Η ανταρσία του 1989 και η αναγκαία σημερινή κομμουνιστική τομή

Τριάντα χρόνια από την αριστερή ανταρσία του 1989

Δημήτρης Δεσύλλας, μέλος της ΠΕ του ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση

και μέλος του ΠΣΟ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Συζητάμε για την Ανταρσία του 1989, για να αντλήσουμε βαθύτερα συμπεράσματα-διδάγματα για τις νέες, βαθύτερες ανταρσίες του παρόντος και του μέλλοντος. Με την κομμουνιστική οπτική-στρατηγική: «Απόλυτη κυριαρχία της ζωντανής εργασίας πάνω στη νεκρή, απόλυτη κυριαρχία του παρόντος πάνω στο παρελθόν αλλά και στο μέλλον»!

            Τι ήταν με δύο λόγια το 1989 (συγκυβερνήσεις Τζαννετάκη και Ζολώτα, αριστερή ανταρσία στην ΚΝΕ, αριστερή διάσπαση του ΚΚΕ);

1. Από την σκοπιά των κυρίαρχων αστικών δυνάμεων: Ήταν προσπάθεια να πάρουν τη «ρεβάνς» από το ριζοσπαστισμό του Πολυτεχνείου και της μεταπολίτευσης, να ακυρώσουν την απειλητική για το σύστημα προοπτική του, να επιβάλλουν την ταξική συνεργασία-συναίνεση- συνδιαχείριση, την πλήρη υποταγή της Αριστεράς στην αστική στρατηγική, στον αντιδραστικό εκσυγχρονισμό της ελληνικής κοινωνίας, στον επερχόμενο νεοσυντηρητικό χειμώνα (1^ο τεύχος περιοδικού «ΠΡΙΝ»).
2. Από την πλευρά της ηγεσίας του Ενιαίου ΣΥΝασπισμού (ΚΚΕ-ΕΑΡ, Χ. Φλωράκη-Λ. Κύρκου): Ήταν «ιστορικός συμβιβασμός αλά Ελληνικά». Ήταν μια τομή στη μακρόχρονη μεταπολεμική γραμμή «πολιτικής ουράς» της Αριστεράς στα αστικά κόμματα (ΚΚΕ-ΕΔΑ στην Ένωση Κέντρου, ΚΚΕ στο ΠΑΣΟΚ κ.α.). Ήταν ηγεμονία-επικράτηση στην ελληνική Αριστερά της διεθνούς γραμμής της συναλλαγής με τον ιμπεριαλισμό, του Ευρωκομμουνισμού και του Γκορμπατσοφισμού, της αποκομμουνιστικοποίησης και της σοσιαλδημοκρατικοποίησης, που οδήγησε στον εκφυλισμό-ήττα-κατάρρευση του κομμουνιστικού κινήματος σε Ανατολή και Δύση. Στη χώρα μας εκφράστηκε συγκεκριμένα με την γραμμή του ΚΚΕ: της «πραγματικής αλλαγής» και της «ανάπτυξης νέου τύπου», με «το άθροισμα των δημοκρατικών δυνάμεων ΚΚΕ-ΠΑΣΟΚ», με το «κοινό πόρισμα ΚΚΕ-ΕΑΡ», με τη συγκυβέρνηση Τζαννετάκη με τη ΝΔ με πρόσχημα «την κάθαρση του Κοσκωτά», με την οικουμενική συγκυβέρνηση Ζολώτα με πρόσχημα «να μην μείνει ακυβέρνητη η χώρα». Συνολικά οδήγησε σε συμβιβασμό, ήττα και διασυρμό της Αριστεράς στη χώρα μας.

▸ Ελπίδα ανατροπής απέναντι στον ιστορικό συμβιβασμό αλά ελληνικά

• Η συγκυβέρνηση Τζαννετάκη (ΚΚΕ-ΕΑΡ-ΝΔ) λειτούργησε ως «πλυντήριο» του Κ. Μητσοτάκη, ως αριστερό «πιστοποιητικό» και άλλοθι της αντιδραστικής και αντιλαϊκής πολιτικής της ΝΔ.
• Η οικουμενική συγκυβέρνηση Ζολώτα (ΚΚΕ-ΕΑΡ-ΝΔ-ΠΑΣΟΚ) λειτούργησε ως «πλυντήριο» του Α. Παπανδρέου και του ΠΑΣΟΚ από τα σκάνδαλα. Κυρίως ως «σκαλοπάτι» για την αυτοδυναμία του Κ. Μητσοτάκη και της ΝΔ στις επόμενες εκλογές της 8/4/1990.
• Οι τρεις ηγέτες της «οικουμενικής» συγκυβέρνησης (Φλωράκης – Παπανδρέου – Μητσοτάκης) εξουσιοδότησαν και έστειλαν ως κοινό εκπρόσωπό τους τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Χρ. Σαρτζετάκη στη Σύνοδο Κορυφής της ΕΟΚ στο Στρασβούργο (8-9/12/1989) να υπογράψει εκ μέρους της Ελλάδας την Οικονομική Νομισματική Ένωση (ΟΝΕ) που ήταν το θεμέλιο του Μάαστριχτ, του ευρώ, των Προγραμμάτων Σταθερολιτότητας και αργότερα των μνημονίων!

3. Από τη σκοπιά του κόσμου της Αριστεράς και τη δική μας, με την αριστερή ανταρσία του 1989:

α. Υπερασπιστήκαμε-σώσαμε την τιμή και την αξιοπρέπεια της Αριστεράς από το διασυρμό και τον εξευτελισμό. Το εξέφρασε χαρακτηριστικά ο αξέχαστος Γιώργος Γράψας με την ιστορική δήλωση: «Φυσικά και δεν θα υπακούσω»!

β. Δώσαμε νέα ελπίδα-δύναμη-προοπτική στον κόσμο της διάσπαρτης αντικαπιταλιστικής-αντιιμπεριαλιστικής-επαναστατικής Αριστεράς που αργότερα, μαζί του συγκροτήσαμε την ΑΝΤΑΡΣΥΑ (2009).

γ. Βάλαμε φρένο στην πορεία ευρωκομμουνιστικοποίησης – σοσιαλδημοκρατικοποίησης του ΚΚΕ (από την άποψη αυτή «δεν χρωστάμε» εμείς στο ΚΚΕ, «εκείνο μας χρωστάει»! Αν δεν υπήρχε η ανταρσία του 1989, θα είχε τώρα γραμματέα ή τον Ανδρουλάκη ή τη Δαμανάκη και γραμμή την καταστροφική τους πολιτική). Παλεύουμε από θέση αρχών για κοινή ανατρεπτική δράση όλης της μαχόμενης Αριστεράς αλλά το ΚΚΕ δυστυχώς την αρνείται με πείσμα.

δ. Κυρίως σηματοδοτήσαμε την ανάγκη και δυνατότητα μιας άλλης αντικαπιταλιστικής-επαναστατικής-σύγχρονα κομμουνιστικής Αριστεράς. Την ανάγκη και την δυνατότητα για επαναθεμελίωση του Κομμουνιστικού Προγράμματος-Κόμματος- Κινήματος της εποχής μας. Για μια βαθύτερη τομή από εκείνη του Λένιν, όπως έλεγε ο αξέχαστος Κώστας Τζιαντζής. Για μια πολύ βαθύτερη τομή από εκείνη του Μίκη Θεοδωράκη στον πολιτισμό (που συμπυκνώνει όλες τις αντιθέσεις) όπως έλεγε ο επίσης αξέχαστος Πάνος Γεραμάνης.

Στο κρίσιμο αυτό και καθοριστικό ζήτημα ο κόσμος της ρήξης του 1989 και του ρεύματος μας, είχε τις μεγαλύτερες αδυναμίες και αντιφάσεις. Με αρνητικές επιδράσεις στην μετέπειτα πορεία μας ως ΝΑΡ και Πριν. (Δεν υπήρξε τότε ολοκληρωμένη πλατφόρμα κομμουνιστικής επαναθεμελίωσης για αυτοπροσδιορισμό μας, αντί για ετεροκαθορισμό από το ΚΚΕ).

Και τώρα, 30 χρόνια μετά το 1989, τι λέτε;

            Μας λένε μερικοί: Σημαντική η ανταρσία σας το 1989, τι νόημα όμως έχει 30 ολόκληρα χρόνια μετά; Μήπως έκλεισε το ρήγμα του ‘89; Μήπως (όπως έκαναν και άλλοι σύντροφοί σας της διάσπασης του 1989), πρέπει και εσείς τώρα να συνεργαστείτε με τον ΣΥΡΙΖΑ ή να γυρίσετε στο ΚΚΕ (στο πιο αριστερό Κ.Κ. της Ευρώπης;)

Απαντάμε:

1. Τριάντα χρόνια μετά το «ρήγμα του 1989» όχι μόνο δεν έκλεισε, αλλά βάθυνε. Είναι ανοιχτό-ενεργό-αδικαίωτο.
2. Το δίλλημα «σοσιαλισμός-κομμουνισμός ή βαρβαρότητα και καταστροφή του πλανήτη» και «μεταρρύθμιση ή επανάσταση» είναι σήμερα πολύ πιο επίκαιρο από το 1989.
3. Η αντίθεση Κεφάλαιο-Εργασία (και όλες οι άλλες αντιθέσεις που διαπλέκονται τώρα βαθύτερα μαζί της) έχει γίνει εκρηκτική, υπερώριμη για λύση.

Αυτό λέει η εκρηκτική πόλωση ανάμεσα στο συσσωρευμένο πλούτο (σε όλο και πιο λίγα χέρια) και στην παγκόσμια εξάπλωση της πείνας-φτώχειας- δυστυχίας.

Αυτό λέει η δομική-ιστορικών διαστάσεων παγκόσμια καπιταλιστική κρίση, η νέα εφιαλτική πολεμική απειλή, η πλήρης κατάργηση του λεγόμενου «κράτους πρόνοιας» και ο πανευρωπαϊκός εξευτελισμός της σοσιαλδημοκρατίας.

Αυτό λέει η παταγώδης χρεωκοπία και κατάρρευση όλων των ενδιάμεσων, διαχειριστικών και δήθεν «αριστερών» κυβερνητικών λύσεων (τύπου Τσίπρα στην Ελλάδα, Λούλα στη Βραζιλία κ.α.).

Αυτό λένε με τον τρόπο τους, οι πρόσφατες λαϊκές εξεγέρσεις σε Χιλή-Ιράκ-Λίβανο-Βαρκελώνη, τα καραβάνια των εκατομμυρίων ξεριζωμένων προσφύγων και μεταναστών και η νέα έξαρση ξενοφοβίας-ρατσισμού- φασισμού (σε Ελλάδα και Ευρώπη), η παγκόσμια καπιταλιστική περιβαλλοντική καταστροφή, η νέα επέλαση της θρησκοληψίας και του σκοταδισμού.

4. Βασική αιτία για όλα τα προηγούμενα είναι η τραγική ανεπάρκεια και απουσία (σε Ελλάδα και Ευρώπη) μιας αυτοτελούς και μαζικής επαναστατικής-σύγχρονα κομμουνιστικής Αριστεράς. Επομένως και η απουσία μιάς ανατρεπτικής αριστερής αντιπολίτευσης απέναντι στην αστική πολιτική, στη βάρβαρη επίθεση ΕΕ, ΝΑΤΟ, ΔΝΤ, κυβερνήσεων, κεφαλαίου.
5. Για όλα αυτά είναι άμεσο, σημερινό, επείγον καθήκον η συμβολή μας στην επαναθεμελίωση κομμουνιστικού προγράμματος-κόμματος-κινήματος της σύγχρονης εποχής. Αυτό επιβάλλεται από τις ανάγκες: α) Να ερμηνεύσουμε βαθύτερα το σημερινό κόσμο του ολοκληρωτικού καπιταλισμού, για να τον αλλάξουμε επαναστατικά-κομμουνιστικά, β) Από την ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης της σύγχρονης εργατικής τάξης, γ) Από την επαναστατική αποτίμηση της διπλής εμπειρίας της νίκης και της ήττας της μεγάλης Οκτωβριανής Επανάστασης, δ) Από την ανάγκη σύγχρονης επαναστατικής τακτικής που θα έχει την επαναστατική στρατηγική στο τιμόνι, και ε) Από την άμεση ανάγκη συγκρότησης σύγχρονου κομμουνιστικού κόμματος ομοϊδεατών κομμουνιστών επαναστατών, βαθειάς και πραγματικής ενότητας υψηλής συντροφικότητας και ανώτατης αλληλεγγύης μεταξύ τους!

Υποθήκες για την επόμενη ιστορική φάση