ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟΣ
«Το Ισραήλ στηρίζει τις νόμιμες προσπάθειες του κουρδικού λαού να αποκτήσει το δικό του κράτος», δήλωσε την περασμένη εβδομάδα ο Νετανιάχου. Έτσι, κατέστησε το εβραϊκό κράτος το πρώτο (και μάλλον το μοναδικό) στη Μέση Ανατολή και σε ολόκληρο τον πλανήτη που τάσσεται υπέρ όχι μόνο του δημοψηφίσματος της ερχόμενης Δευτέρας, 25 Σεπτεμβρίου, αλλά και της ανακήρυξη του κράτους του Κουρδιστάν στο βόρειο Ιράκ. Πολλαπλασιάζοντας, παράλληλα, την καχυποψία για το δημοψήφισμα και τους πραγματικούς στόχους του «ηγεμόνα» των Κούρδων του Ιράκ, Μπαρζανί — πολύ περισσότερο καθώς το Ισραήλ εμποδίζει με κάθε τρόπο τη δημιουργία ενός ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους, εποικίζοντας διαρκώς τα εδάφη που κατέχει…
«Δεν θα επιτρέψουμε τη δημιουργία ενός δεύτερου Ισραήλ στα βόρεια του Ιράκ», απάντησε ο αντιπρόεδρος της χώρας, αλ-Μάλικι, ένας σιίτης πολιτικός βουτηγμένος στη διαφθορά, που διατηρεί στενές σχέσεις με την Τεχεράνη. Άλλωστε, το Ιράν έχει επίσης διαμηνύσει ότι θα προσπαθήσει με κάθε τρόπο να αποτρέψει τη συγκρότηση ανεξάρτητου κουρδικού κράτους — τόσο επειδή με τον τρόπο αυτό θα αναζωπυρωθούν οι αποσχιστικές τάσεις και στην πολυπληθή μειονότητα των Κούρδων στο έδαφός του όσο και γιατί γνωρίζει ότι ένα τέτοιο κράτος θα αλλάξει σε βάρος της τους γεωπολιτικούς συσχετισμούς.
Ανάλογη είναι η στάση και της Άγκυρας η οποία, μην έχοντας καταφέρει να νικήσει ολοκληρωτικά το PKK και αντιμετωπίζοντας τον πονοκέφαλο του κουρδικού YPG και της Ροζάβα στη Συρία (παρ’ όλο που δεν θέτουν σήμερα ζήτημα ανεξάρτητου κράτους, αλλά διερυμένης αυτοδοίκησης), προχωρά ένα βήμα παραπέρα: Αφήνει να εννοηθεί ότι –παράλληλα με το πετρελαϊκό εμπάργκο– ίσως εξαπολύσει στρατιωτική επιχείρηση κατά των πεσμεργκά του Μπαρζανί, ώστε να πνίξει εν τη γενέσει του το νέο κράτος. Εάν το επιχειρήσει, μάλιστα, δεν αποκλείεται να έχει τη στήριξη του Ιράν ή ακόμη και της Βαγδάτης, παρά την οργή των Ιρακικών για τις συνεχείς «διεισδύσεις» τουρκικών δυνάμεων στο έδαφός τους.
Ένα τέτοιο σκηνικό, που μπορεί να οδηγήσει σε νέο γενικευμένο εμφύλιο στο Ιράκ και τη Συρία, μοιάζει σήμερα να φοβίζει τους Αμερικανούς οι οποίοι, σε αντίθεση με τις διακηρύξεις τους και με ό,τι έχουν κάνει σε άλλες περιπτώσεις (Κόσοβο κ.λπ.), πιέζουν ασφυκτικά τον Μπαρζανί να ακυρώσει ή έστω να αναβάλει επ’ αόριστον το δημοψήφισμα. Ακόμη κι αν τελικώς το κάνει, επειδή θα εκτεθεί ανεπανόρθωτα υποχωρώντας, απαιτούν να μην προχωρήσει στην ανακήρυξη της ανεξαρτησίας.
Το σκηνικό, πάντως, περιπλέκεται περισσότερο από τον παράγοντα Ρωσία. Κι αυτό διότι ναι μεν η Μόσχα (που τα έχει καλά και με την Τεχεράνη και με τον Νετανιάχου…) επισήμως τάσσεται υπέρ της εδαφικής ακεραιότητας του Ιράκ, όπως φάνηκε και από την απόφαση στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, όμως η πετρελαϊκή Ρόσνεφτ έσπευσε να υπογράψει μεγάλη συμφωνία με τον Μπαρζανί μόλις πέντε μέρες πριν το δημοψήφισμα, για την εκμετάλλευση των ενεργειακών κοιτασμάτων του Κιρκούκ και της (άρτι απελευθερωθείσας από τον Isis) Μοσούλης, προσφέροντάς του έμμεση πλην σαφή υποστήριξη.
Τελικά, βεβαίως, την απόφαση θα την πάρουν οι ίδιοι οι 4-5 εκατ. Κούρδοι του βορείου Ιράκ. Μόνο που εκεί ρίχνει βαριά τη σκιά της η οικονομική κρίση, την οποία η αστική τάξη που είναι συσπειρωμένη γύρω από τον Μπαρζανί επιχειρεί να ξεπεράσει με ένα «άλμα» προς την εθνική ανεξαρτησία