Νίκος Κρασάκης
Παναγιώτης Μαυροειδής
▸ Ανεξαρτησία της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς από αστικούς πόλους
Μπροστά στον δεύτερο γύρο των δημοτικών εκλογών η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πήρε σαφή θέση επισημαίνοντας: «Είναι ανέκδοτο ο ΣΥΡΙΖΑ του Κασσελάκη και το ΠΑΣΟΚ του Ανδρουλάκη που ψήφισαν μαζί τα μνημόνια, που συναινούν σε όλες τις βασικές θέσεις του συστήματος, που έβαλαν τόσα χρόνια πλάτη στη ΝΔ, που ήθελαν ακόμα και να συγκυβερνήσουν μαζί της ή με τμήματά της, που έτρεξαν ανήμερα των εκλογών να ευλογήσουν το κράτος-τρομοκράτη του Ισραήλ, να καλούν σε στήριξη τους “δημοκρατικούς πολίτες”»! Μαύρο στους συνδυασμούς αυτούς, λευκό-άκυρο-αποχή». Παρ’ όλα αυτά, το ΚΚΕ έσπευσε να ισχυριστεί ότι «η ΑΝΤΑΡΣΥΑ στηρίζει ΠΑΣΟΚ και Δούκα στην Αθήνα»!
Αφορμή ήταν μια ανακοίνωση του ΣΕΚ και μια πανομοιότυπη της παράταξής του στην Αθήνα, η οποία φυσικά δεν αντανακλά κατά κανένα τρόπο τη θέση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που στήριξε μαζί και με άλλους την Ανατρεπτική Συμμαχία που κατέβηκε στις εκλογές στον Δήμο. Οι δύο ανακοινώσεις «φωτογράφιζαν» τη στήριξη Δούκα στον δεύτερο γύρο στην Αθήνα. Συγκεκριμένα, αναφέρεται: «Αυτές οι στρατηγικές επιλογές δεν σημαίνουν ότι είμαστε αδιάφοροι για τα αποτελέσματα του δεύτερου γύρου των εκλογών. Αντίθετα, καταλαβαίνουμε πολύ καλά πόσο θα επιδεινωθεί η κυβερνητική κρίση αν, παραδείγματος χάρη, ο Μπακογιάννης χάσει τον Δήμο της Αθήνας. Δεν έχουμε καμιά αυταπάτη ότι μια συνεργασία ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να δώσει κάτι διαφορετικό από μια δεξιά σοσιαλδημοκρατία, αλλά δεν απέχουμε στον δεύτερο γύρο».
Το ΚΚΕ δεν «μπερδεύτηκε». Ξέρει τις θέσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ όπως και τις θέσεις της μειοψηφίας σε αυτήν, όπως αποκρυσταλλώθηκαν με σαφήνεια και στην πρόσφατη Συνδιάσκεψή της. Βιάστηκε όμως να δείξει τι θα «προτιμούσε» το ίδιο: Μια ακυρωμένη ΑΝΤΑΡΣΥΑ, παρακολούθημα είτε κάποιων αστικών κομμάτων, είτε έστω δική του πολιτική «ουρά», ώστε, έχοντας ασφαλίσει «από αριστερά» τα νώτα του, να μπορεί απρόσκοπτα να αποτελέσει ένα ανάχωμα συγκέντρωσης μεν της αριστερής διαμαρτυρίας σε μια κοινοβουλευτική κατά βάση δημοκοπία, ανακοπής δε τάσεων συνολικής αντικαπιταλιστικής ανατροπής με επαναστατική προοπτική. Επέλεξε μάλιστα να δώσει αυτή τη μάχη του «ξεδοντιάσματος» στα αριστερά του, παρά να συνεχίσει τα όποια «ανοίγματά» του προς τα αριστερά εν όψει δεύτερου γύρου, όπου συμμετέχει, αποκαλύπτοντας έτσι πόσο καιροσκοπικά είναι αυτά (εκτός όταν αφορούν συλλογές τύπου Ξηροτύρη).
Η συζήτηση ωστόσο για τη θέση του ΣΕΚ έχει αυτοτελή σημασία. Η στήριξη (έστω κριτική) του Δούκα στον δεύτερο γύρο των εκλογών, στο όνομα της «ήττας» του Μπακογιάννη, συνιστά τραγικό λάθος. Αποτελεί ενίσχυση ενός από τους δύο πόλους της αστικής πολιτικής, της συμμαχίας ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ και μάλιστα με την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, αυτού του αστικού μνημονιακού ΠΑΣΟΚ. Εκθέτει τα μέλη του ΣΕΚ στην υποστήριξη της παράταξης του ΠΑΣΟΚ, όταν μάλιστα αυτή ψήφισε μαζί με το Μπακογιάννη όλες τις προτάσεις του στο προηγούμενο δημοτικό συμβούλιο και ενός υποψηφίου δημάρχου ο οποίος στο debate με τον Μπακογιάννη ζήτησε «να βλέπουμε αστυνομικό σε κάθε πλατεία» και την πάταξη της «παράνομης μετανάστευσης»! Πλήττει ωστόσο και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ συνολικά, μεταξύ των άλλων δίνοντας έδαφος στη συκοφαντική εκστρατεία του ΚΚΕ ενάντια στην αντικαπιταλιστική αριστερά.
Αποτελεί κατάφωρη παραβίαση όλων των αποφάσεων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Στην απόφαση της 5ης Συνδιάσκεψης τονιζόταν: «Το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ από την πλευρά του, ο έτερος πόλος της “δημοκρατικής διακυβέρνησης”, αποτελεί από χρόνια μια καθαρά συστημική δύναμη, απόλυτα ελεγχόμενη από τις δυνάμεις του κεφαλαίου, με μοναδικό προσανατολισμό να αποτελεί δεκανίκι για τη σταθερότητα του αστικού πολιτικού συστήματος».
Η αριστερά έχει εδώ και πολλά χρόνια ξεπεράσει τη διαχωριστική γραμμή «δεξιά-αντιδεξιά» που αναπαρήγαγε συστηματικά το ΚΚΕ. Δηλαδή τη γραμμή ουράς που ξεκίνησε από την υποταγή στον ένα πόλο της αστικής πολιτικής, στη σοσιαλδημοκρατία του Παπανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ, η οποία εν συνεχεία έγινε με τον ίδιο τρόπο «μέτωπο της κάθαρσης», δηλαδή Τζαννετακισμός και πολιτική ουράς απέναντι στον άλλο κυρίαρχο πόλο της αστικής πολιτικής, τη νεοφιλελεύθερη ΝΔ του Κ. Μητσοτάκη. Ωστόσο, η ιστορική εμπειρία από τις καταστροφικές αυτές επιλογές φαίνεται να μην έχει διδάξει ορισμένες δυνάμεις, που επανέλαβαν το «πείραμα» των δημοκρατικών δυνάμεων στην «αντιμνημονιακή εκδοχή του», εντασσόμενες στον ΣΥΡΙΖΑ, για να φτάσουν στο γνωστό άδειασμα του 2015.
Η σημερινή εκδοχή του διλήμματος «Δούκας-Μπακογιάννης», που συμπυκνώνεται στο ερώτημα αν η Αθήνα θα γεμίσει «πρώτα κάμερες και μετά μπάτσους» (Μπακογιάννης) ή «πρώτα μπάτσους και μετά κάμερες» (Δούκας), δεν είναι παρά καρικατούρα και πισωγύρισμα σε σύνθημα του ΣΕΚ πριν από δεκαετίες («ΠΑΣΟΚ χωρίς αυταπάτες»). Τα περί «ενωτικής» και «αντισεχταριστικής» γραμμής δεν αντέχουν σε σοβαρή κριτική.
Όταν ο αριστερός κόσμος εγκαταλείπει τον Κασσελικό ΣΥΡΙΖΑ και για την πολιτική προσέγγιση με το ΠΑΣΟΚ, η επιλογή του ΣΕΚ ανοίγει δρόμους για μετατοπίσεις ή αντίθετα υψώνει τείχη;
Αλήθεια, όταν ο αριστερός κόσμος εγκαταλείπει τον Κασσελικό ΣΥΡΙΖΑ, ανάμεσα στα άλλα και για την πολιτική προσέγγιση με το ΠΑΣΟΚ μέσω «αντιδεξιάς», ρηχής ρητορικής ενάντια στενά στον «Μητσοτάκη» και θα ήθελε να υψωθεί αντιπαράθεση στη γραμμή της κυβερνητικής εναλλαγής σε συμμαχία με το ΠΑΣΟΚ, η κριτική στήριξη ΠΑΣΟΚ από το ΣΕΚ ανοίγει δρόμους για μετατοπίσεις ή αντίθετα υψώνει τείχη; Όταν χιλιάδες αγωνιστές στον Δήμο Αθήνας στήριξαν το ψηφοδέλτιο της Ανατρεπτικής Συμμαχίας, χάρις ακριβώς στη σχετικά σαφή οριοθέτηση μιας ευρείας συμπόρευσης της αντικαπιταλιστικής ριζοσπαστικής αριστεράς, σε αντίθεση με αστικά και ρεφορμιστικά ρεύματα, όταν ακόμη και ριζοσπαστικές δυνάμεις αυτής της Συμμαχίας εκτός της ΑΝΤΑΡΣΥΑ (Ανυπότακτη Αθήνα), κρατούν στάση πολιτικής ανεξαρτησίας από τον αστικό διπολισμό για τον δεύτερο γύρο, δεν αποτελεί ύβρη απέναντι σε όλον αυτόν τον κόσμο η «κριτική» υποστήριξη ΠΑΣΟΚ;
Δεν είναι «ισότιμες» πολιτικές στάσεις, από τη μια η υποστήριξη της ανεξαρτησίας της αντικαπιταλιστικής αριστεράς απέναντι στα αστικά σχέδια και από την άλλη η υποταγή σε αυτά. Η πρώτη, με τις διαβαθμίσεις και αποχρώσεις της, «χωράει» στην αντικαπιταλιστική αριστερά. Η δεύτερη, όχι. Το ανακάτεμά τους δεν συνιστά «ενότητα» αλλά ομαδική πολιτική αυτοκτονία.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, με άνοιγμα στον πλατύ αριστερό κόσμο που εμπιστεύτηκε τα ψηφοδέλτια της αντικαπιταλιστικής αριστεράς (σε ποσοστό της τάξης του 2%) σε πλήρη ανεξαρτησία και σύγκρουση με τη λογική των «δημοκρατικών δυνάμεων», τις αναβιώσεις του «αριστερού κυβερνητισμού», καθώς και του κομμουνιστικού ρεφορμισμού της αναβολής των στόχων ρήξης για την λαϊκή εξουσία, θα βηματίσει στην κατεύθυνση του πόλου της αντικαπιταλιστικής αριστεράς.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Πριν (14.10.23)