Η πώληση πυρομαχικών στη Σ. Αραβία, η αναβάθμιση των F-16, η συγκρότηση «άξονα» με τους συμμάχους των ΗΠΑ στην περιοχή, συνιστά μια ακόμη απόδειξη των επιλογών που έχει κάνει η ηγεμονική μερίδα της αστικής τάξης στην Ελλάδα, την οποία υπηρετούν τόσο η κυβέρνηση όσο και η ΝΔ, παρά τις κοκορομαχίες τους. Ο Καμμένος διαδραματίζει «ειδικό ρόλο» στον πολιτικό και κυβερνητικό καταμερισμό.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟΣ
Μετά τον Isis: Ιράν vs Σ. Αραβία
Νέα δραματική τροπή τείνουν να πάρουν οι πόλεμοι στην ευρύτερη Μέση Ανατολή. Η στρατιωτική ήττα του Ισλαμικού Κράτους στο Ιράκ και τη Συρία (μόλις την Πέμπτη ανακοινώθηκε ότι ο στρατός του Άσαντ κατέλαβε και την τελευταία πόλη που ήλεγχε) όχι απλώς δεν φέρνει σημάδια εκτόνωσης της έντασης και των συγκρούσεων, αλλά μοιάζει να κάνει ακριβώς το αντίθετο: Ανοίγει διάπλατα τον δρόμο για να εκδηλωθούν βίαια και απευθείας οι βαθύτερες αντιθέσεις, ανάμεσα στις δύο πραγματικά ισχυρές και παραδοσιακά ανταγωνιστικές δυνάμεις της περιοχής (εκτός του Ισραήλ, που επίσης εμπλέκεται ενεργά), δηλαδή τη Σαουδική Αραβία και το Ιράν.
Ούτως ή άλλως, τα καθεστώτα των δύο χωρών έχουν βρεθεί αντίπαλα και έχουν πολεμήσει δι’ αντιπροσώπων επί σχεδόν έξι χρόνια στη Συρία, υποστηρίζοντας αντίπαλα στρατόπεδα -οι μεν τους «μετριοπαθείς» ισλαμιστές και οι δε τον Άσαντ. Συνεχίζουν δε να διασταυρώνουν τα ξίφη τους και στην Υεμένη, όπου οι Σαουδάραβες εξοπλίζουν την κυβέρνησή της και την βοηθούν με καθημερινούς βομβαρδισμούς, ενώ οι Ιρανοί ενισχύουν με κάθε τρόπο τους αντάρτες Χούτι, οι οποίοι ελέγχουν σχεδόν τη μισή χώρα.
Τώρα, στον χορό κινδυνεύει να μπει άμεσα και ο Λίβανος, η εθνοτική, θρησκευτική και πολιτιστική Βαβέλ της Μέσης Ανατολής, που ουσιαστικά βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση εδώ και πολλές δεκαετίες. Η -ξαφνική και απρόσμενη- παραίτηση του πρωθυπουργού του, Σαάντ Χαρίρι, την περασμένη Κυριακή, έκανε τα τύμπανα του πολέμου να ακουστούν πολύ πιο δυνατά, καθώς ο γιος του δολοφονηθέντος το 2005 πρώην πρωθυπουργού ηγούνταν μιας κυβέρνησης «ενότητας» που είχε καταφέρει να διατηρήσει για αρκετό διάστημα μια εικόνα, επίπλαστης έστω, ηρεμίας.
Το Ριάντ, από όπου (όχι τυχαία βεβαίως…) ανακοινώθηκε και η παραίτηση του Χαρίρι, έσπευσε να κατηγορήσει την Τεχεράνη ότι σχεδίαζε τη δολοφονία του. Βάζοντας φυσικά στο ίδιο «κάδρο» και την Χεζμπολάχ, τη φιλοϊρανική οργάνωση με τους χιλιάδες οπαδούς και μαχητές, η οποία κυριαρχεί απόλυτα σε μεγάλο μέρος της χώρας και διαθέτει τεράστια επιρροή και κύρος, ειδικά μετά τα ταπεινωτικά πλήγματα που είχε καταφέρει στους ισραηλινούς εισβολείς κατά τον πόλεμο των 34 ημερών, το 2006. Οι Σαουδάραβες είπαν καθαρά ότι θεωρούν πως το Ιράν τους έχει κηρύξει ήδη πόλεμο μέσω των συμμάχων του -όπως είχαν κάνει και λίγες ώρες νωρίτερα στην Υεμένη, με αφορμή την εκτόξευση ενός πυραύλου από τους Χούτι (έστω κι αν αυτός ποτέ δεν έφτασε στον προορισμό του).
Παρά το γεγονός ότι αρκετοί ισχυρίζονται ότι πρόκειται για απειλές και επιθέσεις που εξυπηρετούν κυρίως το βίαιο ξεκαθάρισμα λογαριασμών που βρίσκεται σε εξέλιξη στο βασίλειο των Σαούντ, είναι φανερό ότι από τη στιγμή που τα όπλα έχουν σηκωθεί και πυροβολούν, όλα είναι πιθανά. Ακόμη κι ένας γενικευμένος πόλεμος στη Μέση Ανατολή.
Όψεις του ίδιου νομίσματος ο αγώνας για την αποτροπή του πολέμου και η πάλη για την ανατροπή της κυβέρνησης
Μέγας πολιτικός σάλος έχει ξεσπάσει τις τελευταίες ημέρες γύρω από την υπόθεση της πώλησης διάφορων τύπων οβίδων προς τη Σαουδική Αραβία. Μόνο που κανείς από όσους καμώνονται πως τσακώνονται για το εάν υπήρξε ή όχι μεσάζοντας, για το εάν δόθηκαν ή όχι μίζες και για το κατά πόσο ο Καμμένος παρενέβη τους κανόνες ή παρουσιάζει τα σωστά έγγραφα για τη συγκεκριμένη αγοραπωλησία, δεν θέτει το μείζον ερώτημα: Πού χρησιμοποιούνται, αλήθεια, τα πυρομαχικά τα οποία διοχετεύτηκαν στους Σαουδάραβες από το απόθεμα του ελληνικού στρατού; Προφανώς δε, αυτό συμβαίνει διότι ούτε στην κυβέρνηση, ούτε στη ΝΔ ούτε στο ΠΑΣΟΚ ή το Ποτάμι τους συμφέρει να αποκαλύψουν ότι με αυτά εξοντώνονται μαζικά άμαχοι στην Υεμένη, την οποία το Ριάντ και οι σύμμαχοί του βομβαρδίζουν αδιαλείπτως και ανηλεώς εδώ και μήνες, προκαλώντας χιλιάδες θύματα, στο πλαίσιο της γεωπολιτικής τους αντιπαράθεσης με το Ιράν.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με την αναβάθμιση των F-16, η οποία επισημοποιήθηκε κατά την πρόσφατη επίσκεψη Τσίπρα στις ΗΠΑ. Υπουργός Άμυνας και Μπακογιάννη δήθεν αντιπαρατίθενται σφοδρά για το κόστος και για το εάν υπάρχουν «κρυφά παραρτήματα» στη συμφωνία, όμως παραλείπουν και σε αυτή την περίπτωση να μας πουν την ουσία, στην οποία συμφωνούν αμφότεροι, όπως και τα κόμματα στα οποία ανήκουν. Ότι, πολύ απλά, αφενός προτιμούν να αγοράζονται μαχητικά αεροπλάνα, πλοία και τανκς από το να καλύπτονται οι τεράστιες ανάγκες των νοσοκομείων, των σχολείων, των φτωχών και των ανέργων και, αφετέρου, επιδιώκουν η Ελλάδα να είναι ενταγμένη οργανικά και πάση θυσία στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, τόσο του ΝΑΤΟ όσο και της ΕΕ, που όπως φαίνεται μπαίνουν σε νέα φάση κλιμάκωσης.
Πρέπει εδώ να παραδεχτούμε ότι ειδικά ο Καμμένος βρίσκεται διαρκώς σε ανοιχτή γραμμή με την Ουάσινγκτον. Χωρίς αυτό σε τίποτα να μειώνει την ευθύνη του Τσίπρα, του ΣΥΡΙΖΑ και συνολικά της κυβέρνησης, είναι φανερό ότι ο υπουργός Άμυνας έχει αναλάβει και διεκπεραιώνει έναν «ειδικό ρόλο» στον κυβερνητικό καταμερισμό, ο οποίος, σε μεγάλο βαθμό, είναι και αυτόνομος από τον υπόλοιπο μηχανισμό. Έτσι, δίπλα στην προθυμία του να προσφέρει γη και ύδωρ στους Αμερικανούς -παλιές και νέες βάσεις που κατασκευάζονται με διαδικασίες φαστ-τρακ, πανάκριβα εξοπλιστικά συμβόλαια, πάσης φύσης πληροφορίες, άμεση πρόσβαση στον σκληρό πυρήνα του μηχανισμού των ενόπλων δυνάμεων και πολλά ακόμη- ο Καμμένος προχωρά πλέον και σε βήματα άμεσης εμπλοκής της χώρας στις πολεμικές συρράξεις της Μέσης Ανατολής.
Θα ήταν, άλλωστε, τουλάχιστον αφελές να πιστεύει κανείς ότι τα όσα κάνει η Σ. Αραβία αυτή την περίοδο, ανεβάζοντας επικίνδυνα τους τόνους απέναντι στο Ιράν και απειλώντας με πόλεμο, δεν είναι σε γνώση των ΗΠΑ και δεν έχουν την έγκρισή τους. Θα ήταν ανόητο, να ισχυριστεί οποιοσδήποτε ότι οι ελληνικές (για την ακρίβεια αμερικανικές που έχουν αγοραστεί από την Ελλάδα) οβίδες πουλήθηκαν στο Ριάντ χωρίς την έγκριση (αν όχι την εντολή) του Λευκού Οίκου, του Πενταγώνου και της CIA.
Θα συνιστούσε, αν μη τι άλλο, ασυγχώρητη αμέλεια να παραβλεφθεί το γεγονός ότι όλα αυτά συμβαίνουν τη στιγμή που ο Τραμπ κατατάσσει τις επίλεκτες στρατιωτικές δυνάμεις του Ιράν στην κατηγορία των τρομοκρατικών οργανώσεων, ενώ θέτει σε αμφισβήτηση την συμφωνία του 2015 για το πυρηνικό του πρόγραμμα, κάνοντας ακόμη και τους Ευρωπαίους να αντιδρούν έντονα. Θα ήταν, επίσης, απαράδεκτο εάν διέλαθε της προσοχής μας ότι όλα αυτά συμβαίνουν την στιγμή που ο Καμμένος υποδεχόταν πανηγυρικά και κατέστρωνε σχέδια ευρύτερης συνεργασίας με τον ακροδεξιό υπουργό Άμυνας του Ισραήλ, Λίμπερμαν, ο οποίος έγραψε στο Τουίτερ τα εξής: «Λίβανος ίσον Χεζμπολάχ. Χεζμπολάχ ίσον Ιράν. Ιράν ίσον Λίβανος. Το Ιράν απειλεί τον κόσμο. Το απέδειξε σήμερα ο Σαάντ Χαρίρι. Τελεία και παύλα».
Τέλος, θα ήταν επικίνδυνο να μην δινόταν η δέουσα προσοχή στα όσα δήλωσε την Παρασκευή το πρωί ο υπουργός Άμυνας, μιλώντας στην τηλεόραση του Σκάι. Εκεί όπου, αφού εξέφρασε την πολιτική αντίθεσή του για την άδεια στον Κουφοντίνα και είπε ότι ανέλαβε προσωπικά να εξηγήσει στους (οργισμένους) Αμερικανούς ότι υπήρξε μια μη πολιτική απόφαση, ισχυρίστηκε ότι οι πραγματικές ηγεσίες της «17 Νοέμβρη» και του «ΕΛΑ» παραμένουν ασύλληπτες. Και επίσης, ότι οι εντολές για τις εκτελέσεις έρχονταν από ψηλά και από το εξωτερικό, συμπεριλαμβανομένων κάποιων στον αραβικό κόσμο…
Τι σημαίνουν όλα τα παραπάνω; Μα φυσικά, ότι η εμπλοκή της Ελλάδας στην υλοποίηση των αμερικανικών (και δευτερευόντως των ευρωπαϊκών) επιθετικών σχεδίων δεν είναι πλέον έμμεση, κυρίως επικουρική και σε μεγάλο βαθμό συγκαλυμμένη, αλλά καθίσταται άμεση, ουσιαστική και ορατή δια γυμνού οφθαλμού. Ακυρώνοντας, με τον τρόπο αυτό, την όποια «ασυλία» είχε κατακτήσει η χώρα στο παρελθόν και στο σύνολό της, με βάση τόσο το ισχυρό λαϊκό-αντιιμπεριαλιστικό κίνημα, αλλά και κάποιες επιλογές της αστικής της τάξης σε προηγούμενες περιόδους. Πρόκειται για μία στροφή, μάλιστα, την οποία στηρίζουν και εξυπηρετούν τόσο η κυβέρνηση όσο και η αντιπολίτευση, υλοποιώντας πολιτικά τα συμφέροντα της ηγεμονικής μερίδας του ελληνικού κεφαλαίου αυτή την περίοδο, η οποία θεωρεί ότι έτσι μπορεί να κερδίσει λίγο από το έδαφος που έχει χάσει λόγω της κρίσης στον γεωπολιτικό και οικονομικό ζωτικό της χώρο.
Σε αυτό το πλαίσιο, η Αθήνα ευελπιστεί να εκμεταλλευτεί προς όφελός της και την κόντρα που έχουν προκαλέσει οι μεγάλες φιλοδοξίες της τουρκικής ολιγαρχίας και της κυβέρνησής της τόσο με τις ΗΠΑ όσο και με την ΕΕ. Αξίζει να προσέξουμε, από αυτή την άποψη, ότι την ώρα που Τσίπρας και Καμμένος εντάσσονται στον ίδιο «άξονα» με την Αίγυπτο, την Κύπρο, το Ισραήλ και τη Σαουδική Αραβία, ο Ερντογάν (ο οποίος προγραμματίζεται να έρθει στην Ελλάδα στις αρχές Δεκεμβρίου) οικοδομεί ολοένα πιο στενές σχέσεις με το Ιράν και τη Ρωσία. Έτσι, στην περίπτωση που οι αντιθέσεις οξυνθούν σε τέτοιο βαθμό που να οδηγήσουν σε μια γενικευμένη πολεμική αναμέτρηση, είναι φανερό όχι μόνο ότι η Ελλάδα έχει ήδη επιλέξει στρατόπεδο, αλλά και ότι δύσκολα θα αποφύγει την καταστροφική εμπλοκή της σε αυτήν.
Με βάση όλα τα παραπάνω, είναι πλέον ξεκάθαρο: Η αποτροπή των ιμπεριαλιστικών σχεδίων, για την ειρήνη των λαών απέναντι στους πολέμους των κεφαλαιοκρατών και των αστικών ανταγωνισμών, αποκτά σήμερα –ξανά- ζωτική σημασία, καθώς η απειλή είναι κάτι παραπάνω από ορατή. Η πάλη για την απομάκρυνση όλων των βάσεων, αμερικανικών, νατοϊκών και ευρωπαϊκών, η μη συμμετοχή σε κανενός είδους νέες δυνάμεις άμεσης επέμβασης και ευρωστρατούς, η αποδέσμευση από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, αποτελεί αδήριτη ανάγκη για την επιβίωση του λαού και για το δικαίωμά του στην επόμενη μέρα.
Περισσότερο δε από ποτέ άλλοτε, οι στόχοι αυτοί συνδέονται άρρηκτα και οργανικά με τον αγώνα για ρήξη με το εγχώριο σύστημα πολιτικής και οικονομικής εξουσίας, για την ανατροπή της κυβέρνησης (και κάθε κυβέρνησης) των F-16 και των βάσεων του θανάτου, της καταστολής και του κεφαλαίου.
Στην εποχή μας, τη νέα εποχή του πολέμου, εντός και εκτός συνόρων, οι διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στο αντιπολεμικό, το αντιιμπεριαλιστικό και το αντικαπιταλιστικό κίνημα, ανάμεσα στον αντιαμερικανισμό και τον αντιγερμανισμό, τείνουν να είναι ορατές με ολοένα μεγαλύτερη δυσκολία. Δεν θα μπορέσουμε να αποτρέψουμε κανένα πόλεμο εάν δεν έρθουμε σε ρήξη με τις επιλογές του κεφαλαίου και τις κυβερνήσεις του – και δεν θα ζήσουμε ποτέ, καμία επανάσταση εάν δεν συγκρουστούμε ασυμβίβαστα με το κάθε λογής «εθνικό συμφέρον» που δήθεν επιβάλει τη συμμαχία με τους μεν ή τους δε φονιάδες των λαών.
ΕΕ και ΝΑΤΟ παίρνουν τα όπλα τους
ΕΠΙΤΑΧΥΝΕΤΑΙ Η ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΕΥΡΩΣΤΡΑΤΟΥ, ΝΕΑ ΜΕΛΗ ΚΑΙ ΣΤΡΑΤΗΓΕΙΑ ΤΟ ΝΑΤΟ
Κατεπειγόντως μετέβη την Πέμπτη στις Βρυξέλλες ο Κικίλιας, προκειμένου να συναντήσει τον πρόεδρο της στρατιωτικής επιτροπής της ΕΕ, τον έλληνα στρατηγό και πρώην αρχηγό ΓΕΕΘΑ, Μ. Κωσταράκο. Βλέπετε, καλά είναι τα περί τρομοκρατίας και φορολογικών παραδείσων και οι ψευτοκαυγάδες στη Βουλή με τους κυβερνητικούς, αλλά στη ΝΔ κατάλαβαν ότι κάτι σοβαρό τρέχει το τελευταίο διάστημα στα επιτελεία της ΕΕ και του ΝΑΤΟ και έσπευσαν να ενημερωθούν από πρώτο χέρι.
Και πράγματι, τρέχουν πολλά. Για του λόγου το αληθές, αυτή την εβδομάδα έγινε γνωστό ότι την ερχόμενη Δευτέρα, 13 Νοεμβρίου, θα γίνει ένα αποφασιστικό βήμα για τη σύσταση της «συμμαχίας των προθύμων» η οποία, στη συνέχεια, θα προχωρήσει στη συγκρότηση του λεγόμενου ευρωστρατού. Τουλάχιστον 20 μέλη της ΕΕ αναμένεται να υπογράψουν μνημόνιο συνεργασίας, με σκοπό την ανάπτυξη κοινών εξοπλιστικών προγραμμάτων, αλλά και τη δημιουργία ενιαίων μονάδων κρούσης -το οποίο θα «ευλογήσουν» οι ηγέτες τους κατά τη σύνοδο κορυφής του Δεκεμβρίου.
Πρόκειται για την υλοποίηση της γνωστής γαλλο-γερμανικής πρότασης, την οποία έχει υποστηρίξει ενθέρμως και ο πρόεδρος της Κομισιόν Γιούνκερ. Μιας πρότασης η οποία έρχεται να δώσει απάντηση στην ανάγκη του ευρωπαϊκού κεφαλαίου να επεμβαίνει αυτόνομα και δυναμικά όπου και όταν χρειάζεται, χωρίς να εξαρτάται άμεσα από τις διαθέσεις και τη στήριξη των Αμερικανών. Μιας πρότασης, επίσης, που αποκτά ιδιαίτερη σημασία στην εποχή της όξυνσης των ανταγωνισμών ανάμεσα στα διάφορα καπιταλιστικά κέντρα.
«Δεν θα είναι ένας ανταγωνισμός στο ΝΑΤΟ. Το ΝΑΤΟ θα επικεντρωθεί στη συλλογική άμυνα, ενώ η PESCO (έτσι θα ονομάζεται ο νέος ευρωπαϊκός φορέας) θα διασφαλίσει τη γρηγορότερη και πιο αποτελεσματική αντίδραση της ΕΕ», ανέφερε γερμανός αξιωματούχος, φέροντας μάλιστα σαν παράδειγμα το ξέσπασμα της …επιδημίας του Έμπλα στην Αφρική, το 2014! Φυσικά, κανείς δεν πιστεύει ότι αυτός είναι ο πραγματικός στόχος -πρωτίστως δε το ΝΑΤΟ, που έκανε τι.ς δικές του κινήσεις.
Όπως ανακοινώθηκε την Πέμπτη, αποφασίστηκε ομόφωνα η διεύρυνση της συμμαχίας με νέα μέλη (η ουδέτερη μέχρι σήμερα Φινλανδία, μάλιστα, θα διεξάγει δημοψήφισμα για την ένταξή της), αλλά και η συγκρότηση νέας στρατιωτικής δομής στην Ευρώπη, που θα επιτρέπει ευκολότερη και ταχύτερη μεταφορά στρατευμάτων σε κάθε γωνιά της Γηραιάς Ηπείρου -και όχι μόνο. Ως αιτία προβλήθηκε -τι άλλο;- η απειλή από την πλευρά της Ρωσίας, ενώ αξίζει να σημειωθεί ότι η Γερμανία, που πρωταγωνιστεί και στη συγκρότηση του ευρωστρατού, έβαλε ήδη υποψηφιότητα για να φιλοξενήσει ένα από τα δύο αρχηγεία του ΝΑΤΟ, θέλοντας προφανώς να παίζει σε όλα τα ταμπλό.
Αλήθεια, προς τι όλες αυτές οι πολεμικές προετοιμασίες; Μήπως ξέρουν, σχεδιάζουν ή φοβούνται κάτι;
