Η Λάουρα Βαρλέ είναι σιδηροδρομικός και συμμετέχει ενεργά στον συντονισμό της ταξικής συγκέντρωσης του Σαν Λαζάρ, που στοχεύει στην ενοποίηση των «Κίτρινων Γιλέκων» με το εργατικό κίνημα του Παρισιού, ενώ πρωτοστάτησε στην μεγάλη απεργία του κλάδου της που πραγματοποιήθηκε την περασμένη άνοιξη. Ανήκει στο Επαναστατικό Κομμουνιστικό Ρεύμα (CCR) του Νέου Αντικαπιταλιστικού Κόμματος (NPA).
Συνέντευξη στον Βαγγέλη Μόσχο
Οι συνθήκες για μια γενική απεργία έχουν ωριμάσει περισσότερο από ποτέ. Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες αποτελούν σήμερα το βασικό εμπόδιο για τη ριζοσπαστικοποίηση του κινήματος
Ο σεισμός που χτύπησε τη Γαλλία μας θυμίζει την πρόσφατη εμπειρία του ελληνικού κινήματος. Αλλά τι συμβαίνει ακριβώς στη χώρα σας, στην καρδιά της ΕΕ;
Το σημερινό κίνημα στη Γαλλία είναι κατά κάποιον τρόπο «πρωτοφανές». Κομμάτι της διαμαρτυρίας για τη φορολόγηση της βενζίνης, το κίνημα των κίτρινων γιλέκων πυροδότησε ένα τεράστιο κύμα διαμαρτυρίας κόντρα στις ανισότητες, τους χαμηλούς μισθούς, τη ‘’φορολογική αδικία’’ (δηλαδή όλους αυτούς τους φόρους άμεσους ή έμμεσους που επηρεάζουν κυρίως τις λαϊκές τάξεις). Το κίνημα, που κινητοποίησε κυρίως χαμηλόμισθους , αυτοαπασχολούμενους και μεσαίες τάξεις που φτωχοποιούνται, υιοθέτησε γρήγορα ένα πολύ πολιτικό και σπάνιο σύνθημα στη γαλλική πολιτική παράδοση: «Μακρόν Παραιτήσου!»
Ακόμα και αν στην αρχή το κίνημα φαινόταν πολύ περιορισμένο και ότι η ακροδεξιά έψαχνε (και ακόμα ψάχνει) να επωφεληθεί από αυτό, σήμερα βλέπουμε ξεκάθαρα ότι πρόκειται για ένα λαϊκό κίνημα που εκφράζει μια δυσαρέσκεια πολύ βαθιά, κυρίως με προοδευτικές απαιτήσεις και ότι οι λίγες παραχωρήσεις του Μακρόν δεν επαρκούν για να το διασπάσουν.
Πρέπει το εργατικό κίνημα και η αριστερά να στηρίξουν το κίνημα των «κίτρινων γιλέκων» και γιατί;
Για εμάς είναι θεμελιώδες το εργατικό κίνημα και η αντικαπιταλιστική αριστερά, να στηρίξουν το κίνημα και να πάρουν μέρος ενεργά. Οι ενέργειες αποκλεισμού των κίτρινων γιλέκων, οι διαδηλώσεις στο Παρίσι και σε όλη τη χώρα, η συμπάθεια της κοινής γνώμης προς το κίνημα, η αποδυνάμωση της κυβέρνησης και ιδιαίτερα του Μακρόν, δείχνουν ότι ήρθε η στιγμή να προχωρήσουμε στην επίθεση και να προκαλέσουμε μια αποφασιστική ήττα στην κυβέρνηση και στη νεοφιλελεύθερη πολιτική λιτότητας που ακολουθεί.
Οι συνθήκες για μια γενική απεργία έχουν τεθεί περισσότερο από ποτέ. Για εμάς είναι θεμελιώδες οι συνδικαλιστικές ηγεσίες να εγκαταλείψουν την πολιτική της de facto υποστήριξης στην κυβέρνηση και να την προετοιμάσουν. Υπ’ αυτή τη λογική, οι σύντροφοι μας που συμμετέχουν στη CGT, πήραν μέρος στην πρωτοβουλία για τη δημιουργία μιας πλατφόρμας αγωνιστών και συνδικαλιστών της CGT που γνώρισε μεγάλη απήχηση και δημοσιεύτηκε από την Liberation, μια από τις κορυφαίες εφημερίδες της χώρας, όπου καλείται η εθνική ηγεσία της CGT να συμμετάσχει ανοιχτά στο κίνημα των κίτρινων γιλέκων.
Συμμετείχατε στην οργάνωση της ταξικής συγκέντρωσης του Σαν Λαζάρ στο Παρίσι. Ποιος είναι ο σκοπός του και τι κατάφερε;
Μια ακόμη δράση που αναπτύξαμε είναι η δημιουργία ενός ενιαίου μετώπου με τα αντιρατσιστικά κινήματα και τα λαϊκά προάστια, με την επιτροπή Δικαιοσύνη και αλήθεια για τον Ανταμά (σ.σ. δολοφονημένος από την αστυνομία νέγρος), αλλά και με τμήματα εργαζομένων, που συγκροτήθηκε στη συγκέντρωση του Σαν Λαζάρ. Πρόκειται για μια προσπάθεια συγκρότησης ενός μαχόμενου κομματιού του κινήματος, αποτελούμενο από αγωνιστικά τμήματα της εργατικής τάξης, όπως για παράδειγμα αυτός του συντονισμού των σιδηροδρομικών, που πραγματοποίησε τρεις μήνες απεργία την περσινή άνοιξη, απέναντι στην ιδιωτικοποίηση της SNCF (σ.σ. γαλλικός ΟΣΕ).
Οργανώσαμε μια πρώτη συνάντηση μεταξύ αυτών των αγωνιζόμενων κομματιών, στις 6 Δεκέμβρη, όπου συμμετείχαν πάνω από 700 άτομα. Αυτό κατάφερε, μεταξύ άλλων, να υπερβεί τον σεχταρισμό και να ενοποιήσει ένα μεγάλο τμήμα του παριζιάνικου κινήματος, που είχε αρχικά επιφυλάξεις απέναντι στα «κίτρινα γιλέκα». Έτσι πετύχαμε η συγκέντρωση της 8ης Δεκέμβρη στο Σαν Λαζάρ να είναι ιδιαίτερα μαζική με πάνω από 5000 άτομα. Σκοπός μας ήταν να προσεγγίσουμε το Σαμπς Ελυζέ για να ενωθούμε με τα «κίτρινα γιλέκα» αλλά οι δυνάμεις καταστολής που είχε αναπτύξει η κυβέρνηση, με 8,000 αστυνομικούς μόνο στο Παρίσι, μας εμποδίσαν. Είμαστε ωστόσο αποφασισμένοι να διαδηλώσουμε ξανά αυτό το Σάββατο (15/12) και να ενωθούμε με τα «γιλέκα» στο Ελυζέ.
Η πλειοψηφία των μεγάλων γαλλικών συνδικαλιστικών οργανώσεων δέχτηκε να συμμετέχει στις διαπραγματεύσεις με την κυβέρνηση, στο όνομα της εθνικής ενότητας. Πως μπορεί να οργανωθεί μια γενική απεργία, κόντρα στις επιταγές των γραφειοκρατών;
Παρότι αναγνωρίζουμε τη δύναμη που έχουν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες, κατέχοντας τα υλικά μέσα και την επιρροή στο εργατικό κίνημα για την οργάνωση της γενικής απεργίας, κατανοούμε ότι σήμερα αποτελούν το βασικό εμπόδιο για να αποκτήσει το κίνημα μια ριζοσπαστικότερη έκβαση.
Υπ’ αυτήν την έννοια προτείνουμε την οργάνωση «επιτροπών δράσης» και διαφορετικών οργάνων «από τα κάτω», που μερικές φορές αναδεικνύονται αυθόρμητα σε διαφορετικές γωνίες της χώρας. Η οργάνωση τους είναι απαραίτητη για να μπορέσει το κίνημα να χτίσει ένα δικό του πρόγραμμα, αιτήματα, τους αιρετούς και ανακλητούς αντιπροσώπους του – μεταξύ άλλων- , αλλά και για να μειώσει την επιρροή της ακροδεξιάς και των μανούβρων της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας.
Η συγκρότηση τέτοιων επιτροπών δράσης στα εργοστάσια, τα πανεπιστήμια, τα σχολεία, τα λαϊκά προάστια/γειτονίες είναι ένα πολύ σημαντικό βήμα για να προχωρήσει το κίνημα στην κατεύθυνση της αυτό-οργάνωσης και να ενδυναμωθεί.
Μαθητές, φοιτητές, εργαζόμενοι βρίσκονται στους δρόμους. Είναι δυνατή μια ενότητα των αγώνων? Τι μπορεί να πετύχει απέναντι στην κυβέρνηση Μακρόν;
Το πολύ ενδιαφέρον στοιχείο είναι ακριβώς η είσοδος των φοιτητών και των μαθητών στο κίνημα. Η νεολαία με την εκρηκτικότητα και την ενέργεια της αποτελεί θεμελιώδες στοιχεία για την ενδυνάμωση της πόλωσης. Αυτό, το γνωρίζει καλά η κυβέρνηση και ανησυχεί. Και όλα αυτά καθώς ένα όλο και μεγαλύτερο κομμάτι της νεολαίας βρίσκεται στην επισφάλεια, με περιστασιακή εργασία, δυσκολία πρόσβαση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση λόγω ταξικών φραγμών αλλά και με την τωρινή απαράδεκτη και απίστευτη αύξηση των διδάκτρων στα πανεπιστήμια για τους ξένους φοιτητές, που αποτελεί βήμα προς την ιδιωτικοποίηση τους.
Αν κάνουμε μια αναδρομή στην αγωνιστική παράδοση της Γαλλίας, η νεολαία συχνά έπαιζε το ρόλο της αιχμής του δόρατος, της σπίθας που έθετε σε κίνηση το εργατικό κίνημα. Οι περισσότερες μεγάλες κοινωνικές εκρήξεις στη Γαλλία προηγήθηκαν από κινήματα της νεολαίας, ξεκινώντας από τον Μάη του ’68. Είναι ακριβώς για αυτό το λόγο που η αστυνομική καταστολή είναι τόσο βίαιη ιδιαίτερα απέναντι στους μαθητές, που βρήκαν ως μόνη απάντηση στις κινητοποιήσεις τους την αστυνομία μπροστά στα σχολεία, χτυπώντας τους με πλαστικές σφαίρες και δακρυγόνα. Οι εικόνες του πιο σοκαριστικού επεισοδίου της σύλληψης 151 μαθητών στην Μαντ-Λα-Ζολί, που κρατήθηκαν βίαια από την αστυνομία απλά γιατί διαδηλώσαν, έκαναν το γύρο του κόσμου. Σε συνέχεια της καταστολής, εκπαιδευτικοί σε διάφορα ιδρύματα βρέθηκαν σε απεργία σε αλληλεγγύη με τους μαθητές.
Και έπειτα; Μπορεί μια αλλαγή κυβέρνησης να ικανοποιήσει τα αιτήματα του λαού; Ποια εναλλακτική λύση υπάρχει για την εργατικής τάξη και τα λαϊκά στρώματα;
Για εμάς, το σύνθημα «Μακρόν Παραιτήσου» για εμάς δεν θέτει μόνο το ζήτημα της ανατροπής αυτής της κυβέρνησης, αλλά και των ίδιων των αντιδημοκρατικών θεσμών της 5ης Γαλλικής Δημοκρατίας. Είναι εξαιρετικά σημαντικό και καθόλου ανώδυνο για την εξουσία το γεγονός ότι κίνημα έθεσε στην προμετωπίδα του συγκεκριμένα αιτήματα δημοκρατικής φύσης όπως η κατάργηση της Γερουσίας αλλά και των υπέρογκων μισθών των βουλευτών και των υψηλά ιστάμενων κρατικών υπαλλήλων, και την διεκδίκηση «λαϊκής συμμετοχής» στη λήψη των αποφάσεων.
Ως επαναστάτες μαρξιστές υπερασπιζόμαστε την ανατροπή του καπιταλιστικού κράτους και την αντικατάσταση του από ένα κράτος των εργαζομένων και των λαϊκών τάξεων, υποστηριζόμενο από τις δομές λαϊκής αυτό-οργάνωσης. Υπό αυτό το στρατηγικό πρίσμα βλέπουμε τη συγκρότηση επιτροπών δράσης.
Παρ’ όλα αυτά έχουμε συνείδηση ότι στην παρούσα κατάσταση δεν διαμοιραζόμαστε αυτό των στόχο με την πλειοψηφία της τάξης μας και με το ίδιο το κίνημα. Υπό αυτήν την έννοια, εμπνεόμενοι από τις εμπειρίες της Κομμούνας του Παρισίου του 1871, αλλά και από το πρόγραμμα δράσης που πρότεινε ο Τρότσκι για τη Γαλλία το 1934, προτείνουμε: «Μια ενιαία Συνέλευση που α συγκεντρώνει την νομοθετική και εκτελεστική εξουσία. Τα μέλη της θα εκλέγονται για διάστημα δύο ετών από καθολική ψηφοφορία, από όλους όσους έχουν συμπληρώσει το 18ο έτος ηλικίας χωρίς διάκριση φύλου ή εθνικότητας. Οι αντιπρόσωποι θα εκλέγονται από τη βάση τοπικών συνελεύσεων, και θα είναι ανά πάσα στιγμή ανακλητή από αυτές, ενώ θα λαμβάνουν κατά τη διάρκεια της θητείας τους τον μισθό ενός εξειδικευμένου εργαζόμενου.»
Αυτή συγκροτεί για εμάς μια απάντηση στις δημοκρατικές διεκδικήσεις του κινήματος αλλά και ταυτόχρονα προετοιμάζει τα εκατομμύρια των εργαζομένων και της νεολαίας για να κάνουν βήματα μπροστά στη συνειδητοποίηση της αναγκαιότητας ανατροπής αυτού του συστήματος καταπίεσης και εκμετάλλευσης.
