Δεν θα περάσει πολύς καιρός μέχρι τη στιγμή που θα χάσει το νόημά της η απαρίθμηση των κρουσμάτων του νέου κορονοϊού. Εάν ισχύουν, άλλωστε, οι εκτιμήσεις και προειδοποιήσεις, τόσο από τη διοίκηση του ΠΟΥ όσο και από τις κυβερνήσεις των μεγαλύτερων χωρών (ΗΠΑ, Γερμανία, Γαλλία, Ιαπωνία κ.λπ.), βρισκόμαστε μόλις στην αρχή μιας επιδημίας με παγκόσμιες διαστάσεις, η οποία είναι πιθανό να λάβει τα χαρακτηριστικά πανδημίας — κάτι που σημαίνει ότι τα περιστατικά θα είναι σύντομα εκατοντάδες χιλιάδες ή εκατομμύρια. Όσο για τις στατιστικές, θα περιοριστούν στον αριθμό των σοβαρά νοσούντων που θα χρειαστούν ειδική φροντίδα στις ΜΕΘ, καθώς και στον αντίστοιχο των θυμάτων — δύο στοιχεία τα οποία, μόλις η κρίση παρέλθει, θα δώσουν τη δυνατότητα μιας συνολικής επιστημονικής αποτίμησης αλλά και απόδοσης πολιτικών ευθυνών.
Μέχρι τότε, πάντως, αξίζει να σταθούμε ιδιαίτερα σε δύο πλευρές: Η μία έχει να κάνει με τη στάση της Δύσης και αρκετών ΜΜΕ απέναντι στην Κίνα τις πρώτες εβδομάδες. Ήταν φανερό ότι αρκετοί «αναλυτές», απηχώντας προφανώς και επίσημες απόψεις, περίπου εύχονταν ο κορονοϊός να δώσει ένα καλό μάθημα στους Κινέζους, να αναδείξει τις αδυναμίες του καθεστώτος τους και να καταφέρει ένα ισχυρό πλήγμα στην οικονομία τους. Σε στιγμές οίστρου, μάλιστα, ορισμένοι έφτασαν να κάνουν λόγο και για τις ευθύνες του –ανύπαρκτου φυσικά εκεί– κομμουνισμού! Ωστόσο, η πορεία των γεγονότων αποδεικνύει πόσο βιάστηκαν, καθώς είναι πιθανό το επίκεντρο να βρεθεί αλλού — ενδεικτικά, την περασμένη Τετάρτη, τα νέα κρούσματα ήταν για πρώτη φορά περισσότερα εκτός Κίνας και δοκιμάζονται πλέον οι αντοχές των δικών τους συστημάτων.
Η δεύτερη πλευρά αφορά στις οικονομικές επιπτώσεις και τα σενάρια που αναπτύσσονται. Προβάλλοντας τη σημαντική πτώση των χρηματιστηριακών δεικτών το τελευταίο διάστημα, ολοένα περισσότεροι έχουν αρχίσει να «ψιθυρίζουν» θεωρίες περί νέας ύφεσης, την οποία δήθεν θα προκαλέσει ο κορονοϊός. Σχεδόν αυτομάτως, δε, προχωρούν και στο επόμενο βήμα, αφήνοντας να εννοηθεί ότι τα όποια φιλολαϊκά «ψίχουλα» έχουν εξαγγελθεί θα πρέπει να μπουν στον πάγο — κάτι που ισχύει και για την περίπτωση της Ελλάδας. Βεβαίως, παραλείπουν να μας πουν ότι ήταν εδώ και καιρό γνωστό πως οι δείκτες των χρηματιστηρίων αντιπροσώπευαν μια «φούσκα», η οποία διαρκώς μεγάλωνε, ανακυκλώνοντας αέναα και με παρασιτικό τρόπο τα πλεονάζοντα κεφάλαια, με στόχο την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη απόδοση κερδών. Μια «φούσκα», η οποία ήταν φανερό ότι αναζητούσε την κατάλληλη αφορμή για να σκάσει (ή να επέλθει η «διόρθωση», όπως συνηθίζεται να λέγεται στους επίσημους κύκλους) και όταν αυτό γίνει, ο λογαριασμός θα σταλεί στους γνωστούς αποδέκτες.
Γιώργος Παυλόπουλος