του Γιώργου Παυλόπουλου
Αναμφίβολα, το πολιτικώς ορθό είναι κάθε υπουργός να υποστηρίζει την επίσημη πολιτική της κυβέρνησης στην οποία συμμετέχει, κυρίως στα μείζονα ζητήματα – σε διαφορετική περίπτωση, οφείλει να παραιτείται. Από αυτή την άποψη, το αίτημα για παραίτηση του Γιάννη Μουζάλα, μετά το «έγκλημά» του να αποκαλέσει δημοσίως την πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας μόνο με το τελευταίο συνθετικό του ονόματος, είναι λογικοφανές. Κι αυτό, ασχέτως της γνώμης που μπορεί να έχει κανείς για το συγκεκριμένο θέμα, παρά το δεδομένο ότι εξαρχής ο Μουζάλας αναφερόταν στον βόρειο γείτονα της Ελλάδας χρησιμοποιώντας απλώς το όνομα «Μακεδονία» και παραβλέποντας το γεγονός ότι θα μπορούσε να έχει παραιτηθεί για πολύ πιο σοβαρά πράγματα.
Κάπου εδώ, όμως, αρχίζουν να γεννώνται εύλογες απορίες. Ειδικά καθώς το ζήτημα τέθηκε με τόσο εμφατικό και εκβιαστικό τρόπο από τον Πάνο Καμμένο των Ανεξάρτητων Ελλήνων, ο οποίος είναι κάτι παραπάνω από προφανές ότι έκανε την τρίχα …τριχιά. Διότι στο παρελθόν, ακόμη και το πολύ πρόσφατο, ο ίδιος έχει επανειλημμένως σφυρίξει αδιάφορα για πολύ πιο σοβαρά ατοπήματα και «εθνικές προδοσίες», που θα δικαιολογούσαν όχι την παραίτηση ενός και μόνο υπουργού, αλλά ακόμη και του συνόλου της κυβέρνησης στην οποία εξαρχής συμμετέχει, ως εταίρος του Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ!
Για παράδειγμα, πού ήταν η ευαισθησία του όταν ο πρωθυπουργός πετούσε στον κάλαθο των αχρήστων το «Όχι» του 63% του ελληνικού λαού το περασμένο καλοκαίρι και μαζί υπέγραφαν το τρίτο και χειρότερο από όλα μνημόνιο; Πού είναι χαραγμένες οι κόκκινες γραμμές του όταν ξεπουλιούνται λιμάνια, αεροδρόμια και όλη η δημόσια περιουσία και ο πλούτος της χώρας; Πού είχε κρυφτεί η εθνική του περηφάνια όταν έβαζε την υπογραφή του για να αναλάβει τη φύλαξη του Αιγαίου το ΝΑΤΟ (αυτό που δήθεν φύλαγε και την Κύπρο όταν γινόταν το ελληνοκίνητο πραξικόπημα και η τουρκική εισβολή…); Πώς ανέχεται και στηρίζει την παρουσία τούρκων αξιωματικών στα ελληνικά νησιά του ανατολικού Αιγαίου και μάλιστα σε θέσεις επιτελικές κατά τη διαδικασία υποδοχής και απέλασης των προσφύγων;
Και μήπως μπορεί, άραγε, ο πατριώτης Καμμένος να θυμηθεί και να μας πει πώς αποκαλούν την πΓΔΜ οι συνάδελφοί του στο ΝΑΤΟ κατά τις επίσημες συνεδριάσεις και συνεντεύξεις Τύπου; Μα φυσικά, όπως και ο Γιούνκερ, ο Τουσκ, η Μέρκελ και τα άλλα παιδιά στις συνόδους κορυφής της ΕΕ – Μακεδονία! Αλλά τότε, γιατί ο ίδιος δεν πήρε το καπελάκι του και δεν αποχώρησε διαμαρτυρόμενος, έστω και μία φορά, για συμβολικούς λόγους;
Επειδή δε, είναι προφανές ότι οι απαντήσεις σε όλα τα παραπάνω ερωτήματα εκθέτουν ανεπανόρθωτα τον υπουργό Άμυνας, αρκετοί ισχυρίζονται ότι όλα όσα συνέβησαν δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια αλληλουχία λαθών. Ο Μουζάλας παραφέρθηκε πάνω στη ροή του λόγου και γι’ αυτό, παραδέχτηκε τη γκάφα του αμέσως. Ο πρόεδρος των ΑΝ.ΕΛ. έκανε λάθος που σήκωσε τον πήχη τόσο ψηλά και μετά ανακάλυψε ότι ήταν κάπως δύσκολο να κάνει πίσω. Όσο για το επιτελείο του, κανείς δεν φρόντισε να του υπενθυμίσει ότι λιγότερο από δύο μήνες πριν, στις 26 Ιανουαρίου και επίσης μέσω τηλεόρασης, είχε και ο ίδιος κάνει λόγο για «Μακεδονία».
Όσοι υποστηρίζουν αυτή την εκδοχή, μάλιστα, θεωρούν ότι δικαιώνονται από την τροπή των γεγονότων και τη διαφαινόμενη νέα «κωλοτούμπα» του Καμμένου. Ωστόσο, επειδή τα …λάθη είναι πολλά για να δεχθούμε «αμάσητη» την εκδοχή της σύμπτωσης, δικαιούμαστε να έχουμε κάποιες επιφυλάξεις. Πολύ περισσότερο καθώς είναι γνωστές οι πιέσεις που έχουν κατά καιρούς ασκηθεί στον Τσίπρα, εντός και εκτός συνόρων, προκειμένου να αλλάξει εταίρο στην κυβέρνηση και να αντικαταστήσει τους ΑΝ.ΕΛ. με ένα ακόμη πιο πειθήνιο και ελεγχόμενο κόμμα. Όπως το Ποτάμι του Θεοδωράκη, για το οποίο η κυβέρνηση έσπευσε να διαρρεύσει ότι είναι ικανοποιημένη από την πολιτική του στάση στο ζήτημα Μουζάλα. Ή και το ΠΑΣΟΚ της Φώφης, με την οποία ο Τσίπρας βρέθηκε μαζί (ως προσκεκλημένος…) στη σύνοδο των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών, πριν τη σύνοδο κορυφής.
Αλλά και ο ίδιος ο Καμμένος δεν αποκλείεται να είχε άλλα πράγματα στο μυαλό του όταν αποφάσιζε να σηκώσει το γάντι. Οι γνωρίζοντες λένε ότι έχει αρχίσει να κουράζεται ως κολαούζος του Τσίπρα και δυσφορεί όταν χρεώνεται το πολιτικό κόστος όντας σε δεύτερο ρόλο, κατανοώντας ότι με αυτό τον τρόπο, αργά ή γρήγορα, θα απειληθεί με εξαφάνιση. Καθώς δε, είναι φανερό ότι στην Ελλάδα υπάρχει ένα μεγάλο κενό στο σύστημα – ενός συστημικού κόμματος με ακροδεξιές θέσεις ή ακόμη και με ελαφρώς αντι-ΕΕ προφίλ, που δεν θα είναι όμως η Χρυσή Αυγή – ενδεχομένως να του πέρασε από το μυαλό πως αυτή είναι μια πρώτης τάξης ευκαιρία για να πάρει αποστάσεις και, σταδιακά, να χαράξει ένα νέο δρόμο. Ο οποίος, μάλιστα, δεν αποκλείεται να τον οδηγήσει σε μια «συνάντηση» με τη ΝΔ του Άδωνι, του Βορίδη και του «σαμαρικού» Κυριάκου Μητσοτάκη, η οποία επίσης ζήτησε μετ’ επιτάσεως την παραίτηση Μουζάλα.
Σύντομα θα δείξει…
(δείτε το βίντεο που ο ίδιος ο Πάνος Καμμένος αποκαλεί τη FYROM Μακεδονία)