης στην ιστορική εποχή της κρίσης, των πολέμων, της κλιματικής αλλαγής, σε συνδυασμό με την επιτακτική ανάγκη υπέρβασης των αδυναμιών και των προβλημάτων του ΝΑΡ και της νΚΑ, επιβάλλει να προχωρήσουμε αποφασιστικά στα επόμενα βήματα.

Αυτό το καθοριστικό βήμα θα συμβάλει σε μια επανεξόρμηση των κομμουνιστικών ιδεών στη εργατική τάξη, στον λαό και στη νεολαία, θα ανεβάσει ψηλότερα τον στρατηγικό προγραμματικό και πολιτικό πήχη της παρέμβασής μας και θα παίξει ρόλο, έτσι ώστε να υπερβούμε τη σημερινή κρισιακή κατάσταση στις μετωπικές μορφές του αντικαπιταλιστικού ρεύματος. Για να μπορεί να δράσει από καλύτερες θέσεις τόσο η αντικαπιταλιστική πτέρυγα του κινήματος, όσο και το πολιτικό μέτωπο της αντικαπιταλιστικής και σύγχρονα κομμουνιστικής Αριστεράς, και τελικά το ίδιο το εργατικό κίνημα στην πορεία της ταξικής και πολιτικής του ανασυγκρότησης.

Αν στην περίοδο του 2010-2015 η αντικαπιταλιστική Αριστερά απέκτησε «ταυτότητα» και μια σχετικά μαζική επίδραση στη βάση του αντικαπιταλιστικού προγράμματος πάλης σήμερα είναι σαφές ότι αυτό δεν αρκεί. Προβάλλει η ανάγκη το ΝΑΡ και η νΚΑ να πρωταγωνιστήσουν στην παραγωγή και την προώθηση μιας νέας ανώτερης πολιτικής βάσης ενοποίησης και μετασχηματισμού των μάχιμων δυνάμεων της αριστεράς στην εργατική τάξη, στο λαό και στη νεολαία, που θα απαντά από τη σκοπιά της αντικαπιταλιστικής ανατροπής και της επαναστατικής προοπτικής στο σημερινό επίπεδο των αντιθέσεων, στα μεγάλα πολιτικά ερωτήματα της εποχής.

34. H πορεία προς την ίδρυση της νέας οργάνωσης και έπειτα από αυτή επιδιώκουμε να είναι μια πορεία ανάπτυξης, προβολής και συσπείρωσης των δυνάμεων της κομμουνιστικής επαναθεμελίωσης, του κομμουνιστικού προγράμματος, του αντικαπιταλιστικού πλαισίου που αντιστοιχεί στις σημερινές συνθήκες. Το ζήτημα της κομμουνιστικής προοπτικής και η λογική της κομμουνιστικής επαναθεμελίωσης, η επαναστατική τομή και το πρόγραμμα της εργατικής εξουσίας, η επαναστατική τακτική και το αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα, η εκτίμηση για τις «σοσιαλιστικές κοινωνίες» που κατέρρευσαν συγκροτούν βασικά ζητήματα του κομμουνιστικού προγράμματος, που έχει ως αναπόσπαστη πλευρά του το κόμμα που θα παίξει αποφασιστικό και στρατηγικό ρόλο στην υλοποίησή τους.

• Η κομμουνιστική προοπτική ως απάντηση και ιστορικός ορίζοντας ενός καπιταλισμού που σαπίζει, αποτελεί άμεση πολιτική ανάγκη και όχι ένα θεωρητικό ζήτημα για «ειδικούς». Η ιστορία δεν τελειώνει στον καπιταλισμό. Γι’ αυτό είναι πιο απαραίτητο από ποτέ το κομμουνιστικό πρόγραμμα να γίνει ζωντανό πρόγραμμα, καθοδήγηση για δράση, κίνημα που καταργεί την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων.
• Η κομμουνιστική επαναθεμελίωση σημαίνει πρώτα και πάνω από όλα ανάδειξη της ανάγκης, της δυνατότητας και της τάσης της κομμουνιστικής απελευθέρωσης και του πώς αυτές απορρέουν από τα χαρακτηριστικά του σύγχρονου καπιταλισμού, της σύγχρονης εργατικής τάξης και της ιστορικής δυναμικής της ταξικής πάλης σήμερα. Σημαίνει βαθιά συνείδηση πως η ιστορία δεν τελείωσε και η επανάσταση δεν είναι ουτοπία, γι’ αυτό είναι πραγματικό και επείγον διακύβευμα η χάραξη του δρόμου από τον κόσμο της βαρβαρότητας στον κομμουνισμό του 21^ου αιώνα.
• Η κομμουνιστική επαναθεμελίωση σημαίνει κριτική επανεξέταση του κομμουνιστικού κινήματος του προηγούμενου αιώνα και των λεγόμενων «σοσιαλιστικών χωρών», όλης της μεγαλειώδους πορείας προς τη νίκη αλλά και την τραγική οπισθοχώρηση και την ήττα των επαναστατικών εγχειρημάτων. Σημαίνει αναζήτηση και μελέτη για τα βαθύτερα υποκειμενικά και αντικειμενικά αίτια αυτής της πορείας.
• Η κομμουνιστική επαναθεμελίωση σημαίνει όχι μόνο πολιτική, αλλά και θεωρητική, αξιακή, πολιτιστική επαναθεμελίωση της έννοιας της κοινωνικής απελευθέρωσης, ακόμα και της έννοιας της ίδιας της κοινωνίας και της σχέσης ατόμου-κοινωνίας, σε συνθήκες που τα δύο μεγάλα ρεύματα της αστικής σκέψης πνίγουν τον σημερινό άνθρωπο συνθλίβοντάς τον ανάμεσα στην πλήρη εξατομίκευση και ρευστοποίησή του, τη δημιουργία του αποπτωχευμένου ανθρώπου, της αγοράς και της εκμετάλλευσης από τη μια και την επαναφορά του στις αντιδραστικές «κοινότητες» του έθνους, της θρησκείας και της παραδοσιακής οικογένειας από την άλλη. Σε αντίθεση με αυτά διαμορφώνουμε τη δική μας κομμουνιστική αντίληψη της απελευθέρωσης, όπου ο κοινωνικός άνθρωπος ζει μέσα και διά της κοινωνίας, ενώ η κοινωνία οικοδομείται πάνω στις δικές της ελεύθερα διαμορφωμένες συλλογικότητες.

35. Το σύγχρονο πρόγραμμα κομμουνιστικής απελευθέρωσης συγκροτεί μια ενιαία συνολική πρόταση στρατηγικής και τακτικής. Περιέχει το πρόγραμμα που θα εφαρμόσουν τα όργανα της εργατικής εξουσίας. Η εργατική εξουσία εφαρμόζει ένα πρόγραμμα που απαλλοτριώνει τους απαλλοτριωτές, οικοδομεί τα όργανα της εξουσίας της εργατικής τάξης (όργανα τύπου κομμούνας) και του κράτους της, ανασυγκροτεί την παραγωγή επιβάλλοντας παντού τον εργατικό έλεγχο, αναπτύσσει την ταξική πάλη με τις δυνάμεις της αντεπανάστασης, παίρνοντας μαζί της τα άλλα καταπιεζόμενα λαϊκά στρώματα της πόλης και του χωριού, απελευθερώνει την ενημέρωση, την εκπαίδευση, την υγεία, τις ανθρώπινες σχέσεις, για όλο τον λαό, δημιουργεί τις βάσεις και τα προγεφυρώματα για την πορεία προς τη νέα κοινωνία.
36. Η βασική προϋπόθεση για να ανοίξει ο δρόμος για τον κομμουνιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας είναι η επανάσταση, η συντριβή του αστικού κράτους, η εξουσία της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, μια δύσκολη πορεία όπου η εργατική εξουσία θα έχει να δημιουργήσει τα φύτρα της νέας κοινωνίας και ταυτόχρονα να υπερασπίσει τον εαυτό της από τη βίαιη αστική αντεπανάσταση. Σε μια εποχή που το ζήτημα της επανάστασης είναι εκτός ημερήσιας διάταξης αναδεικνύουμε την αναγκαιότητα της επανάστασης και της επαναστατικής ανατροπής της αστικής κυριαρχίας ως αναγκαίας προϋπόθεσης για να εκκινήσουν οι μεγάλοι μετασχηματισμοί προς την κομμουνιστική απελευθέρωση. Το αντιμετωπίζουμε ως κρίσιμο πολιτικό στοιχείο και στοιχείο πολιτικής διαπάλης. Απέναντι στην πρόταση κυβερνητισμού που επανεμφανίζεται και με νέες μορφές (π.χ. ως «μέτωπο της δημοκρατίας» ενάντια στη ριζοσπαστικοποίηση της Δεξιάς). Απέναντι στις αντιλήψεις και εντός της ριζοσπαστικής Αριστεράς που προβάλουν και ιεραρχούν το ζήτημα της κυβέρνησης ως τον βασικό κρίκο-δρόμο για την επαναστατική μετάβαση και αποκόπτουν την «πάλη για την κυβέρνηση» από την πάλη για την πολιτική εξουσία συνολικά. Απέναντι στην πολιτική πρόταση του ΚΚΕ, που, ενώ προβάλλει τη «λαϊκή εξουσία» και τον σοσιαλισμό, αποφεύγει να μιλήσει για επανάσταση και περιγράφει μια κοινωνική αλλαγή που θα προκύψει ως αποτέλεσμα «αντικειμενικών» εξελίξεων και γεγονότων μέσα από μια επαναστατική κατάσταση που θα έρθει «νομοτελειακά», χωρίς να προτείνει δρόμους προσέγγισής της σήμερα ‒ εκτός από την ενίσχυση του κόμματος. Απέναντι στην πλήρη άρνηση κάθε προγραμματικής απάντησης όπως κάνει το μ-λ ρεύμα και στον εγκλωβισμό ανά χώρο και θέμα όπως κάνουν ρεύματα του α/α χώρου.
37. Επεξεργαζόμαστε και αναπτύσσουμε την επαναστατική τακτική. Στην εποχή μας η σχέση τακτικής-στρατηγικής γίνεται στενότερη. Η επαναστατική τακτική απέναντι στη δολοφονική επιδρομή του κεφαλαίου πρέπει να είναι συνολικά αντικαπιταλιστική. Γιατί πίσω από κάθε πρόβλημα και σε κάθε μάχη τού σήμερα ξεπροβάλλει το αποκρουστικό, εγκληματικό, σάπιο σύστημα. Γιατί οι εργατικοί-λαϊκοί στόχοι που είναι αναγκαίοι για την αντιμετώπιση των βασικών-επιτακτικών εργατικών και λαϊκών αναγκών δεν μπορούν να ικανοποιηθούν αν δεν χάσει το κεφάλαιο κέρδη, πλούτο, ιδιοκτησία και τελικά την εξουσία. Απαραίτητη προϋπόθεση γι’ αυτό είναι η ενίσχυση της αντίληψης που προωθεί την ανάγκη το εργατικό-λαϊκό κίνημα να συγκροτείται σε πιο συνολικές διεκδικήσεις και να εκφράζει τα συμφέροντα και τις ανάγκες της εργαζόμενης πλειονότητας από τη σκοπιά της υλικής βελτίωσης των όρων ζωής και πάλης της σε βάρος του κεφαλαίου και όχι απλώς της πάλης ώστε να μην επιδεινωθεί περαιτέρω η θέση της. Ξεκινώντας από μια τέτοια αφετηρία, μπορούν να δίνονται με αποτελεσματικότητα και αμυντικοί αγώνες απόκρουσης της επίθεσης.

Με καρδιά το κοινωνικό ζήτημα σε όλες του τις διαστάσεις, που αποκτά μεγαλύτερη οξύτητα υπό την επίδραση των τελευταίων εξελίξεων (πόλεμος, ενέργεια), οι οποίες προσδίδουν ιδιαίτερη βαρύτητα στο μέτωπο ενάντια στην ακρίβεια, τη φτώχεια, το υψηλό κόστος της ενέργειας κ.λπ. Με ποιοτικά αναβαθμισμένο το ζήτημα της αντιπολεμικής διεθνιστικής πάλης και του αγώνα για ειρήνη των λαών και αποφασιστικό κρίκο την πάλη για την αντικαπιταλιστική αποδέσμευση από την ΕΕ. Με ενίσχυση του αγώνα για συνολική ρήξη με το αστικό κράτος για την κατάκτηση δημοκρατικών δικαιωμάτων και λαϊκών ελευθεριών και οργανικό στοιχείο της τα πεδία της πάλης ενάντια στον ρατσισμό, τον σύγχρονο φασισμό, τις έμφυλες διακρίσεις και καταπιέσεις και την καταστροφή του περιβάλλοντος. Και με βασικό στόχο της, στη σημερινή κατάσταση καταλυτικής ηγεμονίας της αστικής πολιτικής, την επιβολή ρωγμής, με την εμφάνιση ως πολιτικού αντίπαλου δέους της εργατικής πολιτικής και των οργάνων της με στόχο την αλλαγή του συσχετισμού υπέρ της τάσης εργατικής χειραφέτησης και των πρωτοπόρων επαναστατικών δυνάμεων.

38. Πολιτική συμπύκνωση-στόχος της επαναστατικής τακτικής και του αντικαπιταλιστικού προγράμματος πάλης σήμερα είναι ο αγώνας για «ψωμί, δουλειά, ελευθερία, ειρήνη, διεθνή αλληλεγγύη των εργατών και των λαών», για την απόκρουση και την ανατροπή της αντεργατικής, της πολεμικής, της αντιδημοκρατικής εκστρατείας του κεφαλαίου. Για την ανατροπή της πολιτικής και της κυβέρνησης της ΝΔ και της επίθεσηςκεφαλαίου-ΕΕ-ΝΑΤΟ, ενάντια στη συναινετική πολιτική ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ και στις διαχειριστικές κυβερνητικές προτάσεις.

• Με τη δύναμη του ανατρεπτικού πολιτικού εργατικού και λαϊκού κινήματος.
  • Οριζόντιος μαχόμενος συντονισμός συνδικάτων, επιτροπών αγώνα, για όλα τα εργασιακά, τα ασφαλιστικά και τα δημοκρατικά δικαιώματα ενάντια στην κυβερνητική πολιτική και τον υποταγμένο συνδικαλισμό.
  • Συντονισμός των εγχειρημάτων – συλλογικοτήτων και συνελεύσεων γειτονιάς, σε επικοινωνία με κινήσεις πόλης και περιφέρειας, για κοινό αγώνα υπεράσπισης της λαϊκής κατοικίας, του δημόσιου χώρου και ευρύτερα της ζωής με πραγματική και καθολική πρόσβαση στα κοινωνικά αγαθά όπως θέρμανση, ρεύμα, νερό, επικοινωνία κ.ά., ενάντια στην σύγχρονη ακρίβεια που μαστίζει κυρίαρχα την εργατική τάξη.
• Με μια ισχυρή ανεξάρτητη αντικαπιταλιστική-επαναστατική Αριστερά.

39. Το πρόγραμμα της εργατικής εξουσίας, σε συνδυασμό με τις σημερινές ανάγκες και τις εμπειρίες των εργαζομένων και το επίπεδο της ταξικής πάλης, προσανατολίζει την κατεύθυνση και τους στόχους του αντικαπιταλιστικού προγράμματος πάλης.Το αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα στόχων πάλης αποτελεί άξονα των σύγχρονων ανατρεπτικών εργατικών, νεολαιίστικων και λαϊκών αγώνων. Οι στόχοι του δεν αποτελούν κάποιο μεταβατικό κυβερνητικό πρόγραμμα που μπορεί να υλοποιήσει μια κυβέρνηση στο πλαίσιο του καπιταλισμού, δεν παραπέμπουν σε κάποιο ενδιάμεσο στάδιο, έχουν όμως σχετική αυτοτέλεια και δυνατότητα να ανατρέψουν κοινωνικούς και πολιτικούς συσχετισμούς, να προκαλέσουν ρωγμές και κατακτήσεις. Εξυπηρετούν την ανάπτυξη του κινήματος, ενισχύουν τους αγώνες για τη συγκρότηση μαχητικής εργατικής αντιπολίτευσης, ενώ μπορούν να επιβληθούν μέσα στη μάχη. Με αγωνιστική ενωτική πρόταση αντίστασης και ανατροπής της κοινωνικής και πολιτικής κατάστασης σήμερα. Για τη συγκρότηση ενιαίου πολιτικού κινήματος των εργαζομένων σε συμμαχία με τα φτωχά λαϊκά στρώματα και την αγωνιζόμενη νεολαία, που μπορεί να αναμετριέται νικηφόρα με την επιθετική, βάρβαρη πολιτική της κυβέρνησης, της ΕΕ και του κεφαλαίου. Σήμερα οι «κομμουνιστικές απαντήσεις», δηλαδή οι πολιτικοί στόχοι που είναι στρατηγικά αντίθετοι στα κριτήρια του κέρδους, της αγοράς και της ιδιοκτησίας, δεν είναι μόνο ιστορικά αναγκαίοι, αλλά γίνονται και άμεσα πολιτικά αναγκαίοι, γίνονται όρος για την αξιοπρεπή διαβίωση και την ίδια την επιβίωση της ανθρωπότητας.
40. Βασικοί στόχοι ενός αντικαπιταλιστικού προγράμματος στόχων πάλης σήμερα είναι :

• Ανατροπή του σύγχρονου καθεστώτος εκμετάλλευσης των εργαζομένων με στόχο την κατάργησή της. Ριζική βελτίωση της θέσης των εργαζομένων σε βάρος του κεφαλαίου. Αυξήσεις σε όλους τους μισθούς και τις ΣΣΕ παντού σε ρήξη με τα κέρδη, το δημοσιονομικό σφαγείο της ΕΕ και τα σύμφωνα σταθερότητας. Κανένας μισθός-σύνταξη κάτω από 1.200 ευρώ καθαρά, αύξηση 30% στον εργατικό μισθό. Κάλυψη όλων των απωλειών των μνημονίων, του πληθωρισμού και της ακρίβειας-τιμάριθμου. Αυτόματη Τιμαριθμική Αναπροσαρμογή ώστε να προστατεύεται τα λαϊκό εισόδημα από την αχαλίνωτη ακρίβεια. Επιστροφή του 13ου και του 14ου μισθού στο Δημόσιο, της 13ης και της 14ης σύνταξης. Αφορολόγητο 12.000 ευρώ και 4.000 για κάθε παιδί. Ελεύθερες συλλογικές διαπραγματεύσεις και κατάργηση του µνηµονιακού νοµοθετικού πλαισίου. Κατάργηση των ν. Χατζηδάκη, Γεωργιάδη, απειθαρχία στις τηλε-εκλογές, τα ηλεκτρονικά μητρώα και τις αντιαπεργιακές ρυθμίσεις τους. Να χάσει πλούτο και ιδιοκτησία το κεφάλαιο για να κερδίσουν οι εργαζόμενοι και ο λαός.
• Μείωση του χρόνου εργασίας: 30ωρο ‒ 6ωρο ‒ 5ήμερο. Όχι στη μερική απασχόληση, στις επισφαλείς, προσωρινές, ελαστικές σχέσεις εργασίας, στα σπαστά ωράρια, στην παράταση-επέκταση του χρόνου εργασίας, στην επινοικιαζόμενη εργασία και στη μονιμοποίηση της τηλεργασίας. Σταθερή και ασφαλισμένη δουλειά για όλους, ίσα δικαιώματα στους μετανάστες εργάτες. Κατάργηση της απλήρωτης και της μαύρης εργασίας με αυστηρές ποινές στους εργοδότες, πάλη ενάντια στις παραβιάσεις του ωραρίου, στην υπερεργασία και στην εντατικοποίηση.
• Αποκλειστικά δημόσια, δωρεάν αγαθάη εκπαίδευση, η υγεία, η έρευνα, η ενέργεια, οι μεταφορές. Ενάντια στους νόμους της αγοράς, με πέρασμα 100% σε δημόσια ιδιοκτησία και εργατικό-λαϊκό και κοινωνικό έλεγχο των τομέων αυτών, των μεγάλων επιχειρήσεων και των τραπεζών, χωρίς αποζημίωση, στην προοπτική της πλήρους κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής και των επιχειρήσεων.
• Χτύπημα της ακρίβειας-κερδοσκοπίας και έλεγχος στις τιμές όλων των αγαθών. Κατάργηση του ΦΠΑ και κάθε έμμεσου φόρου στα είδη πρώτης ανάγκης και διατροφής. Κατάργηση του ειδικού φόρου κατανάλωσης και όλων των φόρων για τους εργαζομένους. Κατάργηση των χρηματιστηρίων της ενέργειας και των τροφίμων. Όχι στη φορολογική σφαγή των μικροεπαγγελματιών και των αυτοαπασχολούμενων. Να αυξηθεί ο φορολογικός συντελεστής στα επιχειρηματικά κέρδη στο 45%.
• Προστασία της λαϊκής κατοικίας, έλεγχος των ενοικίων, όχι σε κατασχέσεις κατοικίας και περιουσίας των φτωχών εργατικών-λαϊκών στρωμάτων. Κατάργηση πλειστηριασμών λαϊκής κατοικίας, περιουσίας και των εξώσεων ντόπιων και προσφύγων. Κατάργηση του νομοθετικού πλαισίου που αφορά τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς και τις κατασχέσεις, την ποινικοποίηση της παρεμπόδισής τους. Θεσμοθέτηση νομοθετικού πλαισίου για την προστασία της λαϊκής κατοικίας και περιουσίας, με την κατοχύρωση του ακατάσχετου της πρώτης κατοικίας και τη διαγραφή χρεών των λαϊκών στρωμάτων προς τράπεζες, κράτος, δήμους και ταμεία. Κατάργηση του ΕΝΦΙΑ. Πρόγραμμα δημόσιας λαϊκής κατοικίας. Κάλυψη των αναγκών για φοιτητική και νεολαιίστικη στέγη. Αντίθεση στην εκτόξευση των ενοικίων και στην εκδίωξη για τα Airbnb, διατίμηση και έλεγχος στις τιμές των ενοικίων.
• Δημόσια δωρεάν υγεία. Αποκλειστικά δημόσια υγεία σε όλες τις βαθμίδες, ανάπτυξη και ενίσχυση του ΕΣΥ με προσλήψεις μόνιμου προσωπικού σύμφωνα με τις ανάγκες, με πλήρη και αποκλειστική απασχόληση. Δημιουργία νέων και ενίσχυση των αποδυναμωμένων υπαρχουσών δημόσιων δομών ψυχικής υγείας και απεξάρτησης, ώστε να καλύπτονται άμεσα οι ανάγκες όλων των πολιτών. Να ανατραπούν οι νόμοι που μετατρέπουν τα νοσοκομεία σε ΝΠΙΔ. Όχι στις ιδιωτικοποιήσεις και τις ΣΔΙΤ. Έξω οι επιχειρηματικοί όμιλοι και οι εργολάβοι από την υγεία και τις υπηρεσίες ψυχικής υγείας και απεξάρτησης. Μέτρα για ανθρώπινες και υγιεινές συνθήκες στους χώρους δουλειάς, στην εκπαίδευση, στα ΜΜΜ, στην πόλη, Μέτρα για την προστασία του περιβάλλοντος, για ασφαλή και υψηλής ποιότητας διατροφή.
• Γνώση ‒ επιστήμη ‒ εκπαίδευση ‒ πολιτισμός – ενημέρωση με γνώμονα τις κοινωνικές ανάγκες, απελευθερωμένα από τα δεσμά της εμπορευματοποίησης-εκμετάλλευσης, από τον θετικισμό, τον τεχνοκρατισμό, τη μεταφυσική, με κατάργηση των ταξικών φραγμών και ελεύθερη πρόσβαση σε όλες τις βαθμίδες-μορφές εκπαίδευσης, σε όλη τη διάρκεια του ανθρώπινου βίου, που θα εξασφαλίζεται με μέτρα ενίσχυσης των κοινωνικά-οικονομικά ασθενεστέρων.
• Για μια αποκλειστικά δημόσια, δωρεάν, δημοκρατική εκπαίδευση όλων των παιδιών. Με δίχρονη προσχολική αγωγή-εκπαίδευση, ενιαίο δωδεκάχρονο σχολείο. Ένα σχολείο πολυτεχνικό, που θα συνδυάζει τη γενική παιδεία, την ευρεία ανθρωπιστική μόρφωση με επιστημονικές και τεχνικές γνώσεις, ικανότητες για βασικούς κλάδους της παραγωγής, που θα καλλιεργεί την ισόρροπη γνωστική, καλλιτεχνική, ηθική και σωματική ανάπτυξη των παιδιών, την κριτική-δημιουργική σκέψη, τα ιδανικά της αλληλεγγύης, τη συλλογικότητα. Με πραγματική δυνατότητα ελεύθερης πρόσβασης σε μια ενιαία πανεπιστημιακή εκπαίδευση, αλλά και στο δημόσιο, δωρεάν, σύστημα επαγγελματικής εκπαίδευσης μετά το δωδεκάχρονο σχολείο για όσα επαγγέλματα δεν απαιτείται πανεπιστημιακή μόρφωση. Για μια απελευθερωτική παιδεία και μια κοινωνία όπου η μόρφωση θα αναδύεται από όλους τους αρμούς της και θα εξασφαλίζει όλους τους υλικούς πόρους, ώστε καθεμιά και καθένας να έχει πρόσβαση σε όποιο κομμάτι της εκπαίδευσης επιθυμεί, όποτε το επιλέξει.
• Δημοκρατικά δικαιώματα και λαϊκές ελευθερίες σε αντιπαράθεση με το μόνιμο καθεστώς αναστολής τους, τις παρακολουθήσεις, τις απαγορεύσεις, την αστυνομοκρατία, τις διώξεις, τα πρόστιμα, την κατάργηση του δικαιώματος στη διαδήλωση, τη συνδικαλιστική δράση, την απεργία, σε ρήξη με το κράτος του κυβερνητικού ολοκληρωτισμού, στην προοπτική του τσακίσματός του. Διάλυση των ΜΑΤ, ΔΙΑΣ, ΔΡΑΣΗ, ΟΠΚΕ και όλων των μηχανισμών παρακολούθησης της αριστεράς και του κινήματος. Όχι στα καλπονοθευτικά εκλογικά συστήματα. Πάλη ενάντια στην αντιδραστική αναμόρφωση του τοπικού κράτους.
• Ανυπακοή και ανατροπή του πλαισίου της μεταμνημονιακής επιτροπείας της ΕΕ και του χρέους, των βαθιά αντιδραστικών, αντιλαϊκών προϋποθέσεων και προαπαιτούμενων του «Ταμείου Ανάκαμψης» και του ΕΣΠΑ. Παύση πληρωμών του χρέους – μη αναγνώριση και διαγραφή του.
• Συνολική αντιπαράθεση, αντικαπιταλιστική ρήξη/έξοδος από την ΕΕ.
• Ειρήνη και φιλία των λαών. Καμία εμπλοκή της Ελλάδας στον πόλεμο του κεφαλαίου στην Ουκρανία και τη Μέση Ανατολή. Λευτεριά στην Παλαιστίνη και αλληλεγγύη στους δίκαιους αγώνες των λαών όλου του κόσμου, απέναντι στην άγρια εκμετάλλευση που υφίστανται και την κλοπή του πλούτου που τους ανήκει. Ήττα/ανατροπή της πολεμικής εκστρατείας των αστικών τάξεων, πάλη ενάντια στους θηριώδεις πολεμικούς εξοπλισμούς, στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και στον αντιδραστικό ανταγωνισμό ελληνικής και τουρκικής αστικής τάξης. Να διαλυθεί ο αντιδραστικός, πολεμικός άξονας Ελλάδας-ΗΠΑ-Κύπρου-Ισραήλ και κάθε πολεμική συμμαχία της ελληνικής αστικής τάξης. Έξω οι βάσεις. Έξοδος από το ΝΑΤΟ. Όχι στις ΑΟΖ, να μη γίνουν οι θάλασσες πεδίο σύγκρουσης συμφερόντων των πολυεθνικών της ενέργειας και των κρατών, καθώς και περιβαλλοντικής καταστροφής με τις εξορύξεις.
• Πάλη ενάντια στον ρατσισμό, στην Ευρώπη-φρούριο, στην αντιλαϊκή και ρατσιστική συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας. Δικαίωμα σε χαρτιά/άσυλο σε μετανάστες/πρόσφυγες, στις ελευθερίες και στα ανοιχτά σύνορα για τους πρόσφυγες, αξιοπρεπή στέγαση στις πόλεις και στα χωριά μας. Πλήρη δικαιώματα σε εργασία, παιδεία, υγεία, ελεύθερη μετακίνηση σε πρόσφυγες και μετανάστες. Κατάργηση των στρατοπέδων συγκέντρωσης, του περιορισμού μετακινήσεων μεταναστών και προσφύγων, της απαγόρευσης διέλευσης από τα σύνορα. Όχι στις δολοφονικές επαναπροωθήσεις, στις επιχειρήσεις αποτροπής και στα τείχη. Μέτωπο ενάντια στον φασισμό, στον ρατσισμό και στον εθνικισμό. Συλλογική και οργανωμένη λαϊκή αυτοάμυνα. Αποκάλυψη και εξάρθρωση των οργανωμένων μηχανισμών επιδρομής των νεοφασιστικών και νεοναζιστικών ομάδων ενάντια σε πρόσφυγες-μετανάστες και σε δομές του κινήματος.
• Υπεράσπιση του περιβάλλοντος, ενάντια στην εγκληματική εκμετάλλευσή του από το κεφάλαιο, στη λεηλασία της φύσης και των δημόσιων χώρων, στις τοξικές τροφές και στα μεταλλαγμένα, στη ρύπανση και στις πόλεις-τέρατα, που γεννούν τις αρρώστιες και τις πανδημίες, που προκαλούν την κλιματική κρίση, με στόχο την αρμονική σχέση ανθρώπου-φύσης. Ενάντια στην κλιματική κατάρρευση, στην καταστροφή, στην εμπορευματοποίηση και την ιδιωτικοποίηση. Ενάντια στην καταστροφή βουνών και παραλιών στο όνομα της «πράσινης μετάβασης», στην εμπορευματοποίηση και στην καταστροφική διαχείριση των απορριμμάτων, με τους τεράστιους χώρους ταφής και τις μονάδες επεξεργασίας και την καύση απορριμμάτων. Καμία νέα εξόρυξη ορυκτών πόρων σε στεριά και θάλασσα. Ακύρωση των σχεδίων για εξορύξεις ορυκτών πόρων στις διεθνείς θάλασσες (ΑΟΖ). Όχι στις επικίνδυνες εγκαταστάσεις υγροποιημένου φυσικού αερίου (LNG). Περιορισμός της καύσης των ορυκτών καυσίμων για την παραγωγή ενέργειας ως την οριστική αντικατάστασή τους από πραγματικά ανανεώσιμες μορφών που θα καλύπτουν τις ενεργειακές ανάγκες της κοινωνίας χωρίς να καταστρέφουν το περιβάλλον. Όχι στην «πράσινη συμφωνία», στη «δίκαιη μετάβαση» της ΕΕ και στην πυρηνική ενέργεια.
• Αγώνας για υψηλής ποιότητας διατροφή για τον λαό, με δημιουργία-στήριξηπρωτοβάθμιων παραγωγικών συνεταιρισμών των μικρών παραγωγών με προσανατολισμό στις λαϊκές ανάγκες, έξω από τις επιταγές της ΚΑΠ και της ΕΕ. Πάλη ενάντια στις πολυεθνικές που ελέγχουν τη διατροφή όλου του πλανήτη. Εθνικοποίηση-κρατικοποίηση της εκκλησιαστικής γης και της μεγάλης καπιταλιστικής γαιοκτησίας, καθώς και των αγροτοδιατροφικών επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας. Δημόσιος έλεγχος στο κύκλωμα διάθεσης και στις τιμές των αγροτικών προϊόντων. Αξιοπρεπείς συνθήκες διαμονής στην ύπαιθρο (εκπαίδευση, υγεία κ.λπ.). Απειθαρχία-ανατροπή της αντιαγροτικής ΚΑΠ της ΕΕ.
• Αγώνας για την ισότητα των φύλων. Προστασία της γονεϊκότητας στην εργασία και των κοινωνικών παροχών, ενάντια στην πολιτική του κεφαλαίου που διαλύει τις δομές κοινωνικής προστασίας. Όχι στις διακρίσεις λόγω φύλου, καταγωγής, σεξουαλικού προσανατολισμού. Χτύπημα της πατριαρχίας, δηλαδή εκείνων των σχέσεων, αντιλήψεων και πρακτικών εξουσίας που αναπαράγονται από το σύστημα, διχάζοντας τον κόσμο της εργασίας, και οδηγούν στην ένταση της έμφυλης βίας, στην αύξηση των περιστατικών κακοποίησης και των γυναικοκτονιών, στην κακοποίηση παιδιών. Ανατροπή των πολιτικών των κυβερνήσεων και της ΕΕ για τον έλεγχο των αναπαραγωγικών δικαιωμάτων των γυναικών. Νομική κατοχύρωση του όρου «γυναικοκτονία». Να δημιουργηθούν δημόσιες και δωρεάν δομές νομικής, ψυχολογικής και ιατρικής στήριξης των θυμάτων της έμφυλης και ενδοοικογενειακής βίας και ειδικότερα των παιδιών των φτωχών οικογενειών. Ισότιμη αναγνώριση όλων των μορφών οικογένειας, πέραν την κυρίαρχης ετερόφυλης και ισότιμα δικαιώματα στην τεκνοθεσία.
• Στήριξη της φτωχομεσαίας αγροτιάς, των αυτοαπασχολούμενων και των φτωχών ελεύθερων επαγγελματιών με κατοχύρωση αφορολόγητου ορίου στα 12.000 ευρώ, κατάργηση των οφειλών της «επιστρεπτέας προκαταβολής», διαγραφή των χρεών προς τις υπηρεσίες κοινής ωφέλειας για την περίοδο που ήταν κλειστές οι επιχειρήσεις τους, πλήρης διαγραφή χρεών σε τράπεζες και Δημόσιο.
• Κατάργηση της επίσημης θρησκείας, πλήρης διαχωρισμός κράτους-εκκλησίας. Έξω η εκκλησία από την εκπαίδευση, δήμευση της εκκλησιαστικής και της μοναστηριακής περιουσίας, πλήρης ισοτιμία των θρησκευτικών πεποιθήσεων.
• Πάλη για μια τέχνη και έναν πολιτισμό απελευθερωτικό, χωρίς ταξικούς φραγμούς, καθολικά προσβάσιμο. Ενάντια στις λογικές των Ιδρυμάτων αλλά και την εύκολης και άκριτης κατανάλωσης μέσω των πλατφορμών. Τέχνη και πολιτισμός που θα γεννιούνται από τα κάτω, θα στέκονται απέναντι στις λογικές προσωποκεντρικής ανέλιξης, θα προτάσσουν τον συλλογικό δρόμο της συνύπαρξης και της δημιουργίας, θα εμπνέουν, θα συνομιλούν και θα αλληλεπιδρούν με την κοινωνία, θα είναι ικανά να μετατοπίζουν συνειδήσεις.

Επιδιώκουμε πλευρές του αντικαπιταλιστικού προγράμματος όπως το αγροτοδιατροφικό ζήτημα, η στέγη, η υγεία, η παιδεία, το περιβάλλον, η ενέργεια, να αναπτυχθούν και να συγκεκριμενοποιηθούν. Να υιοθετηθούν και να αποτελέσουν την βάση της γραμμής του αντικαπιταλιστικού πολιτικού μετώπου και της αντικαπιταλιστικής πτέρυγας του κάθε χώρου. Καθοριστικό ρόλο σε αυτή την διαδικασία θα παίξουν οι αντίστοιχες ΟΒ του ΝΑΡ και της νΚΑ, οι οποίες είναι αυτές που θα σηκώσουν το βάρος της ώσμωσης της πρότασής μας, μέσα στο μέτωπο, στα εργατικά σχήματα, τις κινήσεις πόλης και περιφέρειας, τις εργατικές λέσχες και επιτροπές αγώνα κ.λ.π θα φέρνουν πίσω την εμπειρία από τον κάθε χώρο, ώστε το ίδιο το πρόγραμμα να μπορεί να αναπτύσσεται και να βαθαίνει ακόμα περισσότερο.

Η συγκρότηση εργατικού αντικαπιταλιστικού μετώπου

41. Βασικό ζητούμενο στην περίοδο αυτή είναι η αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων σε όφελος της ανατροπής της κυρίαρχης πολιτικής, της αντικαπιταλιστικής ανατροπής της επίθεσης, στην οικοδόμηση του αντικαπιταλιστικού εργατικού κοινωνικού και πολιτικού μετώπου. Το αντικαπιταλιστικό εργατικό μέτωπο αυτό θα αναμετρηθεί συνολικά, θα βάλει σφήνα και θα επιφέρει ρωγμές στο αστικό μέτωπο, θα εκφράσει και θα συμπυκνώσει πολιτικά την ανατρεπτική δυνατότητα των αντιστάσεων και των διάσπαρτων αγώνων της εργατικής τάξης και της νεολαίας. Συγκροτείται στη βάση του αντικαπιταλιστικού πολιτικού προγράμματος με στόχους πάλης και σύγκρουσης με την εκμετάλλευση και τα κέρδη, με τον πόλεμο, τη φτώχεια, τον κοινοβουλευτικό ολοκληρωτισμό και τις αιτίες που τα γεννούν, για την υπεράσπιση της ζωής των λαϊκών στρωμάτων ενάντια στην επίθεση του κεφαλαίου. Με ρητή απόρριψη της λογικής των «αριστερών κυβερνήσεων» αλλά και της σύμπλευσης με τον αστικοποιημένο συνδικαλισμό. Με αντίληψη και πρακτική ότι το πρόγραμμα αυτό μπορεί να υλοποιηθεί στην πληρότητά του μέσα από τη ρήξη με το αστικό κράτος και τους διεθνείς δεσμούς του (ΕΕ, ΝΑΤΟ κ.λπ.), και την επαναστατική ανατροπή που οδηγεί στην εργατική εξουσία. Μέτωπο με πιο συνεκτικό περιεχόμενο, σαφή φυσιογνωμία και κοινωνική βάση. Μέτωπο πιο εργατικό, ταξικό, νεανικό, με βαθύτερη δημοκρατική λειτουργία, αξιοποιώντας την πείρα, τα θετικά και αρνητικά στοιχεία των έως τώρα προσπαθειών.
42. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ αποτελεί το σημαντικότερο μετωπικό εγχείρημα ως τώρα για την οργάνωσή μας. Έδωσε σάρκα και οστά στην ανάγκη και τη δυνατότητα ύπαρξης μιας άλλης αντικαπιταλιστικής, επαναστατικής Αριστεράς. Συνέβαλε στην πολιτικοποίηση του μαχόμενου ριζοσπαστικού δυναμικού, πρόβαλε το αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα πάλης, χωρίς να λείπουν αντιφάσεις και όρια. Αντιστάθηκε σε σημαντικό βαθμό στην άνοδο του διαχειριστικού ρεύματος του ΣΥΡΙΖΑ, αντιπαλεύοντας την πολιτική του και πήγε «κόντρα στο ρεύμα» σε δύσκολες περιόδους, όπως στις εκλογές του Ιούνη του 2012. Συνέβαλε αποφασιστικά στο εργατικό λαϊκό «Όχι» στο δημοψήφισμα του 2015. Στις δύσκολες και πρωτότυπες συνθήκες των τελευταίων χρόνων, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είχε σωστή σε γενικές γραμμές τοποθέτηση σε κρίσιμα θέματα (Μακεδονικό, προσφυγικό, ΑΟΖ, ελληνοτουρκικά, πανδημία, πόλεμος στην Ουκρανία), στα οποία η ρεφορμιστική αριστερά κινήθηκε σε λογική συναίνεσης και εντός της κυρίαρχης αστικής αφήγησης, πράγμα που της επιτρέπει να επικοινωνεί με φλέβες αντικαπιταλιστικής αναζήτησης. Τα στοιχεία αυτά όμως, δεν αρκούν. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η αντικαπιταλιστική αριστερά και συνολικά το κοινωνικό και πολιτικό αντικαπιταλιστικό ρεύμα βρίσκονται εδώ και καιρό σε κρίση και υποχώρηση. Ως βασικές αιτίες για την υποχώρηση αυτή ξεχωρίζουμε τις παρακάτω. Την αδυναμία απάντησης στην άνοδο του ρεφορμιστικού ρεύματος του αριστερού κυβερνητισμού και στην πολιτική υποχώρηση του κινήματος τα τελευταία χρόνια. Την αδυναμία να απαντήσει ολοκληρωμένα και συνολικά προγραμματικά στην οξύτητα των αντιθέσεων που έχουν ξεσπάσει με εκφράσεις στην οικονομία, στον πόλεμο, στο περιβάλλον. Οι αντιθέσεις ανάμεσα στις οργανώσεις που τη συναποτελούν, ιδιαίτερα για τη στάση απέναντι στα ρεφορμιστικά ρεύματα και τη γραμμή παρέμβασης στο εργατικό κίνημα αλλά και η υποχώρηση άλλων δυνάμεων από την ανάγκη οικοδόμησης της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς σε όλα τα επίπεδα. Η αδύναμη σύνδεση όλου του αντικαπιταλιστικού ρεύματος με την εργατική τάξη, ο περιορισμός του κυρίως σε τμήματα της μισθωτής διανόησης. Σημαντικό ρόλο έπαιξε και η αφυδάτωση της εσωτερικής λειτουργίας της ΑΝΤΑΡΣΥΑ τα τελευταία χρόνια, κατάσταση που δεν συνέβαλε στο να συζητηθούν και στο μέτωπο αυτά τα προβλήματα. Τέλος ρόλο έπαιξαν και οι σοβαρές πολιτικές, στρατηγικές και οργανωτικές ανεπάρκειες του ΝΑΡ. Λυδία λίθος για ένα αντικαπιταλιστικό μέτωπο είναι η υπεράσπιση της ανεξαρτησίας της αντικαπιταλιστικής αριστεράς απέναντι σε κάθε εκδοχή των αστικών πολιτικών σχεδίων. Σε αυτό το πλαίσιο η στάση του ΣΕΚ να στηρίξει ψηφοδέλτια ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ στο δεύτερο γύρο αλλά και αλλού στις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές, αναπαράγει το δίλλημα δεξιά -αντιδεξιά, ενισχύει επικίνδυνες αυταπάτες για τη στάση κομμάτων του αστικού πολιτικού συστήματος, παίρνει στην πράξη θέση υπέρ του ενός από τους δύο πόλους του συστήματος και είναι εκτός του προγράμματος και των θέσεων του μετώπου. Αντίστοιχα, πρόβλημα είναι και η στάση του απέναντι στον αστικοποιημένο συνδικαλισμό ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ.
43. Το ΝΑΡ έχει παίξει προωθητικό ρόλο στη συγκρότηση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, στην ανάπτυξή της και στους αγώνες που έδωσε. Συνέβαλε στην προγραμματική της συγκρότηση, στο αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα πάλης, στην οργανωτική της δομή. Έδωσε σταθερά τη μάχη για την ανεξαρτησία της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς από το αστικό-ρεφορμιστικό διαχειριστικό σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ. Σταθήκαμε με συντροφικό τρόπο στις πολιτικές αντιπαραθέσεις στο εσωτερικό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ από θέσεις αρχών. Έχουμε όμως και σημαντικές ευθύνες για την πορεία του εγχειρήματος. Στην παρέμβασή μας στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ εμφανίστηκαν μια σειρά αδυναμίες που εκτιμούμε ότι έχουν επιδράσει τόσο στην πορεία όσο και στη σημερινή της κατάσταση. Γενικά φανήκαμε πολιτικά ανέτοιμοι για ένα τέτοιας ποιότητας και απαιτήσεων μετωπικό εγχείρημα.
44. Η κατοχύρωση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για μεγάλο διάστημα σε υπαρκτή πολιτική δύναμη και ρεύμα στην κοινωνία και το γεγονός ότι αποτελεί σημείο αναφοράς και πολιτικού προσδιορισμού στον αστερισμό των πολιτικών χώρων αποτελούν σημαντικές παρακαταθήκες στη διαδικασία συγκρότησης του αναγκαίου –με βάση τις απαιτήσεις της εποχής μας– αντικαπιταλιστικού πολιτικού μετώπου.
45. Στη σημερινή περίοδο ενισχύεται η ανάγκη για τη συγκρότηση ενός ανώτερου αντικαπιταλιστικού πολιτικού μετώπου και εργαζόμαστε για τη διαμόρφωση των όρων συγκρότησής του.

Η βάση για ένα τέτοιο μέτωπο υπάρχει. Είναι το σχετικά πλατύ τμήμα αγωνιστών το οποίο εκτιμάει την αντικαπιταλιστική Αριστερά, «κοιτάει» προς τις μετωπικές κινήσεις και τις πρωτοβουλίες της, όμως δεν είναι συνολικά αντικαπιταλιστικό. Είναι αγωνιστές που παλεύουν μαζί μας ή μας προσεγγίζουν με κριτικό τρόπο και με τους οποίους θέλουμε να μετασχηματίσουμε τη –σε μεγάλο βαθμό– συνδικαλιστική σχέση που έχουμε μαζί τους σε συμφωνία με το σημερινό αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα και ευρύτερα με την κομμουνιστική προοπτική. Είναι οι χιλιάδες αγωνιστές/στριες που δραστηριοποιήθηκαν στο πλάι της ΑΝΤΑΡΣΥΑ την περίοδο των βουλευτικών εκλογών, αυτοί που στήριξαν τα αντικαπιταλιστικά, αντιδιαχειριστικά ψηφοδέλτια στις περιφερειακές και τις δημοτικές εκλογές, οι δυνάμεις και οι αγωνιστές εντός ή εκτός ΑΝΤΑΡΣΥΑ που στηρίζουν την ανεξαρτησία της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς. Είναι το ευρύτερο διάχυτο αντικαπιταλιστικό δυναμικό με το οποίο το προηγούμενο διάστημα βρεθήκαμε πλάι πλάι σε αγώνες και διεκδικήσεις.

46. Θέτουμε ως βασικό καθήκον για την οργάνωσή μας τη δημιουργία των ευρύτερων κοινωνικών και πολιτικών προϋποθέσεων για να προχωρήσει η συγκρότηση του αναγκαίου αντικαπιταλιστικού μετώπου και ειδικά η πολιτική του έκφραση και συμπύκνωση, δηλαδή το μέτωπο-πόλος της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς. Το ΝΑΡ, κρατώντας τα θετικά της εμπειρίας της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, φιλοδοξεί να αντιστρέψει το βέλος, να οικοδομήσει τις προϋποθέσεις για το αντικαπιταλιστικό μέτωπο που απαιτεί η εποχή μας. Οι προϋποθέσεις αυτές είναι:

• Βήματα στη διακριτή συσπείρωση των πιο μάχιμων και συνειδητών δυνάμεων εντός και εκτός της ΑΝΤΑΡΣΥΑ,εντός και εκτός των κοινωνικοπολιτικών μορφωμάτων στα οποία συμμετέχουμε και θέλουν να παλέψουν για την υπόθεση της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς. Αυτό είναι προϋπόθεση για ένα συνολικό βήμα μπροστά, έχοντας την εκτίμηση ότι αυτή η συσπείρωση δυνάμεων στην περίοδο που βρισκόμαστε μπορεί να υπηρετηθεί βασικά από τα «κάτω», καθώς έως τώρα καμιά οργανωμένη δύναμη δεν έχει επιλέξει να κινηθεί σε λογική αντικαπιταλιστικού μετώπου-πόλου ή έστω σταθερής πολιτικής συμμαχίας. Επιδιώκουμε να επικοινωνήσουμε και να συσπειρώσουμε το μαχόμενο δυναμικό που συμμετέχει στις Τοπικές Επιτροπές της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, εκείνους που έχουν απογοητευτεί από την κατάσταση στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ και έχουν αποστρατευτεί, την πρωτοπόρα ζώνη των αγωνιστών/στριών που κατανοούν την ανάγκη συνολικής παρέμβασης του αντικαπιταλιστικού ρεύματος.
• Η ενίσχυση του κομμουνιστικού προσανατολισμού και της ηγεμονίας των κομμουνιστικών ιδεών και αντιλήψεων στο μέτωπο, που περνάει βασικά μέσα από την ενίσχυση και τον μετασχηματισμό του ΝΑΡ και την πορεία προς τη νέα κομμουνιστική οργάνωση.
• Η ανασυγκρότηση των κοινωνικοπολιτικών συσπειρώσεων με πυρήνα τις δυνάμεις της ταξικής ανασυγκρότησης του κινήματος, όπου απαιτείται, μαζί με τη δημιουργία με διακριτό τρόπο και ανώτερων μορφών πολιτικής συσπείρωσης της αντικαπιταλιστικής πτέρυγας (π.χ. ταξική κίνηση για την εργατική χειραφέτηση), καθώς και η συνένωση-πολιτικοποίηση γύρω από τα πιο σταθερά σε προσανατολισμό παραδείγματα (π.χ. περιφερειακές κινήσεις, ΑΤΕ ΕΚΑ).
• Η συμπόρευση, σε επιμέρους έστω μέτωπα, με υπάρχουσες αλλά κυρίως νέες δυνάμεις που θα υπερβαίνουν το σημερινό βαλτώδες και δεξιόστροφο τοπίο της «ριζοσπαστικής αριστεράς» και θα δεσμεύονται στην υπόθεση του αντικαπιταλιστικού μετώπου.

47. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ επιδιώκουμε να συμβάλει σε αυτή την πορεία για την ανασυγκρότηση της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, στη βάση των ισχυρά πλειοψηφικών αποφάσεων της 5ης Συνδιάσκεψης.Για μια νέα τομή, στην κατεύθυνση του αντικαπιταλιστικού μετώπου και στο πλαίσιο αυτό της υπέρβασή της. Λογικές «δεξιάς υπέρβασης» της ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε συμμαχία ή συμπόρευση με ρεφορμιστικές δυνάμεις ή άναρχης «διάλυσής» της αποσαθρώνουν και διαλύουν τη βάση και τις «δομές» ύπαρξης της ανεξάρτητης αντικαπιταλιστικής Αριστεράς και δεν αποτελούν απάντηση.
48. Η μάχη των ευρωεκλογών εντάσσεται και σφραγίζεται από την παραπάνω κατεύθυνση.

Ως ΝΑΡ προωθούμε τη συσπείρωση των αντι-ΕΕ, αντικαπιταλιστικών δυνάμεων με βάση τους άξονες που περιγράφονται πιο κάτω. Εντάσσουμε την παρέμβαση μας αυτή στη λογική της ανασυγκρότησης της αντικαπιταλιστικής αριστεράς.

Από αυτή τη σκοπιά απευθύνουμε κάλεσμα αντικαπιταλιστικής ενότητας στις κρίσιμες κοινωνικο-πολιτικές μάχες της περιόδου και στις ευρωεκλογές, αλλά και μετά από αυτές με στόχο:

• Να καταδικαστεί η κυβέρνηση της ΝΔ και η πολιτική της, σε όφελος των δυνάμεων που παλεύουν για την ανατροπή τους, ενάντια στη συναινετική πολιτική των ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ.
• Να ηττηθούν οι δυνάμεις στήριξης της πολιτικής της ΕΕ, του «ευρωπαϊσμού», του κεφαλαίου, να ενισχυθούν οι δυνάμεις που προτάσσουν την αποφασιστική αναμέτρηση με την πολιτική της ΕΕ, την πολιτική της απειθαρχίας-ρήξης-αποδέσμευσης από αυτή.
• Να γίνει βήμα ενίσχυσης και ανασυγκρότησης της μαχόμενης αντικαπιταλιστικής και επαναστατικής Αριστεράς και συγκρότησης σε ένα ανώτερο πολιτικά επίπεδο του δυναμικού της αριστερής, ριζοσπαστικής και αντικαπιταλιστικής αναζήτησης που εκφράστηκε στις κοινωνικο-πολιτικές μάχες, αλλά και στις δημοτικές και κυρίως τις περιφερειακές εκλογές.
• Να νικηθεί ο ακροδεξιός εθνικισμός, δήθεν «ευρωσκεπτικισμός» από το αριστερό, εργατικό, διεθνιστικό «όχι» στην ΕΕ.

Η μάχη αυτή είναι σε πλήρη διαχωρισμό και ανεξαρτησία από τις αντιλήψεις της «φιλολαϊκής διαχείρισης εντός της ΕΕ», της ελάχιστης συμφωνίας «εντός των τειχών», της προετοιμασίας «δημοκρατικών και αριστερών» κυβερνητικών λύσεων, την άρνηση των στόχων και της λογικής της ανατροπής.

Σε αυτή την προσπάθεια θα συμβάλλει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ αλλά και ένα πρωτοπόρο δυναμικό αγωνιστών/στριών, όπως επιδιώκουμε.

49. Στο πλαίσιο της πορείας για τη συγκρότηση της νέας κομμουνιστικής οργάνωσης, θα συζητηθούν διεξοδικά τα ζητήματα της μετωπικής πολιτικής.

Η παρέμβαση του ΝΑΡ στο εργατικό κίνημα

50. Τα προηγούμενα χρόνια εκδηλώθηκαν διεθνώς και στην Ελλάδα ελπιδοφόρα στιγμιότυπα της ταξικής πάλης. Διεθνώς αναπτύσσονται εργατικοί αγώνες με ποιοτικά χαρακτηριστικά, όπως η μεγάλη διάρκεια, η μαχητικότητα, η αναζήτηση ριζοσπαστικών πολιτικών στόχων. Χαρακτηριστικά παραδείγματα οι απεργίες εκατομμυρίων εργατών στην Ινδία, οι απεργίες διάρκειας στην Ευρώπη (Βρετανία, Γαλλία, Αυστρία) κ.ά. Στην Ελλάδα, μετά την περίοδο των μεγάλων αγώνων το 2010-2012, των εκλογικών αυταπατών που ακολούθησαν και που οδήγησαν σε ενίσχυση της αντίληψης ότι δεν υπάρχει εναλλακτική στην καπιταλιστική βαρβαρότητα, έχουμε ενθαρρυντικές τάσεις που εκφράζονται με σημαντικούς αγώνες, ειδικά σε δύσκολους χώρους του ιδιωτικού τομέα (επισιτισμός, COSCO, e-food, Μαλαματίνα, ΛΑΡΚΟ, Ναυτεργάτες, εκπαίδευση, υγεία, ασφαλιστικά ταμεία, πετρέλαια Καβάλας κ.ά.), που έβγαλαν στο προσκήνιο ορισμένα πρωτοπόρα και αποφασισμένα κομμάτια της εργατικής τάξης. Φάνηκε για μια ακόμη φορά ότι ο γενικός αρνητικός εκλογικός και πολιτικός συσχετισμός δεν αρκεί για να αποτρέψει ή να φρενάρει τους αγώνες των εργαζομένων και της νεολαίας. Αναδείχτηκε η δυνατότητα να αναπτύσσονται μαχητικοί αγώνες, ριζοσπαστικά πλαίσια, να κερδίζεται ή ακόμη και να επιβάλλεται η αναγκαία κοινή δράση των μαχόμενων δυνάμεων ενάντια στο συντεταγμένο και αντιδραστικό αστικό μπλοκ. Ωστόσο, συνολικά δεν μπόρεσε να ξεπεραστεί η τάση εγκλωβισμού των εργατικών αγώνων σε επιμέρους αμυντικές μάχες και διεκδικήσεις, η δυσκολία να γενικεύονται ώστε να συμβάλλουν στη συνολική αντιπαράθεση με το κεφάλαιο.
51. Αντίπαλος στην ανάπτυξη των αγώνων στέκει ο αστικοποιημένος συνδικαλισμός έκφραση του οποίου αποτελεί η κυριαρχία των δυνάμεων του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού στα περισσότερα συνδικάτα, ιδίως στα δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια (ΓΣΕΕ ‒ ΑΔΕΔΥ ‒ Ομοσπονδίες, μεγάλα εργατικά κέντρα).
52. Συνολικά αυτά τα χρόνια όπως δεν έλειψαν οι αγώνες, δεν έλειψαν και οι πολιτικές ευκαιρίες για μια βαθιά αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων σε βάρος της κυρίαρχης πολιτικής. Στα χρόνια των μνημονίων, όταν ο κόσμος έφτασε να αμφισβητεί κεντρικά στοιχεία της αστικής πολιτικής, ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ με την πρόταση της «αριστερής κυβέρνησης» και το ΚΚΕ με το «θα είναι καταστροφή αν βγούμε από το ευρώ» και την αποχή του στο λαϊκό ΟΧΙ που πισωγύρισαν το κίνημα, του στέρησαν την προοπτική, φοβήθηκαν τη σύγκρουση, το οδήγησαν σε ήττα. Ακόμα και πρόσφατα, στον μεγαλειώδη αγώνα με αφορμή το έγκλημα στα Τέμπη, ήταν το ΚΚΕ που έδινε μάχη να μην κλιμακωθεί πολιτικά ο αγώνας, να μην υιοθετηθεί το αίτημα της «εθνικοποίησης χωρίς αποζημίωση της Hellenic Train, για έναν αποκλειστικά δημόσιο σιδηρόδρομο», που θα μπορούσε να δημιουργήσει ρήγμα στην κυρίαρχη πολιτική, και περιορίστηκε στην «από χέρι καμένη» εξεταστική επιτροπή συγκάλυψης του εγκλήματος και άλλοθι στην κυβέρνηση της ΝΔ. Και στη μια και στην άλλη περίπτωση αυτό που αναδείχθηκε ήταν το κενό μιας δύναμης με παν-κοινωνική αναφορά και παρέμβαση που θα έπαιζε ενοποιητικό ρόλο στο μαζικό κίνημα, ενώνοντας τα μαχόμενα τμήματά του, συγκροτώντας ένα ισχυρό μέτωπο αγώνα ενάντια στη κυβέρνηση, την ΕΕ και τη συναινετική αντιπολίτευση, προβάλλοντας μέσα στον αγωνιζόμενο κόσμο εκείνους τους πολιτικούς στόχους και την οργάνωση που θα έκαναν το κίνημα να μπλοκάρει τα αντιδραστικά νομοσχέδια και να επιβάλλει κατακτήσεις στον αντίπαλο και ρήγματα στην πολιτική του.
53. Τα σχήματα της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς στους χώρους και τους κλάδους εργασίας επιδιώκουμε να είναι το πεδίο συνάντησης και ενότητας, ανάπτυξης και έκφρασης των ταξικών ριζοσπαστικών, ανατρεπτικών και αντικαπιταλιστικών τάσεων των εργαζομένων. Τα τελευταία χρόνια, με την κομβική δράση και συμβολή των δυνάμεων της νΚΑ, έχουν συγκροτηθεί αρκετά νέα σχήματα σε τομείς της παραγωγής και κλάδους όπου είναι κυρίαρχη η παρουσία νέων εργαζομένων (τηλεπικοινωνίες, επισιτισμός τουρισμός, έρευνα, πολιτισμός κ.α.). Οι κινήσεις αυτές έχουν βοηθήσει στην ανασυγκρότηση της λειτουργίας σωματείων, αλλά και στη δημιουργία νέων σωματείων σε χώρους όπου δεν υπήρχαν (π.χ. σωματείο στην έρευνα). Ωστόσο, η δράση και η λειτουργία πολλών πολιτικοσυνδικαλιστικών σχημάτων δεν έχει καταφέρει να ανταποκριθεί στη νέα κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στο εργατικό-συνδικαλιστικό κίνημα. Η δράση τους το προηγούμενο διάστημα χαρακτηρίστηκε από υποχώρηση στη λειτουργία και στο πολιτικό τους στίγμα, δυσκολία στη βαθύτερη εμπλοκή του συνόλου των μελών τους, καθήλωση της συζήτησης και της δράσης στον χώρο, ταλάντευση όσον αφορά τη φυσιογνωμία, τα αιτήματα, τη λογική και το περιεχόμενο παρέμβασής τους, λειτουργία ως το αριστερότερο άκρο του παρόντος συνδικαλιστικού κινήματος στη λογική της μίνιμουμ συμφωνίας για την απόκρουση της επίθεσης, υποτιμώντας την προσπάθεια πολιτικής ενοποίησης και συντονισμού τους ή συμβολής σε έναν ανεξάρτητο αντικαπιταλιστικό πόλο.
54. Τα βήματα που έκανε το ΝΑΡ στη λογική του Νέου Εργατικού Κινήματος από το προηγούμενο Συνέδριο είναι ελάχιστα. Δεν αναπτύχθηκε η παρέμβασή του σε χώρους του ιδιωτικού τομέα, ούτε έχτισε νέα σωματεία. Σε πολλές περιπτώσεις ήταν έξω από σημαντικούς αγώνες, χωρίς φιλοδοξία παρέμβασης στις εξελίξεις. Ο συντονισμός των πρωτοβάθμιων σωματείων υποχώρησε, ενώ πολιτικές προσπάθειες όπως η Ταξική Κίνηση για την Εργατική Χειραφέτηση έμειναν μετέωρες. Αιτία για αυτά τα προβλήματα είναι η έλλειψη σαφούς πολιτικού προσανατολισμού, σχεδίου, οργανωτικής διάταξης και δομής ικανής να αναμετρηθεί με τα προβλήματα που εντοπίζουμε και τους στόχους που θέτουμε. Οι έως τώρα προσπάθειές μας ήταν αποσπασματικές, αναντίστοιχες με τις δυνατότητές μας και πολύ πιο πίσω από τις επιτακτικές απαιτήσεις της περιόδου. Η στρεβλή αντίληψη ότι η αυτοτελής προβολή της γραμμής μας για κάθε μέτωπο, ζήτημα, αγώνα στους χώρους δουλειάς και στο εργατικό κίνημα συνολικά υποσκάπτει ή έστω αφαιρεί πεδίο παρέμβασης από τα σχήματα, στην πραγματικότητα λειτούργησε σε βάρος και των δύο. Οι προσπάθειες, πολλές φορές πολύ σημαντικές και με αυτοθυσία των μελών μας (τεχνικοί, έρευνα, εκπαίδευση, συγκοινωνίες, τουρισμός-επισιτισμός κ.α.), δίνουν την αναγκαία βάση, αλλά δεν αρκούν από μόνες τους για να αλλάξουν τη συνολική μας εικόνα.

Από αυτή την άποψη, μιας άλλης ποιότητας πολιτική παρέμβαση δεν είναι απλώς αναγκαία και στοίχημα της επόμενης ημέρας για το αν θα μετράμε ένα δυναμικό συγκροτημένο σε μια ανώτερη πολιτική κομμουνιστική βάση, αλλά η κορωνίδα και το βασικό κριτήριο για την πορεία προς το σύγχρονο πρόγραμμα και κόμμα.

55. Η ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος αναδεικνύεται σε κρίσιμο και καθοριστικό ζήτημα για τη νικηφόρα απάντηση απέναντι στη στρατηγικού χαρακτήρα επίθεση του αντιπάλου στις δυνάμεις της εργασίας. Σήμερα, η ταξική ανασυγκρότηση δεν μπορεί να έρθει μηχανιστικά, ως αλλαγή εκλογικών συσχετισμών στο υπάρχον συνδικαλιστικό κίνημα. Απέναντι στον αστικοποιημένο συνδικαλισμό η απάντηση δεν είναι η μονομερής προσήλωση στην αλλαγή των εκλογικών συσχετισμών στα ανώτερα όργανα και στις διοικήσεις.

Οι αλλαγές στη σύνθεση και στα χαρακτηριστικά της εργατικής τάξης καθώς και οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις απαιτούν εκ βάθρων αλλαγές στο περιεχόμενο και στη δομή και των συνδικάτων. Η κατάσταση του συνδικαλιστικού κινήματος, η βαθιά του κρίση, τα σημάδια έντονου εκφυλισμού του, η κατάρρευση ακόμα και παραδοσιακών δομών του, η απαξίωση και η αδυναμία να οργανώσει στοιχειωδώς ακόμα και αμυντικούς αγώνες κάνουν ακόμα πιο επιτακτική την πολιτική γραμμή του Νέου Εργατικού Κινήματος (ΝΕΚ).

Οι δρόμοι γι’ αυτό περνούν μέσα από:

• Την ενίσχυση των ταξικών αναμετρήσεις εφ’ όλης της ύλης ως κλιμάκωση των διαθέσεων αντίστασης και της ανάπτυξης αγώνων σε χώρους και κλάδους. Ιεραρχούμε την οικοδόμηση ενός ρεύματος σωματείων, επιτροπών αγώνα, συνδικαλιστών/ριών που θα κάνουν βήματα στη διαμόρφωση ενός σχεδίου για το νέο εργατικό κίνημα.
• Τη σφυρηλάτηση της ενότητας της κατακερματισμένης εργατικής τάξης απέναντι στην τάση του ολοκληρωτικού καπιταλισμού να μετατρέψει την εργατική τάξη σε ασπόνδυλη, πληβειακή «μάζα». Την ενοποίηση των διαφορετικών τμημάτων της (εργαζόμενοι-άνεργοι, δημόσιοι-ιδιωτικοί, ντόπιοι-μετανάστες, παλιοί-νέοι, σταθερή–ελαστική εργασία), πάνω σε κομβικούς/στρατηγικούς στόχους, που ενοποιούν την τάξη, την αντιπαραθέτουν στο κεφάλαιο και βρίσκονται στον πυρήνα της εργασίας (σχέση με μέσα παραγωγής, εργασιακές σχέσεις, χρόνος μισθωτής εργασίας κ.λπ.).
• Τη ριζοσπαστικοποίηση του περιεχομένου και του προσανατολισμού ώστε οι αγώνες να γίνονται πολιτικά επικίνδυνοι –με στόχο την απώλεια κερδών από το κεφάλαιο και την πολιτική πίεση και αποσταθεροποίηση της κυβέρνησης– για να μπορούν να οδηγήσουν σε υποχώρηση κυβέρνηση και εργοδοσία.
• Την ενίσχυση της οργάνωσης της τάξης, με την ταξική παρέμβαση σε υπάρχοντα σωματεία, με τη δημιουργία νέων ταξικών σωματείων και νέων μορφών οργάνωσης της εργατικής τάξης, ιδιαίτερα στον ιδιωτικό τομέα.
• Τη δημιουργία επιτροπών αγώνα και συνελεύσεων, δομών εργατικής δράσης και αλληλεγγύης για μια νέα προοπτική συσπείρωσης συνδικαλισμένων και ασυνδικάλιστων εργαζομένων, σε επίπεδο κλάδου και επιχείρησης, ως άτυπες ή και επίσημες δομές εργατικής δράσης και αλληλεγγύης.
• Τη συγκρότηση ανεξάρτητου εργατικού κέντρου αγώνα, δηλαδή μιας νέας φάσης συντονισμού σωματείων, επιτροπών αγώνα και αγωνιστών, που θα μπορεί να αναλαμβάνει πρωτοβουλίες ενάντια στην πολιτική γραμμή και τον σχεδιασμό του αστικοποιημένου συνδικαλισμού και με υπέρβαση των ορίων του ΠΑΜΕ.
• Την ενίσχυση της αντιπαράθεσης στην παρέμβαση της αστικής, κρατικής και δικαστικής εξουσίας στο εργατικό κίνημα και τα συνδικάτα. Αγώνας για την κατάργηση του νόμου Χατζηδάκη και απειθαρχία στις ηλεκτρονικές και αντιαπεργιακές ρυθμίσεις.

56. Για να προχωρούν όλα τα παραπάνω κρίσιμα στοιχεία χρειάζεται:

• Η προώθηση των βημάτων συγκρότησης των δυνάμεων που παλεύουν συνειδητά για ένα Νέο Εργατικό Κίνημα, με αποφασιστική πολιτική ενίσχυση και μαζικοποίηση της Ταξικής Κίνησης Εργατικής Χειραφέτησης. Με την πανελλαδικοποίηση της συγκρότησης και της λειτουργίας της.
• Μια διαδικασία τομής στη φυσιογνωμία, το περιεχόμενο και τη δράση των εργατικών σχημάτων-κινήσεων-παρεμβάσεων και την ανάπτυξή τους σε κάθε κλάδο. Θέλουμε να υπερβούμε και τα σοβαρά προβλήματα που αντιμετώπισαν τα περισσότερα σχήματα. Επιπλέον, επιδιώκουμε τη διεύρυνση της πτέρυγας με νέα σχήματα.
• Ανασυγκρότηση της αντικαπιταλιστικής πτέρυγας, με ανώτερη πολιτική ενοποίηση των εργατικών σχημάτων και την κατάκτηση μόνιμου συντονισμού τους.
• Άνοδος της παρέμβασης στην εργατική νεολαία. H εργατική νεολαία ως ο πιο ευαίσθητος δέκτης των αλλαγών σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο είναι αναγκαίο να αποτελεί οργανικό κομμάτι της υπόθεσης του νέου εργατικού κινήματος.

57. Κομβικό στοιχείο για τα παραπάνω είναι η αυτοτελής παρέμβαση του ΝΑΡ και των δυνάμεων της κομμουνιστικής απελευθέρωσης στο εργατικό κίνημα και η συγκρότηση δυνάμεών του σε κρίσιμους κλάδους. Το ΝΑΡ πρέπει να στραφεί αποφασιστικά στην πολιτική δουλειά στην εργατική τάξη με μεθοδική, επίμονη και πολυεπίπεδη δουλειά, ξεπερνώντας την τρέχουσα διαχείριση συνδικαλιστικών υποθέσεων. Παράλληλα με την ενίσχυση της δουλειάς μας σε κλάδους όπου ήδη παρεμβαίνουμε, βασικό καθήκον για το επόμενο διάστημα είναι η πρωτογενής δουλειά βάσης για τη συγκέντρωση δυνάμεων σε κρίσιμους εργατικούς κλάδους και κλάδους αιχμής. Το επόμενο διάστημα θέτουμε ως προτεραιότητα τους κλάδους: ενέργεια, βιομηχανία, κατασκευές, φάρμακο, εμπόριο, αγροδιατροφικός τομέας, συγκοινωνίες με κατεύθυνση την δημιουργία οργανώσεων στους κλάδους αυτούς, την παραγωγή γραμμής, την αυτοτελή πολιτική και ιδεολογική παρέμβαση. Ιδιαίτερη βαρύτητα πρέπει να δοθεί στην τεχνική και επαγγελματική εκπαίδευση, καθώς και στην ελαστική εργασία και τις νέες μορφές εργασίας (μπλοκάκια, επισφάλεια, τηλεργασία, υβριδική εργασία). Η κατεύθυνση αυτή απαιτεί ιεράρχηση, σχεδιασμό, οργανωτικό προσανατολισμό και διάταξη δυνάμεων ειδικά στους κρίσιμους χώρους του ιδιωτικού τομέα όπου χρειάζεται να γίνει πρωταρχική δουλειά συγκρότησης, τις περισσότερες φορές «απέξω», ενιαίο σχεδιασμό και οργάνωση μεταξύ των δυνάμεων του ΝΑΡ και της νΚΑ.

Η παρέμβασή μας στην πόλη

58. Η πόλη ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες είναι κρίσιμο πεδίο για την παρέμβασή μας. Παρεμβαίνουμε με στόχο τη συγκρότηση εργατικού λαϊκού κινήματος στις γειτονιές για τη διεκδίκηση κοινωνικών αγαθών (δημοτικές υπηρεσίες, παιδεία, υγεία, στέγη κ.α.), ποιότητας ζωής (πχ. διαχείριση απορριμμάτων κ.α.) και την υπεράσπιση του περιβάλλοντος.
59. Πολύ σημαντικός είναι ο ρόλος των αριστερών αντιδιαχειριστικών, αντικαπιταλιστικών κινήσεων σε πόλεις και περιφέρειας. Οι δυνάμεις του ΝΑΡ και της νΚΑ οφείλουν να συμβάλουν στη μαζικοποίηση των κινήσεων πόλης και περιφέρειας και τη δημιουργία νέων ιδιαίτερα σε δήμους μεγάλων πόλεων και εργατικών περιοχών, στη μαχητική παρουσία και δράση τους, στην αναβάθμιση της λειτουργίας τους και του προγράμματος πάλης και τον σταθερό πανελλαδικό συντονισμό τους.
60. Οι συλλογικότητες γειτονιάς (Εργατικές Λέσχες, λαϊκές συνελεύσεις, κοινωνικο-πολιτικά στέκια) θέλουμε να αποτελέσουν κέντρο για την οργάνωση αγώνα για τα λαϊκά προβλήματα στη γειτονιά και παρεμβαίνουμε σε μια τέτοια κατεύθυνση. Επιδιώκουμε το συντονισμό τους και την ενίσχυση των έως τώρα μορφών συντονισμού.

Κάνουμε το επόμενο βήμα προς μια νέα κομμουνιστική οργάνωση

61. Σήμερα ως ΝΑΡ καλούμαστε να αναμετρηθούμε με την πρόκληση να πατήσουμε πάνω στα πιο ισχυρά στοιχεία συγκρότησής μας και στις κατακτήσεις μας, να αφήσουμε πίσω μας τις παθογένειες που κουβαλάμε και να δώσουμε τη σκυτάλη σε μια νέα κομμουνιστική οργάνωση μαζί με συντρόφους και συντρόφισσες εκτός του ΝΑΡ, κάνοντας μια τομή και με τον ίδιο μας τον εαυτό. Οργάνωση που θα υπερβαίνει το ΝΑΡ και τη νΚΑ και θα συμβάλλει στην προσέγγιση του στόχου για ένα σύγχρονο πρόγραμμα και κόμμα της κομμουνιστικής απελευθέρωσης.
62. Η συμφωνία για τη συμβολή μας σε μια νέα κομμουνιστική οργάνωση αλλάζει και τη δική μας θέση μέσα σε αυτήν. Στη πράξη καλούμαστε όλα τα μέλη του ΝΑΡ και της νΚΑ σε μια νέα συμφωνία επαναστράτευσης, επανένταξης και αλλαγής, ατομικά και συλλογικά στο πλαίσιο μιας νέας κομμουνιστικής οργάνωσης που επιδιώκουμε να «κληρονομήσει» τα πιο θετικά στοιχεία της ιστορίας μας και να αφήσει πίσω της τις ανεπάρκειές μας.

Οργάνωση με τα εξής χαρακτηριστικά:

• Με επίγνωση του σκοπού και των μέσων υπηρέτησής του, με ανώτερη στράτευση στον επαναστατικό σκοπό. Άλλου τύπου ενότητα, συντροφικότητα, αλληλεγγύη, ευθύνη, πειθαρχία και αυτοπειθαρχία με κριτήριο τη συλλογικότητα και τον οργανικό συνδυασμό της πιο πλέριας δημοκρατίας με την απαιτούμενη αποτελεσματικότητα.
• Με την αρχή της εργατικής δημοκρατίας, με συστατικά της στοιχεία την ενότητα και την ελεύθερη συζήτηση των ομοϊδεατών επαναστατών στις γραμμές της και τη δημοκρατική ενότητα δράσης με βάση την αρχή της πλειοψηφίας να αποτελεί το θεμέλιο της οργανωτικής πολιτικής, γιατί μόνο έτσι μπορεί να επεξεργάζεται και να διορθώνει την εργατική πολιτική, αλλά και να κινητοποιεί στη σκέψη και στη δράση το μαχόμενο δυναμικό της.
• Με άλλου τύπου λειτουργία των Ο.Β., με παραγωγή πολιτικής, σχεδιασμό και καθοδήγηση της δουλειάς για τον τομέα ευθύνης τους και συμβολή τους στον κεντρικό σχεδιασμό. Με συλλογικότητα, καταμερισμό ευθυνών και καθηκόντων, ζωντάνια στη δράση και στη συζήτηση με ανώτερη προωθητική σύνθεση των διαφορετικών γνωμών. Ανοιχτές στο επαναστατικά καινούριο και ξένές προς την τυπολατρία. Που θα βρίσκονται σε «συνομιλία» με την ιστορική κίνηση της εργατικής τάξης, τις ιστορικές δυνατότητές της και τις προκλήσεις της ταξικής πάλης, ενάντια στην αρτηριοσκλήρωση και τον οργανωτικό δογματισμό,
• Οργάνωση «συλλογικός διανοούμενος» στην εποχή μας, που επεξεργάζεται και αναπτύσσει το κεκτημένο του ιστορικού υλισμού και της διαλεκτικής στις σύγχρονες συνθήκες της ταξικής πάλης, γύρω από παλιά και νέα ζητήματα που μπαίνουν μπροστά στον κόσμο της δουλειάς. Με αναβάθμιση του ρόλου των ΟΒ ώστε η μόνιμη και σταθερή λειτουργία θεωρητικής συζήτησης, αναζήτησης και μελέτης να χρωματίζουν τη ζωή της οργάνωσης, μαζί με μια υποδομή πολλών επιπέδων (θεωρητική σχολή, θεωρητικό περιοδικό όπως τα Τετράδια Μαρξισμού, κύκλοι διαλέξεων, συλλογική αυτομόρφωση και άλλες πρωτοβουλίες). Μια τέτοια κατεύθυνση πρέπει από τώρα να διαπεράσει τις οργανώσεις του ΝΑΡ και της νΚΑ, ώστε να μπορεί το δυναμικό της οργάνωσής μας να παίξει τον ρόλο που απαιτείται στην πορεία προς τη νέα οργάνωση και να εξοπλιστεί για να συμβάλει σε αυτήν στον ανώτερο βαθμό.
• Οργάνωση που, κόντρα στον συνολικό πολιτικό, αξιακό, ιδεολογικό, πολιτιστικό, κοινωνικό μοντέλο ζωής που προωθεί ο ολοκληρωτικός καπιταλισμός, θα εμπνέει σε μια ανώτερη πολιτική, πολιτισμική, αξιακή επιλογή και πράξη ελεύθερης και συνειδητής στράτευσης για εθελοντικήκαι ανιδιοτελή προσφορά. Που αντιμετωπίζει την έννοια του καθήκοντος στην ολότητά του ως μια απαίτηση για την προάσπιση και την κατάκτηση των εργατικών συμφερόντων και των επαναστατικών στοχεύσεων με προτεραιότητα του συλλογικού έναντι του ατομικού, που εμπνέεται από τα χαρακτηριστικά της απελευθερωμένης κοινωνίας, ωθείται από τη συλλογική συνύπαρξη κάτω από έναν κοινό σκοπό με ομοϊδεάτες επαναστάτες και χρωματίζεται από τη χαρά της συμβολής σε έναν ανώτερο στόχο.

63. Καθοριστικά στοιχεία στην πορεία για τη συγκρότηση της νέας οργάνωσης είναι η προώθηση βημάτων:

• Στην ανάπτυξη της αυτοτελούς πολιτικής και ιδεολογικής δουλειάς του ΝΑΡ και της νΚΑ. Η δράση μας δεν περιορίζεται στην οργάνωση των κινηματικών μας παρεμβάσεων ή της δουλειάς μας μέσα στο μέτωπα όπου συμμετέχουμε. Πολιτική παρέμβαση κατευθείαν στην τάξη πριν απ’ όλα και πάνω απ’ όλα κάνει το κόμμα. Με τις εκδηλώσεις και τις πολιτικές και θεωρητικές του πρωτοβουλίες, την αποκάλυψη του ρόλου των τάξεων, του πολιτικού συστήματος και του κράτους, τη σύνδεση της καθημερινής δράσης με την επαναστατική προοπτική. Με συστηματική και οργανωμένη αξιοποίηση των εντύπων (ΠΡΙΝ, Τετράδια Μαρξισμού κ.λπ.).
• Στο ριζικό οργανωτικό, εργατοπαραγωγικό μετασχηματισμό του ΝΑΡ και την ανασυγκρότηση της δουλειάς ΝΑΡ-νΚΑ στις γειτονιές, στον δρόμο για την νέα οργάνωση, με στόχο την πιο συστηματική απεύθυνσή του στην εργατική τάξη, ειδικά στους σύγχρονους και δυναμικούς κλάδους της καπιταλιστικής παραγωγής, την αυτοτελή ιδεολογική και πολιτική παρέμβαση, αλλά και τη συμβολή μας στους αγώνες τους, την οργάνωσή τους (δημιουργία νέων σωματείων, επιτροπών αγώνα κ.λπ.), την ανάδειξη των μελών του ΝΑΡ και της νΚΑ σε πρωτοπόρους αγωνιστές και οργανωτές, με ρόλο που αναγνωρίζεται από τους εργαζομένους και τη νεολαία.

64. Σε μια τέτοια κομμουνιστική οργάνωση της εποχή μας επιδιώκουμε να συμβάλουμε με την απόφαση του 5^ου Συνέδριού, να βαδίσουμε αποφασιστικά από το ΝΑΡ του σήμερα στην οργάνωση της κομμουνιστικής απελευθέρωσης του αύριο. Γιατί για εμάς η επανάσταση και ο κομμουνισμός δεν είναι σύνθημα και επαγγελία, αλλά μέτρο και οδηγός δράσης στο σήμερα για να φτάσουμε στο αύριο της άλλης κοινωνίας. Και τελικά είναι εκείνο το πλαίσιο που μπορεί να αναιρεί τις ανεπάρκειες του σημερινού συλλογικού ΝΑΡ και του κάθε μέλους ξεχωριστά.
65. Το 5^ο Συνέδριο αποφασίζει ένασυγκεκριμένο σχέδιο πρακτικών και πολιτικών βημάτων που οδηγούν στην ίδρυση της νέας οργάνωσης, σχέδιο που θα αφορά τα πολιτικο-οργανωτικά βήματα και τους σταθμούς που απαιτούνται έως εκεί, με στόχο την ίδρυση της νέας οργάνωσης.

Α. Το κείμενο Βασικών αρχών και κατευθύνσεων που καταλήχτηκε στην πανελλαδική συνάντηση της Πρωτοβουλίας για σύγχρονο πρόγραμμα και κόμμα τον Ιούλιο του 2021 στη Καισαριανή εκτιμάμε ότι κινείται σε θετική κατεύθυνση και αποτελεί τη βάση για τη διαμόρφωση, με παραπέρα ανάπτυξη και επεξεργασία, του τελικού εισηγητικού κειμένου για το ιδρυτικό συνέδριο της νέας οργάνωσης.

Β. Με ευθύνη της ΠΕ του ΝΑΡ και της πανελλαδικής Γραμματείας της Πρωτοβουλίας διαμορφώνεται κείμενο προγραμματικών αρχών, βασικών πολιτικών κατευθύνσεων και αρχών λειτουργίας ως εισηγητικό κείμενο για την ιδρυτική διαδικασία της νέας οργάνωσης. Οργανώνεται ο προσυνεδριακός διάλογος που υποδέχεται κείμενα και γνώμες. Η Γραμματεία της Πρωτοβουλίας έχει την ευθύνη για την ενημέρωση όλων των μελών των Επιτροπών της Πρωτοβουλίας μέχρι το συνέδριο σχετικά με τα κείμενα και τα άρθρα που στέλνονται.

Γ. Μετά το συνέδριό μας, εργαζόμαστε εντατικά σε πανελλαδική κλίμακα και σε όλη την έκταση των οργανωμένων μας δυνάμεων για την άμεση συγκρότηση και λειτουργία Επιτροπών της Πρωτοβουλίας. Για τη συγκρότηση αυτή παίρνουμε υπόψη μας ως κριτήρια τις υπάρχουσες επιτροπές της Πρωτοβουλίας και την τωρινή οργανωτική διάταξη του ΝΑΡ και επιδιώκουμε και την εργατοπαραγωγική συγκρότηση, με κριτήριο τη δυνατότητα της πιο μαζικής συσπείρωσης δυνάμεων. Σε αυτές τις Επιτροπές συμμετέχουν όλα τα μέλη του ΝΑΡ και της νΚΑ και μαζί με τους αγωνιστές/στριες της Πρωτοβουλίας συζητούν το εισηγητικό κείμενο για το ιδρυτικό συνέδριο της νέας οργάνωσης. Στις Επιτροπές της Πρωτοβουλίας πραγματοποιούνται κύκλοι συνεδρίασης για τις προγραμματικές και οργανωτικές αρχές (όλη η προσυνεδριακή διαδικασία).

Τα μέλη του ΝΑΡ και της νΚΑ με προετοιμασία και συζήτηση μέσα στις ΟΒ τους, συμβάλλουν και συμμετέχουν στις διαδικασίες των Επιτροπών της Πρωτοβουλίας για τη διαμόρφωση του πολιτικο-θεωρητικού και προγραμματικού περιεχομένου της νέας οργάνωσης με όλο τον πολιτικό και θεωρητικό πλούτο που έχει κατακτήσει η οργάνωσή μας. Θέτουν με σχεδιασμό τις επεξεργασίες και αποφάσεις του ΝΑΡ στη συζήτηση με τους αγωνιστές/στριες της Πρωτοβουλίας και φιλοδοξούν να αποτελέσουν όλες οι προγραμματικές μας επεξεργασίες και αναλύσεις βάση και αντίληψη της υπό διαμόρφωση νέας οργάνωσης και του δυναμικού που θα συμμετέχει. Θέτουν τις αναγκαίες ιδεολογικές συντεταγμένες της νέας οργάνωσης, που είναι η υπεράσπιση, η δημιουργική μελέτη και ανάπτυξη της επαναστατικής θεωρίας του μαρξισμού. Αναδεικνύουν τους πυλώνες της θεωρίας, τον φιλοσοφικό υλισμό, τη διαλεκτική, την υλιστική αντίληψη της ιστορίας και την ταξική πάλη, ως οργανικά στοιχείο της συγκρότησης των μελών της νέας οργάνωσης. Συνδέουν την πολιτικοθεωρητική συζήτηση με τις κρίσιμες πολιτικές επιλογές, τα καθήκοντα και τις πολιτικές μάχες της περιόδου, επιδιώκοντας την από κοινού ενιαία παρέμβαση του δυναμικού του ΝΑΡ, της νΚΑ και της Πρωτοβουλίας. Στα πλαίσια της καλύτερης προετοιμασίας των μελών του ΝΑΡ και της νΚΑ και της διάδοσης των επεξεργασιών μας επανεκδίδουμε βασικές επεξεργασίες και ντοκουμέντα και οργανώνουμε και διαδικασίες εξοπλισμού της οργάνωσης.

Δ. Η νΚΑ ήδη από το 4^ο Συνέδριό της αποφάσισε τη συνολική της συμβολή σε ένα σύγχρονο κομμουνιστικό πρόγραμμα και κόμμα. Είναι κρίσιμο να βαθύνει η εμπλοκή της με τη νέα κομμουνιστική οργάνωση, «μπολιάζοντάς» τη με τον ριζοσπαστισμό και τις αναζητήσεις της νέας γενιάς. Σημαντικός σταθμός σε αυτή την πορεία είναι και το επερχόμενο συνέδριό της (αρχές 2025), στο οποίο θα καθορίσει την οργανική σύνδεσή της και την ειδική συμβολή της στη νέα οργάνωση.

Ε. Οργανώνουμε πλατιά καμπάνια πολιτικής εξόρμησης για τη συσπείρωση κομμουνιστών/στριών αγωνιστών/στριων στην Πρωτοβουλία στην πορεία ίδρυσης της νέας οργάνωσης και τη συμμετοχή τους σε αυτή. Η καμπάνια έχει πανελλαδικό και εξώστρεφο χαρακτήρα με υλικά, συσκέψεις, εκδηλώσεις, οργανωτικούς στόχους. Το 5^ο Συνέδριο του ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση καλεί σε πλατιά συμμετοχή στις διαδικασίες των επιτροπών της πρωτοβουλίας. Απευθυνόμαστε στο δυναμικό των αγώνων που παλεύει ενάντια στις πολιτικές του κεφαλαίου και αναζητά τα στοιχεία που θα δυναμώσουν και θα κάνουν πολιτικά επικινδύνους τους αγώνες του για να μπορούν να νικήσουν. Απευθυνόμαστε στον κόσμο της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς με τον οποίο δίνουμε καθημερινά τη μάχη, στα εργατικά και φοιτητικά σχήματα, στις κινήσεις πόλης και περιφέρειας, στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ και σε άλλες πρωτοβουλίες και στο διάχυτο αντικαπιταλιστικό δυναμικό, να ενισχύσει αυτή τη νέα προσπάθεια, να γίνει κοινωνός και πρωταγωνιστής της επανεξόρμησης των κομμουνιστικών ιδεών στην εποχή μας.

ΣΤ. Η νέα ΠΕ του ΝΑΡ διαμορφώνει εισήγηση με την οποία θα γίνει συζήτηση στις ΟΒ του ΝΑΡ και της νΚΑ για τα βήματα προς τη νέα οργάνωση και τα άμεσα μέτρα μετασχηματισμού του ίδιου του ΝΑΡ. Πλευρά αυτής της πολιτικο-οργανωτικής εισήγησης και συζήτησης είναι η συγκρότηση/ανασυγκρότηση οργανώσεων, η νέα οργανωτική διάταξη με κριτήριο και στόχευση την εργατοπαραγωγική κατεύθυνση, και η αναδιάταξη όλων των μελών μας. Σημαντικός σταθμός σε αυτό το καθήκον θα είναι οι Συνδιασκέψεις Περιοχών των οργανώσεων του ΝΑΡ που έχουν ήδη προγραμματιστεί σε όλη τη χώρα. Αντίστοιχη εισήγηση και σχέδιο διαμορφώνει το ΚΣ της νΚΑ.

Η νέα ΠΕ του ΝΑΡ έχει κύριο καθήκον και μέλημα την πορεία για το ιδρυτικό συνέδριο της νέας οργάνωσης. Οργανώνει την πολιτική δουλειά εντός και εκτός οργάνωσης για τα συγκροτημένα βήματα που πρέπει να γίνουν. Στον καταμερισμό της έχει χρεώσεις και αυξημένη –ποσοτικά και ποιοτικά– πολιτική καθοδηγητική ομάδα για το κεντρικό αυτό πολιτικό σχέδιο-απόφαση. Παράλληλα, οργανώνει την τρέχουσα πολιτική και κινηματική δραστηριότητα των οργανώσεων του ΝΑΡ, οι οποίες για όλο το μεσοδιάστημα της πορείας προς το ιδρυτικό συνέδριο συνεχίζουν κανονικά τη δράση τους σε αυτά τα πεδία.

Ζ. Προτείνουμε τη διεξαγωγή του ιδρυτικού Συνεδρίου της νέας οργάνωσης μέχρι τα τέλη του 2024. Το συνέδριο διοργανώνει η Πρωτοβουλία, με αντιπροσώπους από τις συγκροτημένες Επιτροπές της πανελλαδικά και με μέτρο που θα αποφασιστεί. Οι ΟΒ του ΝΑΡ σταματούν τη λειτουργία τους με την ίδρυση της νέας οργάνωσης.

Η. Στο Συνέδριο της νέας οργάνωσης, εκτός από τις θέσεις για τις προγραμματικές αρχές και την πολιτική απόφαση, εγκρίνονται οι αρχές λειτουργίας-καταστατικό της οργάνωσης που θα τεθεί σε συζήτηση μαζί με τις θέσεις, στη διαδικασία προς το συνέδριο. Επίσης, θα πάρει ειδικές αποφάσεις για τα ζητήματα: εφημερίδα – δημοσιογραφική παρέμβαση, θεωρητικός ιστότοπος/περιοδικό, νεολαία, λέσχες-φεστιβάλ κ.ά.

Θ. Μετά την ίδρυση της νέας οργάνωσης, η ίδια η νέα συλλογικότητα πρέπει να επεξεργαστεί μια σειρά ζητήματα, με πρώτο το Πρόγραμμά της. Αξιοποιώντας την Προγραμματική Διακήρυξη του ΝΑΡ και τις μέχρι τώρα προγραμματικές κατευθύνσεις και κείμενα-επεξεργασίες της Πρωτοβουλίας, σε εύλογο χρονικό διάστημα η νέα οργάνωση πρέπει να οργανώσει πανελλαδική διαδικασία για το Πρόγραμμά της.

Ι. Εκτιμώντας την ιδιαίτερη σημασία της εργατικής παρέμβασης, προτείνουμε στο συνέδριο της νέας οργάνωσης να αποφασιστεί η διεξαγωγή εργατικής συνδιάσκεψης το Μάιο του 2025.

ΙΑ. Το ΝΑΡ συμβάλλει, προσφέρει και διαθέτει στη νέα οργάνωση όλα τα μέσα του, υλικά και πολιτικά. Μετά το ιδρυτικό Συνέδριο της νέας οργάνωσης παύει να υφίσταται υλικά-οργανωτικά, εντασσόμενο στη νέα συλλογικότητα. Ο τίτλος του και τα διακριτικά του δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν παραπέρα. Η ιστορία, η παρακαταθήκη και όλη του η δράση περνάει στη νέα οργάνωση.

5^Ο Συνέδριο

του ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση

Μάρτιος 2024