Γιώργος Μιχαηλίδης
Όσο περνούν οι μέρες, το ζήτημα της υγείας – αν και πρωτεύον – παύει να μονοπωλεί το ενδιαφέρον των κοινωνιών. Με ταχύτατους ρυθμούς, τα προβλήματα που σχετίζονται με τη φτώχεια και την ανεργία αναδεικνύονται σε σημαντικότατη πτυχή της τρέχουσας κατάστασης. Το ερώτημα που εκ των πραγμάτων τίθεται είναι το «ποιος θα πληρώσει αυτή την κρίση;».
Οι ΗΠΑ, ως Μέκκα του καπιταλισμού, αποτελούν το πιο τρανταχτό παράδειγμα για το πόσο σύμφυτο είναι το ζήτημα της δημόσιας υγείας με τα υπόλοιπα κοινωνικά και εργασιακά ζητήματα. Τις δύο τελευταίες εβδομάδες κατατέθηκαν σχεδόν 10 εκατομμύρια νέες αιτήσεις για επιδόματα ανεργίας, ενώ στην πολιτεία της Νέας Υόρκης η αύξηση των αιτήσεων έφτασε σε τετραψήφιο ποσοστό. Ένα μεγάλο μέρος αυτών των ανθρώπων στερείται ήδη κάθε πρόσβαση σε δωρεάν νοσοκομειακή περίθαλψη. Αν η αμερικάνικη κυβέρνηση δεν προχωρήσει σε ταχύτατη αναθεώρηση του συστήματος ασφάλισης-περίθαλψης, το ισχυρότερο κράτος στον κόσμο απειλείται με μία ανθρωπιστική καταστροφή ή καλύτερα με ένα έγκλημα κατά της κοινωνίας.
Είναι αλήθεια πως μια σειρά ευρωπαϊκά κράτη έχουν προχωρήσει σε μέτρα στήριξης των εργαζομένων και των ευπαθών ομάδων, όμως καθώς βρισκόμαστε στην αρχή της κρίσης, δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι αυτά θα εξακολουθήσουν. Για την ακρίβεια, η παράτασή τους είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την απαλλοτρίωση έστω μέρους του πλούτου της αστικής τάξης. Ο Διεθνής Οργανισμός Εργασίας υπολόγισε αρχικά ότι 25 εκατομμύρια θέσεις εργασίας μπορεί να χαθούν παγκοσμίως, περισσότερες δηλαδή από ό,τι στην κρίση του 2008-‘9, ενώ οι απώλειες εισοδήματος για τους εργαζομένους υπολόγιζε να κυμανθούν από 860 δις έως 3.4 τρις ως το τέλος του έτους. Ο ΟΗΕ, πάντως, θεωρεί ότι οι παραπάνω προβλέψεις είναι εξαιρετικά μετριοπαθείς… Παράλληλ, σύμφωνα με έρευνα του Pew Research Center, πιο εκτεθειμένοι είναι οι νέοι και όσοι κατείχαν ήδη τις χειρότερα αμειβόμενες θέσεις εργασίας, ενώ κυριολεκτικά στο έλεος του Θεού είναι αφημένοι οι επισφαλώς και οι «μαύρα» εργαζόμενοι.
Δεν είναι τυχαίο ότι σε μια σειρά χώρες ξεπηδούν οι πρώτοι απεργιακοί αγώνες εν μέσω πανδημίας αλλά και μικρές κοινωνικές εκρήξεις. Η άλλη όψη αντανακλάται στην αύξηση των πωλήσεων όπλων στη Νέα Υόρκη. Κάτω από την επιφάνεια, το ερώτημα σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα επανέρχεται.
