Φοίβος Λιναρδάτος*
▸ Η πανδημία όξυνε όλες τις ταξικές αντιθέσεις. Ήταν ένας επιταχυντής στο επίπεδο του βαθέματος μιας προϋπάρχουσας οικονομικής αστάθειας και εκτιμώμενης ύφεσης, αλλά και στο επίπεδο της εκμετάλλευσης, καταπίεσης, και εξόντωσης της εργατικής τάξης. Το Black Lives Matter στην Αμερική έγινε τόσο έντονο και εκρηκτικό, ακριβώς γιατί υπήρχε η πανδημία. Eπειδή οι μαύροι πριν καταλήξουν να πεθαίνουν από την αστυνομία, πέθαιναν από τον κορονοϊό. Βρέθηκαν αντιμέτωποι με ένα κράτος, που -όχι απλά δεν σε προστατεύει απέναντι σε μια πανδημία, αφού το σύστημα περίθαλψης στην Αμερική καλύπτει ελάχιστους, – όχι απλά ο τρόπος ζωής που σου επιβάλλει σε κάνει πιο ευάλωτο σε μια πανδημία, με τις συνθήκες διαμονής, διατροφής και εργασίας της εργατικής τάξης στην Αμερική να είναι κάκιστες, – όχι, απλά ξέρεις ότι θα πληρώσεις τα σπασμένα της πανδημίας με την ανεργία να εκτινάσσεται και τους μισθούς να πέφτουν, αλλά τελικά σε σκοτώνει και στο δρόμο. Και κάπου εκεί το ποτήρι ξεχειλίζει. Θυμίζει τον δικό μας Δεκέμβρη του ’08, όπου και τότε πάλι οι αντιθέσεις οξύνονταν και το ταξικό ζήτημα έμπαινε στο επίκεντρο. Μια νέα γενιά που είχε δώσει μάχες για να κρατήσει το δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα της εκπαίδευσης, έβλεπε την κρίση να έρχεται καταβαραθρώνοντας το μέλλον της και τις όποιες θετικές προσδοκίες είχε. Και ξαφνικά την πυροβολούσαν στο δρόμο.
Η όξυνση όμως του ταξικού ζητήματος, πέρα από το να κάνει ακόμα πιο εκρηκτικές όλες τις επιμέρους πλευρές, έχει και τη δυνατότητα να συνολικοποιεί τα κινήματα με αυτό το στοιχείο στον πυρήνα του: οι μαύροι δεν φωνάζουν μόνο γιατί τους δέρνουν, αλλά και γιατί είναι φτωχοί, χωρίς περίθαλψη, χωρίς δικαιώματα. Ταυτόχρονα κεντρικοποιεί τα αιτήματα: Δεν φταίει η αστυνομία, αλλά η κυβέρνηση ή αν το πάμε ακόμα πιο πίσω η ρατσιστική παράδοση της αποικιοκρατίας που τους αντιμετώπιζε σαν σκλάβους. Ενοποιεί τα κινήματα: δεν βγαίνουν στο δρόμο μόνο οι μαύροι, αλλά όλες οι γενιές μεταναστών που συνυπάρχουν στην Αμερική και μεγάλο κομμάτι των λευκών, με κοινό τους στοιχείο ότι είναι όλοι τους φτωχοί εργαζόμενοι.
Η όξυνση όμως του ταξικού ζητήματος, πέρα από το να κάνει ακόμα πιο εκρηκτικές, όλες τις επιμέρους πλευρές, έχει και τη δυνατότητα να συνολικοποιεί τα κινήματα με αυτό το στοιχείο στον πυρήνα του
Η πανδημία ως επιταχυντής όξυνε όλες τις αντιφάσεις του σύγχρονου καπιταλισμού. Τις έκανε αποπνιχτικές, δολοφονικές για τον κόσμο της εργασίας και τις εμφάνισε μπροστά στα μάτια μας. Ανέδειξε ότι δεν φταίει ένα μέτρο, μία επιμέρους αυθαιρεσία ή υπερβολή, αλλά είναι κάτι πιο βαθύ που μας λερώνει σαν σύνολο.
Η πιο μεγάλη αντίφαση είναι ο άπειρος κοινωνικός πλούτος που παράγεται από την κοινωνική πλειοψηφία και οι ελάχιστοι που τον καρπώνονται. Από την προηγούμενη δεκαετία και τη βαθιά κρίση του καπιταλισμού, ο συνολικός πλούτος αναδιατάχθηκε με ακόμα χειρότερους όρους. Μια ακόμα μικρότερη μερίδα πήρε στην κατοχή της ακόμα μεγαλύτερο μέρος του παγκόσμιου πλούτου. Ενώ από την άλλη, οι λαοί ζούσαν με μνημόνια. Μια δεκαετία που η παραγωγικότητα ανέβηκε τόσο, κι έφτασε σε σημείο που πλήθος προϊόντων καταστρέφονταν για να μην χάσουν την αξία τους, να μείνουν δηλαδή απούλητα και να αναγκαστούν να τα πουλήσουν σε χαμηλότερες τιμές. Ταυτόχρονα σε πολλές γωνιές του πλανήτη υπάρχει κόσμος που δεν έχει τροφή, ρουχισμό, ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι του. Και με την πανδημία συνέβη το ίδιο: Οικονομική καταστροφή με 40 εκατομμύρια άνεργους στην Αμερική, εκτίναξη των κερδών των κυρίων Amazon, Zoom, Netflix, κλπ. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει οικονομική κρίση για το κεφάλαιο, σημαίνει όμως ότι ο τρόπος για να την ξεπεράσει θα είναι μια νέα αναδιάταξη του πλούτου εις βάρος της κοινωνικής πλειοψηφίας.
Μέσα στην πανδημία όμως φάνηκε ποιος κινεί τα νήματα αυτού του κόσμου. Ποια είναι η μέλισσα εργάτρια και ποιος ο κηφήνας. Πως δεν μας λείπει ο χρηματιστής, χωρίς όμως τον υπάλληλο του super market, τον εργάτη της βιομηχανίας τροφίμων ή τον αγρότη, τον ντελιβερά, το γιατρό και τη νοσοκόμα, δύσκολα θα επιβιώναμε. Όλους αυτούς και αυτές που βγήκαν μπροστά την περίοδο της πανδημίας, ρίσκαραν το κεφάλι τους, «ηρωοποιήθηκαν» και τώρα αντί για επιβράβευση τους περιμένουν μειώσεις μισθών και απολύσεις.
Η αντίφαση μεταξύ οικονομίας και ανθρώπινης ζωής ήταν πάντα δεδομένη για το κεφάλαιο. Τα ελλιπή μέτρα προστασίας σε χώρους εργασίας, οι δρόμοι-καρμανιόλες , για να μην χρησιμοποιηθούν ακριβά υλικά, ή το τρανό παράδειγμα των πολέμων για τα πετρέλαια, τις ΑΟΖ ή την γεωπολιτική κυριαρχία, συνήθως μας φάνταζαν λίγο μερικά, ή και αρκετά μακριά από εμάς (ίσως όχι και τόσο μακριά, αν σκεφτεί κανείς τις αντιπαραθέσεις για τα ελληνοτουρκικά). Η πανδημία όμως, μας έφερε μπροστά και σ΄ αυτήν την αντίφαση. Από τα εργοστάσια του Ιταλικού Βορρά -που η κυβέρνηση αρνούνταν να κλείσει, αν και ήταν υγειονομικές βόμβες χωρίς μέτρα προστασίας- ή αντίστοιχα τη διαχείριση σε Αμερική και Βραζιλία, μέχρι την Ελλάδα που δεν γίνονταν επαρκείς προσλήψεις ούτε επαρκείς ΜΕΘ άνοιγαν, ενώ οι γιατροί κατήγγειλαν ότι δεν είχαν καν τις απαραίτητες μάσκες για να κάνουν τη δουλειά τους. Προφανώς, αφού για να λειτουργήσει η οικονομία χρειαζόταν να ενισχυθούν οι ιδιωτικές κλινικές, τα κανάλια και τα κέντρα κατάρτισης, εκεί που τελικά δόθηκαν τα λεφτά.
Γεννάται λοιπόν το ερώτημα: Μπορούν να είναι τα πάντα εμπορεύματα ή πρέπει να διευρυνθούν αποφασιστικά τα κοινωνικά αγαθά; Μετά την πανδημία, η υγεία θα πει κάποιος αμέσως, πρέπει να είναι κοινωνικό αγαθό για όλους. Και η παιδεία θα συμπληρώσει κάποιος άλλος σχετικά εύκολα. Αλλά ας γενικεύσουμε λίγο: Δεν πρέπει να είναι κοινωνικό αγαθό η στέγη; Η τροφή; Το νερό; Το ρεύμα; Μπορεί αν δεν έχουν να το πληρώσουν οι 40 εκατομμύρια άνεργοι στην Αμερική να τους στερηθούν ανά πάσα στιγμή; Ή είναι φυσιολογικό να στερούνται ήδη, από μερικά εκατομμύρια Αφρικανούς ή Ινδούς; Ας πάμε ένα βήμα παρακάτω: δεν θα έπρεπε να είναι κοινωνικό αγαθό με δωρεάν πρόσβαση η ψυχαγωγία; Η άθληση; Ο πολιτισμός; Ή αυτά είναι ασήμαντα και δευτερεύοντα; Δεν παίζουν κανέναν ρόλο στη σωματική και την ψυχική μας υγεία; Μπροστά στην πανδημία εμφανίστηκε έντονα μπροστά μας η πλευρά της υγείας, ειδικά σε χώρες όπως η Αμερική, που η απουσία της ήταν κραυγαλέα. Αλλά η ματιά μας, ας μην μείνει μόνο εκεί.
Όλα αυτά τα ερωτήματα και οι αντιφάσεις ξεδιπλώνονται την περίοδο που οι τεχνολογικές δυνατότητες της εποχής είναι στα ύψη. Όμως πάλι δεν γίνονται κτήμα και βοηθητικό στοιχείο για την κοινωνική πλειοψηφία, αλλά ένας βραχνάς. Είναι η στιγμή που το 3D-printing αντί να αξιοποιείται για ιατρικά αναλώσιμα, χρησιμοποιείται κυρίως για οπλικά συστήματα. Αλλά και αν κάτι καλό βγάλει αυτή η επιστήμη, η πατέντα έρχεται να την καπαρώσει, να την κάνει ιδιοκτησία ώστε το φάρμακο για την οποιαδήποτε ασθένεια να κοστίζει πανάκριβα. Αντί η τεχνολογία να γίνεται εργαλείο για να δουλεύουμε λιγότερο, γίνεται όπλο μεγαλύτερης επιτήρησης και ελέγχου. Φτιάχνονται έτσι οι σύγχρονες τεχνολογικές αλυσίδες μας. Και στον 21ο αιώνα επιστρέφουμε στα πιο άγρια και αυταρχικά μοντέλα όπου τα όποια ψήγματα δημοκρατίας καταργούνται, με τους μεσαιωνικούς ιππότες της Ομάδας Δίας και των ΜΑΤ να επαναφέρουν στην τάξη όποιον δεν συμμορφώνεται με τις υποδείξεις και βγαίνει για παράδειγμα σε μια πλατεία να πιεί μπύρες.
Αντί η τεχνολογία να γίνεται εργαλείο για να δουλεύουμε λιγότερο, γίνεται όπλο μεγαλύτερης επιτήρησης και ελέγχου. Φτιάχνονται έτσι οι σύγχρονες τεχνολογικές αλυσίδες μας
Δεν μπορούμε να παραλείψουμε τη μεγάλη αντίφαση που προκάλεσε και ενέτεινε την πανδημία. Την καταστροφή του περιβάλλοντος. Ένα στοιχείο που δε φάνηκε μόνο στην πανδημία, αλλά αυτή έκανε πιο έντονη τη σύνδεσή της με την καταστροφή που μπορεί να προκαλέσει το κριτήριο του κέρδους, που έχει το κεφάλαιο. Οι αλλαγές που προκαλούνται στη φύση, όπως αποψιλώσεις ολόκληρων δασών, φέρνουν ζώα που δεν θα έπρεπε σε επαφή και αντίστοιχα ιούς σε επαφή με τους ανθρώπους. Είναι το μόνο όμως; Το κάψιμο τεράστιου κομματιού του Αμαζονίου ή εκτάσεων στη Σιβηρία δεν θα έχει επιπτώσεις; Από τις αλλαγές στο βιότοπο, μέχρι τις αλλαγές στη θερμοκρασία. Ή θεωρούμε ότι οι εξορύξεις στις ΑΟΖ, πέρα από την όποια ένταση των ανταγωνισμών Ελλάδας-Τουρκίας, δεν θα έχει και περιβαλλοντικές προεκτάσεις; Μπορεί να συνεχίσει το κριτήριο της κερδοφορίας να δικαιολογεί την εκμετάλλευση της φύσης κι ακόμα και η δήθεν λύση της πράσινης ανάπτυξης να έχει πάλι το ίδιο κριτήριο, της κερδοφορίας; Ή θα μπει ένα τέρμα στην καταστροφική λαιμαργία του κέρδους και θα υπάρξει μια άλλη σχέση μεταξύ ανθρώπου-φύσης, βασισμένη σε άλλα κριτήρια;
Όλα αυτά τα στοιχεία μας αναδεικνύουν όχι γενικά τα όρια αυτού του συστήματος, αλλά τα όρια της ανθρωπότητας και πολύ περισσότερο της κοινωνικής πλειοψηφίας να μπορέσει να επιβιώσει εντός του. Και η νεολαία το βιώνει αυτό ακόμα πιο έντονα, καθώς έχει τη δυνατότητα να δει ξεκάθαρα τις τρομερές δυνατότητες που έχει η εποχή. Αντ΄αυτών βλέπει να μετουσιώνονται σε ένα χειρότερο μέλλον χωρίς προοπτική. Υπό αυτήν την έννοια είναι λογικό να γεννιούνται αντιστάσεις και εκρήξεις. Δεν είναι δεδομένο όμως πού θα στραφεί η οργή και οι εκρήξεις. Θα βρεθούν σε μία ριζοσπαστική τροχιά απέναντι στο σύστημα που γεννά τη δυστυχία και την καταστροφή ή θα ηγεμονευτούν από τον ανορθολογισμό, τη συνομωσιολογία και ένα σύγχρονο σκοταδισμό, που υπόγεια αβαντάρει το σύστημα, ή και πιο φανερά με το παράδειγμα του Τραμπ που έφτασε να προτείνει να πίνουν καθαριστικά για να καταπολεμήσουν τον κορονοϊό; Θα μείνουν σε απλές εκρήξεις και ξεσπάσματα ή θα επιδιώξουν συνολικά μια διαφορετική ζωή; Οι αντιθέσεις είναι εκρηκτικές μπροστά στα μάτια μας, οι απαντήσεις όμως δεν είναι πάντα αυτονόητες. Η τοποθέτηση της αντικαπιταλιστικής αριστεράς είναι κρίσιμη για το που θα στρίψει το τιμόνι.
Μετά την πανδημία και την ακόμα μεγαλύτερη όξυνση του ταξικού ζητήματος, η αντικαπιταλιστική αριστερά μπορεί να παίξει ρόλο, υπάρχουν δυνατότητες να συγκροτηθεί ένα μάχιμο και ανατρεπτικό αντικαπιταλιστικό ρεύμα.
Είμαστε σε μια χρονιά που είχε πάρει φωτιά ο πλανήτης, πριν ακόμα ξεσπάσει η πανδημία. Από τη Χιλή που «δεν ήταν τα 30 πέσος» και το Εκουαδόρ που εκδίωξαν το ΔΝΤ, μέχρι τη Γαλλία που τα κίτρινα γιλέκα έγιναν μαύρα και έγινε η μεγαλύτερη σε διάρκεια απεργία από το Μάη του ’68, μέχρι το Λίβανο που εξεγέρθηκαν και έριξαν την εκεί κυβέρνηση. Μετά την πανδημία και την ακόμα μεγαλύτερη όξυνση του ταξικού ζητήματος, η αντικαπιταλιστική αριστερά μπορεί να παίξει ρόλο, υπάρχουν δυνατότητες να συγκροτηθεί ένα μάχιμο και ανατρεπτικό αντικαπιταλιστικό ρεύμα.
Χρειάζεται λοιπόν μια συγκεκριμένη πολιτική κατεύθυνση, για να μπορέσει να πάρει αυτή τη ρότα η αναγκαία απάντηση στο σήμερα. Μια αναγκαία πολιτική απάντηση που πρέπει να υιοθετηθεί από όλες τις δυνάμεις του κινήματος και τον κόσμο του αγώνα. Με κριτήριο τα ζητήματα που φανερώθηκαν διάπλατα στην πανδημία, αλλά έχοντας πια και την εμπειρία των κινημάτων της τελευταίας 10ετίας και βάλε στην Ελλάδα.
Καταθέτουμε μια πολιτική πρόταση με πέντε βασικούς άξονες που μπορούν να απαντήσουν στις αντιφάσεις που αναδεικνύονται και στην επίθεση που θα δεχτεί η κοινωνική πλειοψηφία. Οι άξονες είναι:
- Η υπεράσπιση των κοινωνικών και οικονομικών δικαιωμάτων. Αυτών που θα κινδυνέψουν να τσαλαπατηθούν στο όνομα του ξεπεράσματος της κρίσης που έφερε η πανδημία. Ο κόσμος της εργασίας τσακίστηκε κατά τη διάρκεια της πανδημίας και είχε τα περισσότερα θύματα, αλλά θέλουν να πληρώσει και τα σπασμένα που αυτή θα αφήσει. Να πληρώσει το κεφάλαιο που κερδοφορεί τόσα χρόνια στις πλάτες μας θα απαντήσουμε εμείς. Δεν μπορεί να μας αδειάζει τις τσέπες όπου και όπως μπορεί και μετά να γίνεται σωτήρας που κάνει δωρεές.
- Η υπεράσπιση του περιβάλλοντος, απέναντι στην καταστροφή της φύσης. Αυτή που δημιουργεί το κεφάλαιο και δεν θα τη σταματήσει ούτε με νέα “πράσινα” επιχειρηματικά σχέδια –που σημαίνουν ανεμογεννήτριες σε κάθε κορφή-, ούτε με το να φυτέψει δέντρα στον Υμηττό. Περνάνε νόμους μέσα στην πανδημία που αλλάζουν τις επιτρεπόμενες χρήσεις στις περιοχές Natura, κάνουν μπίζνες με το χρηματιστήριο θερμοκηπικών αερίων ή την εκμετάλλευση των σκουπιδιών και μετά αναρωτιούνται γιατί έχουμε κλιματική κρίση.
- Η υπεράσπιση-διεύρυνση των ελευθεριών μας. Απέναντι στο νέο μοντέλο επιτήρησης που θέλουν να επιβάλουν. Απέναντι στην τρομακτική καταστολή Ελλήνων και μεταναστών από τις δυνάμεις της αστυνομίας, που αποφάσισαν ότι μάλλον είναι το φάρμακο απέναντι στην πανδημία γι’αυτό και φρόντισαν να την ενισχύσουν με προσλήψεις και εξοπλισμό. Απέναντι σε ένα κράτος εκτάκτου ανάγκης που φροντίζει και νομοθετεί «για το καλό μας», με τις πιο αντιδημοκρατικές διαδικασίες.
- Υπεράσπιση της ειρήνης απέναντι στους πολεμικούς ανταγωνισμούς που οξύνονται και στην πολεμική απειλή στην περιοχή μας. Εκατομμύρια ευρώ σπαταλιούνται για πολεμικούς εξοπλισμούς, όταν δεν υπάρχει χρήμα για την ενίσχυση της υγείας. Τσακώνονται για τα πετρέλαια που θα εξορύξουν οι μεγάλες πολυεθνικές, χωρίς να τους ενδιαφέρει ούτε αν σκοτωθεί η νεολαία για αυτά, ούτε αν έχουν κάνει μπαλάκι τους μετανάστες στα σύνορα, ούτε αν έχει περιβαλλοντικές επιπτώσεις. Φάνηκε στην πανδημία ότι το καλό των λαών δεν βρίσκεται στους ανταγωνισμούς, αλλά στην αλληλεγγύη και την αλληλοβοήθεια μεταξύ των λαών.
- Σύγκρουση με την ΕΕ που ετοιμάζει νέα κορονο-δάνεια, νέα κορονο-χρέη, νέα-κορονο-μνημόνια. Ουδεμία σχέση έχει με την βελτίωση της ζωής των λαών των κρατών-μελών της. Γι’ αυτό εκφράζεται δυσπιστία και φυγόκεντρες τάσεις. Η αντικαπιταλιστική αριστερά δεν πρέπει να φοβηθεί να σηκώσει το γάντι στην ΕΕ και το μηχανισμό του χρέους που δένει χειροπόδαρα τους λαούς. Η έξοδος από την ΕΕ είναι ο μόνος δρόμος για να κινηθούμε σε μια άλλη διεθνιστική κατεύθυνση. Και δεν θα φοβηθούμε ότι θα απομονωθούμε. Το Black Lives Matter ανέδειξε πώς η σπίθα μπορεί να κάψει κάμπους ολόκληρους και κινήματα να παγκοσμιοποιηθούν πιο γρήγορα ακόμα και από μια πανδημία.
Αν πιστεύουμε ότι αυτοί οι άξονες είναι κομβικοί σήμερα, πρέπει να ορίσουμε πως θα παλέψουμε γι΄ αυτούς. Θα το κάνει μια αριστερή κυβέρνηση; Είδαμε που κατέληξε ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως είδαμε ότι οι μαύροι δεν είχαν καλύτερη αντιμετώπιση με τον Ομπάμα σαν πρόεδρο της Αμερικής. Φάνηκε στην πανδημία ότι μόνο ο λαός μπορεί να σώσει το λαό. Και ότι στην ουσία αυτός είναι ο κινητήριος μοχλός αυτής της κοινωνίας. Ο λαός είναι λοιπόν αυτός που μπορεί να επιβάλει και την υλοποίηση αυτού του προγράμματος. Τα κινήματα των τελευταίων χρόνων, και στην Ελλάδα την περίοδο του ’10-’15, αλλά και η συνολική εμπειρία του κομμουνιστικού κινήματος και των αγώνων, έχουν δείξει πολλούς δρόμους για το πώς μπορεί να οργανωθεί ο λαός. Μέσα από τους χώρους δουλειάς και τα πανεπιστήμια, μέσα από τις γειτονιές, αξιοποιώντας και τα σύγχρονα ηλεκτρονικά μέσα. Το βασικό για να βρει το δρόμο του, ανεξάρτητα πώς θα μορφοποιηθεί είναι να μπορεί να ιεραρχεί το κριτήριο της εργατικής πολιτικής, δηλαδή της υπεράσπισης των συμφερόντων της εργατικής πλειονότητας. Και σε αυτήν την κατεύθυνση, με πυρήνα το ταξικό εργατικό κίνημα να αναπτυχθεί και να δώσει αυτές τις μάχες. Σε αντιπαράθεση με τη ΓΣΕΕ που το κριτήριό της είναι πώς θα κάνει συμμαχίες με τους βιομηχάνους του ΣΕΒ.
Είναι μια πρόταση πολιτική αφού απαιτεί ευρύτερες πολιτικές προϋποθέσεις. Δεν μπορείς να παλέψεις σαν την Greenpeace για να μην καταστραφεί η φύση, χωρίς να τα βάλεις με το πυρήνα αυτού του συστήματος: το κριτήριο της κερδοφορίας. Ούτε μπορείς να δώσεις τη μάχη απέναντι στα μνημόνια και τα χρέη που πληρώνει ο λαός, χωρίς να μιλήσεις για την ΕΕ και την ανάγκη εξόδου από αυτήν. Χρειάζεται λοιπόν προετοιμασία για μια σύγκρουση άλλου βάθους. Το μέλλον θα είναι αντικειμενικά επαναστατικό. Είτε από την δική τους πλευρά, με μια νέα επέλαση απέναντι μας, είτε από την δική μας.
Άρα η πρότασή μας είναι συνολική, αφού πιάνει όλες τις πλευρές της ζωής μας και προσπαθεί να σκιαγραφήσει τι χρειάζονται. Φαίνεται ότι δεν μπορούμε να αφήνουμε απ’ έξω ζητήματα όπως πχ η φύση και αυτά επανέρχονται στο προσκήνιο εκρηκτικά, όπως με μια πανδημία. Είναι συνολική σε μια προσπάθεια να ανοίξει συνολικά μια διαφορετική προοπτική απέναντι στο σάπιο σύστημα που τίποτα δεν έχει να μας δώσει. Με βάση τις δυνατότητες της εποχής να ορίσει μια σύγχρονη κομμουνιστική στρατηγική, ένα πιο πραγματικό Τhere Ιs Νo Αlternative, απέναντι σε αυτό του κεφαλαίου που δεν οδηγεί πουθενά. Γιατί τελικά δεν υπάρχει εναλλακτική από την ανατροπή αυτού του συστήματος.
*Ο Φοίβος Λιναρδάτος είναι μέλος του Κεντρικού Συμβουλίου της νεολαίας Κομμουνιστική Απελευθέρωση. Το κείμενο στηρίζεται στην ομιλία του στην εκδήλωση των Αναιρέσεων στην πλατεία Πρωτομαγιάς στις 27 Ιουνίου 2020.
