Μάκης Γεωργιάδης
Πέρασαν κιόλας τρία χρόνια από τότε που ο Γιώργος Δελαστίκ έφυγε από κοντά μας. Ήταν 15 Οκτώβρη του 2020. Κι εμείς από τότε, δεν πάψαμε να τον θυμόμαστε, αλλά και να αναρωτιόμαστε: Πώς θα το έγραφε αυτό το θέμα ο Γιώργος; Τι θέση θα έπαιρνε; Ποια θα ήταν η πρόβλεψή του; Και ξέρουμε πολύ καλά, πως σε αυτές τις κρίσιμες εποχές, που η έννοια της Αριστεράς αλλά και της δημοσιογραφίας ξεφτιλίζεται, ο Γιώργος θα ήταν τόσο μα τόσο απαραίτητος..
Οταν επιχειρήσει κανείς να γράψει ένα κείμενο μνήμης για τον Γιώργο Δελαστίκ, αναπόφευκτα επανέρχονται στο μυαλό προσωπικά βιώματα, στιγμές μοναδικές που οι συντάκτες του Πριν για σχεδόν τρεις δεκαετίες είχαμε την τύχη να ζήσουμε. Είναι βέβαιο πως ο καθένας που πέρασε από το περιοδικό στην αρχή και την εφημερίδα μετέπειτα, όλα αυτά τα χρόνια της πρωτοποριακής και συνάμα δημιουργικής δράσης του Γιώργου, θα έχει φυλαγμένα σαν πολύτιμα φυλαχτά κάποια από τα λόγια του. Κάτι από την προσωπικότητα, τη μορφή και τη δράση του. Πόσο εύκολα μπορεί να διολισθήσει κανείς σε μια αγιογραφία… Σε ένα αψεγάδιαστο πορτραίτο ενός ανθρώπου ο οποίος όχι απλώς δεν το επιδίωξε αλλά αντιθέτως με το προσωπικό του παράδειγμα έβαζε το δάκτυλο επί τον τύπον των ήλων και δεν συμβιβαζόταν με εξ αποκαλύψεως αλήθειες, οι οποίες τρόπον τινά είναι προϋπόθεση για να γίνει κάποιος «άγιος».
Γι’ αυτό, χωρίς περαιτέρω εισαγωγές και περιττά λόγια, ας μιλήσουμε για τον δημοσιογράφο Γιώργο Δελαστίκ, τον πολιτικό αγωνιστή, τον επαναστάτη στην πράξη και όχι στα λόγια. Το Πριν γεννήθηκε ως περιοδικό τον Μάιο του 1989. Λίγους μήνες πριν την πτώση του τείχους του Βερολίνου, πριν την κυβέρνηση Τζαννετάκη και σε μια εποχή αποθέωσης της περεστρόικα και του Γκορμπατσόφ, του κοινού πορίσματος μεταξύ ΚΚΕ και ΕΑΡ και τη συνακόλουθη συνθηκολόγηση του ενιαίου τότε Συνασπισμού της Αριστεράς με τα αφηγήματα της «κάθαρσης», της εθνικής συμφιλίωσης και της ταξικής συνεργασίας. Η δημιουργία του περιοδικού δεν προέκυψε ως ιδιοτροπία ή πείσμα κάποιων διαφωνούντων με την τότε γραμμή του ΚΚΕ. Το Πριν, ως περιοδικό στην αρχή και ως κυριακάτικη εφημερίδα σχεδόν έναν χρόνο αργότερα, αποτέλεσε πραγματική τομή στον επαναστατικό, και όχι μόνο, Τύπο.
Η βαθιά κριτική και αναλυτική σκέψη του Γιώργου Δελαστίκ αποτυπώθηκε από τα πρώτα τεύχη της προσπάθειας που ηγήθηκε. Τον Γιώργο τον χαρακτήριζε η απίστευτη ευρυμάθειά του. Η γνώση πολλών ξένων γλωσσών και η επαναστατική του συγκρότηση. Αρετές που συμβάδιζαν με το αλάνθαστο δημοσιογραφικό του κριτήριο. Η τομή των εκδοτικών αυτών εγχειρημάτων εδραζόταν στο περιεχόμενο, το νέο αναλυτικό σε βάθος και τεκμηριωμένο τρόπο προσέγγισης, μια νέα αντίληψη και στην πράξη εφαρμογή της ιδέας για επικοινωνία των καινοτόμων ριζοσπαστικών ιδεών με ευρύτερα ακροατήρια. Άλλωστε, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα της αρχικής του κυκλοφορίας το Πριν ήταν πολιτικά άστεγο. Τα κατάφερε όμως και η αντίληψη του Γιώργου Δελαστίκ για μια ξεκάθαρη και χωρίς υπεκφυγές δημοσιογραφία, η οποία δεν χάνει τον στόχο και είναι ταγμένη στην προάσπιση των δικαιωμάτων της εργατικής τάξης, ρίζωσε βαθιά και συνεχίζεται στη διαχρονία της μέσα από τις σελίδες του σημερινού Πριν.
Υπήρξε πάντοτε προσηλωμένος στην υπόθεση της εργατικής χειραφέτησης και της επαναστατικής ανατροπής και αυτός ο τρόπος γραφής, σκέψης και αντιμετώπισης άφησε καταλυτικό σημάδι
Σίγουρα, και οι καιροί έχουν αλλάξει και η εφημερίδα. Σε μεγάλο βαθμό έχει μεταβληθεί και το κοινό της. Τι πιο φυσιολογικό μετά από 34 χρόνια αδιάλειπτης παρουσίας στα περίπτερα. Είναι σημαντικό όμως να αντιληφθούμε πόσες διαδοχικές γενιές αναγνωστών επηρέασε η γραφή και η σκέψη του Γιώργου. Η απλότητα και η ανεπιτήδευτη, χωρίς ίχνος κομπασμού, γραφή του, η οποία δεν άφηνε κανένα περιθώριο παρερμηνειών. Ήταν διεισδυτική, κοφτερή ως και προφητική για πολλά μεγάλα γεγονότα της εποχής μας. Υπήρξε πάντοτε προσηλωμένος στην υπόθεση της εργατικής χειραφέτησης και της επαναστατικής ανατροπής και αυτός ο τρόπος γραφής, σκέψης και αντιμετώπισης με ολύμπια ψυχραιμία και καθαρό μυαλό των γεγονότων, άφησε καταλυτικό σημάδι στους περισσότερους, αν όχι όλους όσοι δούλεψαν μαζί του. Μπορούμε να πούμε ότι ο Γιώργος υπήρξε δάσκαλος. Μέντορας και σύντροφός. Φίλος και συνάδελφος από τους λίγους. Με διαβρωτικό χιούμορ και λεπτή ευγένεια, η οποία αποτυπωνόταν και στην αισθητική των δημιουργημάτων του, τα οποία με τα πενιχρά οικονομικά και τεχνικά μέσα τα οποία διέθετε –και διαθέτει–μια μικρή σχετικά οργάνωση της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, ξεχώριζαν για το στήσιμο και την εμφάνισή τους.
Η σκέψη και η γραφίδα του Γιώργου είναι επίκαιρη όσο ποτέ στις ημέρες μας. Ημέρες που στιγματίζονται από το νέο λουτρό αίματος στη Γάζα και, από μια άλλη πλευρά, την πλήρη απεμπόληση από τον ΣΥΡΙΖΑ, μιας έστω και ρεφορμιστικής αντίληψης για το κεφάλαιο και τον καπιταλισμό. Όπως κάνει ο νέος αρχηγός του κόμματος, δηλώνοντας από τη γενική συνέλευση του ΣΕΒ πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν βλέπει σαν εχθρό το κεφάλαιο αλλά, αντιθέτως, βλέπει και θετικές προοπτικές σε μια «αριστερή επιχειρηματικότητα», μεταλλάσσοντας ολοκληρωτικά το DNA, μιας έστω κατ’ όνομα, Αριστεράς.
Η πένα του Γιώργου πάντοτε είχε αταλάντευτο ιδεολογικό στίγμα και βρισκόταν σε διαρκή αντιπαράθεση στο ιδεολογικό και θεωρητικό πεδίο, τόσο εναντίον του κεφαλαίου και όσων το εξυπηρετούν όσο και στο θέμα του ιμπεριαλισμού, των ωμών επεμβάσεων των ΗΠΑ, της ΕΕ, του Ισραήλ και ούτω καθεξής. Βρέθηκε για τις θέσεις του στο στόχαστρο πολλών αστικών και κακόβουλων κύκλων. Άλλες φορές ο κάπως απόλυτος τρόπος και οι αιχμές των κειμένων του προκάλεσαν έντονες συζητήσεις ως και αντιπαραθέσεις τόσο στους κόλπους της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς όσο και στα ευρύτερα ακροατήρια, καθώς δεν μάσαγε τα λόγια του σε όποιο αστικό μέσο εμφανιζόταν αναλύοντας την άποψή του. Το ίδιο αταλάντευτα και ξεκάθαρα θα αντιπαρατίθετο και σήμερα μέσα από τη σελίδα 3 του Πριν, αλλά δυστυχώς η ζωή τα θέλησε αλλιώς. Και η ζωή είναι εδώ για να θυμίζει πως η παρουσία του θα είναι πάντα νοερά δίπλα μας. Κοντά μας όταν πιάνουμε το πληκτρολόγιο και ίσως, κάπου κρυμμένος, κρυφά να γελάει, μιας και ο ίδιος ποτέ δεν χρησιμοποίησε πληκτρολόγια και μηχανές παρά μόνο το μολύβι του, το δημοσιογραφικό χαρτί και τα καθαρά του γράμματα. Μέσα από τις σελίδες της εφημερίδας που ο ίδιος από το μηδέν έστησε χωρίς να υπολογίσει προσωπικό και επαγγελματικό κόστος πάντα θα υπάρχει κάτι να τον θυμίζει. Να θυμίζει αυτήν τη μειλίχια μορφή με το κοφτερό σαν λεπίδα μυαλό. Να θυμίζει έναν άνθρωπο, έναν κομμουνιστή, έναν δημοσιογράφο πρότυπο που εφάρμοσε τις ιδέες του στην πράξη — και για αυτό του οφείλουμε πολλά.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Πριν (14.10.23)
