του Αλέκου Αναγνωστάκη
«Σκοτώστε τους όλους! Ο Θεός θα αναγνωρίσει τους δικούς του», έλεγε ο λεγάτος του Πάπα Αρνό Αμορί όταν ρωτήθηκε πώς θα ξεχωρίσουν τους αιρετικούς από τους άλλους κατοίκους μετά την κατάληψη της Βεζιέρ, το 1209.
Το ίδιο κάνουν και οι ισλαμοσκοταδιστές του ISIS που διατείνεται ότι εκπροσωπεί τις μη προνομιούχες μάζες που έχουν εκποιήσει την επίγεια εκμετάλλευσή τους στην θρησκεία. Νέοι και νέες από τη Δύση και Ανατολή, όχι μόνο φτωχοί, θέλγονται από τον τζιχαντισμό που αντικαθιστά τη μίζερη, φτωχή ή δίχως νόημα καθημερινότητά τους. Με τη βοήθεια του Αλλάχ θα νικήσουμε, κραυγάζουν και αποκεφαλίζουν, καίνε σε κλουβιά, βασανίζουν, προβαίνουν σε μαζικές εκτελέσεις.
Η διάλυση των κοσμικών καθεστώτων του Χουσεΐν, του Καντάφι από τους αμερικάνους και τους δυτικούς «πολιτισμένους» απορρύθμισε τις περιοχές. Τον ISI, τον κανάκεψαν οι Αμερικάνοι προκειμένου να χτυπήσουν τη Χετζμπολάχ και τον Άσαντ. Τον στηρίζουν οικονομικά βαθύπλουτοι σε «πάνω από 40 χώρες ανάμεσα τους και του G20», κατά τον Πούτιν, και χώρες όπως το Κατάρ και το Κουβέιτ προκειμένου να τον στρέψουν εναντίον του Ιράν. Τώρα αυτός ο Φρανκενστάιν-τέρας αυτονομείται σχετικά και απαιτεί από στους γεννήτορές του. Αφού κατέλαβε μεγάλες περιοχές στη Βόρεια Συρία και στο Δυτικό Ιράκ. Αφού δημιούργησε δίκτυα εξαγωγής πετρελαίου που του αποφέρουν εκατομμύρια δολάρια ημερησίως. Αφού επεκτάθηκε στη Λιβύη έχοντας μάλλον στην κατοχή του περισσότερα από 6.000 βαρέλια με ουράνιο που ήταν κάποτε στον έλεγχο του στρατού της Λιβύης.
Οι πολύνεκρες επιχειρήσεις του ISIS γίνονται ως «απάντηση στους άπιστους εισβολείς στη Μέση Ανατολή».
Στην ουσία όμως το ISI, για να παραφράσουμε τον Ζίζεκ, είναι το «ισλαμο-φασιστικό ομόλογό του δυτικού ιμπεριαλισμού» που υπεραντιδραστικοποιείται.
Πίσω δε από τα ομόφωνα ψηφίσματα του συμβουλίου ασφαλείας του ΟΗΕ, χθες, τις ομόφωνες ενεργοποιήσεις του άρθρου 42 της συνθήκης του Μάαστριχτ στην ΕΕ με τις οποίες ευθυγραμμίζεται πλήρως η αντιλαϊκή κυβέρνηση Τσίπρα, κρύβεται η ανελέητη σύγκρουση συμφερόντων του δυτικού ιμπεριαλιστικού κόσμου –με τις ενδοαντιθέσεις του- που επί χρόνια εποφθαλμιά τόσο τη γεωστρατηγική θέση όσο και τον ορυκτό πλούτο της περιοχής και ενός υπό εκκόλαψη αραβικού ιμπεριαλισμού.
Σε αυτό το χάος, απάντηση μπορεί να υπάρξει μόνο από τον ενωμένο, πέρα από καταγωγή, χρώμα, θρησκεία και σύνορα, αγωνιζόμενο Λαό και την εμπνευσμένη δράση μιας σύγχρονης επαναστατικής Αριστεράς εναντίον τελικά της μήτρας που το γεννά, εναντίον του παρακμάζοντος καπιταλισμού.
Οξυμένες αντιθέσεις, αντιπαραθέσεις και ρευστές συμφωνίες
Οι χάρτες, όπως και τα πρόσωπα, συνήθιζε να λέει ο αμερικάνος ιστορικός και φιλόσοφος Γουίλ Ντυράντ, είναι η υπογραφή της Ιστορίας.
Οι χάρτες και τα πρόσωπα, ιδιαίτερα μετά τη δεκαετία του ‘90, αλλάζουν και αλλάζουν γρήγορα.
Στη Συρία και στην ευρύτερη περιοχή δεκατρία (13) και υπό διαμόρφωση ένα κράτη, (Συρία, Τουρκία, Ιράκ, Ιράν, ΗΠΑ, Γαλλία, Αγγλία, Γερμανία, Ρωσία, Αίγυπτος Λίβανος, Ισραήλ, Ιορδανία, Κούρδοι) αναμιγνύονται άμεσα. Έξι από αυτά, ανάμεσά τους οι μεγαλύτερες στρατιωτικές και πυρηνικές δυνάμεις του κόσμου, ΗΠΑ, Ρωσία και Γαλλία, επιχειρούν και στρατιωτικά.
Η Ρωσία ειδικά επισφραγίζει την επιστροφή της στο «εξωτερικό» με μια σταθερά κλιμακούμενη επίδειξη στρατιωτική ισχύος. Είκοσι πέντε επιπλέον στρατηγικά βομβαρδιστικά, εκτός από τα 36 αεροσκάφη πολλαπλών αποστολών τα οποία σταθμεύουν από τις αρχές του φθινοπώρου στην αεροπορική βάση της Λαττάκειας στη Συρία, διασχίζουν χιλιάδες χιλιόμετρα προστατευόμενα από βομβαρδιστικά και αναχαιτιστικά και επιχειρούν κατά του ISIS. Πετούν 6.500 χιλιόμετρα (!) από τη βάση Engels (700 μόλις χιλιόμετρα νοτιοανατολικά της Μόσχας), ή 4.500 χιλιόμετρα, από την αεροπορική βάση Moζντόκ στην βόρεια Οσετία του Καυκάσου. Πετούν οκτώ ή πέντε ώρες αντίστοιχα μέσω της Κασπίας θάλασσας, του εναερίου χώρου του Ιράν και του Ιράκ και βομβαρδίζουν στις πόλεις Ράκα και Ντέρι-εζ-Ζο και στις επαρχίες του Χαλεπίου και Ίντλιμπ στη φλεγόμενη Συρία.
Συνολικά η ρωσική αεροπορία διαθέτει 65 αεροσκάφη κρούσης, 4 συνοδευτικά καθώς και 16 ελικόπτερα. Επιπλέον, οι ρωσικές ένοπλες δυνάμεις εξαπολύουν πυραύλους κρουζ και καλίμπρ κατά στόχων του ISIS από το υποβρύχιο Ροστόφ στον Ντον, το οποίο βρίσκεται σε κατάδυση στη θαλάσσια περιοχή μεταξύ Κύπρου και συριακών ακτών.
«Η Μόσχα δεν θα στείλει χερσαίες δυνάμεις, αλλά θα ενισχύσει τη στήριξή της στον Άσαντ, τουλάχιστον δεν το προβλέπουμε επί του παρόντος», τόνισε ο πρόεδρος της Ρωσίας Βλαντίμιρ Πούτιν στο αμερικανικό τηλεοπτικό δίκτυο CBS. «Με τον ISIS, υπενθύμισε ο Ρώσος πρόεδρος, μάχονται πάνω από 2.000 ένοπλοι από περιοχές της πρώην Σοβιετικής Ένωσης. Αντί να τους περιμένουμε να επιστρέψουν, θα έπρεπε να βοηθήσουμε τον Άσαντ να τους αντιμετωπίσει εκεί, στη Συρία».
Οι ΗΠΑ βομβαρδίζουν με μαχητικά τους αεροσκάφη βάσεις των τζιχαντιστών στη Συρία. Πλήττουν με «έξυπνες βόμβες» θέσεις των μαχητών του Ισλαμικού Κράτους κοντά στο Ερμπίλ, την πρωτεύουσα του αυτόνομου ιρακινού Κουρδιστάν. Εκμεταλλευόμενες την άνανδρη επίθεση των ισλαμοφασιστών στο Παρίσι, ενισχύουν την παρουσία τους στέλνοντας επιπλέον το αεροπλανοφόρο «Harry S. Truman» στη Συρία ενισχύοντας τα έξι μετασταθμευμένα αεροσκάφη F-15 στο Ισντσιρλίκ.
Η Γαλλία κλιμακώνει την παρουσία της. Στην αρχή μετείχε βοηθητικά στο συνασπισμό κατά του ΙΚ στο Ιράκ. Από το Σεπτέμβρη του 2015 διεξήγαγε αναγνωριστικές αεροπορικές επιχειρήσεις πάνω από τη Συρία κάτι που δεν έκανε από φόβο μήπως αυτό ωφελήσει τον πρόεδρο Άσαντ.
Στις 27 Σεπτέμβρη, τη μέρα που ο Γάλλος πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ μιλούσε στη Νέα Υόρκη στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, η Γαλλία πραγματοποιούσε τις πρώτες αεροπορικές επιδρομές.
Μετά την πολύνεκρη μαύρη επιχείρηση των ISIS στο Παρίσι, ο Γάλλος Πρόεδρος ανακοίνωσε πως η Γαλλία θα εντείνει τις επιχειρήσεις της στέλνοντας την Πέμπτη 18 Νοέμβρη το γαλλικό αεροπλανοφόρο «Σαρλ Ντε Γκολ».
Στη Γερμανία, μόλις στις 16 Σεπτέμβρη, η υπουργός Άμυνας Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν τάχθηκε δημόσια, στην τηλεοπτική εκπομπή Morgenmagazin του κρατικού δικτύου ZDF, κατά μιας άμεσης στρατιωτικής επέμβασης εναντίον του Ισλαμικού Κράτους. Ο γερμανικός στρατός «ήδη εμπλέκεται σε μεγάλο βαθμό στη μάχη κατά του Ισλαμικού Κράτους», πρόσθετε η Γερμανίδα υπουργός, αναφερόμενη στη συμμετοχή της Γερμανίας στην εκπαίδευση των Κούρδων μαχητών Πεσμεργκά. Ήδη από το 2012, γερμανικό πολεμικό πλοίο, εξοπλισμένο με υπερσύγχρονη τεχνολογία παρακολούθησης, συνέλλεγε πληροφορίες στις ακτές της Συρίας που τις μεταβίβαζε στον λεγόμενο Ελεύθερο Συριακό Στρατό.
Τώρα, μετά την τυφλή δολοφονική επιχείρηση των ισλαμοσκοταδιστών στο Παρίσι, σύμφωνα με πληροφορίες του περιοδικού Der Spiegel, το Βερολίνο δεν αποκλείει την παρουσία γερμανικών δυνάμεων στη Συρία με πιθανό ρόλο την επίβλεψη της επιδιωκόμενης εκεχειρίας μεταξύ των αντιμαχόμενων πλευρών. Προϋπόθεση είναι μια απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ.
Οι ΗΠΑ είναι πολύ μακριά για να είναι κυρίαρχες σε αυτή την περιοχή αλλά πολύ ισχυρές για να μην εμπλακούν ηγεμονικά. Με όλη την αναμφισβήτητη στρατιωτική τους ηγεμονία, οπισθοχωρούν οικονομικά στα πλαίσια του σύγχρονου πολυπολικού καπιταλιστικού κόσμου (Κίνα, Ινδία, γερμανική ΕΕ, Βραζιλία, Ρωσία, Ιαπωνία, Νοτιοαφρικανική Ένωση) «δίνοντας» τη θέση τους στο νέο οικονομικό ηγεμόνα, την Κίνα. Στα πλαίσια αυτά, σύμφωνα με το δόγμα Ομπάμα, μειώνουν το στρατό στο χαμηλότερο επίπεδό του από το 1940, «αναγνωρίζοντας τις οικονομικές προκλήσεις της εποχής..» (εισήγηση υπουργού Άμυνας Χέιγκελ). Αποσύρουν τις αμερικανικές δυνάμεις από το Ιράκ, αποσύρονται από το Αφγανιστάν. Επιλέγουν την πολιτική όχι των μοναχικών αλλά των εταιρικών στρατιωτικών ιμπεριαλιστικών αλλά και πολιτικών επεμβάσεων στην ευρύτερη περιοχή και των οικονομικών κυρίως κυρώσεων (Ρωσία).
Εγκαταλείπουν δηλαδή αναγκαστικά το, οικονομικά δυσβάστακτο πλέον, στρατιωτικό δόγμα περί «της ικανότητας διεξαγωγής σε διαφορετικές περιοχές δύο ταυτόχρονα μεγάλων πολέμων». Το «δικαίωμα» αυτό, ακόμη και μονομερούς επέμβασης, το διατηρούν για την Άπω Ανατολή.
Τη διακριτική αυτή αναπροσαρμογή των ΗΠΑ, επιχειρεί να καλύψει η Γαλλία με ολική επαναφορά στην περιοχή, αναπολώντας το παλιό ένδοξο αποικιακό παρελθόν της και εξυπηρετώντας τα σύγχρονα νεοαποικιακά της συμφέροντα σε Λίβανο και Συρία.
Εξ ου οι επεμβάσεις σε Λιβύη και Συρία και η λυσσώδης προσπάθεια της Γαλλίας να καθαρίσει με την οικογένεια ’Ασαντ η οποία διατηρεί εδικές σχέσεις αμοιβαίου οφέλους με τη Ρωσία. Ήδη, από το 1971, της εξασφαλίζει τη μοναδική βάση στη Μεσόγειο στην Ταρτούς, 220 χιλιόμετρα βορειοδυτικά της Δαμασκού.
Η Ρωσία και δευτερευόντως το Ιράν και η μετά-αυτοκρατορική Τουρκία είναι αδύναμες για να επιβάλλουν μια σύγχρονη ιμπεριαλιστική κυριαρχία στην περιοχή αλλά ικανές στην άσκηση ισχυρής επιρροής.
Η Τουρκία καλοβλέπει μια διεύρυνση στην περιοχή η οποία θα της εξασφάλιζε επιπλέον οικονομικά και γεωστρατηγικά οφέλη, θα την αναβάθμιζε εντός των G20. Το ενδεχόμενο αυτό δεν είναι επιθυμητό από κανένα των «εταίρων». Πολύ περισσότερο από τις ΗΠΑ οι οποίες, προσεκτικά, ευνοούν τα σχέδια δημιουργίας εχθρικού για την Τουρκία κουρδικού κράτους.
Η Κίνα σχεδιάζει την απρόσκοπτη πρόσβαση του νέου εμπορικού «δρόμου του μεταξιού» από το Πεκίνο ως τη Μεσόγειο. Η εξέλιξη αυτή, στα πλαίσια του ανταγωνισμού, του δεύτερου μετά την εκμετάλλευση αιώνιου νόμου του καπιταλισμού, πρέπει να περιορισθεί.
Το χαλιφάτο του ISIS κυρίως αλλά και τα «ρευστά», ανασφαλή κράτη του Ιράκ και της Συρίας λειτουργούν ακριβώς «ως περιοριστικός τοίχος» στον οποίο προσκρούουν τα κινέζικα σχέδια.
Στην περιοχή αυτή διασταυρώνονται επομένως οι σύγχρονες μεταβαλλόμενες οξυμένες αντιθέσεις, αντιπαραθέσεις και ρευστές συμφωνίες ανάμεσα στις περιφερειακές και τις κύριες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις αλλά και αναμεταξύ τους.
Τι μπορεί να προκύψει από τη συγκέντρωση τόσο ισχυρών στρατιωτικών δυνάμεων και από την εξέλιξη τέτοιων αντιθέσεων σε αυτή την περιοχή; Τι είδους συμφωνία και πόσο εύθραυστη μπορεί να είναι; Δύσκολα μπορεί να προβλέψει κανείς τα μελλούμενα, ακόμα και τα εγγύς.
Στα ευρωπαϊκά Βαλκάνια κατά το τέλος του 19ου και τις αρχές του 20ου αιώνα ανταγωνίσθηκαν τρεις αυτοκρατορίες (αυστροουγγρική, ρωσική, οθωμανική), ενεπλάκησαν τρεις μεγάλες δυνάμεις (Γερμανία, Γαλλία, Βρετανία) και ξέσπασε ένας παγκόσμιος πόλεμος.
Στον 21ο αιώνα στα «ευρασιατικά Βαλκάνια» (Λίβανος, Παλαιστίνη, Συρία, Ιράν, Ιράκ), περιοχή-εθνοτικό μωσαϊκό, εμπλέκονται άμεσα δύο βασικοί άξονες: ο ευρωατλαντικός με διακριτά συμφέροντα κυρίως μεταξύ ΗΠΑ και Βρετανίας και με διακριτά ενεργό συμμετοχή πρωτίστως της Γαλλίας αλλά και Γερμανίας και ο άξονας Ρωσίας – Κίνας – Συρίας – Λιβάνου – Ιράν, με υπαρκτές αντιθέσεις στο εσωτερικό τους. Η Τουρκία επίσης η οποία, στη μελέτη του πρωθυπουργού Αχμέτ Νταβούτογλου «Το στρατηγικό βάθος», ορίζεται ως «χώρα της Ανατολικής Μεσογείου που δρα σε ευρύτερο ευρασιατικό πλαίσιο.»
Σε αυτή λοιπόν την περιοχή που διασταυρώνονται οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις του σύγχρονου πολυπολικού κόσμου, από τον οποίο τίποτα θετικό δεν μπορεί να προσμένουν οι λαοί, η πρόσφατη δήλωση του βασιλιά της Ιορδανίας Αμπντάλα Β΄ στο Κόσοβο, «Είμαστε αντιμέτωποι με ένα Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο εναντίον της ανθρωπότητας(…). Πρόκειται για έναν πόλεμο στους κόλπους του Ισλάμ και δυστυχώς, περισσότεροι από εκατό χιλιάδες μουσουλμάνοι έχουν σκοτωθεί κατά τη διάρκεια των δύο τελευταίων ετών» όσο και αν φαίνεται ρητορικό σχήμα, εντούτοις δεν μπορεί κανείς να την προσπεράσει. Ο κίνδυνος περαιτέρω γενίκευσης του ήδη υπερτοπικού πολέμου δεν μπορεί να παραβλέπεται.
Τέρατα θα γεννήσει η νέα σταυροφορία
Η συμφωνία για το Συριακό, που επιτεύχθηκε στην αυστριακή πρωτεύουσα στην πρόσφατη σύνοδο της Βιέννης, «κατέγραψε τελικά μέτρια πρόοδο στο διπλωματικό μέτωπο», σύμφωνα με τον αμερικάνο πρόεδρο.
Ωστόσο η επιχείρηση στη Γαλλία και ο πόλεμος στη Συρία επιστρέφουν έντονα στο εσωτερικό των καπιταλιστικών χωρών καθώς πλέον «η πολιτική είναι ο πόλεμος με άλλα μέσα».
Ο πόλεμος, από ακραία μορφή εκμετάλλευσης, μετατρέπεται σε βασική τάση του συστήματος, σε μοχλό οικονομικής ανάκαμψης (πολεμική βιομηχανία), σε μέθοδο «επίλυσης» των ανταγωνισμών και επέκτασης της «δημοκρατίας της αγοράς».
«Έχουμε πόλεμο, πόλεμο στο εξωτερικό και στο εσωτερικό», τόνιζε πρόσφατα στη γαλλική εθνοσυνέλευση ο ανεκδιήγητος πρωθυπουργός Βαλς.
«Η ειδική αντιτρομοκρατική επιχείρηση της γαλλικής αστυνομίας που πραγματοποιήθηκε σήμερα στα βόρεια προάστια του Παρισιού μάς επιβεβαιώνει για ακόμη μια φορά ότι είμαστε σε πόλεμο…» επαναλάμβανε ο Ολάντ.
Και οι δύο μηρυκάζουν το δόγμα Μπους που μόνο μεταναστευτικά κύματα, θάνατο και φτώχεια έφερε στην ανθρωπότητα με τις επεμβάσεις και τη διάλυση κοσμικών κρατών, του Ιράκ και (αργότερα) της Λιβύης και του Αφγανιστάν.
Υπό τα συνθήματα «Ζήτω η Δημοκρατία, Ζήτω Η Γαλλία», η ολομέλεια της γαλλικής Βουλής, ύστερα από αίτημα του Ολάντ, κήρυξε τη χώρα σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης για το επόμενο τρίμηνο. Για «να δοθεί ο απαραίτητος χρόνος στις γαλλικές αρχές να ελέγξουν την επικράτεια για άτομα τα οποία είναι σε θέση να πλήξουν την ακεραιότητα και την ισορροπία της γαλλικής κοινωνίας».
Τι σημαίνει όμως ακριβώς το επιτηδευμένα ασαφές «ακεραιότητα και ισορροπία»;
«Είναι αναγκαίο, υπογραμμίζει ο Ολάντ, η Γαλλία να προχωρήσει σε νομοθετικές αναθεωρήσεις που θα δίνουν τη δυνατότητα στη χώρα να συλλαμβάνει και να αποβάλλει από τους κόλπους της, άτομα τα οποία αποδεδειγμένα αποτελούν απειλή για τη δημοκρατία και την ειρήνη».
«..Συλλαμβάνει, …αποβάλλει, …απειλή για τη δημοκρατία ».
Ούτε μιλιά, ούτε αθιβολή, για τους ξεχασμένους των φτωχών απομονωμένων παρισινών προαστίων-γκέτο, ηχηρή σιωπή, για κοινωνικά μέτρα κατά της φτώχειας και της εξαθλίωσης.
Ο Ολάντ εξήγγειλε όμως σειρά μέτρων που ενισχύουν, στο εσωτερικό της Γαλλίας, τους μηχανισμούς καταστολής, την αντιτρομοκρατική υπηρεσία αλλά και τη δικαστική εξουσία. Ανακοινώνει τη δημιουργία 10.000 νέων θέσεων στην αντιτρομοκρατική, 1.000 νέων θέσεων στον τομέα των τελωνειακών ελέγχων με ειδική εκπαίδευση, 5.000 νέες θέσεις στην αστυνομία. Επεκτείνει την οπλοφορία εκτός υπηρεσίας με τη δυνατότητα «οι δημοτικοί αστυνομικοί να εξοπλιστούν».
Σε συνεργασία με ΗΠΑ δυναμώνει κι άλλο το «μεγάλο αδελφό»: «…Θα ενισχύσουμε τις πρακτικές μέσω των οποίων θα μοιραζόμαστε τις πληροφορίες (των μυστικών πληροφοριών) και τις στρατιωτικές πληροφορίες σε επιχειρησιακό επίπεδο με τη Γαλλία» σημείωνε ο Ομπάμα.
Την Πέμπτη 19.11 η Βουλή των Αντιπροσώπων των ΗΠΑ ενέκρινε, με αυξημένη πλειοψηφία, 289 υπέρ και 137 κατά, την αναστολή του σχεδίου υποδοχής 10.000 Σύρων προσφύγων το επόμενο έτος, για την οποία έχει δεσμευθεί η αμερικανική κυβέρνηση, παρά το γεγονός ότι ο Αμερικανός πρόεδρος έχει προειδοποιήσει με την επιβολή βέτο.
Την ίδια ημέρα το ανώτατο δικαστήριο στη Βρετανία επικυρώνει ομόφωνα τη νομοθετημένη από το 2010 υποχρέωση, «οι ξένης υπηκοότητας σύζυγοι Βρετανών υπηκόων και μόνιμων κατοίκων στη χώρα να περνούν εξέταση για να δείξουν επάρκεια στην αγγλική γλώσσα προτού τους επιτραπεί, (οι ήδη σύζυγοι !) να ζήσουν στη χώρα». Βρετανοί πολίτες προσέφυγαν εναντίον της υποστηρίζοντας δικαιολογημένα ότι η απαίτηση παραβίαζε το Άρθρο 8 της ευρωπαϊκής σύμβασης ανθρώπινων δικαιωμάτων που αφορά στο δικαίωμα για ιδιωτική οικογενειακή ζωή.
Με την πολιτική τους επομένως προσδιορίζουν ένα σύστημα μορφών και μεθόδων πολιτικής, οικονομικής και ιδεολογικής δράσης που αποβλέπει στην εξασφάλιση και εδραίωση των συμφερόντων και της κυριαρχίας της αστικής τάξης, τόσο στο εξωτερικό, όσο και στο εσωτερικό, με τη χρήση πριν απ’ όλα της πολεμικής βίας, κυρίως προς τα έξω, αλλά και της νομοθετικής βίας σε βάρος του δυνάμει επικίνδυνου εργατικού και λαϊκού παράγοντα που «δεν χωρά» στην κανιβαλική τους πολιτική.
Το 10,19% των ψήφων που εξασφάλισε το Μπλοκ της Αριστεράς και το 8,22%. της συμμαχίας του Κομμουνιστικού Κόμματος με τους Πράσινους στην Πορτογαλία, το 10,5% του φιλοκουρδικού Δημοκρατικού Κόμματος των λαών στην Τουρκία, (κάθε 1% αντιστοιχεί σε 200 νεκρούς), η πολυήμερη περσινή απεργία των πιλότων της Air France, η νέα απεργία των πιλότων της Lufthansa τον περασμένη Σεπτέμβρη, η μεγαλύτερη σε διάρκεια στην ιστορία της ίδιας εταιρείας πρόσφατη -Νοέμβρης 2015 – απεργία των αεροσυνοδών, η πέμπτη φέτος που πραγματοποιείται στη Lufthansa, η μεγαλύτερη απεργία χαμηλόμισθων σε μεγάλες αλυσίδες εστιατορίων σε 270 πόλεις των ΗΠΑ την Τρίτη 10 Νοέμβρη 2015, η αντοχή της Αριστεράς και η ανυπακοή που εκδηλώθηκε και εκδηλώνεται στην πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της ντόπιας ελίτ στη Ελλάδα, φαίνεται και έτσι είναι, πως δεν είναι ακόμα ικανά να επιβάλουν και πολύ περισσότερο να ανατρέψουν.
Αν τα πράγματα ήταν απλά έτσι όπως φαίνονται, τότε η Επιστήμη θα ήταν αχρείαστη. Αν σκαλίσει κανείς προσεκτικά θα δει μια τάση, τη δυναμική πίσω από τις εξελίξεις. Στην πραγματικότητα η αστική παντοδυναμία, που σημαδεύει τη σημερινή εποχή των νέων επαναστατικών προκλήσεων, αμφισβητείται ήδη από την πρώτη δεκαετία του νέου αιώνα από ένα πολυδαίδαλο ρεύμα πολιτικής διεκδίκησης και αυτοτελούς πολιτικής παρουσίας. Αυτό, προς ώρας, μόνο καθυστερεί, δυσκολεύει αλλά δεν αποσπά από την αστική πολιτική, δεν την ανατρέπει. Το ρεύμα αυτό αποτελείται από εύθραυστες ριζοσπαστικές διαφοροποιήσεις απέναντι στη μέχρι πρότινος συντριπτική αστική πολιτική και πολιτιστική υπεροχή.
Αυτό το ρεύμα, στο οποίο οφείλουμε να δράσουμε, το αναγνωρίζουν και το αντιμετωπίζουν προληπτικά «οι επάνω».
