Γιώργος Παυλόπουλος
Η παρουσία Σολτς, Ζέεχοφερ και φον ντερ Λέγεν σε θέσεις-κλειδιά εγγυάται την επιθετική προώθηση των επιδιώξεων του γερμανικού κεφαλαίου, που διεμήνυσε ήδη ότι θεωρεί την κυβερνητική συμφωνία ως υπέρμετρα… κοινωνική!
Δοκιμασία για το SPD το εσωκομματικό δημοψήφισμα, με τα μέλη του να εκβιάζονται να ψηφίσουν «ναι»
Ένα και μοναδικό εμπόδιο απομένει μέχρι την ορκωμοσία της νέας γερμανικής κυβέρνησης, της τρίτης με τη μορφή του «μεγάλου συνασπισμού» από τότε που ανέλαβε τα ηνία της χώρας η Μέρκελ, το 1998. Πρόκειται για το εσωκομματικό δημοψήφισμα των Σοσιαλδημοκρατών, από τις 20 Φεβρουαρίου ως τις 2 Μαρτίου, με σκοπό να εγκριθεί ή να απορριφθεί η συμφωνία που ανακοινώθηκε το πρωί της περασμένης Τετάρτης.
Βεβαίως, η αλήθεια είναι ότι είχε επί της ουσίας προαναγγελθεί εδώ και καιρό, τόσο από τους τρεις συμμετέχοντες όσο και από τα κέντρα εξουσίας στη Γερμανία, που είχαν διαμηνύσει σαφώς ότι δεν ήθελαν ούτε καν να ακούσουν σενάρια περί νέων εκλογών ή για τη συγκρότηση μιας κυβέρνησης μειοψηφίας. Παρ’ όλα αυτά, οι συνομιλίες υπήρξαν μακρόχρονες και «σκληρές», για να πείσουν ότι… έπεσαν κορμιά κατά τη διάρκειά τους και να περιοριστούν οι αντιδράσεις εντός των κομμάτων.
Κάτι ανάλογο φαίνεται πως συμβαίνει και τώρα – αυτή τη φορά, με σκοπό να πειστεί κυρίως η βάση του SPD, όπου οι αντιδράσεις είναι έντονες, όπως απέδειξε και η σχετικά μικρή διαφορά με την οποία το έκτακτο συνέδριο του Ιανουαρίου έδωσε το πράσινο φως για την έναρξη των διαπραγματεύσεων. Έτσι, εκφράστηκε ήδη δυσφορία στις τάξεις των Χριστιανοδημοκρατών, με κύριο επιχείρημα ότι παραδόθηκε στα χέρια των εταίρων τους ένα υπουργείο-σημαία, το Οικονομικών, το οποίο σφράγισε ο Σόιμπλε. Στο παιχνίδι μπήκαν και οι εκπρόσωποι όλων σχεδόν των εργοδοτικών οργανώσεων, που εν χορώ ισχυρίστηκαν ότι το πρόγραμμα της νέας κυβέρνησης είναι υπερβολικά… κοινωνικό και δεν πάει μπροστά την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων και των προϊόντων τους.
Με τον τρόπο αυτό, όπως είναι προφανές, στέλνεται το μήνυμα προς τα μέλη του SPD ότι το αποτέλεσμα είναι πολύ καλύτερο από ό,τι θα ανέμεναν και ότι πρέπει να πουν το «ναι» για να μη χαθεί η ευκαιρία. Στην πράξη, ωστόσο, το συμπέρασμα είναι διαφορετικό.
Η ανάδειξη του Σολτς σε θέση ισχύος είναι ένα από τα στοιχεία που αποδεικνύουν τον παραπάνω ισχυρισμό, παρά τα «τυράκια» που θα δοθούν σε διάφορες κοινωνικές ομάδες (όπως η αύξηση των επιδομάτων για κάθε παιδί κατά 25 ευρώ μηνιαίως). Ο μέχρι σήμερα δήμαρχος του Αμβούργου, που εκτός από διάδοχος του Σόιμπλε θα είναι και αντικαγκελάριος, υπήρξε έμπιστος του Σρέντερ και μετέπειτα, ως υπουργός Εργασίας και Ασφάλισης στην πρώτη κυβέρνηση συνεργασίας με την Μέρκελ (βρέθηκε εκεί το διάστημα 2007-’09), φρόντισε για την απρόσκοπτη εφαρμογή όσων προέβλεπαν η «Ατζέντα 2010» και το νομοσχέδιο «Χαρτζ 4», δύο εξαιρετικά αντιδημοφιλή και αντεργατικά πακέτα μέτρων που διασφάλισαν το προβάδισμα του γερμανικού κεφαλαίου έναντι των ανταγωνιστών του στην Ευρώπη, κάτι που φάνηκε κυρίως μετά την κρίση.
Από αυτή την άποψη, μάλιστα, πλανώνται όσοι ισχυρίζονται ότι με αυτόν στο Γιούρογκρουπ, η ευρωζώνη και ειδικά τα πιο αδύναμα μέλη της έχουν να ελπίζουν σε πιο χαλαρή, αν όχι ευνοϊκή αντιμετώπιση. Αυτό που αναμένεται να συμβεί, όμως, είναι ότι η Γερμανία θα επιδιώξει συναινέσεις και συνέργειες με τη Γαλλία του Μακρόν, έχοντας αίσθηση ότι δεν είναι σε θέση να περάσει μόνη τις μεγάλες αντιδραστικές τομές που απαιτεί η ΕΕ – θα το κάνει, λοιπόν, φορώντας ένα πιο «φιλοευρωπαϊκό» προσωπείο.
Ακόμη χειρότερα είναι, τα πράγματα στο μέτωπο της μετανάστευσης, όπου εκτός των άλλων εγκρίθηκε ανώτερο πλαφόν 180-220.000 στον αριθμό των ανθρώπων που θα υποδέχεται η Γερμανία ετησίως. Το ίδιο ισχύει και για την ασφάλεια και την «άμυνα», καθώς το πάνω χέρι θα έχουν δύο εξαιρετικά αντιδραστικά πρόσωπα, που σηματοδοτούν και την ανάλογη πολιτική: Του υπουργείου Εσωτερικών θα προΐσταται ο επικεφαλής των βαυαρών Χριστιανοκοινωνιστών, Ζέεχοφερ, ο οποίος έχει υιοθετήσει τις περισσότερες θέσεις της ακροδεξιάς AfD (η οποία θα είναι πλέον αξιωματική αντιπολίτευση). Όσο για το υπουργείο Άμυνας, επικεφαλής του θα παραμείνει η φον ντερ Λέγεν, ένα θηλυκό «γεράκι» που θέλει η Γερμανία να συμμετέχει πιο ενεργά στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις ανά τον πλανήτη.
Προσδεθείτε, τα πάντσερ ξεκινούν πάλι.