Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ εφαρμόζει πολιτική υγειονομικής γενοκτονίας και κοινωνικής καταστροφής, όπως και οι προκάτοχοί της, τονίζει ο Πάνος Παπανικολάου, Γενικός Γραμματέας της ΟΕΝΓΕ (Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Νοσοκομειακών Γιατρών), δημοτικός σύμβουλος Περιστερίου και μέλος της Π.Ε. του ΝΑΡ.
Συνέντευξη στον Κυριάκο Νασόπουλο
Πληθαίνουν οι κινητοποιήσεις σε νοσοκομεία. Γιατί;
Η κατάσταση είναι τραγική. Τη βιώνουν καθημερινά τόσο οι μαχόμενοι υγειονομικοί όσο και οι ασθενείς. Οι αιτίες είναι οι δραματικές ελλείψεις προσωπικού και οι περικοπές χρηματοδότησης. Επίσης, η έξαρση σοβαρών νοσολογικών οντοτήτων (καρδιαγγειακών επεισοδίων, κακοήθων νεοπλασιών, ειδικών λοιμώξεων, ψυχιατρικών νοσημάτων, τραυματισμών) λόγω φτωχοποίησης του πληθυσμού. Τέλος, η διάλυση των δικτύων πρωτοβάθμιας περίθαλψης και το κλείσιμο μικρότερων νοσοκομείων, που επιβλήθηκαν από το μαύρο μέτωπο κεφαλαίου – ΕΕ – ΔΝΤ την περίοδο 2011-2014.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ και η ηγεσία του υπουργείου Υγείας λέει πως μάχεται για να βελτιωθεί η κατάσταση. Δεν είναι έτσι;
Η σημερινή κυβέρνηση εξαπολύει προπαγανδιστικά πυροτεχνήματα, ενώ συνεχίζει επιθετικά την ίδια μνημονιακή πολιτική υγειονομικής γενοκτονίας και κοινωνικής καταστροφής που εφάρμοζαν οι προκάτοχοί της. Προσλήψεις σε μόνιμες οργανικές θέσεις δεν γίνονται παρά ελάχιστες, με προσχηματική επίκληση γραφειοκρατικών εμποδίων τα οποία δημιουργεί η ίδια η κυβέρνηση. Χαρακτηριστικό είναι το θέμα των Μονάδων Εντατικής Θεραπείας, όπου προκλητικά αγνοήθηκε το αίτημα οι 100 θέσεις γιατρών και οι 400 θέσεις νοσηλευτών να καλυφθούν ως οργανικές θέσεις και επιτέλους να μπει τέρμα στην αισχρή εργασιακή σχέση με «μπλοκάκι», μέσω του αμαρτωλού ΚΕΕΛΠΝΟ. Αυτό έγινε τάχα για να γίνει «γρήγορα» η κάλυψη των θέσεων αυτών, όμως στην πράξη αποδείχτηκε πως μετά από 7 (επτά) ολόκληρους μήνες οι γιατροί και οι νοσηλευτές αυτοί δεν έχουν ακόμα αναλάβει καθήκοντα. Δεύτερο παράδειγμα είναι το νέο Νοσοκομείο Σαντορίνης, όπου πάλι με πρόσχημα την δήθεν «ταχύτητα» στήνεται -για πρώτη φορά μέσα στο ίδιο το ΕΣΥ- ένα επιχειρηματικοποιημένο – ιδιωτικοοικονομικό νοσοκομείο με όλο το προσωπικό του υπό ελαστικές εργασιακές σχέσεις. Ένα μοντέλο που εδώ και χρόνια απαιτείται για όλα τα νοσοκομεία από το μαύρο μέτωπο κεφαλαίου – ΕΕ – ΔΝΤ και δεν είχαν τολμήσει να προωθήσουν οι προηγούμενες κυβερνήσεις.
Η κυβέρνηση βλέπει πίσω από τις αντιδράσεις τραμπούκους, κομματικούς εγκάθετους, ακροδεξιούς, ακόμα και «φασίστες». Τι απαντάτε;
Η κυβερνητική αυτή προπαγανδιστική αρλουμπολογία είναι παρόμοια με την αντίστοιχη προηγούμενων κυβερνήσεων. Για ποιες «αντιδράσεις» μιλούν; Για τις απεργίες των λιμενεργατών και των εργαζόμενων στις συγκοινωνίες ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις; Για τις διαδηλώσεις των εκπαιδευτικών ενάντια στις παραπέρα περικοπές εκπαιδευτικού προσωπικού; Για τις αγωνιστικές κινητοποιήσεις των υγειονομικών, που τόσο στην πρόσφατη πανυγειονομική απεργία όσο και στις τοπικές κινητοποιήσεις προβάλλουν ως αιτήματα αιχμής τις προσλήψεις προσωπικού και την αύξηση της χρηματοδότησης για τα νοσοκομεία; Οι κυβερνητικοί παπαγάλοι ξέρουν πάρα πολύ καλά πως οι «ακροδεξιοί» και οι «τραμπούκοι» όχι μόνο δεν στηρίζουν τέτοιες κινητοποιήσεις, αλλά αντίθετα τις χλευάζουν. Αν τυχόν από Σεπτέμβρη γίνει κι εδώ «της Γαλλίας», όταν έρθουν τα μέτρα για τα εργασιακά που απαιτούνται από την τρόικα, τότε τι θα λένε; Θα ανακαλύψουν πάλι … «ακροδεξιό δάκτυλο»; Ούτε ο Ολάντ δεν λέει τέτοιες μπούρδες. Η αντικαπιταλιστική Αριστερά, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ καλεί σε αγώνα για ανατροπή αυτής της πολιτικής και κάθε κυβέρνησης που την εφαρμόζει. Ο ΣΥΡΙΖΑ υψώνει πάλι τον μπαμπούλα της ΝΔ… Το μαζικό λαϊκό εργατικό και νεολαιίστικο κίνημα όχι μόνο δεν πρέπει να έχει τέτοιου είδους «άγχη», αλλά πρέπει να βάζει επιθετικά το αίτημα ανατροπής και της ίδιας της κυβέρνησης, όπως κάθε κυβέρνησης που εφαρμόζει την καταστροφική ευρωμνημονιακή πολιτική. Για κάθε τέτοια κυβέρνηση πρέπει να υπάρχει το αίτημα να πέφτει από τα κάτω και από «τα αριστερά», αντί να φθείρεται ταχύτατα και να παραμερίζεται από το ίδιο το σύστημα, όπως έχει ήδη γίνει δυο φορές τα τελευταία χρόνια. Έτσι θα είναι καυτό το έδαφος κάτω από τα πόδια τυχόν επόμενης κυβέρνησης που θα κάνει τα ίδια. Τέλος, για μια ευρωμνημονιακή κυβέρνηση που εξακολουθεί να μιλά στο όνομα της «αριστεράς» υπάρχει ένας λόγος παραπάνω να ανατραπεί από τον λαό, ώστε όσο το δυνατόν πιο γρήγορα να σταματήσει να διασύρει κάθε έννοια αριστεράς και κοινωνικής απελευθέρωσης.
Πως σχολιάζεις το «παραιτηθείτε»;
ΝΔ και ΠΑΣΟΚ προσπαθούν να στήσουν μια «αντιπολίτευση από τα Lidl». Δεν προβάλουν καμία αντίρρηση στην ουσία της κυβερνητικής πολιτικής, με την οποία άλλωστε συμφωνούν πλήρως. Την ίδια πολιτική εφάρμοσαν όταν κυβερνούσαν και σύσσωμοι ψήφισαν τον περασμένο Αύγουστο στην βουλή το 3ο μνημόνιο που έφερε ο Τσίπρας. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα των νοσοκομειακών γιατρών, όπου ως σήμερα οι συνδικαλιστικές ηγεσίες ΝΔ και ΠΑΣΟΚ εξακολουθούν να λειτουργούν αγκαλίτσα με την συνδικαλιστική ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ως ενιαίο μπλοκ υπεράσπισης της κυβερνητικής πολιτικής. Πριν λίγες μέρες στη Θεσσαλονίκη οι βουλευτές της ΝΔ όχι μόνο δεν συμπαραστάθηκαν στην απεργία των λιμενεργατών αλλά αντίθετα απαίτησαν από την κυβέρνηση να … τους επιστρατεύσει (!). Επίσης, όλοι οι καθεστωτικοί δήμαρχοι της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ όχι απλά στηρίζουν αλλά είναι καθημερινά εναγκαλισμένοι με τους αρμόδιους υπουργούς (π.χ. τον Κουρουμπλή) και τους φιλοκυβερνητικούς περιφερειάρχες (π.χ. την Δούρου), επειδή καλά κρατεί το φαγοπότι με τα ΕΣΠΑ.
Δεν σήκωσε και η κυβέρνηση το «παραιτηθείτε;»
Η κυβέρνηση μεθοδικά με δηλώσεις υπουργών και με πρωτοσέλιδα της Αυγής μετέτρεψε την γαλαζοπράσινη πρωτοβουλία «παραιτηθείτε» από αστείο διαδικτυακό τρολάρισμα σε κεντρικό πολιτικό ζήτημα. Ο στόχος ολοφάνερος: να επιτευχθεί αντισυσπείρωση στον ΣΥΡΙΖΑ και να στερεωθεί ένας νέου τύπου δικομματισμός, απομίμηση του ανάλογου δικομματισμού ΠΑΣΟΚ – ΝΔ. Οι συστημικές επιδιώξεις για «πολιτική σταθερότητα» και για ελεγχόμενη εναλλαγή κυβερνητικών διαχειριστών μέσω της στείρας και γελοίας δικομματικής αντιπαράθεσης, δεν πρόκειται να ευδοκιμήσουν. Θα σαρωθούν από την αμείλικτη πραγματικότητα, γιατί καθώς η λαϊκή οργή θα διογκώνεται ή θα πάμε γρήγορα μπροστά με άνοδο του λαϊκού κινήματος ρήξης και ανατροπής ή θα πάμε πολύ πίσω με την ενδυνάμωση άκρως αντιδραστικών ακροδεξιών αντιλήψεων.
Να ανοίξει ο άλλος δρόμος των λαϊκών συμφερόντων
Φαίνεται να κυριαρχεί η άποψη πως «δεν υπάρχει εναλλακτική». Εσείς επιμένετε να μιλάτε για δρόμο ρήξης κι ανατροπής. Που το βασίζετε;
Πληθαίνουν με ραγδαίο ρυθμό αυτοί που χάνουν τα πάντα, ενώ η επιβίωση δυσκολεύει με τις ιδιωτικοποιήσεις βασικών κοινωνικών αγαθών. Η κοινωνική αυτή κατάσταση είναι ένα εκρηκτικό υπόβαθρο για οργισμένες θύελλες που σίγουρα θα ξεσπάσουν. Το θέμα κατά την γνώμη μου δεν είναι αν η αστική διαχείριση – σήμερα του Τσίπρα, αύριο του Μητσοτάκη ή όποιου άλλου – κατορθώσει να πείσει τις μάζες των εξαθλιωμένων να «κάτσουν φρόνιμα». Αυτό δεν πρόκειται να γίνει. Το θέμα είναι προς ποια κατεύθυνση θα ξεσπάσουν αυτές οι θύελλες. Θα γεννήσουν το νέο, ελπιδοφόρο και ταξικά ανατρεπτικό ή θα οδηγήσουν σε βαθιά αντιδραστικές καταστάσεις; Γι αυτό έχει τεράστια σημασία η επιθετική προβολή του ανατρεπτικού «άλλου δρόμου» σε όλη την γραμμή του μετώπου ρήξης με ΕΕ – ΔΝΤ – κεφάλαιο.
Με ρήξη και έξοδο από την ΕΕ;
Το αίτημα άμεσης εξόδου από ευρωζώνη και ΕΕ όχι μόνο είναι αντικειμενικά υπερώριμο, αλλά αρχίζει να υιοθετείται από πλατιές μάζες, όπως δείχνουν πρόσφατες δημοσκοπήσεις. Η ταξική επαναστατική Αριστερά πρέπει να το προβάλλει ως κρίσιμο πολιτικό στόχο πρώτης γραμμής, να τον συνδέει με την συνολική αντικαπιταλιστική ανατροπή της επίθεσης, πράγμα αυταπόδεικτο, αλλά και να κάνει την αντίληψή της «φραγκοδίφραγκα»: να περιγράφει συγκεκριμένα τον «άλλο δρόμο» χωρίς υποχώρηση στο πολιτικό του περιεχόμενο και λέγοντας πάντα όλη την αλήθεια στον λαό. Ναι, ο δρόμος είναι δύσκολος, ανατρεπτικός, αβέβαιος – αλλά είναι αναγκαστικός μονόδρομος, αλλιώς θα συνεχίσουμε να συναινούμε στην κοινωνική μας υποδούλωση για άλλες τρεις γενιές.
Παρόλα αυτά, το ΚΚΕ λέει πως έτσι κι αλλιώς καπιταλισμό θα έχουμε, ενώ η ΛΑΕ περιορίζεται στο ευρώ…
Η ηγεσία του ΚΚΕ έχει «ξεχάσει» την (σωστή) γραμμή όσον αφορά την συμφωνία του Μάαστριχτ, μια συνθήκη που είχε αποτελέσει τον προπομπό της μετατροπής της ΕΟΚ σε ΕΕ και της «νομισματικής ενοποίησης». Επίμονα αρνείται τον κρίσιμο πολιτικό στόχο της ρήξης με ευρωζώνη και ΕΕ προβάλλοντας αστεία δήθεν «ιδεολογικά» επιχειρήματα. Αποφάσεις της ΚΕ (όπως αυτή του 9/2015) και τοποθετήσεις κορυφαίων στελεχών παραπέμπουν αυτόν τον στόχο για μετά την οικοδόμηση του σοσιαλισμού. Αυτό απλά είναι υπεκφυγή και απόδραση από τις κρίσιμες πολιτικές συγκρούσεις. Από την άλλη, η ηγεσία της ΛΑΕ επί του παρόντος επιμένει σε μια γραμμή «παλιού ΣΥΡΙΖΑ»: μιλά για έξοδο μόνο από την ευρωζώνη και όχι από την ΕΕ. Έτσι, απομονώνει το θέμα του νομίσματος, λες και το ευρώ δεν είναι εργαλείο για την επιβολή των αντιδραστικών πολιτικών του κεφαλαίου μέσω του μηχανισμού της ΕΕ. Η λογική αυτή εκπορεύεται από τις αυταπάτες περί «εθνικής οικονομικής ανάπτυξης» με συμμαχία με μέρος του εγχώριου μεγάλου κεφαλαίου, παραγνωρίζοντας πως τα μνημόνια δεν είναι επιδιώξεις κάποιων «κακών ξένων», αλλά κρίσιμες επιλογές του ίδιου του καπιταλισμού συνολικά, που πρώτα και κύρια προωθούν την υπερίσχυση του κεφαλαίου σε σχέση με την εργασία στο εσωτερικό.
