Γιώργος Μουρμούρης, Μιχάλης Ρόθος
Τα ΜΑΤ απαγόρευσαν την ελεύθερη μετακίνηση προσφύγων και μεταναστών
Το καθεστώς «Απαρτχάιντ» που έχει οικοδομηθεί, με θεσμικά και εξωθεσμικά μέσα, για τους πρόσφυγες και μετανάστες οι οποίοι παραμένουν εγκλωβισμένοι στην Ελλάδα ήρθε, σε όλο του το φρικιαστικό μεγαλείο, στην επιφάνεια τα μεσάνυχτα της Πέμπτης, στον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό της Αθήνας.
Δεκάδες πρόσφυγες και μετανάστες που σκόπευαν να ταξιδέψουν με το βραδινό τρένο για προορισμούς της κεντρικής και βόρειας Ελλάδας βρέθηκαν αντιμέτωποι με έναν φραγμό από ΜΑΤ που, πριν ακόμα φτάσει η αμαξοστοιχία στην αποβάθρα, επιδίωξε με ένα χυδαίο face control να στήσει μία ζώνη γύρω τους, ώστε να μην επιβιβαστούν στο τρένο. Σκοπός της αστυνομικής επιχείρησης, που είχε να εμφανιστεί σε τέτοια έκταση κατά προσφύγων και μεταναστών μέσα στον σταθμό Λαρίσης από την εποχή του Νίκου Δένδια και της σαδιστικής επιχείρησης «Ξένιος Ζευς», τότε που ο νυν βουλευτής της ΝΔ έκανε λόγο για «κάθοδο των Δωριέων», να μην ενωθούν πρόσφυγες από την Αθήνα και τη νότια Ελλάδα με τους εκατοντάδες ανθρώπους που είχαν συγκεντρωθεί στα Διαβατά, με την ελπίδα να φτάσουν στην Ειδομένη και να περάσουν τα σύνορα με τη Βόρεια Μακεδονία -ελπίδα που φέρεται να πυροδότησε ένα κάλεσμα μέσω facebook.
Η αστυνομία βεβαίως δεν βρέθηκε απρόσκλητη ξαφνικά στον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό της πρωτεύουσας. Επρόκειτο για συνειδητή επιλογή της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ να δείξει στους πρόσφυγες με τον πιο εμφατικό τρόπο, τις ασπίδες και τα γκλομπ των ΜΑΤ, τα όρια του ανθρωπισμού της καθώς και των δικαιωμάτων που μπορούν να «απολαμβάνουν» ως πολίτες «δεύτερης κατηγορίας». Γι’ αυτό δεν δίστασαν, σε συνεργασία με το ιδιωτικό μονοπώλιο της ΤΡΑΙΝΟΣΕ, να μην επιτρέψουν την είσοδο στο τραίνο σε δεκάδες ανθρώπους που είχαν πληρώσει κανονικά εισιτήριο, προχωρώντας σε μία άνευ προηγουμένου «δίκη προθέσεων», με την καταστολή να αποτελεί τόσο το μέσο όσο και το μήνυμα.
Επειδή όμως το αστυνομικό face control δεν θα μπορούσε να σταθεί ικανό για να αποτρέψει τους πρόσφυγες από το να επιβιβαστούν στο τραίνο, αποφασίστηκε η ματαίωση του δρομολογίου: Η αμαξοστοιχία 600 ουδέποτε έφτασε στον σταθμό Λαρίσης, αφήνοντας τους εκατοντάδες επιβάτες, Έλληνες και μετανάστες, παρατημένους σε έναν άδειο από προσωπικό σιδηροδρομικό σταθμό, χωρίς ενημέρωση, χωρίς δυνατότητα μετακίνησης αφού ήταν περασμένα μεσάνυχτα και τα ΜΜΜ δεν λειτουργούσαν, ανάμεσα σε πάνοπλες διμοιρίες των ΜΑΤ και μια «ανάσα» από τα γραφεία της δολοφονικής Χρυσής Αυγής.
Ήταν όμως μόνο η αρχή. Την Παρασκευή οι ταλαιπωρημένοι επιβάτες της βραδινής αμαξοστοιχίας περίμεναν εκ νέου να επιβιβαστούν στο πρωινό τραίνο για Θεσσαλονίκη, που ουδέποτε έφτασε στην αποβάθρα. Μετά από ώρες αναμονής ανακοινώθηκε η ματαίωση και του πρωινού δρομολογίου, πυροδοτώντας μία έκρηξη οργής από τους μετανάστες και πρόσφυγες, που με τα εισιτήρια στα χέρια κατέκλυσαν αποβάθρες και σιδηροδρομικές γραμμές. Πρόκειται γι’ αυτό που από πολλά ΜΜΕ χαρακτηρίστηκε «κατάληψη των προσφύγων στον σταθμό Λαρίσης».
«Στεκόμαστε στο πλάι των προσφύγων και των μεταναστών απέναντι στην απάνθρωπη κατάσταση στην οποία τους οδηγεί η πολιτική της κυβέρνησης και της ΕΕ, ειδικότερα μετά την συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας τον Μάρτη του 2016 {…}Συμπαραστεκόμαστε στο αίτημα των προσφύγων να ταξιδέψουν ελεύθερα προς τα μέρη που επιθυμούν», τονίζει στην ανακοίνωσή του ο Συντονισμός για το Προσφυγικό/Μεταναστευτικό.
Η ταχύτητα με την οποία εκατοντάδες άνθρωποι προσπάθησαν -και κάποιοι κατάφεραν, μέσω μιας διαδικτυακής κινητοποίησης βασισμένης στην καλύτερη περίπτωση σε εσφαλμένη πληροφόρηση-, να φτάσουν στα Διαβατά, όπου αντιμετώπισαν όργιο βίας και καταστολής από τα ΜΑΤ, δείχνει ότι ο πολυετής, πια, εγκλεισμός στην Ελλάδα υπό καθεστώς «Απαρτχάιντ», έχει συσσωρεύσει απίστευτα επίπεδα οργής που εναλλάσσονται με ελπίδα, ότι η Ευρώπη-φρούριο θα ανοίξει της πόρτες της στης «Γης τους κολασμένους». Οργή που εκτινάσσει η προαναγγελία εκατοντάδων εξώσεων προσφύγων από διαμερίσματα, η όξυνση της κρατικής και εργοδοτικής καταστολής, η παγίωση της εξαθλίωσης και της έλλειψης προοπτικής. Σε κάθε περίπτωση η οργή και η διάθεση για αγώνα και ζωή των προσφύγων αποτελεί το πιο ισχυρό κάλεσμα για κοινό αγώνα ενάντια στις θεσμοποιημένες διακρίσεις, την καταστολή και την Ευρώπη-φρούριο.