ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΛΙΒΙΤΣΑΝΟΣ
Επιμέρους στοχεύσεις της κυβερνητικής τακτικής έρχεται να εξυπηρετήσει ο ανασχηματισμός που ανακοινώθηκε πριν μερικές ημέρες, αμέσως μετά την αποχώρηση του Δημήτρη Παπαδημητρίου και της Ράνιας Αντωνοπούλου από τις θέσεις του υπουργού Οικονομίας και της αναπληρώτριας υπουργού Εργασίας λόγω των δημοσιευμάτων για την καταβολή του επιδόματος ενοικίου.
Το πιο σημαντικό στοιχείο του ανασχηματισμού είναι πως το βασικό επιτελείο που χειρίζεται τις σχέσεις κυβέρνησης-δανειστών, όχι μόνο παρέμεινε αναλλοίωτο αλλά και ελαφρώς ενισχυμένο. Ουδεμία διαφοροποίηση δεν υπήρξε στην τριάδα των Ευκλείδη Τσακαλώτου- Γιώργου Χουλιαράκη-Δημήτρη Λιάκου που διεξάγουν τις διαπραγματεύσεις για το δημόσιο χρέος και κυρίως τον τρόπο συνέχισης του ελληνικού προγράμματος. Παράλληλα ενισχύεται, αναλαμβάνοντας την ευθύνη του υπουργείου Οικονομίας, ο ρόλος του αντιπροέδρου της κυβέρνησης Γιάννη Δραγασάκη. Ο Γ. Δραγασάκης ούτως η άλλως έχει την υψηλή εποπτεία των διαπραγματεύσεων και είναι ο βασικός θιασώτης της θεωρίας του μονόδρομου της «καθαρής εξόδου». Πλέον έχει ενισχυμένες αρμοδιότητες εποπτεύοντας πιο άμεσα τη διάθεση των κοινοτικών κονδυλίων, τις χρηματοδοτήσεις της λεγόμενης αναπτυξιακής τράπεζας και τις στρατηγικές επιλογές της οικονομίας. Ουσιαστικά ο «σκληρός πυρήνας» της χάραξης της οικονομικής πολιτικής είναι ακόμη πιο «δεμένος».
Η ανάθεση στον Φώτη Κουβέλη της θέσης του αναπληρωτή υπουργού Εθνικής άμυνας χαρακτηρίστηκε ως επιβράβευση της στήριξης που παρείχε στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ -ΑΝΕΛ ένα στέλεχος που θεωρείται «γέφυρα» με τον χώρο του κέντρου. Ο Φ. Κουβέλης, παρά τις δηλώσεις περί απαράδεκτης συνύπαρξης με τους ΑΝΕΛ, αποδέχτηκε χωρίς την παραμικρή αναφορά σ’ αυτές να συγκατοικήσει με τον πρόεδρό τους Πάνο Καμμένο στο ίδιο υπουργείο. Πρακτική που συνάδει απολύτως και με παλιότερες δηλώσεις του σύμφωνα με τις οποίες εκτιμούσε ότι η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ ήταν η κατάλληλη επιλογή για τη χώρα ακόμη και τότε που ο ίδιος ήταν στην ΔΗΜΑΡ. Θυμίζουμε ότι επίσης έχει –με τη λογική της «Αριστεράς της ευθύνης – στηρίξει και την κυβέρνηση της Ν.Δ με το ΠΑΣΟΚ από την οποία τελικά αποχώρησε. Η περίπτωση του Φώτη Κουβέλη είναι …εικόνα από το άμεσο μέλλον των πολιτικών ανακατατάξεων και αποδεικνύει ότι οι επερχόμενες πολιτικές εξελίξεις, πριν ή μετά τις εκλογές, ουδεμία σχέση θα έχουν με πολιτικές αξίες και αρχές. Θα είναι ένα αλισβερίσι ανάλογο της υποταγής του πολιτικού προσωπικού της χώρας στις επιλογές της ΕΕ και του κεφαλαίου. Οτιδήποτε άλλο δεν έχει καμία σημασία.
Με τον ανασχηματισμό ο ηγετικός κυβερνητικός πυρήνας θέλησε να επιλύσει και προβλήματα εσωτερικής συνοχής του ΣΥΡΙΖΑ. Η μεταφορά του άκρως κομματικού και χαμηλών τόνων Δημήτρη Βίτσα στην θέση του Γιάννη Μουζάλα (υπουργείου Μεταναστευτικής Πολιτικής) είναι ενδεικτική. Ο Γιάννης Μουζάλας είχε ως γνωστόν βρεθεί στο στόχαστρο πολλών κομματικών στελεχών. Στην ίδια κατηγορία μπορεί να συμπεριληφθεί και η τοποθέτηση της Μερόπης Τζούφη στη θέση του Κώστα Ζουράρι στο υπουργείο Παιδείας παρότι αυτό αποστέρησε μία θέση των ΑΝΕΛ στο κυβερνητικό σχήμα. Επίσης αναβαθμίστηκε ο πρώην γ.γ της νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ Νάσος Ηλιόπουλος από επικεφαλής του ΣΕΠΕ σε αναπληρωτή υπουργό. Για το συγκεκριμένο υπουργείο είχε συζητηθεί το ενδεχόμενο να το αναλάβει η εκπρόσωπος τύπου των ΑΝΕΛ Μανταλένα Παπαδοπούλου. Τέτοια στοιχεία έχει και η μεταφορά στο υπουργείο Πολιτισμού του Κ. Στρατή, επίσης στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ, που στο παρελθόν θήτευσε πλάι στο Γ. Δραγασάκη και τον Α. Μπαλτά. Ο εν λόγω υφυπουργός φέρεται να έχει επιφορτιστεί και με την αποστολή της ανάδειξης συγκεκριμένων υποθέσεων στο υπουργείο όπως την κακοδιαχείριση του ΤΑΠ (Ταμείο Αρχαιολογικών Πόρων ) και την υπόθεση της ΑΕΠΙ (οργανισμός για τα πνευματικά δικαιώματα). Θέματα που θα συμβάλλουν στη σκανδαλολογία που θα κυριαρχήσει το επόμενο διάστημα μαζί με την υπόθεση της Novartis και τις μίζες της κατασκευής του Αττικού Μετρό.