Μιχάλης Ρίζος
Πέρασαν κιόλας τρία χρόνια από την ημέρα που χάσαμε τον σύντροφό μας Τάκη Τσίτσο. Η καθημερινότητα κυλάει, τα σκαμπανεβάσματα του αγώνα βασανιστικά, οι αντιφάσεις πολλές, οι δυνατότητες της απελευθέρωσης χορεύουν με τις απογοητεύσεις του δύσκολου συσχετισμού. Η μνήμη πάει να ατονήσει, αλλά τα σημάδια ορισμένων ανθρώπων που περάσανε από το κομμουνιστικό κίνημα, την ταξική πάλη, την οργάνωση, διαρκώς νικούν τη λήθη. Η πίστη του Τάκη στις αστείρευτες δυνάμεις της εργατικής τάξης, η βαθιά κατανόηση της ανάγκης στρατηγικής ανασυγκρότησης της κομμουνιστικής αριστεράς, η αγάπη του για την οργάνωση και ο απόλυτος σεβασμός του στη συλλογικότητα και την εργατική δημοκρατία τον έκαναν ξεχωριστό σύντροφο. Κυρίως όμως ο σύντροφος Τάκης ήταν άνθρωπος της πράξης και της προσφοράς. Των ανησυχιών και των αναζητήσεων, του γόνιμου «τσακωμού» όπου χρειαζόταν, λάτρης του λαϊκού πολιτισμού και του γλεντιού. Ρούφαγε τη ζωή και την οργανωμένη πάλη, όπως όλοι οι πρωτοπόροι άνθρωποι που θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο της εκμετάλλευσης, ζώντας μέσα του και όχι αναχωρώντας ή συμβιβαζόμενοι με αυτόν.
Ο Τάκης Τσίτσος ως μέλος της ΠΕ του ΝΑΡ και του γραφείου της, ως ενεργός σύντροφος σε όλες τις φάσεις από το 1989 καθώς και ως μέλος της ΚΣΕ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, έβαλε το δικό του πολύτιμο μερίδιο σε ότι κάναμε, σε ότι φτάσαμε, σε ότι κατορθώσαμε όλα αυτά τα χρόνια. Κέρδισε την απόλυτη πολιτική εκτίμηση και την ουσιαστική συντροφική σχέση με όσους συνεργάστηκε.
Το κενό που έχει αφήσει παραμένει μεγάλο για το ΝΑΡ, για όλους τους συντρόφους και τις συντρόφισσες που πορευτήκαμε μαζί του. Το λιγότερο που έχουμε να πούμε στη Σία, τον Άρη, το Γιάννη είναι ότι συνεχίζουμε πιο αποφασιστικά, πιο ώριμα και πιο συλλογικά… για να γίνει το μέλλον παρόν.
