Παναγιώτης Ξοπλίδης
Τη νίκη στις εκλογές πήραν οι περονιστές, με επικεφαλής τον Αλμπέρτο Φερνάντεζ, ο οποίος ανήκει στην πιο δεξιά τους πτέρυγα και αναγνωρίζει το ΔΝΤ και τους όρους του. Ως υπαρχηγό του έχει την πρώην πρόεδρο Κριστίνα Φερνάντεζ ντε Κίρχνερ.
Στις εκλογές της περασμένης Κυριακής, 27ης Οκτώβρη, ο λαός της Αργεντινής επέλεξε να βάλει τέλος στην εποχή του δεξιού νεοφιλελεύθερου καιθ δισεκατομμυριούχου Μαουρίτσιο Μάκρι, που επανέφερε το μισητό Διεθνές Νομισματικό Ταμείο σε μια χώρα η οποία γνώρισε την χρεοκοπία και την γενικευμένη εξέγερση το 2001. Η επιστροφή των πολιτικών του ΔΝΤ οδήγησε σε ύφεση, ραγδαία άνοδο της ανεργίας, μείωση μισθών και συντάξεων, μαζική φτωχοποίηση.
Ο δε νέος πρόεδρος, Αλμπέρτο Φερνάντεζ, προέρχεται από την δεξιά τάση του Frente de Todos (Μέτωπο Όλων), ενός ευρύτατου κεντρο-αριστερού σχήματος το οποίο περιλαμβάνει από παραδοσιακές περονικές δυνάμεις (υποψήφια αντιπρόεδρός του, άλλωστε, ήταν η πρώην πρόεδρος Κριστίνα Φερνάντεζ ντε Κίρχνερ) μέχρι και το ΚΚ Αργεντινής. Παρά δε τα λεγόμενα, η θριαμβευτική νίκη του, που ήταν προδιαγεγραμμένη μετά την ευρεία επικράτησή του στις προκριματικές εκλογές του Αυγούστου, δεν προκάλεσε ούτε έκπληξη αλλά ούτε και «σοκ στις αγορές». Ο Φερνάντεζ, άλλωστε, όχι μόνο αποδέχεται το ΔΝΤ, αλλά υπόσχεται ότι θα το συνδυάσει με ένα κοινωνικό συμβόλαιο ταξικής ειρήνης, έχοντας εξασφαλίσει την στήριξη τόσο της Ένωσης Βιομηχάνων (UIA) όσο και της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας της CGT.
Οι εκλογές χαρακτηρίστηκαν από ακραία πόλωση, καθώς ο Μάκρι – αν και πρόεδρος υπό προθεσμία εδώ και ένα τουλάχιστον τρίμηνο – στηρίχθηκε από τις πλέον αντιδραστικές δυνάμεις, την μερίδα του κεφαλαίου που συνδέεται με τα διεθνή χρηματοπιστωτικά κέντρα, τις ΗΠΑ και το ακροδεξιό μέτωπο των προέδρων της Βραζιλίας και της Χιλής, Μπολσονάρου και Πινιέρα αντιστοίχως. Ο Μάκρι κατάφερε μάλιστα να ανεβάσει το ποσοστό του ακόμα και σε σχέση με τον πρώτο γύρο των εκλογών του 2015, δημιουργώντας συνθήκες ασφυκτικού διπολισμού στη χώρα
Η επόμενη μέρα, σε κάθε περίπτωση, κάθε άλλο παρά εύκολη δεν θα είναι για τον νέο πρόεδρο. Το 2001 και το 2008, η Αργεντινή κατάφερε να σταθεί όρθια με υποτιμήσεις νομίσματος, άνοδο εξαγωγών και πολιτικές κοινωνικών παροχών. Όμως στο 2019, με συνθήκες εμπορικού πόλεμου και όξυνσης των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, ανάλογες πολιτικές δεν μπορούν να έχουν αποτέλεσμα. Ενώ λοιπόν η εργατική τάξη και τα μεσαία στρώματα ψήφισαν για να μπει τέλος στην λιτότητα, ο Φερνάντεζ δηλώνει ότι αποδέχεται τις εργασιακές και συνταξιοδοτικές μεταρρυθμίσεις του ΔΝΤ που προκάλεσαν μαζικές διαδηλώσεις και απεργίες. Σημειώνεται ότι το Μέτωπο του Φερνάντεζ κυβερνούσε ήδη κάποιες επαρχίες του ομοσπονδιακού κράτους, μεταξύ αυτών τις πετρελαιοπαραγωγές πολιτείες Νεουκουέν και Τσούμπουτ. Στην πρώτη, μάλιστα, όπου βρίσκεται το τεράστιο κοίτασμα Βάκα Μουέρτα, το εργοδοτικό σωματείο έχει υπογράψει συμβάσεις ευέλικτης εργασίας με την κρατικοποιημένη πετρελαϊκή εταιρεία YPF με αποτέλεσμα μια τρομακτική εντατικοποίηση και θανάσιμα εργατικά ατυχήματα. Ο Φερνάντεζ, ωστόσο, χρησιμοποιεί τις παραπάνω συνθήκες ως παράδειγμα ταξικής «ειρήνης», λέγοντας ότι τώρα δεν είναι καιρός για απεργίες και ότι ο λαός θα πρέπει να μείνει μακριά από τους δρόμους.
Όσο για την επαρχία Τσούμπουτ, βρίσκεται εδώ και μήνες σε καθεστώς στάσης πληρωμών προς τους δημόσιους υπαλλήλους, αλλά και σε συνθήκες γενικής απεργίας. Η τοπική κυβέρνηση απάντησε με καταστολή και τρομοκρατία, ειδικά απέναντι στην απεργία των εκπαιδευτικών. Σε αυτή την επαρχία σημείωσε και το μεγαλύτερο ποσοστό του το αντικαπιταλιστικό μέτωπο FIT Unidad (Μέτωπο της Αριστεράς και των Εργαζομένων), το οποίο και έχει καταφέρει να διατηρήσει την αυτονομία του και αποστάσεις ως προς τον κυβερνητισμό, που αποτελεί «αρρώστεια» της Αριστεράς σε άλλες χώρες. Σε πανεθνικό επίπεδο, το FIT-U κέρδισε 2,16%, καταγράφοντας έτσι πτώση σε σύγκριση με το 2015, ως αποτέλεσμα και της ακραίας πόλωσης που έχει επικρατήσει αλλά και των εξελίξεων που προηγήθηκαν στις τάξεις του..
Το αριστερό αντικαπιταλιστικό μέτωπο FIT-U κέρδισε 2,16%, παρουσιάζοντας πτώση όμως από το 2015
Το σίγουρο είναι πως η Αργεντινή είναι μια ανεπτυγμένη καπιταλιστική χώρα με πολιτικοκοινωνικές συνθήκες πιο κοντινές στη νότια Ευρώπη παρά στην υπόλοιπη Λατινική Αμερική. Η λαϊκή οργή δεν θα είναι εύκολο να ελεγχθεί ούτε από τον Φερνάντεζ και η πιθανή έκρηξη της θα έχει παγκόσμιο αντίκτυπο.