του Γιάννη Ελαφρού
Ενιαία πάλη ενάντια στα ευρωμνημόνια, στην Ευρώπη-Φρούριο και στον πόλεμο
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΑΝΕΛ βαδίζει ολοταχώς προς την κατάληξη της συμφωνίας με ΕΕ και ΔΝΤ, που θα περιλαμβάνει σκληρότατα αντιλαϊκά μέτρα. Δεν χωρά καμιά ταλάντευση σε αυτή την εκτίμηση, καμιά αυταπάτη περί διαπραγμάτευσης, που αφορά κάτι διαφορετικό από το περιτύλιγμα. Μαζί με τις βαρύτατες συνέπειες για τους εργαζομένους και τα λαϊκά στρώματα, η αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης έχει και βαριές πολιτικές συνέπειες, καθώς εμφανίζει μια «αριστερή κυβέρνηση» να υλοποιεί την πολιτική κεφαλαίου και ΕΕ (που αναγορεύεται σε μονόδρομο), να ξεπλένει το προηγούμενο μνημονιακό μπλοκ και να ανοίγει δρόμο για την αντεπίθεσή του, την αντεπίθεση της Δεξιάς, της Ακροδεξιάς ακόμα και των φασιστών.
Πρέπει να υπογραμμιστεί πως το αστικό μπλοκ και οι δυνάμεις καταστολής όχι μόνο αφήνουν προκλητικά στο απυρόβλητο, αλλά ξαμόλυσαν ξανά τα φασιστικά μπουλντόγκ για να χτυπήσουν το κίνημα, να σπείρουν το φόβο στο λαό και στους πρόσφυγες, όπως έγινε στη Χίο και στον Πειραιά προχθές. Για μια ακόμα φορά οι θρασύδειλοι νεοναζί έπαιζαν το παιχνίδι του συστήματος, αφού η συγκέντρωσή τους –την ήμερα που ξεπουλιόταν το λιμάνι του Πειραιά στην κινεζική πολυεθνική Κόσκο– στρεφόταν ενάντια στην… Ισλαμοποίηση της Ελλάδας και στους φτωχούς πρόσφυγες. Πολιτικοί μουτζούρηδες, όπως ο μνημονιακός Καρατζαφέρης, ανασύρονται από το καλάθι των αχρήστων (με μπαράζ προβεβλημένων συνεντεύξεων) για να μασκαρευτούν σε ελληνική εκδοχή της Λεπέν…
Παρά τη γραφικότητα της εγχώριας Ακροδεξιάς, ο κίνδυνος δεν πρέπει να υποτιμηθεί, όπως φαίνεται σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες. Η απάντηση δεν μπορεί να είναι βεβαίως η υπεράσπιση ή έστω η ανοχή της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ «για να μην έρθει η Δεξιά», ούτε μια λογική αποκλειστικής αντιφασιστικής δράσης, όσο απαραίτητη κι αν είναι. Η μάχη θα είναι συνολική και θα κριθεί από τη δυνατότητα να κερδίζει έδαφος μια αντίληψη στρατηγικής ανασυγκρότησης και αντεπίθεσης του εργατικού κινήματος και της μαχόμενης Αριστεράς, με πυρήνα την αντικαπιταλιστική επαναστατική τακτική και τη σύγχρονη κομμουνιστική στρατηγική. Στις επερχόμενες μάχες τίθεται το δίλημμα που θέσαμε μετά το Σεπτέμβρη του 2015, δηλαδή στρατηγική τομή ή στρατηγική ήττα του εργατικού κινήματος και του λαού μας. Η μαχόμενη Αριστερά πρέπει να τολμήσει, να πετάξει από πάνω της την «αρχαία σκουριά» του ρεφορμισμού και του πραγματισμού, να προχωρήσει επιτέλους στην «αποΣΥΡΙΖοποίηση» της λογικής της, αρνούμενη τις λογικές της καθαρότητας, των «μαγαζιών», της κοινοβουλευτικής εξαργύρωσης και του αδιέξοδου κινηματισμού. Σε πείσμα της μετεκλογικής «αριστερής μελαγχολίας» ο κόσμος έδειξε πως μπορεί να κινητοποιηθεί (4 Φλεβάρη, αγροτικά μπλόκα, αλληλεγγύη στους πρόσφυγες). Αντί να περιμένουμε να έρθει ο κόσμος προς τα εμάς, πρέπει να πάμε εμείς στο λαό. Εκεί θα ανασυσταθεί ξανά η ελπίδα της ανατροπής.
Η πολιτική παρέμβαση της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς πρέπει να ενοποιείται (και όχι να κατακερματίζεται) σε ένα ισχυρό τρίπτυχο: Για τα κοινωνικά εργατικά-λαϊκά δικαιώματα. Για τα δημοκρατικά δικαιώματα και τις ελευθερίες. Για την ειρήνη, τη διεθνιστική ταξική αλληλεγγύη και πάλη, για τα δικαιώματα των προσφύγων και των μεταναστών.
Κρίσιμα σημεία: Η ξεκάθαρη και βαθιά αντικυβερνητική τοποθέτηση, χωρίς καμία αυταπάτη για «ρεφορμιστικό ΣΥΡΙΖΑ». Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και η μαχόμενη Αριστερά θα πρέπει να πρωτοστατήσουν σε μια εργατική λαϊκή αριστερή αντιπολίτευση στη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, που εφαρμόζει Μνημόνια και την αστική πολιτική σε όλα τα επίπεδα. Πρόκειται περί αντιλαϊκής κυβέρνησης, που καμία σχέση δεν έχει με την Αριστερά, πέρα από τη διαρκή δυσφήμησή της. «Βασικός πολιτικός στόχος είναι η ανατροπή της αντιλαϊκής μνημονιακής επίθεσης κυβέρνησης – κεφαλαίου – ΕΕ – ΔΝΤ, η κατάργηση όλων των Μνημονίων και των αντιδραστικών καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, η ήττα και ανατροπή της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ που την υλοποιεί και όλου του μνημονιακού μπλοκ» τονίζει εύστοχα η Πολιτική Απόφαση της 3ης Συνδιάσκεψης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Δεύτερον, απαιτείται ευθύβολο μέτωπο κατά της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της καταστροφικής πολιτικής της. Η συνολική αντιΕΕ πάλη και ο στόχος της ρήξης και της αποδέσμευσης (από αντικαπιταλιστικές, εργατικές και διεθνιστικές θέσεις) αποτελούν πολιτικό κρίκο, που δίνει ανατρεπτικό περιεχόμενο στον αγώνα ενάντια στα ευρωμνημόνια και στη φτώχεια – ανεργία – σύγχρονη δουλεία, ενάντια στη σύγχρονη δικτατορία της ΕΕ και στην ταπεινωτική επιτροπεία, ενάντια στην Ευρώπη-φρούριο και στην Ελλάδαφυλακή των προσφύγων, ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς πολεμικούς τυχοδιωκτισμούς. Αναδιπλώσεις σε λογικές «αντιευρώ» και ευρωσκεπτικισμού δεν προδίδουν σοφία και σοβαρότητα, αλλά αγνόηση των δραματικών γεγονότων του 2015, της εμπειρίας του λαού και της Αριστεράς και έλλειψη αυτοκριτικής.
Τρίτον, να μη διστάσει να μιλήσει και να σηκώσει αιτήματα για τις μεγάλες αντικαπιταλιστικές τομές που απαιτούνται, σε μια εποχή ασύλληπτου πλούτου και απέραντης ένδειας. Αλήθεια, θα αρκούσαν μερικές σελίδες μόνο από τις περιπτώσεις φοροαποφυγής και πειρατείας πλούτου των Panama Papers για να καλυφθούν οι ανάγκες των 50.000 προσφύγων και των εκατομμυρίων ανέργων, αστέγων και φτωχών της χώρας
