Αφιέρωμα: Η Δύση της Χρυσής Αυγής
Ιωάννα Καρδάρα
▸ Εδώ και επτά χρόνια η Μάγδα Φύσσα αποτελεί ένα σύμβολο και όχι μόνο του αντιφασιστικού κινήματος. Στο πρόσωπό της ταυτίζεται κάθε μάνα και πατέρας που χάνει άδικα το παιδί του. Όπως η μητέρα της Ελένης Τοπαλούδη, ο πατέρας του Σαχζάτ Λουκμάν, ο αδερφός του Ζακ/Ζαckie Κωστόπουλου.
Κάθε πρωί έπιναν τον καφέ τους στο μπαλκόνι. Εκείνο το απόγευμα της 17ης Σεπτεμβρίου 2013 ήταν ο τελευταίος καφές που θα έπιναν μαζί. Η Μάγδα Φύσσα ξανασυνάντησε τον γιο της Παύλο μετά τις 3 τα μεσάνυχτα στον νεκροθάλαμο του Γενικού Κρατικού Νίκαιας. Μέχρι τότε ήλπιζε ότι μπορεί να τον έβλεπε ζωντανό. Αυτό όμως δεν συνέβη και εκείνη η στιγμή έμελλε να σηματοδοτήσει την έναρξη του Γολγοθά μιας μάνας. Μιας μάνας που χάνει το παιδί της από τις μαχαιριές ενός φασίστα και προσπαθεί να βρει τη δύναμη να παλέψει για να αποδοθεί δικαιοσύνη. Η δικαίωση για εκείνη δεν είναι να καταδικαστεί μόνο ο Γ. Ρουπακιάς. Η Χρυσή Αυγή είναι μια εγκληματική οργάνωση και δίκαιη απόφαση αποτελεί μόνο αυτή για εκείνη, παρότι έχει δηλώσει επανειλημμένως ότι δικαίωση δεν μπορεί να επέλθει καθώς καμία ετυμηγορία δεν πρόκειται να φέρει τον Παύλο της πίσω. Για εκείνη ο χρόνος πάγωσε τα ξημερώματα της 18ης Σεπτεμβρίου.
Εδώ και επτά χρόνια η Μάγδα Φύσσα αποτελεί ένα σύμβολο και όχι μόνο του αντιφασιστικού κινήματος. Στο πρόσωπό της ταυτίζεται κάθε μάνα και πατέρας που χάνει άδικα το παιδί του. Όπως η μητέρα της Ελένης Τοπαλούδη, ο πατέρας του Σαχζάτ Λουκμάν, ο αδερφός του Ζακ/Ζαckie Κωστόπουλου. Όταν κάποιος αντικρίζει τη μαυροφορεμένη φιγούρα της, που όπως έχει δηλώσει η ίδια σε συνέντευξή της αποτελεί «το χρώμα που έχει η ψυχή της», συνήθως νιώθει ανατριχίλα και θαυμασμό. Συγκίνηση για μια μάνα που δεν το έβαλε ποτέ κάτω. Μάζεψε τα κομμάτια της, γνωρίζοντας πως η πληγή δεν πρόκειται να επουλωθεί ποτέ, και ήταν παντού, βιώνοντας έναν πόνο που μόνο εκείνη γνώριζε πόσο μεγάλος είναι. Η κυρία Μάγδα, όπως την αποκαλούν όσοι την γνωρίζουν, άντεξε εδώ και πέντε χρόνια να πηγαίνει στις συνεδριάσεις του δικαστηρίου και να αντικρίζει ηθικούς αυτουργούς, συνεργούς, τον δολοφόνο του δικού της Παύλου. Έχουν περάσει επτά χρόνια και κανένας τους δεν της απάντησε στο ερώτημα «γιατί τον σκότωσαν».
Η Μάγδα Φύσσα δεν λύγισε, όρθωσε το ανάστημά της, επιδεικνύοντας τη μεγαλειώδη δύναμη που κρύβει μέσα της
Η Μάγδα Φύσσα απέκτησε χιλιάδες παιδιά που συνεχώς ήθελαν να την αγκαλιάσουν, να της δώσουν κουράγιο, ένα φιλί, γνωρίζοντας ότι οι λέξεις και οι κινήσεις σίγουρα δεν αναπληρώνουν το κενό της απώλειας. Κάθε χρόνο στην όλο και μαζικότερη πορεία που γίνεται στο Κερατσίνι, η Μάγδα Φύσσα και η οικογένειά της βρίσκονται μπροστά. Κι έχει πάντα μια δύναμη στο βλέμμα της — από αυτά τα βλέμματα που δεν χρειάζεται να συνοδεύονται από καμία κίνηση, μεταφράζονται από μόνα τους σε μια υψωμένη γροθιά.
Η Μάγδα Φύσσα επέλεξε –δικαίως– να μιλάει σε συγκεκριμένους δημοσιογράφους. Ελάχιστα ΜΜΕ ενδιαφέρθηκαν να καλύψουν τη μακροβιότερη δίκη της μεταπολίτευσης. Τα συστημικά ΜΜΕ σφύριζαν αδιάφορα, όταν οι χρυσαυγίτες ακόμη και μέσα στην αίθουσα του δικαστηρίου τόλμησαν να προσβάλλουν τη μνήμη του Παύλου της. Μπροστά σε αυτές τις προσβολές η Μάγδα Φύσσα δεν λύγισε, όρθωσε το ανάστημά της επιδεικνύοντας τη μεγαλειώδη δύναμη που κρύβει μέσα της. Ποια μάνα θα κατάφερνε επί πέντε χρόνια να βρίσκεται στην αίθουσα του δικαστηρίου απέναντι από τους δολοφόνους του παιδιού της;
Από το 2013 έως σήμερα η Μάγδα Φύσσα θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι ο ορισμός της «μάνας», μορφή και μέρος ενός αντιφασιστικού αγώνα που κατάφερε να πετύχει κάποιες μικρές νίκες αλλά έχει να σημειώσει κι άλλα βήματα. Πέρα από την αίθουσα του δικαστηρίου μπορούσε να την δει κανείς σε αντιρατσιστικά φεστιβάλ, σε εκδηλώσεις, σε πορείες, όπως η τελευταία που έγινε για τα δύο χρόνια από τη δολοφονία του Ζακ. Κανείς δεν γνωρίζει ποια θα είναι η τελική απόφαση. Αυτό που όμως ίσως γνωρίζουν όλοι είναι ότι σε αυτή τη «Μάνα», στη Μάγδα Φύσσα, οφείλουμε και χρωστάμε μια βαθιά υπόκλιση και ένα μεγάλο «ευχαριστώ».