«Σημιτάκια» ή «κηπουροί», όλοι πάνω στη σκηνή
Έχει ήδη ειπωθεί: Η ικανότητα πολιτικής επιβίωσης που χαρακτηρίζει το ΠΑΣΟΚ, ιδίως στελέχη του διαπρέψαντα στην «εκσυγχρονιστική» περίοδο και εντεύθεν, συγκρίνεται μόνο με το αντίστοιχο …ταλέντο των κατσαρίδων, έπειτα από πυρηνική καταστροφή. Υπάρχουν φυσικά και διαφορές. Εάν πχ μία κατσαρίδα πιέσει -η ίδια- το κουμπί του πυρηνικού ολέθρου, δεν θα βολτάρει κατόπιν στα ερείπια μονολογώντας, ισχυριζόμενη πως όσα γνωρίζει για τις αιτίες του κακού, αλλά και για της διαδικασίες «αναγέννησης», δεν τις ήξεραν σαράντα Οπενχάιμερ.
Οι «διαπρέψαντες» ΠΑΣΟΚοι, όμως, επανέρχονται και …διδάσκουν. Ποιος ξέρει, ίσως από τότε που ο ΓΑΠ εκστόμισε εκείνο το αμίμητο «το πιστόλι είναι πάνω στο τραπέζι», κάθε «μεγαλοΠΑΣΟΚος» ονειρεύεται να ενσαρκώσει μία «επιστροφή του Ρίνγκο». Ίσως και παραπάνω από μία, με τη μέθοδο «κτυπάω, αποσύρομαι ελπίζοντας πως το πόπολο θα αποζητήσει τους στοχασμούς μου, επανέρχομαι». «Σημιτάκια» ή «κηπουροί», όλοι πάνω στη σκηνή. Ε, ήρθε η σειρά του Γιώργου Παπακωνσταντίνου να δώσει …διάλεξη.
Ο εκ των βασικών υπαιτίων της υπαγωγής της χώρας στα μνημόνια, λέει τώρα ότι το ΔΝΤ μας πέφτει πολύ …μεταξένιο, καθ’ όσον τα χάλια μας είναι τέτοια, που μας χρειάζεται η Παγκόσμια Τράπεζα. Γιατί, όμως, βρισκόμαστε σε τόσο δεινή κατάσταση, έπειτα από επταετή εφαρμογή των συνταγών των πιστωτών, στα χέρια των οποίων ο ίδιος και η παρέα του μας έριξαν; Διότι -απαντά ο …πάνσοφος- οι εκάστοτε κυβερνήσεις εφήρμοζαν τα μνημόνια από ανάγκη κι όχι ενθουσιωδώς, εκ πεποιθήσεως!
Κι εσύ αναρωτιέσαι: Μα καλά, τα σκευάσματα που με υποχρεώνουν -εμένα την ελληνική κοινωνία- οι διάφοροι Μένγκελε της οικονομίας να παίρνω, εγώ τα καταπίνω. Οι ίδιοι οι «γιατροί», μάλιστα, συχνά-πυκνά επαινούν τον «νοσηλευτή» Τσίπρα, διότι επί της βάρδιας του η εξοντωτική «θεραπεία» εφαρμόζεται απαρέγκλιτα, εντατικά, ή και εντατικότερα. «Υπό τον Τσίπρα έγιναν περισσότερες μεταρρυθμίσεις από ποτέ στον προϋπολογισμό, την αγορά εργασίας, τις συντάξεις», δήλωσε προσφάτως ο Χριστιανοδημοκράτης Επίτροπος της ΕΕ, Γκίντερ Έτινγκερ. Πώς στην ευχή, λοιπόν, κρίνεται το ποιόν της «συνταγής» με γνώμονα, όχι το πώς εξελίσσεται ο οργανισμός μου, αλλά το εάν αναστενάζω ή στραβομουτσουνιάζω όταν υπακούω;
Ξέρετε κάτι; Όσα λέει ο ανεκδιήγητος Γ. Παπακωνσταντίνου στέκουν μεν, αλλά όχι στον κόσμο της ιατρικής φροντίδας ανθρώπων. Ισχύουν στα σφαγεία των ζώων. Εκεί, ναι, εάν το ζώο διαισθανθεί τι το περιμένει, η ταραχή και το άγχος του ενδέχεται – λένε οι ειδικοί- να προκαλέσει έκκριση τοξίνων, που θα επηρεάσουν δυσμενώς την ποιότητα του κρέατος. Δεν μένει, λοιπόν, παρά να ρωτήσουμε τον «φωστήρα» του οικονομικού επιτελείου του ΓΑΠ: Δοθέντος ότι χρησιμεύουμε ως πειραματόζωα και όχι ως βρώσιμα ζώα, τι ενδιαφέρει τους πιστωτές πόσο οργισμένοι είμαστε κάθε φορά που ακρωτηριάζονται συντάξεις, αφορολόγητα, πραγματικές αποδοχές, ζωές;
Μιλάει και ο Γ. Παπακωνσταντίνου, λοιπόν… Αλλά γιατί, όχι; Γιατί να μην εμφανιστεί κι αυτός στην πίστα; Ένας ακόμη σοσιαλφιλελεύθερος, πλάι στους υπόλοιπους «απογειωμένους», θρασείς, ανερυθρίαστους.
«Μαθήματα» μας δίνει «συχνά πυκνά» κι ο Κ. Σημίτης, ο πρωθυπουργός της «δημιουργικής λογιστικής», της «Γκόλντμαν Σαξ», της τιτάνιας χρηματιστηριακής απάτης, της «μεγάλης ιδέας» της ΟΝΕ, του «μην ακούτε τις Κασσάνδρες, κανένα κύμα ακρίβειας δεν θα φέρει μαζί του το ευρώ», του «έρχεται σύγκλιση μισθών στην ΕΕ».
«Μαθήματα» μας έδωσε και ο Τ. Γιαννίτσης για το ασφαλιστικό, χαρακτηρίζοντας «χαμένη ευκαιρία» το αλήστου μνήμης σχέδιό του. Ναι, ο Γιαννίτσης… Ο άνθρωπος που, μολονότι διετέλεσε υπουργός Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων το 2000-2001, δεν βρήκε ποτέ μια λέξη για την, πλήρως εξακριβωμένη, απώλεια 3,5 δισ. ευρώ που είχαν τα ασφαλιστικά ταμεία στην περίοδο 1999-2002, λόγω της θεσμοθετημένης επέκτασης του τραπεζικού και χρηματιστηριακού «τζόγου» με τα αποθεματικά. Ο Γιαννίτσης, πρόσωπο «σήμα- κατατεθέν» της διακυβέρνησης Σημίτη. Εποχής που «κατοχύρωσε» τη «μαύρη εργασία» ως «αναπτυξιακό μοχλό», άτυπο μεν, σαφή δε… Με εύκολη και γενικευμένη εκμετάλλευση των οικονομικών μεταναστών, με αυτονόητες επιπτώσεις στα ασφαλιστικά ταμεία. Αλλά και με άνοδο της επίσημης ανεργίας σε επίπεδα κοντά και άνω (1999, 2000) του 11%, κάτι που εκείνη την εποχή αποτελούσε αρνητικό ρεκόρ, όσο κι αν σήμερα τέτοια ποσοστά θα φάνταζαν …ονειρεμένα. Αρνητικό ρεκόρ, σε εποχές έπαρσης για την ανάπτυξη. Αλλά, δεν βαριέστε, «σοφός» και ο Γιαννίτσης…
Δεν ξέρουμε πώς θα εξελιχθούν οι διαδικασίες προσέγγισης ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ- ευρύτερης «κεντροαριστεράς». Αν είναι όμως να δούμε -και να υποστούμε- και τέτοιο κυβερνητικό σχήμα, παρακαλούμε, δείξτε λίγο σαρκαστικό χιούμορ και «αξιοποιήστε» ορισμένα εμβληματικά πρόσωπα, όσο κι αν είναι ακανθώδης η επάνοδός τους στο προσκήνιο. Κάντε, ας πούμε, Γενικό Γραμματέα Καταπολέμησης της Διαφθοράς τον Τσουκάτο. Αναθέστε το Κοινωνικών Ασφαλίσεων στον «Μίστερ PSI», Ευ. Βενιζέλο. Θα σας προτείναμε να πάρετε και τον Θ. Πάγκαλο και να τον βάλετε στο Πολιτισμού, αλλά αυτό το καλαμπούρι πρόλαβε και το έκανε ο Σημίτης, το 2000. Άντε παιδιά, δείτε το ζεστά. Σμίγουνε ως και τα βουνά, πιο εύκολα οι λόφοι, δεν θα καταφέρουνε ο ΣΥΡΙΖΑ κι η Φώφη;
