Σε βαθιά γεράματα (102 ετών) αλλά πάντα με «ψυχή βαθιά» έσβησε η μεγάλη τραγωδός Ασπασία Παπαθανασίου. Όπως η ίδια είχε πει, όταν τελείωσε τις θεατρικές σπουδές της, ήρθε η Κατοχή και έτσι ασχολήθηκε περισσότερο με την Αντίσταση παρά με το Θέατρο. «Δεν μπορούσες να μείνεις αδιάφορος, όταν έβλεπες τον Γερμανό να αρπάζει ένα παιδάκι που ζήτησε ψωμί και να του σπάει τα χέρια».
Δόθηκε στο κίνημα της Αντίστασης (έγινε ταγματάρχισσα του ΕΛΑΣ) κι έζησε από πρώτο χέρι τον Εμφύλιο που ακολούθησε. Είδε τους συντρόφους της καλλιτέχνες να παίρνουν το δρόμο της ξενιτιάς, της εξορίας στη Μακρόνησο, να φυλακίζονται, να περνούν στην παρανομία. Παρέμεινε και δήλωνε αριστερή ως το τέλος της ζωής της.
Εύκολα βρίσκουμε το πλούσιο «βιογραφικό» της τα βραβεία, τις διακρίσεις, την αποθέωση που γνώρισε στην Ελλάδα και σε δεκάδες χώρες του εξωτερικού. Αυτό που δύσκολα μπορούμε να συλλάβουμε είναι το δημιουργικό πάθος σε πολύ δύσκολες εποχές, όταν, π.χ., μετά την Απελευθέρωση, οι Ενωμένοι Καλλιτέχνες του Γιώργου Σεβαστίκογλου περιόδευαν τη ρημαγμένη Ελλάδα της μοναρχοδεξιάς υπό τη συνεχή παρενόχληση των χιτών και των χωροφυλάκων, ααι η Ασπασία Παπαθανασίου ήταν στην πρώτη γραμμή του αγώνα και της τέχνης…
Συγκλονιστική είναι η προφορική αυτοβιογραφία της σε μια παλιά εκπομπή του Seven X. Αξίζει να δούμε τη βιντεοσκοπημένη παράσταση της «Ηλέκτρας» με την Ασπασία Παπαθανασίου (σκηνοθεσία Ροντήρη) στο Λονδίνο το 1962 ή να την ακούσουμε να διαβάζει τη «Γυναίκα της Ζάκυθος» του Σολωμού στον ιστότοπο του Εργαστηρίου Νέου Ελληνισμού.