Γιώργος Δελαστίκ
Αναδημοσίευση άρθρου του Γιώργου Δελαστίκ που είχε γραφτεί για το αφιέρωμα του Πριν στα 30χρονα του Πολυτεχνείου το 2003
Πού πάτε; Τρελοί είσαστε και μιλάτε για αντίσταση κατά της χούντας; Δε βλέπετε πως δεν κουνιέται φύλλο; Πενήντα χρόνια θα μείνει στην εξουσία! Έτσι μας έλεγαν τότε, πριν από τριάντα χρόνια. Δε βλέπετε τι έπαθε και ο Αλιέντε στη Χιλή; Το ίδιο παραμύθι ακούμε και σήμερα: Τι θέλετε και σκοτωνόσαστε; Δε βλέπετε ότι το σύστημα είναι μπετόν; Ενενήντα τοις εκατό θα φτάσουν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ! Έπειτα, τρελοί είσαστε και τα βάζετε με τους Αμερικάνους; Όλη η Ευρώπη, όλος ο κόσμος γονατίζει μπροστά τους, εσείς θα σηκώσετε κεφάλι; Κύριο όπλο τους, ο φόβος, ο τρόμος μπροστά στη δύναμη τον ισχυρού που παραλύει ακόμη και τη σκέψη για αντίσταση, όχι μόνο τη δράση.
Ο τίτλος «αγωνιστής του Πολυτεχνείου» πολλαπλασιάζεται σαν την άμμο της θάλασσας μέσα στο ΠΑΣΟΚ, αποτελεί τη χρυσή μετοχή στο χρηματιστήριο της πολιτικής ευτέλειας
Μόνο που και σήμερα, όπως και πριν από τριάντα χρόνια, όπως πάντα, η απάντηση έρχεται από εκεί που δεν την περιμένεις. Τότε, τον Οκτώβρη τον 1973, ήρθε από τη μακρινή Ταϊλάνδη, όταν μια τριήμερη φοιτητική και στη συνέχεια λαϊκή εξέγερση ανέτρεψε την αμερικανόδουλη χούντα. «Ταϊλάνδη!» ήταν το σύνθημα που συγκλόνιζε τότε τα αμφιθέατρα της Ελλάδας. Σήμερα, η απάντηση στα κηρύγματα της υποταγής ήρθε από τις πόλεις και τα χωριά τον Ιράκ – και μάλιστα απάντηση αντίστασης εναντίον της ίδιας της μοναδικής υπερδύναμης τον πλανήτη! Για μια ακόμη φορά ένας μικρός λαός έρχεται να μας υπενθυμίσει πως αν η ιστορία της ανθρωπότητας ήταν η ιστορία των υποταγμένων στους ισχυρούς, τότε θα βρισκόμασταν ακόμη στην εποχή της δουλοκτητικής κοινωνίας. Την ιστορία τη γράφουν εκείνοι που αγωνίζονται και ανατρέπουν τους συσχετισμούς, όχι εκείνοι που τους διαπιστώνουν και μας καλούν να τους σεβαστούμε.
Δεν είχε καν προφτάσει να πέσει η χούντα, μόλις που είχε έρθει ο Καραμανλής, ακόμη και οι ηγέτες του φασιστικού καθεστώτος ήταν ελεύθεροι, στην Κύπρο άχνιζε το αίμα των νεκρών από την αμερικανοκίνητη τουρκική εισβολή που είχε συντονίσει ο Κίσινγκερ μαζί με το πραξικόπημα του Ιωαννίδη εναντίον του Μακάριου, και όμως έσπευδαν να μας πείσουν ότι «το Πολυτεχνείο τελείωσε, οι στόχοι του εκπληρώθηκαν». Λες και το όνειρο των αγωνιζόμενων φοιτητών ήταν να φέρουν ξανά στην εξουσία τον Καραμανλή, τον άνθρωπο που συμβόλιζε τη δολοφονία του Λαμπράκη, τον άνθρωπο που δεν είχε βρει ούτε μια ψεύτικη λέξη συμπόνιας για τους νεκρούς του Πολυτεχνείου, ούτε μια λέξη καταδίκης της χούντας!
«Ο αγώνας του Πολυτεχνείου δικαιώθηκε», μας είπαν, αφού το Πολυτεχνείο είχε αντιδικτατορικό περιεχόμενο, η χούντα έπεσε, άρα όλα τελείωσαν. Μόνο που το Πολυτεχνείο ήταν κάτι πολύ μεγάλο για να δικαιωθεί με την αποκατάσταση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και τη θριαμβευτική επικράτηση της ΝΔ στις εκλογές, που ο Καραμανλής όρισε, εντελώς συμβολικά, στις 17 Νοέμβρη 1974 – ακριβώς στην πρώτη επέτειο της εξέγερσης, ώστε να μην μπορέσει να γιορταστεί ανήμερα!
Έτσι οι πορείες του Πολυτεχνείου συνεχίστηκαν, τώρα πια εχθρικές προς την πολιτική των κυβερνήσεων της ΝΔ. Λίγο πριν εγκαταλείψει την εξουσία η Δεξιά, δε δίστασε να βάψει κι αυτή τα χέρια της στο αίμα των διαδηλωτών του Πολυτεχνείου, δολοφονώντας τη Σταματίνα Κανελλοπούλου και τον Ιάκωβο Κουμή, στις 16 Νοέμβρη 1980. Το 1981 ήρθε η ώρα του ΠΑΣΟΚ. «Ο αγώνας του Πολυτεχνείου δικαιώθηκε», ισχυρίζονται και αυτοί, αφού νίκησαν οι δυνάμεις της «Αλλαγής» που υπόσχονται όχι μόνο «Ψωμί, παιδεία, ελευθερία» αλλά και «εθνική ανεξαρτησία», υποσχόμενες να υλοποιήσουν και τα συνθήματα «Έξω αι ΗΠΑ, έξω το ΝΑΤΟ» που είχαν γραφτεί τις μέρες της εξέγερσης στην πύλη του Πολυτεχνείου.
Κι όχι μόνο αυτά. Σε αντίθεση με τη Δεξιά, που φυσικά δεν είχε καμιά σχέση με την εξέγερση, το ΠΑΣΟΚ τοποθετεί μετά βαΐων και κλάδων σε όλα τα ηγετικά κλιμάκια του κρατικού μηχανισμού και της κυβέρνησης, μέχρι και σε υπουργικούς θώκους, πληθώρα εκπροσώπων της γενιάς του Πολυτεχνείου, άξιους αγωνιστές του αντιδικτατορικού αγώνα, ακόμη και «σαλταδόρους» της εξουσίας που προβάλλουν πλαστούς τίτλους τέτοιας κοπής.
Η αναντίρρητη αλήθεια είναι πως ο τίτλος «αγωνιστής του Πολυτεχνείου» πολλαπλασιάζεται σαν την άμμο της θάλασσας μέσα στο ΠΑΣΟΚ και συνοδευόμενος από την απαραίτητη πίστη στο κυβερνών κόμμα ανοίγει διάπλατα τις πόρτες της εξουσίας. Αποτελεί τη χρυσή μετοχή στο χρηματιστήριο της πολιτικής ευτέλειας.
Είναι τυφλοί; Δε βλέπουν ότι οι «τρομονόμοι», οι συμφωνίες για την παράδοση ευρωπαίων πολιτών στις ΗΠΑ, τα πανευρωπαϊκά εντάλματα σύλληψης και έκδοσης κάθε πολιτικού αντιπάλου στραγγαλίζουν κάθε έννοια ελευθερίας και αγώνα;
Μόνο που η άσκηση της αστικής εξουσίας έχει τους δικούς της κανόνες. Έτσι το Πολυτεχνείο μένει και πάλι εναντίον και της πολιτικής του ΠΑΣΟΚ, όλο και πιο έντονα όσο περνούν τα χρόνια. Το 1985 είναι η σειρά της αστυνομίας του ΠΑΣΟΚ να βάψει τα χέρια της στο αίμα, δολοφονώντας το 15χρονο διαδηλωτή Μιχάλη Καλτεζά, στα επεισόδια που επακολούθησαν της πορείας του Πολυτεχνείου εκείνης της χρονιάς. Ταυτόχρονα, όσο πολλαπλασιάζονταν τα χρόνια παραμονής του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία και όσο η πολιτική του γινόταν αντιλαϊκή, φιλοαμερικάνικη, φιλονατοϊκή, φιλοεοκική, τόσο λιγόστευαν οι ΠΑΣΟΚτζήδες που κατέβαιναν στην πορεία. Τα ιδανικά του Πολυτεχνείου τούς ήταν πια ξένα. Από δεκάδες, κάποτε εκατοντάδες χιλιάδες άτομα, οι ΠΑΣΟΚτζήδες διαδηλωτές κατάντησαν λίγες εκατοντάδες.
Δεν ήταν όμως μόνο οι εκπρόσωποι της γενιάς του Πολυτεχνείου που εντάχθηκαν στο ΠΑΣΟΚ οι μόνοι που έβγαλαν τα ιδανικά και τους αγώνες της νιότης τους στην εμποροπανήγυρη της εξουσίας. Τους ακολούθησαν τσούρμα ολόκληρα στελεχών της καθεστωτικής Αριστεράς, ιδίως μετά την εποχή της κυβέρνησης Τζαννετάκη. «Το δίλημμα είναι περιθωριοποίηση ή ενσωμάτωση», μας είπαν περισπούδαστα – και φυσικά οι ίδιοι επέλεγαν το δεύτερο, που είναι άλλωστε και πολύ πιο προσοδοφόρο. Ούτε που θυμούνταν πια ότι τότε, το 1973, δεν υπήρχε κανένα δίλημμα, μονάχα μια ακατανίκητη επιθυμία να διώξουμε τη χούντα και να αλλάξουμε τον κόσμο. «Τι νόημα έχουν τα συνθήματα “Ψωμί, παιδεία, ελευθερία, εθνική ανεξαρτησία” σήμερα, ποιον συγκινούν;», λένε. Σωστά, από τη σκοπιά τους. Τότε, επί χούντας, ερχόταν στην Ελλάδα ο αντιπρόεδρος των ΗΠΑ Σπίρο Άγκνιου και όλη η χώρα τον έβριζε και τον καταριόταν και κάποιοι ξερίζωναν ακόμη και την ελιά που είχε φυτέψει στους Γαργαλιάνους «για να μη μολύνεται η γη». Τώρα, επί ΠΑΣΟΚ, έρχεται ο ίδιος ο αρχηγός του FBI και παρασημοφορεί την ηγεσία της ΕΛ.ΑΣ. και όχι μόνο δεν αγανακτούν οι ΠΑΣΟΚοι του «εκσυγχρονισμού», αλλά καμαρώνουν κιόλας από πάνω! Τότε φωνάζαμε «Έξω αι ΗΠΑ, έξω το ΝΑΤΟ», ενώ τώρα το ΠΑΣΟΚ όχι μόνο εισπράττει από τους Αμερικανούς τέτοια και τόσα συγχαρητήρια που ούτε στον ύπνο τους δεν είχαν ονειρευτεί οι δικτάτορες, παρόλο που όλοι τους ήταν είτε πράκτορες της CIA είτε αμερικανόδουλοι, αλλά και στέλνει έλληνες στρατιώτες ως μισθοφόρους των Αμερικανών στη Βοσνία, στο Κόσοβο, μέχρι και στο μακρινό Αφγανιστάν. Τότε μια ολόκληρη Ελλάδα ανατρίχιαζε και συγκλονιζόταν στη σκέψη του στρατοπέδου εξορίας της Γυάρου, ενώ σήμερα τα αντιδικτατορικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ ούτε που διανοούνται να υπογράψουν ένα απλό κείμενο καταγγελίας του εφιαλτικού αμερικανικού στρατοπέδου συγκέντρωσης του Γκουαντάναμο, του «Άουσβιτς του 21ου αιώνα». Στο μυαλό τους έχει παλιώσει, έχει γίνει εντελώς «ντεμοντέ» και το αίτημα για «ψωμί» – αρνούνται να συμμετάσχουν στις διαδηλώσεις εναντίον της «παγκοσμιοποίησης», η οποία το στερεί από εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους όχι μόνο στον Τρίτο Κόσμο, αλλά και μέσα στα φτωχά στρώματα των καπιταλιστικών μητροπόλεων. Δεν υπάρχει ανάγκη αγώνα για «ελευθερία», μας λένε. Είναι τυφλοί; Δε βλέπουν ότι οι «τρομονόμοι», οι συμφωνίες με τους Αμερικανούς για την παράδοση ευρωπαίων πολιτών στις ΗΠΑ, τα πανευρωπαϊκά εντάλματα σύλληψης και έκδοσης κάθε αγωνιστή και πολιτικού αντιπάλου οποιασδήποτε κυβέρνησης στραγγαλίζουν κάθε έννοια ελευθερίας και αγώνα; Δε βλέπουν τους κρατούμενους απεργούς πείνας που είναι μήνες στη φυλακή επειδή διαμαρτυρήθηκαν δυναμικά κατά τη διάρκεια της συνόδου κορυφής της ΕΕ στη Χαλκιδική; Δεν αντιλαμβάνονται ότι με βάση το σημερινό νομικό πλαίσιο όλοι οι έλληνες αγωνιστές του αντιδικτατορικού αγώνα που δρούσαν στην Ευρώπη, ακόμη και ο Σημίτης, θα είχαν παραδοθεί σιδηροδέσμιοι στη χούντα; Υποκρίνονται πως δεν καταλαβαίνουν ότι το Έσελον της αμερικανικής NSA, οι κάμερες του Χρυσοχοΐδη, τα συστήματα παρακολούθησης όλων των τηλεπικοινωνιών, των τραπεζικών μας συναλλαγών, των αγορών μας με πιστωτικές κάρτες ακόμη και στο σουπερμάρκετ κ.λπ. αποτελούν ένα πλαίσιο ελέγχου της ζωής και των κινήσεών μας τόσο ασφυκτικό, που ουδέποτε είχε ονειρευτεί ότι θα μπορούσε να πετύχει η χούντα; Αντιθέτως, στη σημερινή οργουελική κοινωνία ακόμη και το πρόβλημα των θεμελιωδών δημοκρατικών ελευθεριών και δικαιωμάτων είναι πιο επίκαιρο παρά. ποτέ τις τελευταίες δεκαετίες. Γι’ αυτό και το Πολυτεχνείο, με ανεκπλήρωτα τα ιδανικά του, θα συνεχίσει να βρίσκεται στους δρόμους!
