«Η πετυχημένη μαχητική παρέμβαση για την υπεράσπιση του ασύλου στην ΑΣΟΕΕ και
η μεγάλη πορεία του Πολυτεχνείου δείχνουν πως η κυβέρνηση αυτή όχι μόνο δεν είναι ανίκητη, αλλά είναι και ευάλωτη», τονίζει ο Αντώνης Δραγανίγος. Η αντικαπιταλιστική Αριστερά μπορεί και πρέπει να συσπειρωθεί, αλλά σε πιο σταθερή βάση. «Εξαιρετικά αναγκαία μια σύγχρονη κομμουνιστική στρατηγική απάντηση, η οποία όχι μόνο δεν εμποδίζει, αλλά ενισχύει τις δυνατότητες για το αντικαπιταλιστικό μέτωπο» επισημαίνει το μέλος της Πολιτικής Επιτροπής του ΝΑΡ και του ΠΣΟ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ
Συνέντευξη στον Δημήτρη Σταμούλη
Η πετυχημένη μαχητική παρέμβαση για την υπεράσπιση του ασύλου στην ΑΣΟΕΕ και η μεγάλη πορεία του Πολυτεχνείου δείχνουν πως η κυβέρνηση αυτή όχι μόνο δεν είναι ανίκητη, αλλά είναι και ευάλωτη, τονίζει ο Α. Δραγανίγος. Η αντικαπιταλιστική Αριστερά μπορεί και πρέπει να συσπειρωθεί, αλλά σε πιο σταθερή βάση. «Εξαιρετικά αναγκαία μια σύγχρονη κομμουνιστική στρατηγική απάντηση, η οποία όχι μόνο δεν εμποδίζει, αλλά ενισχύει τις δυνατότητες για το αντικαπιταλιστικό μέτωπο», τονίζει το στέλεχος του ΝΑΡ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Την προηγούμενη βδομάδα, τόσο με την παρέμβαση του φοιτητικού κινήματος στην ΑΣΟΕΕ, όσο και με την μαζική πορεία του Πολυτεχνείου δόθηκαν απαντήσεις στην κυβερνητική επίθεση. Τι σηματοδοτούν κατά τη γνώμη σας;
Οι μαζικές εκδηλώσεις του λαού και κυρίως της νεολαίας που αναφέρετε σηματοδοτούν όχι μια ριζική αλλαγή του συσχετισμού, αλλά οπωσδήποτε μια καμπή. Το κίνημα έδειξε ότι μπορεί να υποχρεώσει την κυβέρνηση της ΝΔ σε αναδίπλωση. Αυτό είναι το κύριο συμπέρασμα! Ότι η κυβέρνηση αυτή δεν είναι ανίκητη, αντίθετα είναι ευάλωτη. Ο τρόπος και οι προϋποθέσεις για να γίνει η καμπή στροφή είναι το ζητούμενο.
Μήπως είναι αντιδράσεις ευαίσθητων τμημάτων της νεολαίας; Βλέπετε δυνατότητες ανάπτυξης μιας μαχητικής εργατικής λαϊκής αντιπολίτευσης;
Η νεολαία ιστορικά λειτουργεί σαν προπομπός, σαν ο πιο ευαίσθητος «σεισμογράφος» των κοινωνικών διαθέσεων, αλλά δεν είναι ξεκομμένη από αυτές. Σήμερα βρισκόμαστε μπροστά σε μια νέα γενιά, η οποία δεν βλέπει τη ζωή της να βελτιώνεται, αντίθετα βλέπει να αντιμετωπίζεται από την κυβέρνηση και τις δυνάμεις καταστολής με πρωτοφανή βία και εξευτελισμό. Ταυτόχρονα, δεν φέρνει τα «βαρίδια» της απογοήτευσης και της ήττας που βίωσαν οι προηγούμενες γενιές που πίστεψαν στο «σχέδιο ΣΥΡΙΖΑ». Αυτή η νέα, νέα γενιά μπαίνει μπροστά στους αγώνες αυτής της φάσης.
Ιστορικά όμως ποτέ δεν υπήρξε ισχυρό νεολαιίστικο κίνημα που να μην είχε σχέση με το εργατικό και λαϊκό κίνημα. Με έναν τρόπο λοιπόν το σημερινό φοιτητικό κίνημα σηματοδοτεί την δυνατότητα ανάπτυξης της εργατικής-λαϊκής πάλης. Όμως το σίγουρο είναι ότι για αυτό απαιτούνται άλλες ανώτερες προϋποθέσεις, που βασικά σχετίζονται με την ίδια την οργάνωση της τάξης, με την συσπείρωση δυνάμεων στην βάση του εργατικού κινήματος για το ξεπέρασμα του άθλιου ρόλου της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας και με την πολιτική αποφασιστικότητα των δυνάμεων της αριστεράς να κινηθούν σε μια τέτοια κατεύθυνση.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ισχυρίζεται πως το αυταρχικό κρεσέντο και εν γένει η πολιτική της κυβέρνησης της ΝΔ δείχνουν πόσο αντιδραστική είναι η Δεξιά και διαψεύδουν όσους ισχυρίζονται πως η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ κινείται στην ίδια κατεύθυνση με τη ΝΔ. Τι απαντάτε;
Ο ΣΥΡΙΖΑ καλύτερα θα ήταν να σωπάσει! Έχει ιστορικές ευθύνες για την σημερινή κατάσταση. Πρώτον γιατί ο ίδιος εφάρμοσε την πολιτική των μνημονίων και του κεφαλαίου ενισχύοντας αποφασιστικά μέσα στον λαό την λογική της ΤΙΝΑ. Δεύτερο γιατί έφθειρε την έννοια της «αριστεράς» ταυτίζοντάς της με την αντιδραστική του πολιτική. Και τέλος γιατί οικοδόμησε το θεσμικό πλαίσιο πάνω στο οποίο «πατάει» σήμερα η ΝΔ για να κάνει την δική της βαθιά αντιδραστική τομή.
Παρόλα αυτά στήνεται ένα σκηνικό δικομματικής αντιπαράθεσης, μεταξύ ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ. Δεν ανησυχείτε μήπως χωνεύονται οι αντιδράσεις σε αυτό το δίπολο;
Φυσικά ένας τέτοιος κίνδυνος πάντα υπάρχει. Για να μην μπούμε σε ένα «φαύλο κύκλο» όπου τη δυσαρέσκεια για την ΝΔ θα την καρπώνεται ένας όλο και πιο αστικά μεταλλαγμένος ΣΥΡΙΖΑ, χρειάζεται να οικοδομήσουμε ένα κίνημα που θα φτάσει να θέτει στο στόχαστρό του τους πυλώνες της αστικής πολιτικής. Πάνω σε αυτή την βάση πρέπει να ηττηθεί η λογική της «συμμαχίας», του «ενιαίου μετώπου» κλπ. με τον ΣΥΡΙΖΑ και τα πολιτικοσυνδικαλιστικά του μορφώματα. Είναι βέβαια άλλο πράγμα η συστράτευση με τον κόσμο του στους αγώνες.Δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς συνέβαλαν ουσιαστικά στις μάχες που δόθηκαν. Παρόλα αυτά είναι κοινό μυστικό πως υπάρχει κατακερματισμός των δυνάμεων, για να μην πούμε πολυδιάσπαση.
Απαιτείται αγώνας όχι μόνο για άμεσα ζητήματα και ενάντια στην κυβέρνηση, αλλά αντιπαράθεση με τους βασικούς άξονες της αστικής πολιτικής και την ΕΕ, κατανόηση της αστικής μετάλλαξης του ΣΥΡΙΖΑ και άρνηση κάθε συμμαχίας μαζί του
Τι προτείνει το ΝΑΡ για να ξεπεραστεί η κατάσταση;
Η σημερινή πολυδιάσπαση είναι εξαιρετικά προβληματική, αλλά έχει πολιτική βάση. Εμείς θεωρούμε πως πρέπει και μπορεί να ξεπεραστεί. Τα πρώτα δείγματα ανόδου του κινήματος βοηθούν τον κόσμο να ξεφύγει από το κλίμα εσωστρέφειας, απογοήτευσης, αγνωστικισμού που επικράτησε το τελευταίο χρονικό διάστημα.
Αλλά αυτό δεν αρκεί. Στην αντικαπιταλιστική αριστερά πρέπει να ανοίξει ένας μεγάλος διάλογος με στόχο να υπάρξει μια ανώτερη συσπείρωση δυνάμεων πάνω σε μια πιο στέρεα πολιτική βάση, που θα λαμβάνει υπόψη την εμπειρία από την «άνοδο και την πτώση» του ρεύματος του ΣΥΡΙΖΑ. Ο αγώνας όχι μόνο για άμεσα ζητήματα αλλά η αντιπαράθεση με τους βασικούς άξονες της αστικής πολιτικής και την ΕΕ, η κατανόηση της αστικής μετάλλαξης του ΣΥΡΙΖΑ και η άρνηση κάθε πολιτικής συμμαχίας μαζί του, η αντιπαράθεση με τις ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις και ανταγωνισμούς αλλά και τον επιθετικό ρόλο του ελληνικού κεφαλαίου, η ριζική άρνηση του «αριστερού κυβερνητισμού» και η κατανόηση ότι ριζική αλλαγή δεν μπορεί να συμβεί χωρίς σύνδεση με το ζήτημα της εξουσίας, η συνολική αντιπαράθεση με τον καπιταλισμό είναι βασικά ζητήματα, που μπορούν και πρέπει να αποτελέσουν τη βάση για μια νέα αντικαπιταλιστική ενότητα.Η κατεύθυνση αυτή είναι απόλυτα αναγκαία. Ούτε η αναπαραγωγή των αντιλήψεων ενός «καλού ΣΥΡΙΖΑ» ούτε η σεχταριστική αναδίπλωση αποτελούν απαντήσεις. Χρειαζόμαστε μια πλατιά ενότητα, μάχιμη και αντικαπιταλιστική!
Ποια μπορεί να είναι η συμβολή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ;
Έχουμε επίγνωση ότι σήμερα είναι αναγκαίο ένα ανώτερο μέτωπο-πόλος της αντικαπιταλιστικής επαναστατικής Αριστεράς. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι ένα σημαντικό βήμα σε αυτή την κατεύθυνση και παρά τα σημαντικά προβλήματα και τις ταλαντεύσεις της, αποδείχθηκε η δύναμη με τη σχετικά μεγαλύτερη ανθεκτικότητα.
Για να μπορέσει όμως με αξιοπιστία να υπηρετήσει μια τέτοια λογική πρέπει να μπει σε φάση ανασυγκρότησης η ίδια! Να απαντήσει θετικά και «από τα αριστερά» στο σταυροδρόμι που έχει μπροστά της. Επιμονή και ανάπτυξη όχι υποβάθμιση του αντικαπιταλιστικού προγράμματος, σαφή πολιτική επιλογή πως η πάλη ενάντια στην αστική πολιτική και την κυβέρνηση της ΝΔ είναι ταυτόχρονα και αντιδικομματικός αγώνας ενάντια στον ΣΥΡΙΖΑ που ανήκει στο στρατόπεδο του αντίπαλου και όχι λογικές ενιαίου μετώπου απέναντί του, ξεκαθάρισμα της στάσης απέναντι στην συνδικαλιστική γραφειοκρατία όχι επιστροφή σε λογικές «ακολουθητισμού», ενίσχυση (όσο είναι δυνατόν για ένα μέτωπο) της επαναστατικής φυσιογνωμίας, ανάπτυξη της ενότητας, του ρόλου των συνελεύσεων των μελών της και της δημοκρατίας, τόσο στην απόφαση όσο και στην εφαρμογή της. Εν ολίγοις να επιλέξει την ανάπτυξη του αντικαπιταλιστικού προγράμματος και μετώπου και να απορρίψει λογικές διάχυσης σε θολά μέτωπα «ρεφορμιστικά», «λαϊκά» κλπ. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ λοιπόν, χωρίς σεχταρισμό, αλλά με συνείδηση του ρόλου και των ορίων της, πρέπει να συμβάλλει στην συσπείρωση δυνάμεων στην κατεύθυνση του αντικαπιταλιστικού πόλου.
Το ΝΑΡ έχει σηκώσει ψηλά την ανάγκη στρατηγικής απάντησης και συγκρότησης σύγχρονου κομμουνιστικού προγράμματος και κόμματος. Δεν είναι πλεονασμός αυτό στις μέρες μας;
Όχι μόνο δεν είναι πλεονασμός αλλά αποτελεί θα λέγαμε προϋπόθεση και για το κίνημα και για το μέτωπο. Ο σημερινός καπιταλισμός, της φτώχιας και της εκμετάλλευσης, που από τα σπλάχνα του βγαίνουν οι δυνατότητες της 4ης βιομηχανικής επανάστασης κα η τερατώδης διαστροφή τους κάτω από την μπαγκέτα του κεφαλαίου, ο καπιταλισμός του κοινοβουλευτικού και ψηφιακού ολοκληρωτισμού, των τρομακτικών ανταγωνισμών και των πολέμων, της κλιματικής αλλαγής και της περιβαλλοντικής καταστροφής απευθύνεται στους λαούς βάζοντας μπροστά τη «στρατηγική του». Τα πάντα είναι «αγορά», «κέρδος», «επενδύσεις». Το εργατικό κίνημα πρέπει να διαμορφώσει την δική του στρατηγική απάντηση, την σύγχρονη κομμουνιστική στρατηγική. Μόνο αν αναδειχτεί ένα μαζικό ρεύμα με ριζικά διαφορετικά κριτήρια θα μπορεί να οικοδομήσει μια διαφορετική εναλλακτική, να ενισχύσει και το αντικαπιταλιστικό μέτωπο και κίνημα.Μια τέτοια κομμουνιστική συγκρότηση, όχι μόνο δεν εμποδίζει, αλλά ενισχύει τις δυνατότητες για το αντικαπιταλιστικό μέτωπο.
