Πραγματοποιήθηκε στις 17 Φλεβάρη η ετήσια Γενική Συνέλευση των αντιπροσώπων του Εργατικού Κέντρου Πειραιά (ΕΚΠ) στην οποία τοποθέτηση έκανε ο Πρόεδρος της ΠΕΝΕΝ και επικεφαλής σχήματος «Εργατική Ταξική Συσπείρωση», Αντώνης Νταλακογιώργος.
Η ομιλία:
Συν/λφοι – συν/φισες.
Το σημερινό συνέδριο του ΕΚΠ γίνεται σε περίοδο πλούσια από αγώνες και πολύμορφες δράσεις που αναπτύσσονται κυρίως από τους μικρομεσαίους αγρότες, από την σπουδάζουσα νεολαία και τους εκπαιδευτικούς, αλλά και επιμέρους κινητοποιήσεις εργαζομένων σε κλάδους και επιχειρήσεις.
Μαζί με την αποτίμηση των αγώνων του περασμένου έτους οφείλουμε να αξιολογήσουμε αυτούς τους αγώνες που εξελίσσονται και ταυτόχρονα να οργανώσουμε τις δυνάμεις μας εν όψει της απεργίας στις 28/2.
Σχετικά με τον απολογισμό του ΕΚΠ θέλω να σημειώσω ότι γίνονται βήματα στην κατεύθυνση το ΕΚΠ να αποτελέσει επιτέλους το κέντρο του αγώνα της αλληλεγγύης, της συσπείρωσης για μια μάχιμη δύναμη για τα εργασιακά, λαϊκά και τοπικά προβλήματα.
Η διαδικασία και η υπόθεση αυτή δεν είναι εύκολη λαμβάνοντας υπόψιν ότι στο ΔΣ, όπως και σε όλο το σ.κ, υπάρχουν διαφορετικά ρεύματα αντιλήψεων με διαφορετικές θέσεις, απόψεις, στοχεύσεις και πολιτική τοποθέτηση.
Το ζήτημα είναι στις θέσεις και στην δράση του ΕΚΠ να επιδιώκεται κάθε φορά η ευρύτερη δυνατή συνεννόηση και να επικρατεί η αντίληψη ότι η κοινή δράση στα εργατικά προβλήματα είναι προϋπόθεση το ΕΚΠ να αποκτήσει δεσμούς, εμπιστοσύνης και την εκτίμηση των εργαζομένων.
Μέσα σε αυτό το σκηνικό η λειτουργία και η δράση του θα γίνεται άλλοτε μέσω της σύμπλευσης, άλλοτε μέσω αντιθέσεων και πολλές φορές με όρους αντιπαράθεσης…
Εξάλλου σε όλα τα επίπεδα των συνδικάτων αυτή είναι η πραγματικότητα που διαμορφώνει η διαφορετική ιδεολογική – πολιτική και συνδικαλιστική συγκρότηση των παρατάξεων, που δεν μπορεί να κουκουλώσει, ούτε να εξαφανίσει τις αντιθέσεις αυτές.
Από αυτή την πλευρά μας θέλουμε ένα ζωντανό και αγωνιστικό ΕΚΠ, που θα εναντιώνεται σε αντιλήψεις και πρακτικές, που βάζουν κατά οποιονδήποτε τρόπο πλάτη στις πολιτικές κυβέρνησης – κεφαλαίου ή αυτές που καλλιεργεί το ενσωματωμένο γραφειοκρατικό συνδικαλιστικό κατεστημένο της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ και φορείς πολλές φορές είναι παρατάξεις και πρόσωπα στο ΔΣ του ΕΚΠ.
Από την άλλη, η άποψη που είμαστε συχνά πυκνά αντιμέτωποι αυτής της αλλαζονίας, του ηγεμονισμού, της ανάθεσης ρόλου νεροκουβαλητή στις άλλες δυνάμεις, η αυθαιρεσία μαζί και οι αντιδημοκρατικές πρακτικές σε θέματα χειρισμών, επιλογών ή αποφάσεων θεωρούμε ότι είναι εμπόδιο και τροχοπέδη στον ρόλο που θέλουμε να έχει το Εργατικό Κέντρο.
Στο σημείο αυτό επειδή για εκείνους που διεκδικούν τον ρόλο του ηγεμόνα καλό είναι να τους θυμίσουμε δίνοντας παραστατικά ένα στοιχείο για την κατάσταση στο συνδικαλιστικό κίνημα σήμερα ότι το ποσοστό των εργαζομένων που συμμετέχουν στα συνδικάτα στον ιδιωτικό τομέα είναι κάτω από 10% του συνόλου!
Παίρνοντας την σκυτάλη από αυτή την πραγματικότητα θα πρέπει να δούμε τις αιτίες, τους παράγοντες, αλλά και τις ευθύνες των συνδικάτων και των παρατάξεων για αυτή την θλιβερή εικόνα και το κυριότερο σε ό,τι μας αναλογεί για τον Πειραιά να θέσουμε το ζήτημα και την αντιμετώπιση του ως άμεση προτεραιότητα..
Η απομάκρυνση των εργαζομένων από τα συνδικάτα καθρεφτίζεται ακόμη πιο ανάγλυφα στην μη συμμετοχή τους στους οργανωμένους αγώνες για τα προβλήματα τους…
Για εμάς η οργάνωση των εργαζομένων στα συνδικάτα, η συμμετοχή τους σε αυτά και στην δράση τους, η αντιμετώπιση των κοινών προβλημάτων των εργαζομένων, η αγωνιστική διεκδίκηση λύσεων σε αυτά, η αλληλεγγύη, η αντιπαράθεση με την γραμμή του συμβιβασμού, της υποταγής, του κοινωνικού εταιρισμού, της στήριξης των αντιλαϊκών και αντεργατικών πολιτικών κυβερνήσεων – κεφαλαίου – Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι κομβικό- καθοριστικό στοιχείο πάνω στο οποίο οικοδομούμε τις θέσεις μας, είναι το πολιτικό και συνδικαλιστικό μας στίγμα μέσα από το οποίο διαμορφώνουμε την τακτική και την στρατηγική μας παίρνοντας υπόψιν ότι ζούμε σε μια ανταγωνιστική κοινωνία που οι ταξικές αντιθέσεις όχι μόνο είναι υπαρκτές αλλά και συνεχώς οξύνονται.
Η οικοδόμηση ενός ανεξάρτητου, από κυβερνήσεις – εργοδοσία και τον κομματικό εναγκαλισμό πόλου, στο συνδικαλιστικό κίνημα αποτελεί σήμερα μια αναγκαιότητα προκειμένου η εργατική τάξη να βγει στο προσκήνιο να αντιπαλέψει τις αντεργατικές πολιτικές του κεφαλαίου, να ορθώσει το ανάστημα της απέναντι στα αφεντικά στο πολιτικό και συνδικαλιστικό προσωπικό της.
Αυτή η αναγκαιότητα καθίσταται επίκαιρη και σήμερα που βλέπουμε τις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις που αναπτύσσονται στην σπουδάζουσα νεολαία στο μικρομεσαίο αγροτικό κόσμο και οι οποίες δυστυχώς δεν συντονίζονται, δεν ενοποιούνται, δεν παίρνουν χαρακτήρα μιας ενιαίας και συνολικής πολιτικής αντιπαράθεσης με κεφάλαιο – κυβέρνηση – ΕΕ.
Το χειρότερο όλων είναι ότι φοιτητές και αγρότες βρίσκονται καθημερινά στον δρόμο, ενώ η εργατική τάξη και τα συνδικάτα της είναι οι μεγάλοι απόντες από αυτές τις μάχες αναμένοντας, είτε στις 28/2 είτε ακόμη χειρότερα την απόφαση της ΓΣΕΕ στον μακρινό Απρίλη…
Η τρέχουσα συγκυρία προσφέρεται για συζήτηση αλλά και για σωστή ανάγνωση των πραγματικών διαφορών που υπάρχουν μεταξύ των συνδικαλιστικών παρατάξεων και έτσι να κρίνουμε τις γραμμές και τις θέσεις όλων μας.
Αναμφισβήτητα η κυβέρνηση αυτή την περίοδο αντιμετωπίζει μια πραγματική δοκιμασία εξαιτίας των αγώνων φοιτητών – μαθητών – εκπαιδευτικών και του αγροτικού κόσμου.
Η επίκληση του 41% και η συναίνεση του επίσημου πολιτικού σκηνικού δεν φθάνει για την ανοχή της κοινωνίας που βλέπει την ζωή της να πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο και ιδιαίτερα της νεολαίας που της σβήνουν κάθε προοπτική!
Η αντοχή του φοιτητικού κινήματος για περισσότερο από ένα μήνα δείχνει πως δεν θα κάνει πίσω τώρα που η κυβέρνηση παρουσίασε το νομοσχέδιο – τερατούργημα!
Πολύ περισσότερο όταν επιβεβαιώνονται οι χειρότερες εκτιμήσεις για πλήρη εμπορευματοποίηση των πανεπιστημίων με μοχλό τα ιδιωτικά.
Η κυβερνητική απάντηση που επιστρατεύει τον αυταρχισμό και τα δικαστήρια απέναντι σε μια κοινωνία που ασφυκτιά, ξεχνώντας ότι η καταστολή ως εργαλείο πχ κατά του νεολαιίστικού κινήματος συνετρίβη πολύ πρόσφατα και την ανάγκασε σε αναδίπλωση για την πανεπιστημιακή αστυνομία!
Εκείνο που λείπει την περίοδο αυτή μετά την μαζική είσοδο χιλιάδων εξοργισμένων αγροτών στους δρόμους και στα μπλόκα είναι η ενοποίηση και ο συντονισμός των αγώνων και η είσοδος σε αυτούς των εργαζομένων στην αναμέτρηση με την κυβέρνηση και την πολιτική της.
Εδώ και καιρό φωνάζουμε και προτείνουμε με τις μικρές μας δυνάμεις ότι η εργατική τάξη και τα συνδικάτα της όφειλαν να εμπλακούν με απεργιακές κινητοποιήσεις σε πανελλαδική έκταση.
Αυτή η θέση μας αντιστοιχεί τόσο στην ωρίμανση των συνθηκών και των οξυμένων εργατικών προβλημάτων όσο και στην ανάγκη ενός εργατικού ξεσηκωμού με αιχμή την αύξηση των μισθών, την αντιμετώπιση της ακρίβειας και την υπογραφή ΣΣΕ.
Αντιλαμβανόμαστε, εξηγούμε και ερμηνεύουμε την στάση της ΓΣΕΕ που ενεργεί και δουλεύει ως παράρτημα του Υπουργείο Εργασίας…. και ο στόχος της είναι η εκτόνωση και ο εκφυλισμός των διαθέσεων των εργαζομένων κηρύσσοντας απεργία για το Πάσχα!
Η θέση τους δεν μας εκπλήσσει, ήταν αναμενόμενη.
Το ίδιο αφορά συνολικά το μπλοκ των δυνάμεων του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, όχι μόνο στην κορυφή του σ.κ, αλλά στα μεσαία και στα παρακάτω όργανα των συνδικάτων.
Σοβαρά ερωτηματικά γεννάει η θέση και η στάση των δυνάμεων του ΠΑΜΕ που πρότεινε απεργιακή κινητοποίηση για τις 28 Φλεβάρη διευκολύνοντας με την πρόταση του την ΓΣΕΕ να κηρύξει απεργία στις 17 Απρίλη…
Οι κοινωνικοί αγώνες είναι σε έξαρση και στην κορύφωση τους και οι εργαζόμενοι όταν μπουν στον χορό της απεργίας είναι αμφίβολο εάν φοιτητές – αγρότες θα δείξουν αντοχή έως τις 28/2. Αλλά και εάν αυτό γίνει η απεργία στις 28/2 και η κλιμάκωση της πάει οριστικά για τις 17/4…
Στην ουσία από την πλευρά του ΠΑΜΕ εδώ έχουμε μετάθεση και παρεμπόδιση του αναγκαίου αγωνιστικού συντονισμού και το ερώτημα είναι εύλογο και επιτακτικό αυτό διευκολύνει ή εμποδίζει την κοινή έκφραση εργατών – φοιτητών – αγροτών;
Ο κατακερματισμός μεγάλων και εμβληματικών αγώνων εξυπηρετεί το ταξικό σ.κ ή την κυβέρνηση;
Ακόμη σοβαρότατα ερωτηματικά δημιουργούνται από την στάση της ηγεσίας που όπως φαίνεται υποχωρεί στην αξίωση Χρυσοχοΐδη.
ΌΧΙ κλεισίματα δρόμων
ΟΧΙ μπλόκα σε λιμάνια
ΟΧΙ όλα τα τρακτέρ στο Σύνταγμα
για να καταλήξουν πιθανόν σε ένα πολύ μικρό αριθμό τρακτέρ που θα έρθουν στην Αθήνα…
Αυτό πολιτικά πώς μεταφράζεται; Όλοι καταλαβαίνουμε την απάντηση….
Παράλληλα με αυτό, ενώ είναι κοινή διαπίστωση όπως προκύπτει από τα επίσημα στοιχεία ότι οι απώλειες από το 2009 είναι 35% στα εργατικά εισοδήματα το αίτημα τους για τον κατώτερο μισθό παραμένει κάτω από 1.000€.
Είναι προφανές όταν η εξασφάλιση μισθού για να ζει αξιοπρεπώς ο εργαζόμενος είναι έξω από τους στόχους του εργατικού κινήματος και των αγώνων, αυτό αντικειμενικά λειτουργεί αρνητικά στην ανάπτυξη και την δυναμική τους.
Ακόμη και το αίτημα για το έγκλημα των Τεμπών που αναδεικνύεται σε κεντρικό σημείο αιχμής για την απεργία στις 28/2 μαζί με την θέση να μην επαναληφθεί, σε ποιες διεκδικήσεις μεταφράζεται;
Είναι δυνατόν να μην προβάλλεται επανακρατικοποίηση των σιδηροδρόμων χωρίς αποζημίωση; Την ίδια θέση έχει το ΠΑΜΕ για την ΔΕΗ, για τα λιμάνια, τις τηλεπικοινωνίες, την εκπαίδευση, την υγεία κλπ.
Το σημαντικότερο όμως είναι ότι μέσα σε ένα άγριο κοινωνικό – πολιτικό και οικονομικό τοπίο που διαμορφώνεται το τελευταίο διάστημα στην χώρα μας οι δρόμοι της αντίστασης κατά των αντιλαϊκών πολιτικών κυβέρνησης – κεφαλαίου – ΕΕ όχι μόνο δεν διασταυρώνονται, αλλά πολλές φορές ακολουθούν ασύμπτωτες διαδρομές!
Κάποτε το σύνθημα « εργάτες – αγρότες και φοιτητές» δονούσε τους δρόμους, τώρα το σύνθημα έχει γίνει κολοβό, μόνοι τους οι αγρότες, μόνοι τους οι φοιτητές με την εργατική τάξη μεγάλη απούσα!
Το συμπέρασμα είναι εύκολο για κάθε εργαζόμενο – εργαζόμενη ότι αυτή η γραμμή δεν θέλει να στριμώξει την κυβέρνηση παρά το γεγονός ότι ήταν και είναι ώριμη όσο ποτέ η ανάγκη ενός εργατικού ξεσηκωμού!
Σημειώνουμε ότι η «Ταξική Εργατική Συσπείρωση» κατέθεσε την πρόταση για απεργία στις 8/2 στα μέσα του περασμένου Γενάρη, αλλά και στο τελευταίο ΔΣ αυτή καταψηφίστηκε με τις ψήφους ΔΕΣΚ (ΠΑΜΕ), ΕΑΚ, ΕΠΑΚ (ΠΑΣΟΚ).
Συν/λφοι – συν/φισες.
Μπροστά μας έχουμε την απεργία στις 28/2 παρά την διαφωνία μας για τον σχεδιασμό, τον χρόνο πραγματοποίησης της είναι καθαρό ότι θα δώσουμε όλες τις δυνάμεις μας για την οργάνωση και την επιτυχία της.
Στόχος μας τις επόμενες ημέρες θα πρέπει να είναι σωματεία και εργασιακοί χώροι που δεν απεργούν, σε αυτά πρέπει να ρίξουμε το βάρος να παρθούν αποφάσεις και το ΕΚΠ να βοηθήσει τα μέγιστα για την συμμετοχή στην απεργία όσο το δυνατό περισσότερων εργαζομένων σε αυτή.
Μπροστά μας επίσης έχουμε την μεγάλη μάχη που πρέπει να δοθεί κατά επιχείρηση, κλάδο και συνολικά από την εργατική τάξη και τα συνδικάτα για υπογραφή παντού ΣΣΕ με ουσιαστικές αυξήσεις που θα καλύπτουν τις σημερινές ανάγκες των εργαζομένων!
Να συμβάλουμε, να στηρίξουμε και να συμμετέχουμε σε όλα τα ανοιχτά μέτωπα που είναι μπροστά μας για την ακρίβεια, την δημόσια υγεία, την παιδεία, την κοινωνική πρόνοια, τους πλειστηριασμούς.
Να αναπτύξουμε και να διευρύνουμε τους δεσμούς μας με τους εργαζόμενους, αλλά και τα τοπικά – λαϊκά κινήματα.
Να μικρύνουμε ακόμη περισσότερο την απόσταση από τον στόχο: Το ΕΚΠ να γίνει ένας Παμπειραϊκός εργατικός φορέας αλληλεγγύης, αγώνα, αλλά και το αποκούμπι για την εργατική τάξη της περιοχής μας.
