Σε ηλικία 89 ετών απεβίωσε ο σημαντικός Γεωργιανός σκηνοθέτης και σεναριογράφος Οτάρ Ιοσελιάνι
Ο Οτάρ Ιοσελιάνι γεννήθηκε το 1934 στην Τιφλίδα της Γεωργίας, σπούδασε μουσική (πιάνο, σύνθεση και διεύθυνση ορχήστρας) και κατόπιν μαθηματικά στο πανεπιστήμιο Λομονόσοφ της Μόσχας, τα οποία εγκατέλειψε για να σπουδάσει σκηνοθεσία στο Ινστιτούτο κινηματογραφικών σπουδών.
Ο Ιοσελιάνι δημιούργησε το σημαντικότερο μέρος του έργου του στη διάρκεια της μεταπολεμικής άνθισης του γεωργιανού κινηματογράφου. Μαζί με άλλους μεγάλους σκηνοθέτες όπως ο επίσης γεωργιανός Τεγκίτζ Αμπουλάτζε, ο αρμένης Σεργκέι Παρατζάνοφ και οι ρώσοι Αντρέι Ταρκόφσκι και Κοντσαλόφσκι, ανήκει στην γενιά των νέων σκηνοθετών που θα αλλάξουν τη μορφή και την πορεία τον σοβιετικού κινηματογράφου.
Όταν ο «Απρίλης», μια ταινία μεσαίου μήκους του, απαγορεύεται από τη λογοκρισία, ο Ιοσελιάνι μπαρκάρει σ’ ένα ψαροκάικο και δουλεύει ως βιομηχανικός εργάτης σε μια μεταλλουργία, στην οποία και θα επιστρέψει το 1964 για να γυρίσει τα «Χυτήρια», ένα ντοκιμαντέρ όπου περιγράφεται η ζωή των μεταλλουργών.
Η πρώτη ταινία μεγάλου μήκους του «Φυλλορροή» συμμετέχει το 1967 στην εβδομάδα κριτικής του Φεστιβάλ Καννών, κερδίζοντας το βραβείο της Fipresci, ενώ το 1984 στο Φεστιβάλ Βενετίας με τους «Ευνοούμενους του Φεγγαριού» κερδίζει το Μέγα ειδικό βραβείο της Επιτροπής.
Όμως παρά την ευνοϊκή υποδοχή του στη Δύση, δεν θα υποταχθεί στον εμπορικό κινηματογράφο και θα ασκήσει κριτική στον δυτικό καταναλωτισμό.
Στα θέματα των ταινιών του Ιοσελιάνι δεν θα βρούμε το μεγάλο και το επικό και από τα σενάρια των ταινιών του απουσιάζει πλήρως η σύνθετη δραματουργία, η μεγαλοστομία και η ανατρεπτική πλοκή, ενώ με την πρωτοποριακή σκηνοθεσία του όπου χρησιμοποιεί το μακρόσυρτο πλάνο σεκάνς, θεωρείται πρόδρομος του Θόδωρου Αγγελόπουλου.
Βασίλης Τσιράκης