Σοφία Στεφανίδου*
▸ 15 ΣΕΠΕ/ΕΛΜΕ συνεχίζουν απεργία-αποχή από την αξιολόγηση
Ενώ η κοινωνική πλειοψηφία βρίσκεται στα όρια της αν(τ)οχής μετά από δυο χρόνια υγειονομικής κρίσης, με την ακρίβεια και τις αυξήσεις να απειλούν την επιβίωση της εργατικής οικογένειας με την καθήλωση ή περικοπή μισθών και συντάξεων, η κυβέρνηση συνεχίζει με αμείωτη ένταση την επίθεσή της σε ό,τι απέμεινε από την περίοδο των μνημονίων, στα δημόσια αγαθά και τα εργατικά δικαιώματα. Στο πλαίσιο αυτής της γενικευμένης επίθεσης εντάσσεται και η λυσσαλέα επίθεση στη δημόσια εκπαίδευση και στα συνδικάτα.
Το δημόσιο σχολείο βρίσκεται πραγματικά σε μια κρίσιμη καμπή. Από τη μια, συσσωρεύονται παθογένειες χρόνων (π.χ. χρόνια εγκατάλειψη υποδομών, ανυπαρξία μαζικών διορισμών, υποστηρικτικών δομών, ένταση φαινομένων βίας και σχολικής άρνησης) και, από την άλλη, η ραγδαία εξελισσόμενη εμπορευματοποίηση και ιδιωτικοποίησή του και η διάλυση των εργασιακών σχέσεων. Απέναντι σε αυτή τη στρατηγική, οι εκπαιδευτικοί απάντησαν με τη μαζική συμμετοχή τους στην απεργία στις 11/10 και στην απεργία-αποχή από την αξιολόγηση, βασικό όχημα επιβολής της.
Ακριβώς τη στιγμή που το εκπαιδευτικό κίνημα, αψηφώντας απειλές και προσφυγές, έγινε επικίνδυνο και απειλητικό να ακυρώσει τα σχέδιά τους, χτυπήθηκε εκ των έσω. Οι ηγεσίες των ομοσπονδιών (ΔΑΚΕ, ΣΥΝΕΚ/ΕΡΑ, ΔΗΣΥ/ΠΕΚ) κήρυξαν τη λήξη της απεργίας και συντάχθηκαν πλήρως με την εκτελεστική και δικαστική εξουσία που την κήρυξε «παράνομη», με εργαλείο τις διατάξεις του νόμου Χατζηδάκη και με όπλο την επιβολή ισχύος.
Την ευθύνη για τη συνολική αντιπαράθεση με το περιεχόμενο της αντιεκπαιδευτικής πολιτικής, αλλά και της προσπάθειας να βάλουν τα σωματεία στο «γύψο», ανέλαβαν τα πρωτοβάθμια σωματεία, οχτώ στην αρχή και με τον αριθμό τους συνεχώς να διευρύνεται είναι πλέον 15 (ΣΕΠΕ «Αριστοτέλης», «Γληνός», «Ηρώ Κωνσταντοπούλου», «Κ. Σωτηρίου», «Περικλής», Ικαρίας-Φούρνων, ΕΛΜΕ Λάρισας, Χανίων, Φωκίδας, Σάμου, Ε΄ Αθήνας, Γ΄, Δ΄, Ε΄ ΕΛΜΕ Θεσσαλονίκης, Α΄ Κυκλάδων), κήρυξαν απεργία-αποχή, ενώ παίρνουν και πρωτοβουλίες για βάθεμα της συζήτησης και οργάνωσης ενός πολύμορφου αγώνα — όπως η πετυχημένη διαδικτυακή εκδήλωση ΣΕΠΕ-ΕΛΜΕ. Συνεχίζουν αυτό που στο παρελθόν κατέληξε ως συντονισμός των 77 ΣΕΠΕ/ΕΛΜΕ και υποχρέωσε τις συνδικαλιστικές ηγεσίες ΔΟΕ/ΟΛΜΕ να προκηρύξουν απεργία-αποχή. Ανοίγουν θαρρετά νέους δρόμους, υπερασπίζονται τον αυτοτελή τους ρόλο, ξαναγράφουν το «δίκαιο του αγώνα» σε μια περίοδο που η εξουσία προσπαθεί ουσιαστικά να τα καταργήσει όλα.
Τώρα είναι η στιγμή να τοποθετηθούν οι συνδικαλιστικές δυνάμεις που αναφέρονται στους αγώνες, δεν υπάρχει χρόνος αναμονής. Η μάχη της αξιολόγησης μπαίνει στη δεύτερη φάση και η δέσμευση μη εφαρμογής/ανατροπής του νόμου Χατζηδάκη πρέπει να αποδειχτεί στην πράξη. Τα προσχήματα της «καλής προετοιμασίας» και της επίκλησης στην «ενότητα και μαζικότητα» (ΠΑΜΕ) ή της αναμονής κήρυξης απεργίας-αποχής από τις ομοσπονδίες, εντείνουν το κλίμα ηττοπάθειας και υποταγής. Τα σωματεία πρέπει να συντονιστούν και να μπουν στη μάχη άμεσα, ανασυντάσσοντας τη βάση των εργαζόμενων που πλήγηκε σφοδρά από το ξεπούλημα, προκηρύσσοντας κι αυτά απεργία-αποχή, κόντρα στη στάση των ηγεσιών σε ΟΛΜΕ και ΔΟΕ, που αρνούνται να την κηρύξουν και να προχωρήσουν σε αγωνιστική και απεργιακή κλιμάκωση.
*Μέλος ΔΣ της Ε΄ ΕΛΜΕ Θεσσαλονίκης