ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΛΑΦΡΟΣ
Σοκ προκάλεσε σε πολύ κόσμο η σπουδή του υπουργού Μεταναστευτικής Πολιτικής, Γ. Μουζάλα, να καταθέσει αίτηση ακύρωσης της απόφασης παροχής καθεστώς προστασίας (ασύλου) στον έναν από τους οκτώ τούρκους στρατιωτικούς που είχαν καταφύγει στην Ελλάδα τον Ιούλιο του 2016, μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα στην Τουρκία. Η αναίρεση ενός βασικού δικαιώματος, αυτό του ασύλου, που βρίσκεται στον πυρήνα κάθε κράτους δικαίου, αποτελεί παρακαταθήκη στη συνείδηση λαϊκών στρωμάτων και θεωρούνταν αδιαμφισβήτητο σε παλιότερες εποχές της αστικής δημοκρατίας, ήρθε να καταρρίψει ακόμα ένα μύθο για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ: πως μπορεί να υποχρεώνεται από τους δανειστές σε σκληρή οικονομική πολιτική αλλά προστατεύει τα δημοκρατικά δικαιώματα. Απεναντίας, αποκαλύπτεται πως η ξεφτίλα της κυβέρνησης Τσίπρα είναι συνολική και εκφράζεται σε όλα τα θέματα.
Η κυβερνητική αίτηση αναστολής της απόφασης παροχής ασύλου στον τούρκο στρατιωτικό εκδικαζόταν χθες στο Εφετείο, χωρίς να έχει γίνει γνωστή η απόφαση μέχρι την ώρα που το Πριν πήγαινε στο τυπογραφείο. Σε κάθε περίπτωση όμως, η τελική απόφαση θα ληφθεί από τον Άρειο Πάγο, αφού οποιαδήποτε από τις δύο πλευρές χάσει την υπόθεση στο Εφετείο, μπορεί να καταφύγει στο ανώτατο δικαστήριο.
Το δικαίωμα στο άσυλο βέβαια δεν είναι η πρώτη φορά που αμφισβητείται ευθέως στην Ελλάδα, υπό τις ευλογίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μπορεί τα φώτα της δημοσιότητας να βρίσκονται αυτή τη στιγμή στους οκτώ τούρκους στρατιωτικούς, οφείλουμε όμως να φέρουμε στο προσκήνιο της δημόσιας συζήτησης την υπόθεση της σύλληψης των εννιά τούρκων και κούρδων αριστερών αγωνιστών, που συνελήφθησαν στα τέλη Νοέμβρη λίγο πριν την επίσκεψη Ερντογάν στην Ελλάδα (βλέπε και σελίδα 18) αλλά και την κατάργηση στην ουσία του δικαιώματος προστασίας (ασύλου) για δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες από Συρία, Ιράκ και άλλες φλεγόμενες περιοχές, μέσω της εγκληματικής Δήλωσης Τουρκίας – ΕΕ που θεωρεί την Τουρκία «ασφαλή χώρα» και διατάσσει την επιστροφή των προσφύγων σε αυτή! Είναι οι «τρεις ταφές» του δικαιώματος στο άσυλο, με τις ευλογίες κυβέρνησης και ΕΕ.
Κι εδώ αποκαλύπτεται και η υποκρισία της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και των ευρωπαϊστών και φιλελευθέρων, που έχουν «ξεσηκωθεί» για τους οκτώ στρατιωτικούς αλλά δεν είδαν ούτε τους αριστερούς αγωνιστές ούτε τους χιλιάδες πρόσφυγες που απελαύνονται πίσω στην Τουρκία. Έχοντας μερικοί απ’ αυτούς στις ντουλάπες τους το «σκελετό» της επαίσχυντης παράδοσης Οτσαλάν, μιλούν τώρα για ευρωπαϊκό κεκτημένο, αγνοώντας δήθεν πως είναι η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση που υψώνει ματωμένα τείχη στους πρόσφυγες, τους θαλασσοπνίγει στη Μεσόγειο και τους υποχρεώνει να επιστρέψουν στα σκλαβοπάζαρα της Λιβύης (τα οποία ουσιαστικά χρηματοδοτεί) και έχει συνάψει τη ρατσιστική συμφωνία με την Τουρκία.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ κάνει όμως ό,τι μπορεί για να πάρει τα πρωτεία στην αντιδημοκρατική πρακτική. Δίνοντας συνέχεια στην αίτηση ακύρωσης του ασύλου, ο υπουργός Δικαιοσύνης Στ. Κοντονής δήλωσε την Πέμπτη πως θα μπορούσαν οι οκτώ τούρκοι στρατιωτικοί να δικαστούν στην Ελλάδα, για τις πράξεις τους στην Τουρκία, αν το ζητήσει η Άγκυρα! Στην ουσία δηλαδή έκανε ακόμα ένα βήμα για να δείξει στην Τουρκία πως το θέμα των οκτώ παραμένει ανοικτό για την ελληνική κυβέρνηση, προκαλώντας νέες αντιδράσεις από νομικούς και πολιτικούς κύκλους. Ταυτόχρονα, βέβαια, επανέλαβε πως το θέμα της έκδοσης των οκτώ στρατιωτικών στην Τουρκία έχει κλείσει με σχετική απόφαση του Αρείου Πάγου. Τι θα συμβεί όμως εάν αλλάξουν τα δεδομένα; Κι ακόμα, γιατί η κυβέρνηση πασχίζει να μην αποδοθεί καθεστώς προστασίας στους οκτώ, αφήνοντάς τους σε μια γκρίζα ζώνη χωρίς στοιχειώδη δικαιώματα (εργασίας, μετακίνησης κλπ.), του στυλ «Δεν τους δίνουμε, δεν τους θέλουμε;» (πρωτοσέλιδος τίτλος της ΕφΣυν).
Το πρώτο στοιχείο είναι εάν οι οκτώ στρατιωτικοί δικαιούνται ασύλου. Η απόφαση της διοικητικής υπηρεσίας (ας σημειωθεί πως η σύνθεσή της αποφασίζεται από την κυβέρνηση) για την απονομή του ασύλου σημειώνει δύο πλευρές: πρώτο πως οι τουρκικές αρχές δεν γνωστοποίησαν συγκεκριμένα στοιχεία που να αποδεικνύουν την εμπλοκή του συγκυβερνήτη του ελικοπτέρου (σε αυτόν απονεμήθηκε καθεστώς προστασίας) στην απόπειρα πραξικοπήματος, παρά μόνο γενικόλογες αναφορές σε «πολιτικά εγκλήματα». Δεύτερο, αμφισβητεί τη δυνατότητα να έχει ο στρατιωτικός μια δίκαιη δίκη στην Τουρκία.
Από τη σκοπιά της προστασίας των δημοκρατικών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων την κρίσιμη σημασία για την απονομή καθεστώς ασύλου έχει η δεύτερη πλευρά, δηλαδή κατά πόσο η σημερινή Τουρκία μπορεί να θεωρηθεί ασφαλής χώρα για την προστασία των δικαιωμάτων και της αξιοπρέπειας κάθε ανθρώπου, για τη διεξαγωγή μιας δίκαιης δίκης. Και είναι φανερό, από τις μαζικές διώξεις δεκάδων και εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων (εργαζομένων, δημοσίων υπαλλήλων, εκπαιδευτικών και πανεπιστημιακών, δικαστών και στελεχών του κρατικού μηχανισμού, Κούρδων και άλλων εθνοτήτων), πρώτα και κύρια αριστερών και επαναστατών αγωνιστών αλλά και καθενός και καθεμιάς που θα μπορούσε να αναγνωριστεί ως εχθρός του καθεστώτος Ερντογάν, χωρίς να έχει καμία σχέση με το πραξικόπημα ή το «δίκτυο του Γκιουλέν», πως η Τουρκία δεν είναι ασφαλής χώρα για τα δημοκρατικά δικαιώματα και τις ελευθερίες!
Οφείλουν να το θυμούνται βέβαια όλοι αυτό, και την επόμενη φορά που η κυβέρνηση Ερντογάν θα ζητήσει την έκδοση αριστερών αγωνιστών με την κατηγορία της «τρομοκρατίας» (ήδη έχει αιτηθεί έκδοση δύο από τους εννιά αριστερούς συλληφθέντες) αλλά και όταν καραβιές προσφύγων από τη Συρία και άλλες χώρες επιστρέφονται στην Τουρκία, αυτή τη δήθεν ασφαλή χώρα. Ή όταν απάγονται από την Ελλάδα τούρκοι αριστεροί αγωνιστές, σε συνεργασία της ΜΙΤ με ελληνικές μυστικές υπηρεσίες, για να παραδοθούν στα τουρκικά βασανιστήρια… Η κυβέρνηση Τσίπρα εξευτελίζει το ιερό δικαίωμα στο άσυλο και το μετατρέπει σε ένα άθλιο παίγνιο στην πολύ επικίνδυνη κατάσταση, που έχουν μπει οι σχέσεις Ελλάδας-Τουρκίας. Ανεξάρτητα από τις πιρουέτες της Αθήνας (από πολλούς οι κυβερνητικές παρεμβάσεις για το άσυλο ερμηνεύτηκαν ως κινήσεις εξευμενισμού του Ερντογάν) και τους αντίστοιχους ελιγμούς της Άγκυρας, η τάση του ανταγωνισμού των αστικών τάξεων Ελλάδας-Τουρκίας σε συνδυασμό με τον ανταγωνισμό των ηγεμονικών καπιταλιστικών – ιμπεριαλιστικών δυνάμεων στην περιοχή (ΗΠΑ, ΕΕ, με Ισραήλ και Σαουδική Αραβία από την μια πλευρά και Ρωσία, Ιράν, ακόμα και Κίνα από την άλλη) είναι σε τροχιά αναμέτρησης, ακόμα και σύγκρουσης. Το θέμα των ενεργειακών πόρων που εκτιμάται πως υπάρχει στη νοτιοανατολική Μεσόγειο και όχι μόνο η νομή τους, δημιουργεί ένα συγκεκριμένο πεδίο αντιπαράθεσης δίνοντας πολύ πιο υλική και άμεση σημασία στο ζήτημα των θαλάσσιων συνόρων, των αμφισβητούμενων από την Άγκυρα νησιών και της ΑΟΖ. Σε αυτή την αναμέτρηση καμιά από τις αστικές τάξεις και τις κυβερνήσεις, και στις δύο όχθες του Αιγαίου, δεν ξεκινά από θέσεις δικαίου και υπεράσπισης εθνικών συμφερόντων. Πρόκειται για μια αντιπαράθεση άδικη και υπέρ των συμφερόντων του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού και από τις δύο πλευρές. Η κυβέρνηση Ερντογάν, με το ακραία αυταρχικό ημιδικτατορικό καθεστώς που έχει οικοδομήσει, δεν σταματά μπροστά σε κανένα δικαίωμα και είναι έτοιμη να καταπατήσει τα πάντα. Η ελληνική κυβέρνηση δείχνει πως μπορεί κι αυτή να μετατρέψει δικαιώματα, όπως το άσυλο, σε κλωτσοσκούφι διεθνών σχέσεων.
Σε αυτές τις συνθήκες, είναι ανάγκη το εργατικό λαϊκό κίνημα και η μαχόμενη, αντικαπιταλιστική και κομμουνιστική Αριστερά να αναπτύξει έντονη δράση για τα δημοκρατικά δικαιώματα, την υπεράσπιση των διωκόμενων και της προσφυγιάς, για την ειρήνη, τη φιλία και τη συνεργασία των λαών, ενάντια στον ανταγωνισμό και τα συμφέροντα των αστικών τάξεων και των ιμπεριαλιστών, ενάντια στον πόλεμο και την πολεμική προετοιμασία.
