Γιώργος Παυλόπουλος
▸ Πολύ βαριά η «κληρονομιά» που αφήνει το 2023 για τη συλλογική μας συνείδηση. Κακοί οιωνοί για το 2024, εκτός εάν…
Είναι πολλά αυτά που θα μείνουν βαθιά χαραγμένα στη συλλογική μας μνήμη από το 2023. Τόσο βαθιά και συνάμα τόσο επώδυνα ώστε κάνουν να φαίνονται ασήμαντες και πολύ «λίγες» οι μικρές, σύντομες, ατομικές στιγμές που μπορεί καθένας και καθεμία από εμάς να αισθάνθηκε διαφορετικά και όμορφα. Τα περισσότερα, δε, θα συνεχίσουν να μας κυνηγούν και να μας πληγώνουν και τη νέα χρονιά, μιας και τίποτα δεν προμηνύει ότι οι αιτίες του κακού θα πάψουν πια να είναι εδώ ή ότι ο κόσμος μας θα γίνει καλύτερος και πιο ανθρώπινος.
Είναι το αίμα των χιλιάδων νεκρών παιδιών της Γάζας, τα οποία δολοφονεί καθημερινά το κράτος-Ηρώδης του Ισραήλ, με τη στήριξη της «πολιτισμένης» Δύσης, που μοιάζει να επιδιώκει να ξεκληρίσει και να σβήσει από προσώπου γης τον λαό της Παλαιστίνης. Μαζί τους, οι σπαραχτικές κραυγές των συνομήλικών τους που μένουν δίχως γονιούς, σπίτι και μέρος για να προστατευτούν, των μανάδων που βλέπουν τα σπλάχνα τους θα θάβονται κάτω από τις μπότες των εισβολέων και κατακτητών, των πατεράδων και αδερφών που ξαφνικά δεν έχουν οικογένειες και ζωή.
Είναι ο πόλεμος που μαίνεται στην Ουκρανία εδώ και πάνω από 22 μήνες, έχοντας κοστίσει ήδη τη ζωή σε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους, αφήνοντας ακόμη περισσότερους βαριά τραυματισμένους ή ανάπηρους και για πάντα τρομοκρατημένους. Στη συντριπτική τους πλειοψηφία νέους, που έγιναν –καθ’ ομολογία των ίδιων των διοικητών τους– κρέας για τα κανόνια σε ένα γεωπολιτικό και οικονομικό «ξεκαθάρισμα λογαριασμών» των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ με τη Ρωσία του Πούτιν, με το βλέμμα στην Κίνα του Σι. Με κοινό σκοπό την ηγεμονία σε έναν κόσμο που γίνεται ολοένα πιο σκληρός, κυνικός και απάνθρωπος όσο αλλάζει.
Είναι οι πρόσφυγες και οι μετανάστες που συνεχίζουν να αναζητούν καραβάνια αυτοκτονίας και να διασχίζουν ζώνες θανάτου, συχνά πουλώντας όλα τα υπάρχοντά τους προκειμένου να πληρώσουν το ταξίδι της απέλπιδας ελπίδας. Για να καταλήξουν, οι περισσότεροι από όσους τα καταφέρουν, στα τείχη που έχουν χτιστεί και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης που έχουν κατασκευαστεί με στόχο να προστατεύσουν τα «φρούρια» της Ευρώπης και της Αμερικής.
Είναι ο πλανήτης που λιώνει βασανιστικά μέρα με τη μέρα, καθώς μετατρέπεται σε ένα απέραντο θερμοκήπιο. Καταδικασμένος να βλέπει τεράστιες εκτάσεις του να μετατρέπονται σταδιακά σε έρημες και ακατοίκητες ζώνες, την ίδια στιγμή που άλλες μένουν γυμνές απέναντι στα αρπακτικά, καθώς οι παγετώνες λιώνουν και αποκαλύπτουν τον επί χιλιετίες καλά φυλαγμένο πλούτο τους, τα οποία είναι έτοιμα να λεηλατήσουν.
Είναι η άνευ προηγουμένου ακρίβεια και κερδοσκοπία, που κάνουν τους φτωχούς ακόμη φτωχότερους και τους πεινασμένους μελλοθάνατους, ενώ εξαϋλώνουν τους μισθούς στις 15 και 20 κάθε μήνα, βυθίζοντας σε απόγνωση εκατομμύρια λαϊκά νοικοκυριά. Που έχουν μετατρέψει σε είδος πολυτελείας για τους πολλούς ακόμη και τον ελάχιστο ελεύθερο χρόνο που τους απομένει, αναγκάζοντάς τους να τον συνθλίβουν αγνοώντας τον πόνο — την ώρα που άλλοι, οι πολύ λίγοι, γεμίζουν ασταμάτητα τσέπες, θυρίδες και θησαυροφυλάκια, σε ένα αδιάκοπο πάρτι με τον δικό μας πλούτο.
Είναι, εδώ στην Ελλάδα, το «γιατί» που πλανάται σαν φάντασμα πάνω από την κοιλάδα των Τεμπών και από ολόκληρη τη χώρα, καθώς χάθηκαν τόσες ψυχές, επειδή κάποιοι επέλεξαν να είναι συνένοχοι σε ένα προμελετημένο έγκλημα και δεν πλήρωσαν γι’ αυτό. Αλλά και το «πώς θα τα βγάλω τώρα πέρα» που δεν φεύγει από τα χείλη όσων είδαν τις ζωές τους να καταστρέφονται είτε από τα ορμητικά νερά είτε από τις αχόρταγες φλόγες, επειδή οι ίδιοι συνήθεις ύποπτοι αποφάσισαν πως είναι πολύ ακριβό, αν όχι αχρείαστο, να τους προστατεύσουν.
Είναι, στη γειτονική και δήθεν αντίπαλή μας Τουρκία, οι χιλιάδες άνθρωποι που είδαν τους δικούς τους να θάβονται μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα κάτω από τα ερείπια και το βιος τους να εξαφανίζεται. Αυτοί που πλήρωσαν πανάκριβα όχι τόσο τη μανία του Εγκέλαδου όσο ένα σύστημα εξουσίας και διαφθοράς που πλούτιζε επί δεκαετίες πουλώντας τους «σαπάκια», αρχικά με κεμαλικό και στη συνέχεια με ισλαμικό πρόσημο.
Είναι αυτά και πολλά άλλα που δεν πρέπει και δεν μπορεί να μας αφήνουν να κοιμόμαστε ήσυχοι και ανάλαφροι. Που πρέπει να κάνουν τους –παραδοσιακούς και ψηφιακούς– καναπέδες να βγάζουν καρφιά. Που μας υποχρεώνουν να οργιζόμαστε, όταν οι ένοχοι τολμούν να μιλούν στο όνομα της δημοκρατίας και των δικαιωμάτων ή όταν αναδεικνύουν την Ελλάδα «πρωταθλήτρια» στην Ευρώπη. Όταν μας ρίχνουν λάσπη και γελούν ειρωνικά στα μούτρα μας, λέγοντάς μας ότι είμαστε ακίνδυνοι και ανίκανοι να τους απειλήσουμε.
Μας θεωρούν ακίνδυνους και ανίκανους. Η παρτίδα μας, όμως, δεν παίχτηκε ακόμη
Ε λοιπόν όχι, δεν θα υπακούσουμε! Δεν θα οδηγηθούμε μοιρολατρικά στις καρμανιόλες που στήνουν για εμάς, τους γονείς και τα παιδιά μας. Δεν θα βαδίσουμε τον δρόμο τους επειδή προσπαθούν να μας πείσουν ότι δεν υπάρχει άλλος ή να μας κλείσουν βίαια τα μάτια για να μην τον αναζητήσουμε. Δεν θα πάψουμε να είμαστε ανυπάκουοι, να τους βγάζουμε τη γλώσσα και να σηκώνουμε το δάχτυλο.
Τούτος ο κόσμος μπορεί και πρέπει να ανατραπεί για να υπάρξει ζωή, διαφορετικά ο θάνατος –μαζί και των ονείρων μας– θα έρθει πιο γρήγορα και πιο βασανιστικά. Ο γέρικος και ολοκληρωτικός καπιταλισμός της εποχής μας, εκεί που έχει φανεί ότι σάπιζε, δεν θα ξανατονωθεί. Η νιότη του κομμουνισμού και η λαχτάρα για απελευθέρωση από τα δεσμά της εκμετάλλευσης μπορούν να τον θάψουν για πάντα, μετατρέποντάς τον σε λίπασμα για μια νέα ζωή.