▸Τα γεγονότα στις ΗΠΑ και η εισβολή οπαδών του Τραμπ στο Καπιτώλιο όπως τονίζει το ΝΑΡ αποτελούν ιστορικό ορόσημο και όχι θλιβερή εξαίρεση ή περιθωριακή κίνηση της ρατσιστικής, εθνικιστικής και χριστιανικής ακροδεξιάς των ΗΠΑ καθώς ο «Τραμπισμός» γεννιέται και αναπαράγεται από τα ίδια τα σπλάχνα του αστικού κράτους και της βαρβαρότητας του σημερινού καπιταλισμού. Σχετική ανακοίνωση εξέδωσε και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ που τονίζει την ανάγκη αντικαπιταλιστικής απάντησης στην ακροδεξιά επίθεση και σύγκρουσης με τους ντόπιους φίλους του Τραμπ.
Σχόλιο του γραφείου τύπου του ΝΑΡ:
Τα χθεσινά γεγονότα, με την εισβολή στο Καπιτώλιο των ΗΠΑ ενός εσμού ακροδεξιών και φασιστικών ομάδων υπό την «υψηλή» καθοδήγηση και εποπτεία του ίδιου του απερχόμενου προέδρου Τραμπ, αποτελούν ιστορικό ορόσημο στη μέχρι πρότινος «πρώτη» ηγέτιδα καπιταλιστική χώρα του πλανήτη. Με τον τρόπο τους αποτυπώνουν και συμπυκνώνουν τη βαθιά κοινωνική κρίση και τις έντονες ταξικές αντιθέσεις στο εσωτερικό των ΗΠΑ, την κρίση ηγεμονίας τους στη νέα παγκόσμια γεωπολιτική σφαίρα και στο σύγχρονο πεδίο των ενδοκαπιταλιστικών ανταγωνισμών και συσχετισμών, την αντιδραστική μετάλλαξη και τον εκφυλισμό της αστικής, κοινοβουλευτικής δημοκρατίας σε παγκόσμιο επίπεδο και όχι μόνο στο «Νέο Κόσμο».
Δεν αποτελούν θλιβερή εξαίρεση ούτε περιθωριακή κίνηση της ρατσιστικής, εθνικιστικής και χριστιανικής ακροδεξιάς των ΗΠΑ. Μην ξεχνάμε ότι σε πλειάδα χωρών, ακόμα και σε ισχυρές καπιταλιστικές οικονομίες του κόσμου, ο «Τραμπισμός» είτε εκλέγει κυβερνήσεις τύπου Μπολσονάρου στη Βραζιλία και Μόντι στην Ινδία, είτε άμεσα ή έμμεσα διαμορφώνει την ατζέντα των πολιτικών εξελίξεων, όπως στη Βρετανία του Τζόνσον, αλλά και τη Γερμανία με την ΑfD και τη Γαλλία με την Λεπέν. Δεν είναι αμελητέα η επίδραση του και στη χώρα μας, ιδιαίτερα στη ΝΔ αλλά και σε κύκλους των δυνάμεων του «δημοκρατικού τόξου».
Γιατί ο «Τραμπισμός» γεννιέται και αναπαράγεται από τα ίδια τα σπλάχνα του αστικού κράτους και της βαρβαρότητας του σημερινού καπιταλισμού. Που όσο απογειώνει την κερδοφορία του, τόσο μεγαλώνει τις στρατιές των ανέργων και υπερεκμεταλλευόμενων σύγχρονων σκλάβων στην εργατική τάξη και τους λαούς. Που όσο περηφανεύεται για την «ελευθερία», τόσο γιγαντώνει το καθεστώς έκτακτης ανάγκης και την ωμή καταπάτηση των δημοκρατικών δικαιωμάτων. Που όσο διευρύνονται οι επιστημονικές δυνατότητες και κατακτήσεις, τόσο αναπαράγει την αντιδραστική, ανορθολογική, συνωμοσιολογική πλύση εγκεφάλου. Που θυσιάζει το περιβάλλον, την ειρήνη, τη λαϊκή υγεία και παιδεία στα συμφέροντα της πολεμικής βιομηχανίας, του ιμπεριαλισμού και των πολυεθνικών μεγαθήριων. Είναι το πρόσωπο του επιθετικού καπιταλισμού της κρίσης που δεν νιώθει καμιά υποχρέωση να σέρνει τα «βαρίδια» ακόμα και της πιο κολοβής αστικής δημοκρατίας και ούτε να κρατάει τα προσχήματα της πολιτικής ορθότητας.
Ο «Τραμπισμός» των κάτω γεννιέται με την στήριξη των «πάνω» από τον κοινωνικό αυτοματισμό, τον «εμφύλιο των φτωχών» (παραμορφωτικό είδωλο του ανταγωνισμού των πλουσίων για περισσότερα κέρδη και γεωστρατηγική επιρροή), γίνεται χρήσιμο όπλο της αστικής τάξης και όλου του αστικού πολιτικού συστήματος, αντιδραστικό κίνημα απέναντι στην ταξική ενότητα και το διεθνισμό της εργατικής τάξης, απέναντι στα εξεγερτικά ξεσπάσματα των καταπιεσμένων.
Οι εξελίξεις στις ΗΠΑ, κάτω από το βάρος και την απειλή συνεχών κοινωνικών εντάσεων ή/και εξεγέρσεων, που δύσκολα θα αντιμετωπίζει ακόμα και η πιο φονική αστυνομοκρατία, αλλά και ο διεθνής συσχετισμός δυνάμεων έχουν διχάσει το βαθύ κράτος και την οικονομικοπολιτική ελίτ των ΗΠΑ. Βρίσκονται μπροστά σε δύο επιλογές: Η πρώτη είναι η δρομολόγηση εξελίξεων στο πολιτικό σύστημα, αλλά και στις ευρύτερες εργασιακές και κοινωνικές ρυθμίσεις στο εσωτερικό, που να περιστέλλουν πολιτικά τις διεκδικήσεις τους κόσμου της εργασίας, «ζηλεύοντας» εδώ το πρότυπο της Κίνας, του ανερχόμενου δηλαδή αντιπάλου. Η έκρηξη του ρατσισμού, αλλά και το σιγοντάρισμα πλήθους άλλων εμφυλίων πολέμων εντός του κόσμου της εργασίας και των αποκλεισμένων, με βάση τη θρησκεία, την εθνική καταγωγή, το φύλο ή το σεξουαλικό προσανατολισμό, αξιοποιούνται μεθοδικά σε αυτήν την κατεύθυνση και δεν αποτελούν επιβιώσεις του παρελθόντος. Η δεύτερη απάντηση αφορά την αντιστάθμιση της (σχετικής πάντα) οικονομικής υποχώρησης των ΗΠΑ με τη μεγαλύτερη αξιοποίηση της πολιτικο-στρατιωτικής υπεροχής της (στο όνομα της «δημοκρατίας»), με ενεργότερο ρόλο όλο και περισσότερο για τα συμφέροντα των ίδιων των ΗΠΑ, ακόμη και με σχετική υποβάθμιση της έγνοιας για το ΝΑΤΟ ή τους λοιπούς συμμάχους.
Ο «Τραμπισμός» (με ή χωρίς Τραμπ), συνιστά τομή και όχημα για την ποιοτική κλιμάκωση της διαρκούς αντεργατικής, πολεμικής και αντιδημοκρατικής εκστρατείας που επιχειρεί ο κόσμος του κεφαλαίου. Δεν θα τον νικήσει η γερασμένη και εκφυλισμένη αστική δημοκρατία.
Η ρωγμή που υπάρχει στο αστικό στρατόπεδο ανάμεσα στους εκφραστές μιας ενιαίας, παρά τις διαφορές τους, επιθετικής αστικής πολιτικής αποδεικνύει την αποτυχία και των δύο αντιδραστικών επιλογών, να αμβλύνουν τις ταξικές ανισότητες, να μειώσουν τη φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού. Δεν μπορεί συνεχώς να εγκλωβίζει όσους επιζητούν διαφορετική πορεία στο ψευτοδίλλημα να συνταχτεί με τη μια ή την άλλη πλευρά.
Ζητούμενο και στις ΗΠΑ, όπως και σε όλο τον κόσμο, είναι να υπάρξει ένα ανεβασμένο ταξικό εργατικό κίνημα που θα βάλει μπροστά τις εργατικές ανάγκες, θα συγκρουστεί με το σύστημα της εκμετάλλευσης και θα μπορέσει να ενοποιήσει τα μαζικά κινήματα διαμαρτυρίας που αναπτύχθηκαν το προηγούμενο διάστημα συμβάλλοντας στη διαμόρφωση μιας εργατικής και λαϊκής κοινωνικής δυναμικής. Άλλωστε η περσινή χρονιά με τους αγώνες της εργατικής τάξης και το κίνημα κατά των διακρίσεων έβγαλε με εξεγερτικό τρόπο στο προσκήνιο και την «άλλη Αμερική» που προσπαθεί να «αναπνεύσει».
Αναγκαία όσο ποτέ είναι η ριζοσπαστικοποίηση του κινήματος, σε πλήρη διαχωρισμό από το Δημοκρατικό Κόμμα, με αναβαθμισμένο πολιτικό οπλοστάσιο, με συγκρότηση και λειτουργία με όρους εργατικής δημοκρατίας. Η συνολικοποίησή του με πολιτικούς στόχους ενάντια στο «1%» και τις εταιρείες-κολοσσούς, ενάντια στην περιθωριοποίηση μεγάλων τμημάτων της κοινωνίας, ενάντια στο ρατσισμό και στην αστυνομική βαρβαρότητα, για καθολικές και δημόσιες κοινωνικές υπηρεσίας, ενάντια στην ιμπεριαλιστική πολιτική των ΗΠΑ παγκόσμια. Με τέτοιους στόχους μπορούν να συνενωθούν οι διεκδικήσεις και οι αγώνες για τα συμφέροντα της κοινωνικής πλειονότητας των εργαζόμενων, των φτωχών, των μειονοτήτων και των μεταναστών σε ένα κοινό μέτωπο-πραγματικό αντίπαλο για κάθε αστική πολιτική.
Πρωταρχική ανάγκη αποτελεί και για τις ΗΠΑ, όπως και για τη χώρα μας και παντού, η συγκρότηση μιας μαζικής διεθνιστικής επαναστατικής κομμουνιστικής αριστεράς που θα συμβάλλει σε αυτή τη ριζοσπαστικοποίηση του κινήματος. Θα κερδίσει το νου και την καρδιά των εκατομμυρίων στην πάλη για την απόκρουση της αντιλαϊκής επίθεσης των κυβερνήσεων, την αντικαπιταλιστική ανατροπή, την επανάσταση και την κομμουνιστική απελευθέρωση.
8/1/2021
Σχόλιο του Γραφείο Τύπου της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για την εισβολή ακροδεξιών του Τραμπ στο Κογκρέσο
Άμεση σύγκρουση με τη ΝΔ και τους ντόπιους φίλους του Τραμπ
Ακροδεξιά εισβολή, εργατική αντικαπιταλιστική απάντηση
Η εισβολή στο Καπιτώλιο, ακροδεξιών, φασιστικών και παραστρατιωτικών ομάδων- υποστηρικτών του Τραμπ, και κάτω από την καθοδήγηση και εποπτεία του, αποτελεί ένα ιστορικό ορόσημo για την πολιτική ζωή των ΗΠΑ και την «αμερικάνικη δημοκρατία», εκκωφαντική απόδειξη του διχασμού της αμερικάνικης κοινωνίας και της βαθιάς κρίσης του πολιτικού συστήματος, μια ισχυρή προειδοποίηση για το τι μπορεί να συμβεί εάν η εργατική τάξη δεν κινητοποιηθεί ενάντια στις πολιτικές που γεννούν πανδημία, φτώχεια, ρατσισμό και πολέμους.
Η ακροδεξιά διαδήλωση και εισβολή είχε προετοιμαστεί και οργανωθεί από τον ίδιο τον Τραμπ. Ο Τραμπ δεν είναι ένας «τρελός πρόεδρος» όπως θέλουν να λένε διάφοροι «φιλελεύθεροι αναλυτές». Κατά τη διάρκεια της θητείας του, ο Τραμπ επιτέθηκε με βιαιότητα ενάντια στην εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα (ανατρέποντας κι αυτές τις αναιμικές παροχές της περιόδου Ομπάμα), όξυνε σε ασύλληπτο βαθμό την καταστολή και την ασυδοσία των αστυνομικών δυνάμεων, υποστήριξε ανοιχτά (και υποστηρίχτηκε από) την ακροδεξιά και την χριστιανική δεξιά, ενίσχυσε σε πρωτοφανέρωτο βαθμό τον ρατσισμό, τον σεξισμό και κάθε είδους διακρίσεις και διασπάσεις ανάμεσα στους εκμεταλλευόμενους μετατρέποντας σε «αποδοπιομπαίους τράγους» τους μετανάστες, τους μαύρους, τους μουσουλμάνους και κάθε άλλη μειονότητα. Αυτό ενθάρρυνε τους ρατσιστές, τους φασίστες και την ακροδεξιά. Ένιωσαν ότι στον Λευκό Οίκο βρισκόταν ένας δικός τους άνθρωπος.
Από τις εκλογές στις 3 Νοεμβρίου και μετά, και παρά την ήττα του, ο Τραμπ επέμενε πως του έκλεψαν τις εκλογές. Αυτή ήταν εν μέρει μια απελπισμένη κίνηση αλλά έστελνε συγχρόνως και ένα μήνυμα ενθάρρυνσης στις φασιστικές και ρατσιστικές ομάδες που τον υποστήριζαν. Ενώ η εισβολή ήταν σε εξέλιξη ο Τραμπ εξέφραζε την «αγάπη» του για τους υποστηρικτές του, χαρακτηρίζοντας τους «πολύ ξεχωριστούς».
Είναι φανερό ότι η εισβολή στο Καπιτώλιο είχε την στήριξη και τουλάχιστον την ανοχή του κράτους. Οι ακροδεξιοί διαδηλωτές έτυχαν «ειδικής μεταχείρισης» από τη φρουρά και το «βαθύ κράτος». Κανένας δεν τους σταμάτησε. Αν στη θέση των ακροδεξιών διαδηλωτών βρίσκονταν διαδηλωτές του Black Lives Matter, θα είχε γίνει μακελειό από την αστυνομία.
Η εκλογή Μπάιντεν δεν πρόκειται να αποτελέσει ανάχωμα στην ανάπτυξη των ακροδεξιών δυνάμεων. Κατά τη διάρκεια της εισβολής στο Καπιτώλιο ο Μπάιντεν παρακαλούσε τον Τραμπ να εμφανιστεί στην τηλεόραση για να «απαιτήσει τον τερματισμό αυτής της πολιορκίας». Το μόνο που έχει κάνει ο Μπάιντεν είναι να καταδικάσει τους «ταραξίες» των διαδηλώσεων του Black Lives Matter και να υποσχεθεί ότι θα υποστηρίξει το πολιτικό σύστημα των ΗΠΑ και τους καπιταλιστές που επωφελούνται από αυτό. Αυτό είναι όμως το σύστημα που παρήγαγε τον Τραμπ και ενίσχυσε την Ακροδεξιά. Όταν πάρει την εξουσία θα συνεχίσει τις πολιτικές υπέρ των μεγάλων πολυεθνικών επιχειρήσεων που οδήγησαν σε τεράστια φτώχεια, θανάτους από την πανδημία και οργή. Τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις ανά τον πλανήτη, προφανώς στο όνομα της… «δημοκρατίας».
Η αμερικανική κυρίαρχη τάξη, που τώρα «καταδικάζει» τα γεγονότα, στο παρελθόν χάιδευε τον Τραμπ και αυτού του είδους την πολιτική που της έχει αποφέρει ρεκόρ κερδών στο χρηματιστήριο εν μέσω των δεινών και του μαζικού θανάτου που έχει προκαλέσει η πανδημία. Ταυτόχρονα, δεν έχει τίποτα να πει για τους βομβαρδισμούς και τις δολοφονίες εκατομμυρίων σε όλο τον κόσμο για την προώθηση των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων των ΗΠΑ. Το ίδιο θα έκαναν και μέσα στην ίδια τους τη χώρα, αν το θεωρούσαν απαραίτητο.
Όσοι τώρα κάνουν τους «ξαφνιασμένους» δεν πείθουν. Ο Τραμπ στις ΗΠΑ, ο Μπολσονάρο στην Βραζιλία, ο Μόντι στην Ινδία, αλλά και ο Μακρόν στην Γαλλία και άλλοι «φιλελεύθεροι» ηγέτες ενισχύουν την επίθεση στα λαΐκά στρώματα, γιγαντώνουν την καταστολή (βλ νόμος για τις κάμερες στην Γαλλία), κάνουν τον ρατσισμό και τον αντικομμουνισμό επίσημη ιδεολογία των κρατών τους και της ΕΕ, θεωρούν τα δημοκρατικά δικαιώματα και τις λαϊκές ελευθερίες βαρίδι για την καπιταλιστική ανάπτυξη. Αυτή η πορεία της «αντίδρασης σε όλη την γραμμή», στις συνθήκες της δομικής κρίσης του καπιταλισμού, είναι η αιτία που γεννά και δυναμώνει την ακροδεξιά σε όλον τον κόσμο. Μια πορεία που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στοιχίζεται τόσο η «εθνολαϊκή» ακροδεξιά, όσο και η «φιλελεύθερη, κοσμοπολίτικη» δημοκρατία. Ας αφήσουν λοιπόν τις υποκριτικές κραυγές. Όταν το «φίδι» βγει ανοιχτά στην κοινωνία δεν θα λυπηθεί αυτούς που επώασαν το αυγό του!
Την ίδια υποκρισία απέναντι στον Τραμπ βλέπουμε και στις κυβερνήσεις στην Ευρώπη και στην Ελλάδα. Ο Μητσοτάκης, και πιο πριν ο Τσίπρας, θεωρούσαν τον Τραμπ ως «φίλο και σύμμαχο» και μαζί του υπέγραφαν Σύμφωνα πολεμικής συνεργασίας, ποντάροντας στην αμερικάνικη βοήθεια στον ανταγωνισμό της ελληνικής άρχουσας τάξης με την Τουρκία. Η ΕΕ θέλει να φέρει αντι-μεταναστευτικούς νόμους, σαν αυτούς του Τραμπ, σε όλη την Ευρώπη.
Η μόνη δύναμη που μπορεί να σταματήσει αυτή την πολιτική, στις ΗΠΑ και παντού, είναι ένα δυνατό εργατικό κίνημα που με επίκεντρο τους δρόμους και τους χώρους εργασίας θα παλεύει τον ρατσισμό, τον φασισμό, τη φτώχεια, τον καπιταλισμό και τον ιμπεριαλισμό. Δεν μπορούν να αποτελέσει ανάχωμα η στράτευση πίσω από το ψοφοδεές «κέντρο» τύπου Μπάιντεν που όχι μόνο δεν ακουμπάει τις αιτίες αυτής της πολιτικής αντίθετα τις αναπαράγει και τις ενισχύει!
Το αντίπαλο δέος στον «Τραμπ» και την πολιτική των κυρίαρχων τάξεων βρίσκεται στην έμπνευση και την ελπίδα των τεράστιων κινημάτων όπως το BLM, που συγκλόνισαν τις ΗΠΑ τους τελευταίους μήνες. Μόνο συνέχιση, η κλιμάκωση και η ριζοσπαστικοποίηση του προσανατολισμού του μπορεί (και μπορεί!) να ανακόψει την πορεία πολιτικής κρίσης, οικονομικής λεηλασίας, ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και ενίσχυσης της ακροδεξιάς, που ακολουθεί ο αμερικάνικος καπιταλισμός.
Η πάλη για τα εργατικά δικαιώματα και τις ελευθερίες της εποχής μας, η αντιμετώπιση της ακροδεξιάς, του εθνικισμού, της θρησκοληψίας και του ανορθολογισμού δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με την δήθεν «πολιτική ορθότητα» του «δημοκρατικού τόξου», αλλά από ένα ρεύμα που θα αναδεικνύει την αιτία του προβλήματος, την δομική κρίση του καπιταλισμού και την πολιτική της άρχουσας τάξης που γεννάει αυτά τα «τέρατα», την πάλη για μια άλλη κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση, για έναν «εργατικό διαφωτισμό» που θα αντιπαλεύει τον ιδεολογικό σκοταδισμό του κεφαλαίου, τον αντικαπιταλιστικό αγώνα για τον σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό της εποχής μας.
Συνεχίζουμε και σήμερα την πάλη. Άμεση προτεραιότητα αποτελεί να αποκρούσουμε τις αντεργατικές επιθέσεις, να υπερασπίσουμε τους πρόσφυγες και τους μετανάστες, να μην αφήσουμε κανένα περιθώριο στην κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, τον «δεδομένο σύμμαχο» του Τραμπ για να μη ξεχνιόμαστε- να ξαναζωντανέψει τη φασιστική απειλή. Η μεγάλη αντιφασιστική νίκη της 7 Οκτώβρη με τη καταδίκη της ναζιστικής συμμορίας, οι απεργίες και οι διαδηλώσεις των δυο τελευταίων μηνών είναι απόδειξη ότι έχουμε τη δύναμη να παλεύουμε και να νικάμε!
