Διονύσης Ελευθεράτος
Εάν απομονωθεί ο στίχος των Κατσιμιχαίων «τίποτα δεν έχει αλλάξει, τίποτα δεν είναι όπως παλιά», σκιαγραφείται η εξέλιξη του συμπλέγματος «ποδόσφαιρο – πολιτική εξουσία – επιχειρηματικοί ανταγωνισμοί». Η σχέση του πρώτου με τη δεύτερη άρχισε να γίνεται συστηματική στη δεκαετία του 1950. Η υπαγωγή του αθλήματος στις διελκυστίνδες της οικονομικής ελίτ συστηματοποιήθηκε από τα τέλη της δεκαετίας του 1970. Δεν είναι νέο, λοιπόν, αυτό το διπλό «παιχνίδι». Η σφοδρότητα και η «βουλιμία», όμως, που χαρακτηρίζουν τους τωρινούς όρους της διεξαγωγής του, κάνουν τα ήθη ακόμη και της πρώτης δεκαετίας του αιώνα μας να φαντάζουν εξαιρετικά αθώα…
Μια κυβέρνηση πασχίζει αμήχανα και σπασμωδικά να βρει «χρυσές τομές» ανάμεσα στα άτεγκτα «θέλω» του Β. Μαρινάκη, του «μεγάλου μιντιάρχη» και «πειραιάρχη», με τα αντίστοιχα του «βορειάρχη» Ι. Σαββίδη. Κι αν είναι στοιχείο του χθες η γελοιοποίηση, την οποία επέφερε ο κωμικοτραγικός περί τροπολογίας χειρισμός της, διαρκεί η ανησυχία της για το πού θα μπορούσαν να φθάσουν οι προειδοποιήσεις του Μαρινάκη, έπειτα από τις γνωστές –και… γεμάτες νόημα– νύξεις που έκαναν στο ασφαλιστικό Μέσα δικής του ιδιοκτησίας. Απέναντι, βλέπει κανείς βουλευτές της αξιωματικής αντιπολίτευσης να μιλούν σαν μέλη… γραφείου Τύπου του «βορειάρχη», χωρίς πολλές λεκτικές περικοκλάδες. «Πιστοί» δημοσιογράφοι, αφιονισμένα έντυπα και ιστοσελίδες και μια ειδική, αλλά καθόλου ασήμαντη, πτυχή του όλου σκηνικού: Η γραμμή κάθε «στρατοπέδου» συχνά αμπαλάρεται σε ένα κράμα αρλουμπολογίας και εθνικιστικής-ακροδεξιάς ρητορικής, χωρίς να λείπουν και οι επανεμφανίσεις «αστέρων» της ακροδεξιάς στο προσκήνιο. Παράδειγμα, η νομική εκπροσώπηση της ΠΑΕ ΠΑΟΚ από τον Τ. Μπαλτάκο, στη γνωστή «υπόθεση πολυιδιοκτησίας» (ΠΑΟΚ και Ξάνθης).
Έπειτα από τις «προδοσίες» σε βάρος της Μακεδονίας και τους «Μαδούρους», ύστερα από τον αυτάρεσκο –και φυσικά αβάσιμο– ισχυρισμό πως «τον ΣΥΡΙΖΑ τον έριξε ο λαός του Ολυμπιακού» (λες και τα ποσοστά της ΝΔ στον Πειραιά δεν ήταν συνολικά, χαμηλότερα π.χ. από τα αντίστοιχα στη Θεσσαλονίκη), τη σκυτάλη πήρε η στηλίτευση του Σαββίδη ως «Ρώσου». Μπορεί η αιχμή να αφορούσε τις πολιτικές διασυνδέσεις και τα σχέδια του τελευταίου, αλλά η ελπίδα πως η αιχμή θα γινόταν διεισδυτική επενδύθηκε στην απέχθεια προς τον «ξένο», τον «παρείσακτο». Δεν λείπει όμως –κάθε άλλο– το στοιχείο της «εθνικής προστασίας» και από την επιχειρηματολογία υποστηρικτών της άλλης πλευράς: Και να υπάρχει «πολυιδιοκτησία» καλώς υπάρχει, για να μην πάρουν την ΠΑΕ Ξάνθη Τούρκοι λεφτάδες…
Αν συνυπολογιστούν οι νέες «λυκοφιλίες» στις τάξεις των αφεντικών του ποδοσφαίρου (σχετική καταγραφή δεν είναι του παρόντος), ισχυροποιείται το «τίποτα δεν είναι όπως παλιά». Το σκηνικό δεν σε απειλεί με ανία, κομίζει όμως μπόλικη αηδία…