Δημήτρης Γρηγορόπουλος
Μία από τις πιο τραγικές και αιματοβαμμένες περιόδους του κομμουνιστικού κινήματος ήταν η εξόντωση με μαζικούς όρους της δύναμης του Κομμουνιστικού Κόμματος Ινδονησίας, αμέσως μετά το πραξικόπημα του στρατηγού Σουχάρτο. Το πραξικόπημα και η εξόντωση των κομμουνιστών και των αριστερών ήταν η απάντηση του ιμπεριαλισμού και της αντίδρασης στην πορεία ανεξαρτοποίησης και προσέγγισης Κίνας και ΕΣΣΔ του διακυβέρνησης Σουκάρνο.
ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΟ
- 1945, 17 Αυγούστου: Ο Σουκάρνο κηρύσσει την ανεξαρτησία της Ινδονησίας
- 1945-1948: Μάχες των Ινδονήσιων για την ανεξαρτησία, καταρχήν κατά των Άγγλων και στη συνέχεια κατά των Ολλανδών
- 1949, 27 Δεκεμβρίου: Καθεστώς πλήρους ανεξαρτησίας στην Ινδονησία
- 1957: Εθνικοποίηση των ολλανδικών και κινέζικων επιχειρήσεων
- 1957, 14 Μαρτίου: Ο Σουκάρνο επιβάλλει στρατιωτικό νόμο
- 1965, 30 Σεπτεμβρίου: «Κίνημα», απαγωγή και εκτέλεση έξι στρατηγών, το ΚΚ δεν ανέλαβε την ευθύνη
- 1965, 2 Οκτωβρίου: Πραξικόπημα του Σουχάρτο. Αρχίζει ανηλεής εξόντωση των κομμουνιστών
Τον Ιανουάριο του 1965 ο πρόεδρος της Ινδονησίας Αχμέτ Σουκάρνο απέσυρε τη χώρα του απ’ τον κυριαρχούμενο απ’ τους ιμπεριαλιστές ΟΗΕ και επιδίωξε να ιδρύσει ένα ανταγωνιστικό διεθνή οργανισμό, το «Συνέδριο των Νέων Αναδυομένων Δυνάμεων» με στήριξη από την Κίνα, η οποία δεν ήταν ακόμη τότε μέλος του ΟΗΕ. Το 1961 είχε συμβάλει μαζί με άλλους ηγέτες (Τίτο, Νεχρού, Μακάριο,Νάσερ) στην ίδρυση του Κινήματος Αδεσμεύτων. Λόγω όμως των συνεχών αντιδικιών στους κόλπους αυτού του κινήματος, που δεν επέτρεπαν τον σαφή πολιτικό προσανατολισμό του, ο Σουκάρνο, που έκλινε προς τον κομμουνιστικό κόσμο, συγκρότησε μια νέα συμμαχία με την Κίνα, το Βόρειο Βιετνάμ, τη Βόρεια Κορέα και την Καμπότζη, κι επιχείρησε (όπως αναφέρθηκε), να ιδρύσει έναν ανταγωνιστικό διεθνή οργανισμό, ενώ είχε πολύ καλές σχέσεις και με την ΕΣΣΔ. Αυτή η στροφή του Σουκάρνο, όπως σύντομα αποδείχθηκε, αποτέλεσε την αρχή του τέλους του αντιιμπεριαλιστικού καθεστώτος της Ινδονησίας από το πραξικόπημα του στρατηγού Σουχάρτο, καθοδηγούμενο απ’ την CIA, με ένα πρωτοφανές αιματηρό λουτρό, την εξόντωση ενός εκατομμυρίου κομμουνιστών και αριστερών απ’ το 1965 ως το 1967.
Περίπου επί μια εικοσαετία (1945-1965/6) η Ινδονησία αποτέλεσε το θέατρο σκληρής διαπάλης με πολλές καμπές ανάμεσα σε δύο αντιμαχόμενα στρατόπεδα: τις πατριωτικές, αντιιμπεριαλιστικές κομμουνιστικές και τις ιμπεριαλιστικές, κομπραδόρικες, φεουδαρχικές δυνάμεις με τελική επικράτηση των δεύτερων.
Στις 15 Αυγούστου 1945, μετά τη ρίψη των ατομικών βομβών στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, η Ιαπωνία συνθηκολόγησε χωρίς όρους. Στις 17 Αυγούστου, ο Σουκάρνο κήρυξε την ανεξαρτησία της χώρας. Αρχικά, οι δυτικοί ιμπεριαλιστές επιδίωξαν να θέσουν την Ινδονησία υπό τον έλεγχό τους. Όταν έφθασαν βρετανικές δυνάμεις στην Τζακάρτα, ο διοικητής τους δήλωσε ότι στόχος της Αγγλίας είναι η επάνοδος της Ινδονησίας στο πρότερο καθεστώς αποικίας της Ολλανδίας. Υπό την παρότρυνση και προστασία των Άγγλων, οι Ολλανδοί στρατιώτες επέστρεφαν στη χώρα μαζικά. Στις 10 Νοεμβρίου διεξήχθη μάχη στο Σουραμπάγια μεταξύ Βρετανών και Ινδονήσιων με πολλά θύματα.Τελικά, επήλθε συμβιβασμός. Οι Ολλανδοί, αναγνώρισαν τη de facto κυριαρχία του νέου κράτους, ενώ σε αντάλλαγμα οι Ινδονήσιοι ανέλαβαν την υποχρέωση να συζητήσουν για ένα μελλοντικό «Ηνωμένο Βασίλειο Ολλανδίας και Ινδονησίας». Ωστόσο, οι Ολλανδοί με ισχυρά στρατεύματα δύο φορές, το 1947 και το 1948, παραβίασαν τη Συμφωνία και πραγματοποίησαν εισβολή στα εδάφη της Ινδονησίας. Τελικά, υπό την πίεση των μεγάλων δυνάμεων, οι Ολλανδοί παραχώρησαν πλήρη κυριαρχία στην Ινδονησία στις 27 Δεκεμβρίου 1949.
Ωστόσο, στην Ινδονησία επικράτησε χαρακτηριστική πολιτική αστάθεια, εξαιτίας της κυριαρχίας στην οικονομία των μεγάλων ολλανδικών και κινέζικων επιχειρήσεων και της αντίθεσης ισχυρού τμήματος της εθνικής αστικής τάξης και των μεσαίων και λαϊκών στρωμάτων, λόγω των αντιθέσεων και τριβών στον στρατό, της ισχυρής γραφειοκρατίας, των τοπικών και θρησκευτικών αντιθέσεων. Οι αντιθέσεις αυτές διαπερνούσαν και το ετερόκλητο κομματικό μόρφωμα που είχε συγκροτήσει ο Σουκάρνο, το Ινδονησιακό Εθνικό Κόμμα, αποτελούμενο από τρεις αλληλοσυγκρουόμενες πτέρυγες (εθνικιστές, ισλαμιστές, κομμουνιστές). Αντιμέτωπος μ’ αυτό το πλέγμα αντιθέσεων που κληρονόμησε απ’το αποικιακό καθεστώς, ο Σουκάρνο ανέπτυξε φιλικές σχέσεις με τις σοσιαλιστικές χώρες και πραγματοποίησε μεταρρυθμίσεις στην κατεύθυνση του λεγόμενου «μη καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης», που έτυχαν της υποστήριξης του προοδευτικού τμήματος της εθνικής αστικής τάξης,των μεσαίων στρωμάτων της πόλης και του χωριού και της ολιγάριθμης εργατικής τάξης.
Υπολογίζεται πως 500.000-1.000.000 μέλη και φίλοι του ΚΚ Ινδονησίας εξοντώθηκαν από τη χούντα
Έτσι, τον Δεκέμβριο του 1957 εθνικοποίησε 246 ολλανδικές εταιρείες, που κυριαρχούσαν στην ινδονησιακή οικονομία και συνακόλουθα απέλασε 40.000 ολλανδούς πολίτες και κατέσχεσε τις περιουσίες τους. Επιπλέον, το 1959 εξέδωσε Προεδρικό Διάταγμα, το οποίο απαγόρευε τις εμπορικές δραστηριότητες ξένων υπηκόων στις αγροτικές περιοχές, μέτρο που στόχευε να πλήξει τους Κινέζους που κυριαρχούσαν στο χονδρεμπόριο, με αποτέλεσμα τη μετεγκατάσταση 100.000 Κινέζων στην Κίνα. Έτσι, εξουδετέρωσε τις δύο κυρίαρχες αλλοεθνείς οικονομικές ομάδες, προς όφελος της εθνικής αστικής τάξης της Ινδονησίας. Τέλος, το 1964 εθνικοποιήθηκαν όλες οι βρετανικές επιχειρήσεις στη χώρα. Για να επιβάλει ο Σουκάρνο την πολιτική του έναντι των ισχυρών οικονομικών, κοινωνικών, τοπικών, πολιτικών και ιδεολογικών αντιθέσεων και να εξασφαλίσει την ενότητα της χώρας, επέβαλε στρατιωτικό νόμο στις 14 Μαρτίου 1957.Γι’αυτήν την αυταρχική εκτροπή ο Σουκάρνο είχε προετοιμάσει το έδαφος, διακηρύσσοντας ότι το σύστημα δημοκρατίας δυτικού τύπου ήταν ακατάλληλο για την Ινδονησία, προωθώντας ένα σύστημα «Καθοδηγούμενης Δημοκρατίας», που κυρίως λειτουργούσε με προεδρικά διατάγματα. Εντείνοντας την αυταρχική διακυβέρνηση ο Σουκάρνο το 1960 διέλυσε το κοινοβούλιο και το αντικατέστησε με νέο, στο οποίο ο ίδιος είχε διορίσει τα μισά μέλη… Ο Σουκάρνο φυλάκισε πολλούς πολιτικούς αντιπάλους του, ενώ έκλεισε τις αντιπολιτευόμενες την πολιτική του εφημερίδες.
Η στροφή του Σουκάρνο προς την Κίνα και ΕΣΣΔ, το «Συνέδριο των Νέων Αναδυόμενων Δυνάμεων» ως αντίβαρο στον ιμπεριαλισμό, η μεγαλύτερη στήριξη του Σουκάρνο στους κομμουνιστές, για να εξισορροπεί τη δύναμη των στρατοκρατών, η γρήγορη αύξηση της ισχύος του Κομμουνιστικού Κόμματος, που το 1965 αριθμούσε 3.000.000 μέλη, ο φόβος που προκαλούσε αυτή η εξέλιξη στους εθνικιστές, τους ισλαμιστές, τη συντηρητική αστική τάξη, οδήγησαν στο πραξικόπημα του Σουχάρτο τον Οκτώβριο του 1965, υπό τις ευλογίες και την ενορχήστρωση του ιμπεριαλισμού. Αφορμή το «κίνημα» της 30ής Σεπτεμβρίου 1965. Έξι στρατηγοί του ινδονησιακού στρατού απάχθηκαν και δολοφονήθηκαν. Το κίνημα αυτό που δεν είχε λαϊκή στήριξη χαρακτηρίστηκε αριστερό, ενώ το ΚΚ Ινδονησίας δεν ανέλαβε την ευθύνη του.
Η καταστολή του έδωσε την ευκαιρία στις αντιδραστικές δυνάμεις να πνίξουν στο αίμα το μεγάλο Κομμουνιστικό Κόμμα της Ινδονησίας. Τα θύματα της θηριωδίας υπολογίζονται σε 500.000 έως 1.000.000! Αιώνιο όνειδος για τις αντιδραστικές δυνάμεις.
