ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΣΑΝΤΙΚΟΣ
Με θέσεις δανεισμένες από το επιχειρηματολόγιο της ΕΕ «για κάθε απόχρωση και κάθε διάθεση», τοποθετήθηκαν τα ελληνικά κόμματα σχετικά με το δημοψήφισμα στην Καταλονία, τη γιγάντια καταστολή και τις πολιτικές εξελίξεις. Ακόμα και το ΚΚΕ «πλάνισε» τις προεξοχές με την κλασική εξήγησή του γι’ αυτό που συμβαίνει στους κόλπους της ΕΕ. Πλην αυτού, κανένα από τα κόμματα που μέσες-άκρες είχε στηρίξει στο παρελθόν ακόμα και τον πόλεμο στα Βαλκάνια στο όνομα της αυτοδιάθεσης, δεν δείχνει να έχει τις ίδιες, κίβδηλες έστω, ευαισθησίες σήμερα, που η πολιτική ενότητα της ΕΕ ακολουθεί τη νομισματική στο πεδίο της ανεκδοτολογίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ ουσιαστικά τάχθηκε κατά του σκοπού του δημοψηφίσματος, όχι φυσικά από εργατική θέση, αλλά από αυτή της ΕΕ. Η βασική διαφωνία του είναι η πολιτική πρακτική Ραχόι και η έκταση της καταστολής.
Δια στόματος υπεύθυνου Διεθνών Σχέσεων Γιάννη Μπουρνού, η κριτική ήταν ότι τα ΜΑΤ «δεν βοηθούν στην εξεύρεση λύσης». Όσο για το ρόλο της ΕΕ που στηρίζει αναφανδόν την πολιτική Ραχόι, η κριτική του ΣΥΡΙΖΑ είναι ωχρή. «Η Ευρώπη οδηγείται σε επικίνδυνες ατραπούς μέσω της επιμονής από διάφορες εθνικές κυβερνήσεις αλλά και της ηγεσίας σε μία πολύ σκληρή αντιμετώπιση των κοινωνικών αιτημάτων», αναφέρει. Βέβαια, η ΕΕ δεν κάνει μόνο αυτό αλλά συνεργάζεται στενά σε διάφορες χώρες, άμεσα και έμμεσα, ακόμα και με νεοναζιστικές παραστρατιωτικές ομάδες για να επιβάλλει την πολιτική της… Το ενδιαφέρον είναι ότι παρόμοια στάση κράτησε ο εκπρόσωπος της ΝΔ, Κουμουτσάκος, ο οποίος άσκησε κριτική για τη βία — μια ενδιαφέρουσα διαφοροποίηση, καθώς ο Ραχόι θεωρούνταν από τον Σαμαρά ένας από τους «σωματοφύλακες» της ευρωπαϊκής Δεξιάς, μαζί με τον Κάμερον. Business as usual είναι όμως η υπόθεση για το ακροδεξιό κομμάτι της ΝΔ και τον ίδιο τον πρόεδρό της, που δεν ιντριγκάρονται από επεισόδια, αν δεν γίνονται στη …Βενεζουέλα! Τη «φιλελεύθερη αμηχανία» έσπασε η στάση του, «ήπιου» κατά τα άλλα, προέδρου Παυλόπουλου, ο οποίος βγήκε κυριολεκτικά …βασιλικότερος του βασιλέως, μιας και στην ανακοίνωσή του σχεδόν μεταφράζει στα ελληνικά τη θέση του βασιλιά Φίλιππου και του Ραχόι: «παράνομο και ουσιαστικώς ανυπόστατο το δημοψήφισμα». Το ΠΑΣΟΚ περιορίστηκε και αυτό σε μια γενικόλογη καταδίκη της βίας, την οποία τοποθέτησε σε κάποια άλλη …ήπειρο, μιλώντας για «απροκάλυπτη αστυνομική βία που είναι ξένη με τις ευρωπαϊκές αρχές και αξίες», ενώ στην πραγματικότητα, η σιδηρά πυγμή και η απολυταρχία είναι το καινούργιο μοντέλο διακυβέρνησης στην ΕΕ.
Στο λαλίστατο κατά τα άλλα Ποτάμι, έπρεπε να περάσουν πέντε μέρες για να απαντήσει ο πρόεδρός του, ο οποίος ουσιαστικά δικαιολόγησε και την αστυνομική βία: «Δεν πρέπει να γυρίσουμε στους τοπικούς εθνικισμούς. Το θέμα όμως δεν είναι αστυνομικό αλλά πολιτικό και κοινωνικό», είπε ο Θεοδωράκης. Η νεοναζιστική ΧΑ ταυτίστηκε αναμενόμενα με τους νοσταλγούς του Φράνκο και το πολιτικό υπόβαθρο της σκληρής ισπανικής Δεξιάς, προβάλλοντας τους νεοναζιστικούς χαιρετισμούς σε συγκεντρώσεις στη Μαδρίτη. Εκεί φυσικά, δεν είναι «αρχαιοϊσπανικοί χαιρετισμοί», αλλά ναζιστικοί, όπως και των ομοϊδεατών τους στην Ελλάδα. Το ΚΚΕ τέλος, με μια ανακοίνωση ύφους «σας τα λέγαμε εμείς», οριοθέτησε ό,τι συμβαίνει στην Καταλονία (και όπου αλλού γίνονται δημοψηφίσματα) ως «ενδοαστική αντίθεση» που δεν πρέπει να μας απασχολεί και ότι ουσιαστικά, ο κόσμος που συμμετέχει-ψηφίζει-συγκρούεται, με δεδομένες φυσικά όλες τις συγκρουόμενες αντιθέσεις, είναι στην καλύτερη περίπτωση «ξεγελασμένος από αυταπάτες».