Γιώργος Ρούσης
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ επιχειρεί να διαμορφώσει ένα αριστερό προφίλ στη βάση της κάθαρσης. Στην πραγματικότητα η διαδικασία αυτή, καθώς δεν στρέφεται συνολικά κατά του συστήματος και των πυλώνων του, έρχεται τελικά να ενισχύσει τα μακροπρόθεσμα συμφέροντα του συνολικού κεφαλαίου.
Κάθε κυβέρνηση που δεν θίγει την ιδιωτική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και την κυριαρχία του κέρδους, είναι σφετεριστής των λαϊκών συμφερόντων
Είναι ξεκάθαρο ότι η σημερινή κυβέρνηση επιχειρεί να προβάλλει την αποκάλυψη και την καταδίκη των σκανδάλων σαν ένα από τα πλέον σημαντικά έργα της, το οποίο αποτελεί και το ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς. Μάλιστα, και αυτό είναι ακόμη πιο σημαντικό, ο ίδιος ο πρωθυπουργός εκτιμά ότι με αυτόν τον τρόπο αποκαλύπτεται ποιοι είναι εκείνοι που χρεοκόπησαν την χώρα, λες και δεν φταίει ο καπιταλισμός για την παγκόσμια και την ελληνική κρίση αλλά τα σκάνδαλα.
Έτσι, ο πρωθυπουργός σε ομιλία του στην βουλή είπε, μεταξύ άλλων, ότι «ο ελληνικός λαός αποφάσισε να φύγετε από τη διακυβέρνηση της χώρας (σ.σ. αναφερόμενος σε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ) και η διερεύνηση αυτών των υποθέσεων ήταν ένα από τα βασικά κίνητρα της απόφασής του». Και έκλεισε την ομιλία του τονίζοντας ότι «δύο χρόνια που έχουμε μπροστά μας μέχρι την εξάντληση της τετραετίας είναι αρκετά, θα καταφέρουμε να τα ξεσκεπάσουμε όλα και στο τέλος της τετραετίας ο ελληνικός λαός θα είναι σε θέση να κρίνει ποιοι είναι αυτοί που χρεοκόπησαν τη χώρα».
Αυτό σημαίνει ότι ένα από τα βασικά επιχειρήματα της κυβέρνησης, όποτε και να γίνουν οι εκλογές, θα είναι ότι αυτή σαν αριστερή που είναι, σε αντίθεση με τις προηγούμενες δεξιές κυβερνήσεις, δεν δίστασε να στραφεί κατά κεφαλαιοκρατών ή και πολιτικών οι οποίοι παρανόμησαν.
Στην πραγματικότητα με αυτόν τον τρόπο, πέρα του ότι δίχως να ομολογείται, αποκαλύπτεται η σχέση της δικαστικής λειτουργίας με την εκτελεστική -κάτι το οποίο είναι δεδομένο από τη στιγμή της κυριαρχίας της αστικής τάξης, οπότε και η δικαστική λειτουργία, αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα της συνολικής αστικής κρατικής εξουσίας και δη του κατασταλτικού της μηχανισμού-, η αστική κυβέρνηση πράττει ως τέτοια με τον καλύτερο τρόπο το καθήκον της μακροπρόθεσμης, συνολικής υπεράσπισης της αστικής εξουσίας.
Άλλωστε αυτός είναι και ένας από τους λόγους που κάνει το αστικό κράτος να εμφανίζεται στην συνείδηση της πλειονότητας των ανθρώπων σαν ουδέτερο και όχι σαν όργανο και ταυτόχρονα οργάνωση της κοινωνίας κάτω από την κυριαρχία της αστικής τάξης.
Άλλοι λόγοι αυτής της ψευδούς συνείδησης για το αστικό κράτος και τις κυβερνήσεις του είναι ακριβώς ότι η κρατική μορφή οργάνωσης της κοινωνίας εμφανίζεται σαν η μοναδική δυνατή μορφή οργάνωσης της, το γεγονός ότι το κράτος παρεμβαίνει σαν δήθεν ουδέτερος μεσολαβητής στα πλαίσια των ταξικών συγκρούσεων, το ότι το κράτος υπερασπίζεται τα μακροπρόθεσμα συμφέροντα της αστικής τάξης και όχι μόνον τα βραχυπρόθεσμα, όπως πράττουν πολλοί κεφαλαιοκράτες για τα δικά τους συμφέροντα. Όλα τα παραπάνω συμπληρώνονται από το γεγονός ότι το κράτος υπηρετεί τα συνολικά συμφέροντα της αστικής τάξης και στο όνομα αυτού του θεμελιακού του ρόλου δεν διστάζει να πλήξει επί μέρους αστικά συμφέροντα.
Ή, για να γίνω πιο συγκεκριμένος, η δίωξη του Μαρινάκη, των εμπλεκομένων στην υπόθεση της Novartis, ή ακόμη και καταδίκες όπως εκείνη του Τσοχατζόπουλου ή και του Σαρκοζί, ή παλαιότερα εκείνη του Κοσκωτά, κάθε άλλο πάρα υποδηλώνουν μια αντικαπιταλιστική, αντικεφαλαιοκρατική, αριστερή στάση. Αντίθετα, όπως άλλωστε συμβαίνει στο ευρύτερο οικονομικό πεδίο, αυτή η στάση σημαίνει ότι η «αριστερά » με αυτές τις επί μέρους διώξεις υποστηρίζει με τον καλύτερο τρόπο τα συλλογικά μακροπρόθεσμα συμφέροντα του κεφαλαίου, κάτι που αντιστοιχεί πλήρως στο ρόλο του κράτους ως συλλογικού καπιταλιστή.
Επιπροσθέτως, αξίζει να παρατηρήσουμε ότι η κάθαρση αφορά μόνον επί μέρους ντόπιους κεφαλαιοκράτες και όχι στους ξένους, κάτι που θα μπορούσε να γίνει είτε με την προσφυγή σε βάρος των δεύτερων σε διεθνή δικαστήρια, είτε πολύ απλά με την δια νόμου απαγόρευση της εισαγωγής των προϊόντων (π.χ. της Siemens, της Novartis ή των παραγωγών πολεμικού εξοπλισμού στην χώρα μας), από τη στιγμή που αποδεδειγμένα έχουν παρανόμως επιχειρήσει να λαδώσουν ντόπιους πολιτικούς για να προωθήσουν τα προϊόντα τους.
Δείγμα και αυτό της δουλοπρέπειας της κυβέρνησης, η οποία δεν τολμά να επεκτείνει την κάθαρση και σε βάρος των πολυεθνικών, οι οποίες νόμιμα, στα πλαίσια του καπιταλισμού, ή και παράνομα, με τις μίζες που παρέχουν για να ελέγξουν την ελληνική αγορά, ληστεύουν τον λαό μας. Έτσι, είναι σαν να διώκεται μόνον ο ντόπιος κλεπταποδόχος αλλά όχι και ο διεθνής κλέφτης.
Όσο λοιπόν και αν πασχίζει ο ΣΥΡΙΖΑ να εμφανιστεί μέσω της κάθαρσης σαν ο υπερασπιστής των λαϊκών συμφερόντων στην πραγματικότητα και με αυτήν του την πολιτική, αναδεικνύεται στον καλύτερο σφετεριστή τους. Και αυτό θα συνεχίσει να συμβαίνει από την κάθε κυβέρνηση στο βαθμό που αυτή δεν θίγει την ιδιωτική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, την εξουσία των ιδιοκτητών τους, και την λογική της αναγωγής του κέρδους στην υπέρτατη κοινωνική αξία.
