Κώστας Τουλγαρίδης
▸ Πρόταση μάχης από 13 σωματεία, «μία από τα ίδια» στο Σπόρτινγκ
Η εφαρμογή του νόμου Χατζηδάκη έρχεται σε μια περίοδο που η κυβέρνηση εξαπολύει μια ασύλληπτου μεγέθους επίθεση σε κάθε τομέα της κοινωνικής ζωής, προκειμένου να μετατρέψει κάθε κοινωνική ανάγκη σε πεδίο κερδοφορίας για το κεφάλαιο. Η κοινωνική οργή φουντώνει, η κοινωνική έκρηξη έρχεται και γι’ αυτό απαντούν με καταστολή –όπως ΜΑΤ, χημικά και αύρες απέναντι στους εκπαιδευτικούς– αλλά και την επιστράτευση ξανά των φασιστών για να χτυπήσουν το λαϊκό κίνημα.
Την καταστολή του κινήματος στους χώρους εργασίας προωθεί ο νόμος Χατζηδάκη και οι ρυθμίσεις για τα σωματεία και την προκήρυξη απεργίας. Θέλει να επιβάλει τον πλήρη έλεγχο και το φακέλωμα των σωματείων, τη διάλυση των δια ζώσης συλλογικών διαδικασιών με επιβολή εξ αποστάσεως λειτουργίας (ηλεκτρονικές συνελεύσεις και αρχαιρεσίες), ενώ με τις λεόντειες προϋποθέσεις για την κήρυξη απεργιών μπορεί να βγάζει όλες τις απεργίες παράνομες. Την ίδια στιγμή, χαρακτηρίζει παράνομη κάθε μαχητική διεκδίκηση, κατάληψη, περιφρούρηση ακόμα και προπαγάνδιση της απεργίας! Στόχος του να χτυπήσει τα αγωνιστικά ταξικά συνδικάτα και όχι τον εργοδοτικό συνδικαλισμό τύπου ΓΣΕΕ.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα της λειτουργίας του ν. Χατζηδάκη είναι η πρώτη του εφαρμογή στην απεργία-αποχή στην εκπαίδευση, για να βγει η απεργία που συμμετέχει έως το 95 % των εκπαιδευτικών παράνομη, για λόγους που αγγίζουν τη γελοιότητα· «δεν προκήρυξε το συνέδριο αλλά το ΔΣ της ΔΟΕ την απεργία», «δεν έκαναν οι ομοσπονδίες διάλογο με το υπουργείο και δεν έδωσαν προσωπικό ασφαλείας»! Κι αυτό, όταν όλοι οι εκπαιδευτικοί είναι στα σχολεία και εργάζονται κανονικά αλλά δεν κάνουν αξιολόγηση.
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες η κοινή δράση και ο συντονισμός στο εργατικό κίνημα είναι αναγκαιότητα. Σ’ αυτήν την κατεύθυνση διαμορφώθηκε από 13 πρωτοβάθμια σωματεία μια πρόταση αγώνα που απευθύνεται σε όλα τα συνδικάτα σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, για να πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους πέρα από τον εργοδοτικό συνδικαλισμό της υποταγής. Γιατί η ανατροπή του ν.Χατζηδάκη είναι υπόθεση ύπαρξης του μαχητικού εργατικού κινήματος.
H πρόταση των 13 σωματείων περιλαμβάνει την απειθαρχία – μη εφαρμογή του νόμου (μη κατάθεση μητρώου, όχι αλλαγή καταστατικού, άρνηση ηλεκτρονικών διαδικασιών και των απεργοκτόνων προϋποθέσεων για τις απεργίες) και τον πανεργατικό απεργιακό αγώνα για την κατάργηση του ν. Χατζηδάκη, μαζί με τον αγώνα για εργασία και ζωή με δικαιώματα. Η απειθαρχία και ο απεργιακός αγώνας ανατροπής είναι αδιαχώριστα. Σ’ αυτή την κατεύθυνση, η πρόταση αγώνα καλεί σε συντονισμό για τη μεγαλύτερη δυνατή στήριξη και διεύρυνση του αγώνα στη δημόσια παιδεία (που στρέφεται κι ενάντια στο ν. Χατζηδάκη), στην πανεκπαιδευτική απεργία στις 11/10 και στον συντονισμό για πανεργατική απεργία μέσα στον Οκτώβρη, διευρύνοντας την απεργία στην υγεία και την ενέργεια-ΔΕΗ. Ο αγώνας για ακύρωση στην πράξη και κατάργηση του νόμου Χατζηδάκη πρέπει να συμβάλει στην ενοποίηση και αναβάθμιση των κλαδικών αγώνων σε πανεργατικό επίπεδο, με στόχο την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής και όποιων την εφαρμόζουν αλλά και κάθε επίδοξου διαχειριστή. Είναι αγώνας που πρέπει να γίνει από το εργατικό κίνημα χωρίς αναμονές κοινοβουλευτικών αναθέσεων και προσδοκιών, καθυστερήσεις που δίνουν χρόνο στην εφαρμογή και εμπέδωση του νόμου-έκτρωμα.
Αυτή η πρόταση κατατέθηκε και στην πλατιά σύσκεψη συνδικάτων στο Σπόρτινγκ (5/10) από εκπροσώπους των 13 σωματείων, με την ελπίδα ότι –σύμφωνα με την πρόσκληση– θα υπήρχε μια πραγματική διάθεση για αγωνιστική συνεννόηση, συνεργασία και συντονισμό της δράσης σε ανατρεπτική κατεύθυνση και όχι πάλι με λογική άμυνας και διαμαρτυρίας. Ότι θα υπήρχαν βήματα δημιουργίας ενός διευρυμένου συντονισμού συνδικάτων σε βάση ισοτιμίας, για την αγωνιστική και απεργιακή κλιμάκωση. Δυστυχώς, για άλλη μια φορά, η κατάληξη της σύσκεψης ήταν προδιαγεγραμμένη: Το γνωστό απογευματινό συλλαλητήριο μετά από ένα μήνα και παραπομπή της πανεργατικής απεργίας στο βάθος χρόνου του Νοέμβρη ή Δεκέμβρη. Πρόταση που οδηγεί στην επετειακή απεργία για τον προϋπολογισμό και αφήνει χώρο για πρωτοβουλία, ακόμα και γι’ αυτή, στη ΓΣΕΕ και τον εργοδοτικό συνδικαλισμό. Την ίδια στιγμή, τα μέτωπα εγκαταλείπονται ασύνδετα…
Ο αγώνας της efood δεν φαίνεται να διδάσκει όλους μας. Η κοινωνική οργή αναζητά δρόμο έκφρασης και αυτός πρέπει να είναι ο δρόμος του αγώνα, που θα χαραχθεί άμεσα και έμπρακτα από το ταξικό εργατικό κίνημα.