Γιώργος Μουρμούρης
▸ Από την αυτοδυναμία στο «φλερτ» με τις πρόωρες εκλογές
Τρία χρόνια συμπληρώνονται σε λίγες ημέρες από όταν η Νέα Δημοκρατία κέρδιζε πανηγυρικά τις εκλογές της 7ης Ιουλίου 2019 και ο Κυριάκος Μητσοτάκης αναλάμβανε να συγκροτήσει την πρώτη αυτοδύναμη κυβέρνηση μετά από οκτώ χρόνια. Ο μεγάλος άγνωστος, ο «μπαμπούλας» που έσειε ο ΣΥΡΙΖΑ προς κάθε φωνή αμφισβήτησης, η πιο επιθετική και απροσχημάτιστα νεοφιλελεύθερη τάση του πολιτικού συστήματος, αναλάμβανε τα ηνία της χώρας.
Η ΝΔ εξελέγη πάνω στα κοινωνικά αποκαΐδια που άφησε η διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Η εμπέδωση της ματαίωσης της διεκδίκησης, του καπιταλιστικού και άγρια νεοφιλελεύθερου μονοδρόμου, του ΤΙΝΑ και του ατομικού δρόμου, ήταν τα θεμέλια πάνω στα οποία η νεοεκλεγείσα κυβέρνηση Μητσοτάκη φιλοδοξούσε να χτίσει την αποκρουστική τεχνοκρατική της δυστοπία. Η Μεταπολίτευση ήταν κοινός τόπος ότι είχε κλείσει τον κύκλο της. Τα μνημόνια και οι βαθιές τομές που επέφεραν ήταν εμπεδωμένα. Έλειπε μόνο μια δύναμη που θα έδινε την αυτοπεποίθηση στη νικήτρια αστική τάξη να «κάνει παιχνίδι» χωρίς αναστολές και δεύτερες σκέψεις, χωρίς να πρέπει να ενσωματώνει με «αντίμετρα» και διττό λόγο τους «από κάτω». Σε αυτή τη στιγμή προέκυψε η κυβέρνηση Μητσοτάκη.
Το καλοκαίρι του 2019 η ΝΔ απολάμβανε την αμέριστη στήριξη όχι μόνο του μεγάλου κεφαλαίου (με σημαντικούς «παίκτες» άλλωστε διατηρούσε εξαιρετικές σχέσεις και ο ΣΥΡΙΖΑ) αλλά κυρίως των ριζοσπαστικοποιημένων προς το «ακραίο κέντρο» μεσοστρωμάτων, που δεν «συγχώρεσαν» ποτέ στον ΣΥΡΙΖΑ το κλείσιμο των τραπεζών και την υπερφορολόγηση. Ξεκίνησε, λοιπόν, με σχέδιο, κυνισμό και με υπόστρωμα τα βελτιωμένα δημοσιονομικά να «γκρεμίζει» ό,τι απέμεινε από αυτό που θεωρούσε «παλιό» για να φέρει το «νέο» –αυτό που ο Μπρεχτ θα χαρακτήριζε το «παλιό-καινούργιο»– και απολάμβανε εκτεταμένη στήριξη ή ανοχή, ακόμα και κατά το όνειδος του Έβρου τον Μάρτη 2020. Μέχρι που ήρθε ο κορονοϊός.
Επιταχυντής κοσμογονικών εξελίξεων σε παγκόσμιο επίπεδο, η πανδημία του κορονοϊού οδήγησε τη συντριπτική πλειονότητα των κατοίκων της χώρας σε αναγκαστικό εγκλεισμό και άφησε ελεύθερο το πεδίο στην κυβέρνηση, απολαμβάνοντας έκτακτες υπερεξουσίες και μια απροσδιόριστης διάρκειας κατάσταση εξαίρεσης, να χτίσει το αύριο όσο το σήμερα σημαδευόταν από ξύλο και θάνατο.
Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας πέφτει θύμα της «επιτυχίας» της: Τα έδωσε όλα στο κεφάλαιο και τώρα βρίσκει τον λαό απέναντί της
Και το έκανε: Όπως έχει δηλώσει ουκ ολίγες φορές ο Κυριάκος Μητσοτάκης, η κυβέρνησή του δεν σταμάτησε ποτέ τις «μεταρρυθμίσεις» εν μέσω πανδημίας, ίσα-ίσα τις επιτάχυνε. Η αποθράσυνση της καταστολής που οδήγησε στον Ινδαρέ, τον Μάγγο, τα Σεπόλια και τη Νέα Σμύρνη, η εγκατάλειψη με προοπτική διάλυσης του ΕΣΥ, που αποτέλεσε τον καθοριστικό παράγοντα για τους πάνω από 30.000 νεκρούς της πανδημίας, η παραμέληση της Πυροσβεστικής και της δασοπροστασίας που άφησε πίσω της πάνω από 1,3 εκατ καμμένα στρέμματα το 2021, το διαρκές «Γκουαντάναμο» σε Έβρο και Αιγαίο, όλα ήταν αποτελέσματα της πολιτικής της κυβέρνησης Μητσοτάκη και όχι κάποιο «ατύχημα».
Το ίδιο και όσα βιώνουμε σήμερα, με τις ιλιγγιώδεις ανισότητες, την κολοσσιαία μεταφορά πλούτου στο κεφάλαιο, την αποθρασυμένη εργοδοσία, τις νέες «περιφράξεις», την επιτήρηση και την ανελευθερία, τον στραγγαλισμό των επικριτικών απόψεων, την περιρρέουσα ατμόσφαιρα σήψης και παρακμής.
Κατά κάποιο τρόπο, η κυβέρνηση Μητσοτάκη έπεσε θύμα της επιτυχίας της: Η απροσχημάτιστη εξυπηρέτηση του μεγάλου κεφαλαίου και κάποιων σύμμαχων μεσοστρωμάτων είναι που οδηγεί σήμερα τις πολλαπλές καπιταλιστικές κρίσεις σε παροξυσμό, στρέφοντας εκτεταμένες κοινωνικές ομάδες εναντίον της. Τόσες που οι εκλογές το φθινόπωρο να φαντάζουν το ρεαλιστικότερο σενάριο, αφού ο χειμώνας «δεν βγαίνει».