Δημήτρης Κωνσταντίνου
▸Εργαζόμενος αποκαλύπτει την αδιαφορία εργοδοσίας και Πολιτικής Προστασίας.
Σε εργοστάσιο μεταποίησης στον χώρο του μετάλλου, το οποίο βρίσκεται στις βιομηχανικές ζώνες της Βορειοανατολικής Αττικής που εκτείνονται παράλληλα με την εθνική οδό και έχει περίπου 30 εργάτες, διαγνώστηκαν το τελευταίο διάστημα πολλά κρούσματα.
Στην πρώτη καραντίνα είχαν ληφθεί κάποια μέτρα με χορήγηση ορισμένων ατομικών μέτρων προστασίας, όπως μάσκες, τήρηση αποστάσεων, αντισηπτικά κα. Η εργοδοσία προμηθεύτηκε υφασμάτινες μάσκες πολλών χρήσεων μοιράζοντας μία σε κάθε εργαζόμενο, η οποία χρησιμοποιήθηκε για πολλούς μήνες! Η επιβολή της καραντίνας δεν αφορούσε βέβαια τη λειτουργία του εργοστασίου, η οποία συνεχίστηκε κανονικά. Ούτε υπήρξαν μέτρα για τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς που γέμιζαν ασφυκτικά καθώς σε πολλές περιπτώσεις μετανάστες εργάτες έμεναν πολλοί μαζί σε σπίτια κοντά στο εργοστάσιο.
Με το νέο lockdown και ιδιαίτερα με τη μεγάλη διάδοση του ιού στις αρχές του 2021, έγινε φανερό ότι τα ατομικά μέτρα που εφαρμόζονταν, αδυνατούσαν να σώσουν την κατάσταση. Στην παρότρυνση του Τεχνικού Ασφαλείας για τη διενέργεια rapid test τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα, η εργοδοσία ήταν αρνητική με τη δικαιολογία ότι δεν το προβλέπουν τα μέτρα που ανακοίνωσε η Γενική Γραμματεία Πολιτικής Προστασίας (ΓΓΠΠ).
Ωστόσο, ο ιός έκανε αναπόφευκτα την εμφάνισή του στο εργοστάσιο πλήττοντας το πιο ευάλωτο κομμάτι καταρχήν, τους μετανάστες εργάτες. Οι οποίοι μάλιστα για λόγους ανασφάλειας (φόβος απώλειας θέσης εργασίας αν μείνουν μακριά για πολύ καιρό, μείωση εισοδήματος αν πάρουν μακρόχρονη υποχρεωτική άδεια-καραντίνα) σε συνδυασμό με την έλλειψη ενημέρωσης για τα δικαιώματά τους (ο μικρός αριθμός εργαζομένων δεν επιτρέπει την ύπαρξη σωματείου), εμφανίστηκαν για δουλειά ακόμα και με συμπτώματα (πυρετό).
Αυτός ήταν και ο λόγος που αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε τη διάδοση του ιού στο εργοστάσιο — πλήρης αποτυχία πρόβλεψης και προστασίας από τα κρατικά μέτρα μέσα στο εργοστάσιο, παρά τις θυσίες της καραντίνας έξω από αυτό στην κοινωνική και πολιτική ζωή των εργαζομένων.
Μετά από συνέλευση των εργαζομένων ζητήθηκε επιτακτικά να ληφθούν μέτρα και η εργοδοσία προμηθεύθηκε rapid test. Δυστυχώς και πάλι ήταν αργά αφού τα rapid test δεν «έπιασαν» τίποτα και έδειχναν το εργοστάσιο «καθαρό». Αλλά κάθε εβδομάδα εμφανίζονταν νέα κρούσματα, διαγνωσμένα από τα συμπτώματα και μετά με μοριακά πλέον τεστ, τα οποία σε ένα βαθμό καταφέραμε να πληρώνονται από την εργοδοσία.
Παρά τη μεγάλη διάδοση, η ΓΓΠΠ όχι μόνο δεν προχώρησε σε κλείσιμο του εργοστασίου, ή τουλάχιστον δεν υποχρέωσε τον εργοδότη να κάνει μοριακά τεστ σε όλο το προσωπικό αλλά το μόνο που είπε είναι ότι θα πρέπει να τεθούν σε καραντίνα όσοι νοσήσουν (διάγνωση με δικά τους πληρωμένα τεστ!) και να εφαρμόζονται τα μέτρα ασφαλείας. Ούτε τα self test δεν θεώρησε αναγκαία προκειμένου να λειτουργήσει η «ιερή αγελάδα» της καπιταλιστικής παραγωγής!
Προσωπικά, διέγνωσα τον ιό με δικό μου τεστ, το οποίο πλήρωσα ο ίδιος, λόγω των πολλών κρουσμάτων στο εργοστάσιο και για λόγους πρόληψης χωρίς να έχω συμπτώματα. Το εξοργιστικό όμως ήταν το τηλεφώνημα της ΓΓΠΠ στο σπίτι μετά τη δήλωση του κρούσματος. Ήταν μια εξονυχιστική ανάκριση για το αν τηρούσα τα ατομικά μέτρα ασφαλείας στο εργοστάσιο, πού πήγαμε τις προηγούμενες μέρες εγώ και η οικογένεια μου, με μια ολοφάνερη διάθεση να αισθανθώ συνυπεύθυνος που κόλλησα και επικίνδυνος να κολλήσω και άλλους.
Η ανάκριση συνοδεύτηκε με συστάσεις να μείνουμε όλοι καραντίνα για να μην διαδώσουμε τον ιό, οι οποίες έφτασαν στα όρια της απειλής («αν δεν μας δώσετε τα κινητά υπάρχουν νομικές συνέπειες»), εμφανίζοντας τη ΓΓΠΠ προστάτη του δημοσίου συμφέροντος και την οικογένειά μου εν δυνάμει κοινωνική απειλή!
Αντιστρέφοντας κυριολεκτικά την πραγματικότητα, η ΓΓΠΠ –που δεν ενδιαφέρθηκε καθόλου για τις συνθήκες στο εργοστάσιο αλλά ούτε και για το αν η οικογένειά μου είναι σε θέση να αντιμετωπίσει την ασθένεια (γιατροί, φάρμακα, ψυχολογία κλπ)– εξάντλησε το κατασταλτικό της έργο πάνω στους παθόντες που… απειλούν να διαδώσουν τον ιό με την απροσεξία τους.
Ο στόχος είναι προφανής: Για την πανδημία φταίνε οι απρόσεκτοι εργαζόμενοι και όχι η κυβερνητική και εργοδοτική σκοπιμότητα που, στο όνομα του λιγότερου κόστους και της διάσωσης της παραγωγής και άρα του κέρδους, επιτείνει τη διάδοσή της και υπονομεύει την αντιμετώπισή της.