Ανάλυση: Δημήτρης Σταμούλης
Την ερχόμενη Κυριακή μπορεί και πρέπει να ενισχυθεί η Αριστερά που είναι σε θέση να εμπνεύσει μια εργατική λαϊκή αντεπίθεση και να σχεδιάσει ξανά μια πορεία ρήξης και αντικαπιταλιστικής ανατροπής. Ψήφος στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ για να εκφραστεί στις κάλπες και το κίνημα μια εργατική λαϊκή και νεολαιίστικη δυναμική, που φέρνει στο προσκήνιο τον ανυποχώρητο αγώνα για τις ανάγκες και τα δικαιώματα της νέας εποχής.
Πολιτικό νεκροταφείο με μπόχα αντίδρασης
Εκλογές σε βουβό και υποτονικό κλίμα επιδιώκουν τα δύο κυρίαρχα κόμματα της εγχώριας αστικής διαχείρισης και, όπως όλα δείχνουν, το έχουν καταφέρει σε μεγάλο βαθμό με την αρωγή των κυρίαρχων ΜΜΕ. Οι ψηφοφόροι έχουν περιοριστεί ασφυκτικά στους… καναπέδες και σε λίγες περιπτώσεις σε κλειστά και ελεγχόμενα γήπεδα, μιας και το μοντέλο των προεκλογικών συγκεντρώσεων έχει δώσει τη θέση του στις συνάξεις λίγων και «πιστών» οπαδών.
Φαγώθηκε μάλιστα ακόμα και το περίφημο ντιμπέιτ, που στον αστικό πολιτικό κόσμο της Δύσης τα τελευταία χρόνια έχει αναχθεί σε… κορωνίδα της δήθεν δημοκρατικής προεκλογικής αντιπαράθεσης. Μάλιστα αφού οδηγήθηκε σε ναυάγιο η τηλεοπτική αντιπαράθεση των επικεφαλής των κοινοβουλευτικών κομμάτων, ΣΥΡΙΖΑ και Τσίπρας επανέφεραν και πάλι το «αίτημα» για μονομαχία με τον Μητσοτάκη, ο οποίος ωστόσο δεν δείχνει να νοιάζεται για τέτοιες διαδικασίες, καθώς αισθάνεται σίγουρος, βλέποντας και τις δημοσκοπήσεις.
Πέρα από τις κοκορομαχίες των δύο βασικών μονομάχων των εκλογών, και την ακραία υποβάθμιση της πολιτικής αντιπαράθεσης και την αντικατάστασή της με «αποκαλύψεις» και «οσμές» μικροσκανδάλων, οι εκπρόσωποι της αστικής τάξης προσπαθούν να πείσουν τον ελληνικό λαό ότι το παιχνίδι έχει κριθεί. Ο νικητής είναι «αδιαμφισβήτητος», και η πολιτική που θα ακολουθηθεί δεδομένη, μέσα στον ασφυκτικό, για τα εργατικά δικαιώματα, «κορσέ» της επιτροπείας ΕΕ-δανειστών και της άγριας λιτότητας ως το 2060 και βλέπουμε.
Κόντρα σε αυτό το υποτονικό κλίμα παραίτησης, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ επιχειρεί να μπει σφήνα με το δικό της ανατρεπτικό εκλογικό πρόγραμμα προτάσσοντας την ανάγκη ενίσχυσης μιας πραγματικής, αντικαπιταλιστικής και ανατρεπτικής Αριστερά στους αγώνες που έρχονται από τις 8 Ιουλίου!
«Μαύρο» σε ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ και σάπιο αστικό πολιτικό σύστημα
Αυτό που κρίνεται στις εκλογές της 7ης Ιούλη, και στη συνέχεια, είναι αν θα υπάρχει και ποια αντιπολίτευση απέναντι στο μαύρο αντιλαϊκό σκηνικό.
Στις εκλογές της 7ης Ιουλίου συγκρούονται πράγματι δύο κόσμοι. Όχι όμως όπως τους παρουσιάζουν οι δύο σύγχρονοι πυλώνες του νέου αστικού διπολισμού, ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ. Από τη μια, ο Αλ. Τσίπρας διακηρύσσει ότι αντιμάχονται «ο κόσμος της προόδου και των πολλών και ο κόσμος της συντήρησης και των λίγων». Από την άλλη, ο Κ. Μητσοτάκης ανταπαντά ότι εκπροσωπεί τον «κόσμο της επιχειρηματικότητας και της ανάπτυξης και όχι του δημοσιοκεντρισμού και των Ρουβίκωνων». ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ, συνοδοιπόροι στο ευρωμνημονιακό πλαίσιο λεηλασίας του λαού, δίνουν μπροστά στις επικείμενες εκλογές, μια ακόμα σκιαμαχία για την ανάδειξη του καλύτερου διαχειριστή της δημοσιονομικής φυλακής και της μνημονιακής κανονικότητας.
Για την αντικαπιταλιστική Αριστερά και τον κόσμο του μαχόμενους ταξικού κινήματος, όπως τονίζει χαρακτηριστική η εκλογική διακήρυξη του ΝΑΡ, όντως δύο κόσμοι αντιμάχονται σκληρά: «Από τη μια είναι ο κόσμος της εργατικής τάξης, της φτωχολογιάς και της νεολαίας, που στενάζει από τη διπλή καταπίεση και υπερεκμετάλλευση εργοδοτών και κράτους. Ο κόσμος που δεν έχει να περιμένει τίποτα, μόνο χειροτέρευση της θέσης του, παρά τη δήθεν έξοδο από τα μνημόνια και την πολύχρονη λεηλασία των δικαιωμάτων του. Από την άλλη ο κόσμος του πλούτου, των «επενδυτών» και του κεφαλαίου που έχει ξεσαλώσει και απαιτεί (και συνήθως παίρνει) τα πάντα, είτε με ΝΔ-ΚΙΝΑΛ (ΠΑΣΟΚ) είτε με ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ: μισθούς πείνας και καρατόμηση συντάξεων, δουλειά την Κυριακή και 7ήμερη εργασία χωρίς όρια, φορολογική ασυλία («κίνητρα ανάπτυξης»), ελαστική και ανασφάλιστη εργασία, εργολαβίες και συμπράξεις με τα φιλέτα του δημοσίου, ιδιωτικοποιήσεις, καρατόμηση δημόσιων δαπανών, εργοδοτική τρομοκρατία».
Τι κρίνεται ωστόσο στις εκλογές της 7 Ιουλίου; Είναι όλα προδιαγεγραμμένα, όπως θέλουν τα δύο αστικά κόμματα, τα κυρίαρχα ΜΜΕ και ο κόσμος του κεφαλαίου να μας πείσουν, στο «μαύρο» μνημονιακό σκηνικό των ματωμένων πλεονασμάτων που έχουν προσυπογράψει και υλοποιούν τα τελευταία χρόνια;
Για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αυτό που κρίνεται και στις 7 Ιούλη και στη συνέχεια είναι αν θα υπάρχει και ποια αντιπολίτευση απέναντι στο μαύρο αντιλαϊκό σκηνικό. Αν θα ενισχυθεί η Αριστερά εκείνη που μπορεί να εμπνεύσει μια εργατική λαϊκή αντεπίθεση και να σχεδιάσει ξανά μια πορεία ρήξης και αντικαπιταλιστικής ανατροπής. Με την στήριξη και υπερψήφιση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ μπορεί να εκφραστεί στις κάλπες και στο κίνημα μια εργατική λαϊκή και νεολαιίστικη δυναμική, που φέρνει στο προσκήνιο τον ανυποχώρητο αγώνα για τις ανάγκες και τα δικαιώματα των εργαζόμενων, της νεολαίας και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων και όχι για φιλοδωρήματα. Να καταδικαστούν και η απερχόμενη κυβέρνηση της μνημονιακής δεξιάς πολιτικής για τα μνημόνια που μας φόρτωσε, για την υποταγή, για τον διασυρμό της έννοιας της Αριστεράς, αλλά και η δεξιά της ΝΔ που θέλει να συνεχίσει και να κλιμακώσει την ίδια πολιτική , δίνοντας τα πάντα στο κεφάλαιο, στους εργοδότες και την ΕΕ. Να ενισχυθεί αποφασιστικά η μαχόμενη και μετωπική αντικαπιταλιστική και κομμουνιστική Αριστερά, που συμβάλλει έμπρακτα σε μια ανατρεπτική αντιπολίτευση, μέσω της ανασυγκρότησης και της αντεπίθεσης του κινήματος. Μια Αριστερά που μπορεί να συνεισφέρει σε ένα νέο σχέδιο ανατροπής της επιδρομής κυβερνήσεων-κεφαλαίου-ΕΕ και ΝΑΤΟ. Μια Αριστερά της ρήξης, τόσο μέσα στο κίνημα όσο και στην πολιτική, που δεν αποδέχεται ως κανονικότητα τη νέα βαρβαρότητα!
Οι δυνάμεις του ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση, της νΚΑ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ παρεμβαίνουν στις βουλευτικές εκλογές με μετωπική πολιτική λογική και γραμμή αντικαπιταλιστικού πόλου, για τη διαμόρφωση ενός σχεδίου για τη συνολική ανασυγκρότηση και συσπείρωση των μαχόμενων δυνάμεων της αντικαπιταλιστικής, επαναστατικής, αντιΕΕ/αντιιμπεριαλιστικής και σύγχρονα κομμουνιστικής Αριστεράς, σε ανατρεπτική βάση, ενάντια σε λογικές δορυφοροποίησης στο ρεφορμισμό, περιχαράκωσης, επιμέρους και ιδιαίτερων συσπειρώσεων και αποστράτευσης. Αξιοποιούν την μάχη των εκλογών ώστε να προβάλουν την ανάγκη για μια νέα προωθημένη, μετωπική και μαχόμενη συνάντηση του ευρύτερου δυναμικού της αντικαπιταλιστικής αριστεράς σε λογική ανατρεπτικού προγράμματος πάλης, πολιτικής ανεξαρτησίας από αστική πολιτική και ρεφορμιστικά ρεύματα, με κέντρο τη στροφή προς το μαζικό κίνημα και την ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος. Αλλά και για να έρθει και πάλι στο προσκήνιο η στρατηγική προσπάθεια για την αναγέννηση της κομμουνιστικής ελπίδας στον 21ο αιώνα, για τη συμβολή σε ένα σύγχρονο επαναστατικό πρόγραμμα κομμουνιστικής απελευθέρωσης, που θα δίνει προοπτική και έμπνευση στον καθημερινό αντικαπιταλιστικό αγώνα.
Έχει όμως νόημα μια κάθοδος στις εκλογές όταν όλες οι εκδοχές της Αριστεράς υπέστησαν υποχώρηση ή ακόμα και ήττα στις 26 Μαΐου; Τι μπορεί να εκφράσει σήμερα η ανατρεπτική Αριστερά, ενάμιση μόλις μήνα μετά;
Η μάχη της 7ης Ιούλη έχει τη δική της σημασία στον αγώνα για να αλλάξουν τα πράγματα στην Αριστερά, στο κίνημα και στην κοινωνία. Για να έρθουν μπροστά οι ανάγκες και τα δικαιώματα της εργατικής τάξης, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων και νεολαίας. Για να πάρουμε από τα κέρδη των βιομηχάνων και όχι για «να βοηθήσουμε να έρθουν επενδύσεις», μπας και πάρουμε κι εμείς κανά ξεροκόμματο. Με την προβολή και τηναγωνιστική διεκδίκηση ενός αντικαπιταλιστικού προγράμματος πάλης, που αντιμετωπίζει τις πραγματικές αιτίες των προβλημάτων, διεκδικεί στο σήμερα από τη σκοπιά των εργατικών λαϊκών συμφερόντων, συνδέει τους σημερινούς αγώνες με μια ανατρεπτική πολιτική γραμμή και την αναγκαιότητα της επαναστατικής ανατροπής του καπιταλισμού και της εργατικής δημοκρατίας-εξουσίας, της συνολικής απελευθέρωσης του κόσμου της εργασίας.
Αυτά βέβαια, για να γίνουν πράξη, όπως τονίζει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, απαιτείται απειθαρχία, ρήξη και αποδέσμευση από την ΕΕ, γιατί μόνο σε σύγκρουση με το «ευρωσφαγείο» μπορεί ο ελληνικός λαός να σπάσει τα δεσμά του καθεστώτος επιτροπείας, να επιβάλει την εργατική-λαϊκή κυριαρχία. Απαιτείται αντίσταση στον εθνικισμό, ρατσισμό, φασισμό και τα επικίνδυνα επιθετικά σχέδια του ιμπεριαλισμού και του ελληνικού κεφαλαίου στην περιοχή, καθώς και απεξάρτηση της Αριστεράς από την «εθνική ενότητα» και την πολιτική ουράς σε μακεδονομάχους και τουρκοφάγους. Από τη σκοπιά του διεθνισμού, της ειρήνης, της αλληλεγγύης και της κοινής πάλης των λαών απέναντι στις πολυεθνικές και τα κράτη τους, την καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση, τον εργασιακό μεσαίωνα, την προσφυγιά και τους πολέμους, την περιβαλλοντική καταστροφή του πλανήτη.
Με ποιο όμως κίνημα; Με τους Παναγόπουλους και Σία, με την αστικοποιημένη συνδικαλιστική ηγεσία των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ και ομοσπονδιών στο τιμόνι του εργατικού συνδικαλισμού; Όχι βέβαια! Με ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος με συλλογική έκφραση και έμπνευση του κόσμου που βρίσκεται χωρίς συνδικάτο, με έμφαση στο κίνημα και στο κτίσιμο συλλογικών μορφών αγώνα και πολιτικών οργάνων μέσα στους εργαζόμενους και όχι στους αρχηγούς και τα πρόσωπα, στις καρέκλες και τις αγχωμένες συμμαχίες μιας χρήσης.
Για ένα ανατρεπτικό μαζικό κίνημα
Μάχιμο πρόγραμμα πάλης με βαση τα εργατικά δικαιώματα
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ συμμετέχει στην εκλογική μάχη έχοντας το βλέμμα της στραμμένο στην επόμενη ημέρα των εργατικών και νεολαιίστικων αγώνων, προτείνοντας ένα συνεκτικό και ρεαλιστικό για τις ανάγκες μας πρόγραμμα πάλης και διεκδικήσεων, όπως:
Αυξήσεις μισθών, επιδομάτων ανεργίας, συντάξεων. Προσλήψεις σε παιδεία, υγεία, κοινωνικές υπηρεσίες Δήμων και Περιφερειών και άλλους κοινωνικούς τομείς. Μείωση των ωρών εργασίας, δουλειά για όλους με όλα τα δικαιώματα. Εθνικοποιήσεις των τραπεζών και όλων των στρατηγικών μονάδων χωρίς αποζημίωση, με εργατικό και λαϊκό έλεγχο. Δημόσια και δωρεάν κοινωνικά αγαθά, με μάχη κατά των ιδιωτικοποιήσεων. Κατάργηση του Υπερταμείου.
Προστασία της λαϊκής κατοικίας και της συλλογικής κοινωνικής ζωής, ενάντια στουςπλειστηριασμούς και την εμπορευματοποίηση των πάντων στις πόλεις μας και την ύπαιθρο. Τέρμα στις κατασχέσεις από λογαριασμούς και στους πλειστηριασμούς κατοικιών των λαϊκών νοικοκυριών.
Στάση πληρωμών, άρνηση και διαγραφή του δημόσιου χρέους. Κατάργηση του μνημονιακού καθεστώτος διαρκείας. Άμεση κατάργηση των 714 μνημονιακών εφαρμοστικών νόμων που διατηρούνται σήμερα ολοζώντανοι.
Αποδέσμευση από την ΕΕ, από εργατική αντικαπιταλιστική και διεθνιστική σκοπιά, κόντρα στον αστικό «ευρωπαϊσμό» και τον εθνικισμό.
Έξοδο της Ελλάδας από το ΝΑΤΟ, «ξήλωμα» των βάσεων και διάλυση του αντιδραστικού άξονα Ελλάδας – Ισραήλ – Αιγύπτου – Κύπρου. Ενάντια στον άδικο και από τις δύο πλευρές ανταγωνισμό Ελλάδας-Τουρκίας, για την υπεράσπιση της ειρήνης, ενάντια στην πολεμική εκστρατεία του κεφαλαίου για τις ΑΟΖ και τα μεγάλα συμφέροντα.
Όχι στις εξορύξεις, σε στεριά και θάλασσα, για χάρη των πολυεθνικών και του κεφαλαίου, που πλήττουν βάναυσα το περιβάλλον και την κλιματική ισορροπία και απειλούν την ειρήνη.
Πάλη για τις δημοκρατικές ελευθερίες, για τα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα της εποχής μας. Ενάντια στην Ευρώπη-φρούριο και την Ελλάδα-φυλακή για πρόσφυγες και μετανάστες. Να κλείσουν άμεσα όλα τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, να τερματιστεί ο εγκλεισμός των προσφύγων.
Χρήσιμη και όχι «χαμένη» η ψήφος στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ καλεί ευρύτερα τις αγωνίστριες και τους αγωνιστές που θέλουν μια περήφανη ανυπότακτη Αριστερά που δεν θα προσκυνά ΕΕ, κεφάλαιο και κυβερνητικές καρέκλες, που θέλουν να συμβάλλουν σε ένα σχέδιο για έναν ισχυρό πόλο της αντικαπιταλιστικής, διεθνιστικής και επαναστατικής Αριστεράς και εμπνέονται από την ανάγκη να δοθεί σύγχρονη κομμουνιστική στρατηγική απάντηση στον καπιταλισμό της εποχής μας, να τη στηρίξουν αποφασιστικά, παρά τις διαφορετικές επιλογές σε ορισμένα θέματα.
Απευθύνεται ειδικά στον κόσμο που ψήφισε ή ακολούθησε αρχικά τον ΣΥΡΙΖΑ ελπίζοντας σε μια ουσιαστική αλλαγή και δεν μπορεί να ανεχτεί τη σημερινή κατάντια του, κι αναζητεί μια αξιόμαχη Αριστερά, όχι στα λόγια, αλλά μέσα στο κίνημα ανατροπής.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν υποτάσσεται σε λογικές «χαμένης ψήφου», ούτε σε λογικές «χαμένης ζωής» που μας επιβάλλουν. Χαμένη είναι η ψήφος σε ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και τα κόμματα δορυφόρους τους. Είναι ψήφος επιδοκιμασίας για ακόμη χειρότερες μέρες για το λαό και τη νεολαία.
Αντίθετα, η ψήφος στην αντικαπιταλιστική Αριστερά είναι χρήσιμη και πιάνει τόπο γιατί ενισχύει τις δυνάμεις που όλο το προηγούμενο διάστημα δεν έβαλαν πλάτη στην «αριστερή» διαχείριση του ΣΥΡΙΖΑ, συγκρούστηκαν σε χώρους δουλειάς, σωματεία και γειτονιές με κάθε είδους εκφραστή της αστικής πολιτικής, πρωτοστάτησαν στο άνοιγμα των πρώτων ρωγμών στο υποταγμένο συνδικαλισμό και στη συγκρότηση ανεξάρτητων κέντρων αγώνα.
Η ψήφος στην Αριστερά της Ανατροπής, στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, είναι η πιο κερδισμένη για τους νικηφόρους αγώνες της «επόμενης μέρας». Για ν’ ανοίξει ο δρόμος για την επανάσταση και την εργατική εξουσία-δημοκρατία. Για μια σύγχρονη κομμουνιστική κοινωνία, χωρίς εκμετάλλευση, με ολόπλευρη αυτοανάπτυξη του κοινωνικού ανθρώπου, σε αρμονία με τη φύση.
