Ο τραγικός θάνατος παιδιών δεν αρκεί για να μπει ένα τέλος στις θανατοπολιτικές ΕΕ – Ελλάδας – Τουρκίας. Ένα 5χρονο κορίτσι έχασε τη ζωή του σε νησίδα του Έβρου και μια ομάδα 38 προσφύγων ήταν για μέρες εγκλωβισμένη στο σημείο με τις ελληνικές και τούρκικες αρχές να πετάνε το μπαλάκι των ευθυνών η μια στην άλλη. Το δράμα των προσφύγων ξεκίνησε απ’ τα μέσα Ιουλίου που ξαναβρέθηκαν στην νησίδα και επαναπροωθήθηκαν βίαια απ’ τις ελληνικές αρχές πίσω στην Τουρκία. Από εκεί, και με τον φόβο της απέλασης προς τη Συρία πιέστηκαν να προσφύγουν ξανά σε ελληνικά εδάφη. Γίνεται λόγος για θάνατος από σκορπιό. Είναι κρατική δολοφονία.
Οι πολιτικές των επαναπροωθήσεων έχουν βάψει με κόκκινο το μπλε της Μεσογείου. Είναι ένα συνειδητό έγκλημα για να αποτρέψουν την προσφυγιά, αλλά για τους κατατρεγμένους δεν υπάρχει επιλογή. Μπρος και πίσω θάνατος. Τα νερά των θαλασσών μας είναι καταγάλανα και «φιλόξενα» για τους τουρίστες και ένας υγρός τάφος γι’ αυτούς που αναζητούν την λύτρωση από τα δεινά του τόπου τους. Δύο κόσμοι σε έναν τόπο. Χρειάζεται περισσή υποκρισία και απανθρωπιά για να μην μπορείς να τους διακρίνεις. Ούτε τα βίντεο, ούτε οι σκληρές εικόνες με το δράμα των ανθρώπων κινητοποιούν πλέον τις αρχές. Η λίστα των φρικιαστικών εγκλημάτων στο Αιγαίο και στους φράχτες της Frontex δεν έχει τελειωμό. Όχι δεν θα γίνουν πρώτο θέμα στις ειδήσεις. Η ζωή τους δεν έχει αξία για τους ισχυρούς και αυτή η νησίδα στον Έβρο θα αποτελούσε αιτία διπλωματικού επεισοδίου αν υπήρχε ενδιαφέρον για ΑΟΖ, πετρέλαια και κέρδη. Τώρα που διακυβεύεται η διάσωση ανθρώπων, η νησίδα χαρίζεται από την Ελλάδα στην Τουρκία και το αντίστροφο. Οι υπόλοιποι, σαν καλοί χριστιανοί, θα ευχηθούμε χρόνια πολλά στις Μαρίες, αλλά για κάποιες άλλες τα χρόνια στέρεψαν πολύ νωρίς.
Να ανοίξουμε τα μάτια μας μπροστά σε αυτό που συμβαίνει και να παραδεχτούμε πως είναι έγκλημα. Δεν γίνεται από τη μια να πηγαινοέρχονται υπερπολυτελή κότερα και τζετ στον ίδιο τόπο που φουσκωτές βάρκες βυθίζονται στον πάτο της θάλασσας. Η κραυγή αγωνίας αυτών των ανθρώπων και έκκλησης για βοήθεια να βρει επιτέλους ανταπόκριση. Περίσσεψε η απανθρωπιά στις μέρες μας και η ντροπή μας ψάχνει κι αυτή ένα καταφύγιο.
