του Μιχάλη Παπαμακάριου
2L8: The Answer (Αυτοέκδοση)
Συγκρότημα βασισμένο στο σύγχρονο κιθαριστικό ήχο, ενσωματώνει στοιχεία της ανατολής, επιχειρώντας μια οικουμενική ροκ γραφή. Ήχος άλλοτε ωμός και άλλοτε περίτεχνος, άλλοτε παραμορφωμένος και άλλοτε μελωδικός, εκφράζει την ακολουθία των συναισθημάτων που επιχειρούν να περιγράψουν οι στίχοι με μια αντίστοιχη ακολουθία δυστοπίας/ελπίδας, λειτουργώντας σαν συναγερμός δράσης στο παρόν για την αποφυγή ενός ζοφερού μέλλοντος: «Το τέλος του κόσμου έφτασε. Και πλέον δεν υπάρχει τίποτα άλλο πέρα από το να γιορτάσουμε, γιατί είμαστε ακόμη ζωντανοί, έχουμε ο ένας τον άλλο, έχουμε το πάθος και τη θέληση. Κατέστρεψαν τον κόσμο αλλά απέτυχαν στο να καταστρέψουν την κοινή μας συνείδηση και την Κλωστή που μας ενώνει. Είναι ώρα να χτίσουμε από την αρχή».
Dustbowl : The Great Fandango (Urban Sounds Records)
Για όσους αγαπάνε μπάντες σαν τους Calexico, Friends of Dean Martinez, 16 Horsepower και για τους παλιότερους με Green on Red, Long Ryders, Dream Syndicate ή Neil Young & The Crazy Horse και τους The Byrds λόγου χάρη, είναι σίγουρο ότι θα απολαύσουν το Great Fandango. Υπάρχουν αρκετές στιγμές που απορείς πως μια παρέα Ελλήνων μπορούν και χειρίζονται τόσο άνετα και δημιουργικά αυτό τον ήχο.
‘Όπως δηλώνει και το ίδιο το γκρουπ: «Το “The Great Fandango” είναι η ‘’δική’’ μας μουσική, είναι τo Mother Earth Rock…τίποτα περισσότερο αλλά και τίποτα λιγότερο”.
Σπύρος Γραμμένος: 16 (Feelgood Records)
O Γραμμένος είναι ένας μουσικός με ποικιλία επιρροών και αναφορών, όπως αποδεικνύει και το τρίτο του άλμπουμ 16. Από το ροκ, τη τζαζ και τη μπαλάντα έως τις παραδοσιακές λαϊκές φόρμες, έχει την ικανότητα να ενσωματώνει διαφορετικά στοιχεία χωρίς να οδηγείται στη κακοφωνία. Ίσα, ίσα το 16 είναι μια συλλογή 10 τραγουδιών που ακούγεται πολύ άνετα. Ξεχωρίζει το τραγικά επίκαιρο και στιχουργικά εύστοχο «Τι με κοιτάς», ένα τραγούδι-ερώτημα από τη πλευρά του πρόσφυγα και ο «Νηστικός Δείπνος». Σαρκαστικός χωρίς να γίνεται γελοίος σε κομμάτια όπως «Τύπος Αθλητικός», «Για download είμαι free» στο οποίο συμμετέχει και η Ρίτα Αντωνοπούλου. Καίριος στο «Οι φίλοι», που αποδίδει το κλίμα της μαζικής μετανάστευσης ενός σημαντικού κομματιού της νεολαίας και το 16, δείχνοντας για μια ακόμη φορά ότι μπορείς να τραγουδάς για τα προβλήματα της Ελληνικής κοινωνίας χωρίς διδακτισμό αλλά εκφράζοντας τη βαθιά καθημερινή και ανθρώπινη τους διάσταση.
Gioumourtzina: Blakk Metal (Inner Ear Records)
Το ντουέτο με το παράξενο όνομα, το οποίο σημαίνει Κομοτηνή στα Τούρκικα, μας έρχεται από τη Θεσσαλονίκη. Οι Ανέστης Νείρος και Γιάννης Τσέλικας κινούμενοι στο ευρύτερο χώρο της ηλεκτρονικής μουσικής παρουσιάζουν 8 συνθέσεις που συγχωνεύουν αρκετές επιρροές, από τα ηλεκτρονικά των 80’ς, το dubstep, το ροκ και ρετρό δείγματα από το αποκαλούμενο ελαφρύ Ελληνικό τραγούδι, άλλοτε σε σκοτεινή ατμόσφαιρα και άλλοτε σε χορευτική. Το Blakk Metal να ακούγεται σαν ένα σάουντρακ του σύγχρονου, αστικού μητροπολιτικού, ιστού. Ένα ενδιαφέρον άλμπουμ για τους ακροατές της ηλεκτρονικής και όχι μόνο.
Playground Theory: Connect the Dots (Puzzlemusik)
Από την αρχή η μουσική του άλμπουμ σε πλημυρίζει, εκπέμποντας δυνατά συναισθηματικά στοιχεία, μια μίξη και ακολουθία μελωδίας και έντασης, μελαγχολίας και ελπίδας. Εκεί που λες ότι ακούς ένα Ελληνικό γκρουπ που του αρέσουν μπάντες σαν τους Puressence λόγου χάρη, έρχεται το Never Empty Pictures και νιώθεις ότι οι Dead Can Dance και οι Τhis Mortal Coil, άγνωστο πώς, κατάφεραν και μπήκαν μέσα στο δίσκο! Το Connect The Dots είναι ένα αποτέλεσμα γούστου, παιδείας και ανοιχτών οριζόντων. Ατμοσφαιρική ποπ με ουσιαστική χρήση των ηλεκτρονικών, μελωδικότητα, ταξίδι στο σύμπαν του ήχου, διεθνιστική χροιά, ωραία κιθαριστικά μέρη και μια γυναικεία φωνή που «δένει» με το μουσικό τοπίο. Συνολικά ένας πολύ καλαίσθητος δίσκος.
Infinik: Το τέλειο έγκλημα (Αυτοέκδοση)
Hip hop ταξικής προέλευσης και προσανατολισμού που δεν αφορά μόνο τη θεματολογία του αλλά και τη γενικότερη πολιτιστική του διάσταση. Ο Infinik, παιδί ο ίδιος της γενιάς της επισφάλειας, εκφράζει αυθεντικά και όχι επιτηδευμένα αυτό που βιώνει.
Οι παραγωγές είναι των Τherry Jay beats, Anty beats, Renegade Instruments, Romanticut και 2Deep. Αν σε αυτά προσθέσει κανείς τις συμμετοχές, στα μικρόφωνα, των Νιο.Στε., 3rd Face, Loonatik στο «Ρίζες» και των TLBM, καταλαβαίνει κανείς ότι οι συνεργασίες και η διάσταση του συλλογικού χαρακτηρίζει τη φιλοσοφία του άλμπουμ. Είναι προφανές ότι μια νέα συλλογική hip hop και όχι μόνο κουλτούρα αναπτύσσεται στις γειτονιές των μεγάλων πόλεων.
Οι παραγωγές, λόγω και των αρκετών συμμετοχών, δίνουν στο άλμπουμ μια ηχητική πολυμορφία. Σε αυτές θα ακούσει κανείς μουσικά δείγματα του ποπ ήχου των τελευταίων χρόνων, πράγμα λογικό για μια γενιά που μεγαλώνει με ήχους της σύγχρονης μουσικής πραγματικότητας και μπαίνει στο πειρασμό να τη «πειράξει».
Ο ίδιος ο Infinik έχει προχωρήσει ως ραπερ και εν κατακλείδι έχουμε να κάνουμε με ένα hip hop δίσκο, κοινωνικά επίκαιρο και μουσικά δουλεμένο.
Chicnk: Chinkn (Inner Ear)
Ακούγοντας το ντεμπούτο των Chickn συνεχώς αναδύονταν ακούσματα μέσα σου. Α, αυτό είναι Doors, τι γυρεύει εδώ αυτό το Dazed and Confused των Led Zeppelin, να και η σκηνή του Καντέρμπουρι και η ψυχεδέλεια της δυτικής ακτής, με μια δόση ανατολής και jazz rock…
Στο Chickn ακούς μια παρέα μουσικών που ακούγεται να παραδίδεται χωρίς άγχος στο πολλαπλό εαυτό της, κάτι που δεν είναι και εύκολο στις μέρες μας, παίζοντας ένα «ραδιοφωνικό zapping» όπως το παρουσιάζουν οι ίδιοι, χωρίς να τους καίγεται καρφί αν θα σκαρώσουν ένα κομμάτι που να είναι «radio-friendly» ή ένα που να «ξεχωρίζει» από τα υπόλοιπα. Το Chickn ακούγεται σαν εκείνα τα άλμπουμ του «παλιού καλού καιρού», σαν μια συνολική παραγωγή δηλαδή. Είναι ένα art rock βήμα ελευθερίας και πειραματισμού και αυτά τα δύο στοιχεία πάντα στη τέχνη αλλά και τη ζωή σε καλό μας έβγαιναν
Βίοι Παράλληλοι: Κήποι Κρεμαστοί (Αυτοέκδοση)
Οι Βίου Παράλληλοι είναι ο Ιωσήφ Πρίντεζης (Νέα Τάξη Πραγμάτων) και ο Χρήστος Πακιώτης (Μέγας, Ογδόντα4). To Βίοι Παράλληλοι βασίζεται μεν στο τρόπο παραγωγής του hip hop αλλά θα το περιόριζε μια τέτοια κατηγοριοποίηση. Είναι ένας βαθιά ανθρώπινος και ζεστός δίσκος, έκφραση της συναισθηματικής και καλλιτεχνικής ωριμότητας των δύο συντελεστών του, ανοικτό σε ήχους και επιρροές, εγχώριες και άλλες, χωρίς μουσικές και στιχουργικές εμμονές.
Με τη λαϊκότητα που δεν αντιμετωπίζεται σαν φοκλορικό ηχόχρωμα, με μπλουζ, ταγκό και ζεϊμπέκικα μέχρι σκληρές ροκ κιθάρες και βαθιά λυρικά κομμάτια, ο παραγωγός Πρίντεζης υπογράφει μια ουσιαστική δουλειά. Η εναλλαγή δε των τραγουδιστικών μερών του με το ραπ του Πακιώτη δένει με πολύ λειτουργικό τρόπο.
Gravity Says I : Quantum Unknown (Inner Ear)
Υπάρχουν κάποια συγκροτήματα της νεότερης γενιάς της εγχώριας ροκ παραγωγής που εκφράζουν με το καλύτερο τρόπο την τάση για άνοδο του καλλιτεχνικού πήχη και του ανοίγματος στον παγκόσμιο, χωρικά και χρονικά, ήχο. Αναμφίβολα οι Gravity Says I, παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτή τη τάση. Οι Gravity αποφεύγουν τη παγίδα της ταυτοποίησης και εξελίσσουν τον εαυτό τους. Η αποκαλούμενη μεσογειακή post rock τους διάσταση μπορεί να συνεχίζει να επιδρά με πρωταρχικό τρόπο στους μουσικούς τους προσανατολισμούς, ωστόσο η space ψυχεδέλεια, η ενσωμάτωση της παράδοσης των progressive συγκροτημάτων των 70’ς, η χρήση των ηλεκτρονικών, τα synthesizers του new wave και οι τρομπέτες του Βαγγέλη Κατσαρέλη διαμορφώνουν ένα διαφορετικό στίγμα για τον μέχρι τώρα κεκτημένο ήχο τους. Το Quantum Unknown είναι ένα ώριμο άλμπουμ πολλαπλών επιπέδων ακρόασης. Αποτελεί μια ισχυρή δόση καλλιτεχνικής απόλαυσης που έχουμε ανάγκη.
Κ. ΒΗΤΑ, Κορνήλιος Σελαμσής,ARTéfacts ensemble,Θεοδώρα Μπάκα: Συγκατοίκηση (Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση/ Puzzlemusik)
Τι συμβαίνει όταν μπορείς να διασκευάσεις και να παίξεις τραγούδια με τα όποια μεγάλωσες και αγαπάς; Πολύ περισσότερο τι συμβαίνει όταν ο δημιουργός τους τα παίζει μαζί σου; Σε αυτό το ερώτημα απάντησαν οι δύο συναυλίες που πραγματοποιήθηκαν στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση στις 28-29 Σεπτεμβρίου του 2013, όπου συναντήθηκαν επί σκηνής ο Κ.ΒΗΤΑ με τους ARTefacts ensemble, το Κορνήλιο Σελαμσή και τη Θεοδώρα Μπάκα.
Αυτή η συγκατοίκηση επί σκηνής, ηχογραφήθηκε την πρώτη ημέρα, εκτός από το τραγούδι «Το Δωμάτιο» που ηχογραφήθηκε στα Sierra Studios.
Έχουμε να κάνουμε με μια ρετροσπεκτίβα στη μουσική του K.BHTA, μια γοητευτική επανασύνδεση γνωστών και αγαπημένων κομματιών (δικών του και της πορείας του με τους Στέρεο Νόβα), όπου η ηλεκτρονική αισθητική μεταπλάθεται, από μια σειρά χαρισματικών μουσικών, σε μια σχεδόν ονειρική διάσταση, αναδεικνύοντας το λυρισμό και το «Χατζιδακικό» πυρήνα των συνθέσεων του Κ.ΒΗΤΑ, ο οποίος έφτασε πια στη φάση να διασκευάζεται από νεότερους δημιουργούς.
Τhe Boy: Έτοιμοι 1 (Inner Ear)
O Αλέξανδρος Βούλγαρης μας έχει συνηθίσει στο ασυνήθιστο. Όσο αντιφατική και αν φαντάζει αυτή η τοποθέτηση για το The Boy ισχύει κατά κεραία. Γιατί ο ίδιος από την εποχή της συνύπαρξης του με τη Mary έδινε κάτι ιδιαίτερο, ξεχωριστό. Ακόμα και περίεργο είχε χαρακτηριστεί από αρκετούς…
Το The Boy επιστρέφει στον ελληνικό στίχο και στα πράγματα πoυ έχουν στοιχειώσει τη γενιά του αλλά, όπως φαίνεται, όχι μόνο αυτήν. Όλο το άλμπουμ είναι μια σύγχρονη πολιτική καταγγελία με μη παραδοσιακό τρόπο έκφρασης.
Η μουσική του «Έτοιμοι 1» αντανακλά τις ιστορίες τα τραγουδιών και το χαρακτήρα τους. Ηλεκτρονικά και ηλεκτρικές κιθάρες καθοδηγούνται από ένα πιάνο που μια σε χαϊδεύει με το λυρισμό του και την άλλη σε μαστιγώνει με τις πανκ εκτροπές του. Ενορχηστρώσεις πάνω σε μπαλλάνταδόρικες φόρμες και ζεϊμπέκικα, συνοδεία επιθέσεων ηχητικού θορύβου. Πραγματικά, όσο και αν ψάξει κανείς, δύσκολα θα βρει κάτι ανάλογο αυτού του δίσκου στην τρέχουσα εγχώρια δισκογραφία. Έχω την εντύπωση ότι δεν μπορεί να ακουστεί «ουδέτερα», ή το λατρεύεις ή το μισείς.
Λουκάς Θάνος – Γιάννης Χαρούλης: Ο Δωδεκάλογος Του Γύφτου. (Minos ΕΜΙ/Universal)
Άλμπουμ διπλής έκπληξης. Η πρώτη είναι ότι σηματοδοτεί την επανεμφάνιση στη εγχώρια δισκογραφία του Λουκά Θάνου, του συνθέτη της «Μπαλάντας του κυρ Μέντιου» και του τελευταίου δίσκου του Νίκου Ξυλούρη, το «Σάλπισμα» (Columbia 1978). Μετά από απουσία 40 χρόνων υπογράφει τη μουσική της μελοποίησης για το Δωδεκάλογο του Γύφτου, σε ποίηση Κωστή Παλαμά. Αυτή η επιλογή αποτελεί τη δεύτερη έκπληξη του δίσκου. Η μελοποίηση αυτού που χαρακτηρίστηκε ως το «πιο ολοκληρωμένο και φιλοσοφημένο έργο του Παλαμά» από το Ζαχαριάδη στο βιβλίο του «Ο αληθινός Παλαμάς» του 1944, ερμηνεύεται στο 2016 από το Γιάννη Χαρούλη. Με βασικό καμβά την μουσική παράδοση της Κρήτης και ενσωματώνοντας πολλές επιρροές της Ελληνικής μουσικής, ο συνθέτης υπογράφει ένα δίσκο που τιμά το χαρακτήρα του και το χαρακτήρα του έργου. Ο Χαρούλης από τον τρόπο που υπηρετεί τα τραγούδια αποδεικνύει γιατί είναι η κατάλληλη φωνή για αυτό το εγχείρημα.
Γιάννης Αγγελάκας & 100ο C: Ήσυχα Τραγούδια Για Ανέμελα Λιβάδια
(Altogether/Feelgood Records)
Καινούργια Μπάντα και νέο άλμπουμ για το Γιάννη Αγγελάκα, με ειρωνικό τίτλο, μιας και τα κομμάτια ούτε ήσυχα είναι ούτε σε ανέμελα λιβάδια ταίρι. Εδώ ο Αγγελάκας σαν συνθέτης, δείχνει να οριστικοποιεί το χαρακτήρα της τρέχουσας γραφής του μετά τη μεταβατική φάση του περάσματος από τις Τρύπες στις δουλειές του με τους Επισκέπτες και τη «Γελαστή ανηφόρα». Τα δε όργανα και οι ενορχηστρώσεις (σε συνεργασία με το sonny Touch) ανοίγουν πολύ το αισθητικό εύρος. Ηλεκτρικές και ακουστικές κιθάρες, χάλκινα πνευστά και σαξόφωνο, τύμπανα και γιουκαλίλι, κούμπους, μπάσα και ηλεκτρονικά σε παραγωγή του Coti K, συνθέτουν το περίτεχνο με το «περίεργο», το λαϊκό με το ροκ, το στοχασμό με το ξέσπασμα. Οι στίχοι του όπως πάντα, καυστικοί και εύστοχοι. Εξαιρετικά αφιερωμένο το «Νεάντερταλ», σε όλους τους εγχώριους φασίστες. Η έκδοση σε βινύλιο συνοδεύεται από τη νέα ομώνυμη συλλογή κειμένων του δημιουργού.
