Το ζητούμενο είναι η αριστερή και εργατική αντιπολίτευση. Απέναντι στον επιτιθέμενο ταξικό και πολιτικό αντίπαλο, μόνο ο οργανωμένος λαός, ένα νέο ταξικό εργατικό κίνημα και ένα μέτωπο ρήξης για την ανατροπή με μια μετωπική, αντικαπιταλιστική, αντι-ΕΕ αριστερά μπορεί να δώσει νικηφόρα τη μάχη. Αυτό τονίζει στη συνέντευξή του στο Πριν ο Αγγελος Χάγιος, μέλος της Π.Ε. του ΝΑΡ και του ΠΣΟ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Συνέντευξη στη Ντίνα Χαριτάτου
Ας ξεκινήσουμε με την πιο …κλασική ερώτηση. Τι κρίνεται τελικά σε αυτές τις εκλογές;
Ας γυρίσουμε λίγο στην άνοιξη του 2012 και να θυμηθούμε την ελπίδα αλλά και την θύελλα των συζητήσεων που ξεσήκωσε η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για κυβέρνηση αριστεράς. Η συντριπτική πλειοψηφία του λαϊκού κόσμου που πάλεψε και μάτωσε ενάντια στα μνημόνια, έδωσε στις αρχές του 2015 άνετη πλειοψηφία στη Βουλή στη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, αλλά και μια ευρύτερη ανοχή και στήριξη της. Αυτή η τραγική αυταπάτη κατέληξε σε μια εξευτελιστική υποταγή στους οικονομικούς δολοφόνους της Ευρωζώνης, του ΔΝΤ και της ΕΕ και ένα τρίτο πεντακομματικό μνημόνιο (ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι).
Όλοι αυτοί είναι έτοιμοι, με διάφορους συνδυασμούς, για σχηματισμό κυβέρνησης εφαρμογής του Μνημονίου.
Κυβέρνηση θα έχουμε και θα είναι μνημονιακή. Το ζητούμενο είναι η αριστερή και εργατική αντιπολίτευση. Απέναντι στον επιτιθέμενο ταξικό και πολιτικό αντίπαλο, μόνο ο οργανωμένος λαός, ένα νέο ταξικό εργατικό κίνημα και ένα μέτωπο ρήξης για την ανατροπή με μια μετωπική αντικαπιταλιστική αντι-ΕΕ αριστερά μπορεί να δώσει νικηφόρα την μάχη.
Μα αν το ζήτημα της διακυβέρνησης ήταν λυμένο, λόγω συγκλίσεων ανάμεσα στα κόμματα που ψήφισαν το Τρίτο Μνημόνιο, θα υπήρχε ανάγκη εκλογών;
Έχετε δίκιο στο εξής. Το αστικό μπλοκ εξουσίας έχει εξασφαλίσει την συναίνεση για την εφαρμογή του 3ου μνημονίου από όλα τα κόμματα που το ψήφισαν. Όλοι αυτοί ισχυρίζονται πως δεν υπάρχει άλλος δρόμος εκτός της φυλακής των μνημονίων, του χρέους, της ΕΕ και της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Η απόφαση για εκλογές – εξπρές κρίθηκε αναγκαία και «εγκρίθηκε» από τους «εταίρους» για να συγκροτηθεί το κυβερνητικό σχήμα εθνικής (αστικής) σωτηρίας, που θα εφαρμόσει καλύτερα το μνημόνιο και τις αστικές αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις. Αξιοποιείται, μάλιστα, για να ενσωματωθούν οι λαϊκές αντιστάσεις σε επιλογές ανάμεσα σε «αριστερό ή δεξιό μνημόνιο», στον «παλιό ή τον νέο πολιτικό κόσμο» και σε νέες αυταπάτες εφαρμογής μνημονίου με «κοινωνική ευαισθησία».
Καλούμε τον λαό να τους μαυρίσει όλους, να τσακίσει και εκλογικά τη ναζιστική Χ.Α., να υπερασπίσει και να πάει μέχρι το τέλος το «Όχι» της 5ης Ιούλη.
Σε ένα τέτοιο περιβάλλον, πώς θα περιγράφατε αδρά την πολιτική παρέμβαση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ;
Ο κίνδυνος εργατικής και νεολαιίστικης γενοκτονίας είναι άμεσος. Η εργατική τάξη έχει ανάγκη όλα τα όπλα της για να αντισταθεί και να ανατρέψει την κανιβαλική επιδρομή. Προτάσσουμε τον αγώνα για την ανατροπή του 3ου μνημονίου και της δανειακής του σύμβασης, μαζί και την κατάργηση των προηγούμενων μνημονίων και τη συνολική ανατροπή της επίθεσης κεφαλαίου-ΕΕ-ΔΝΤ και των αστικών αναδιαρθρώσεων. Αφετηρία για μας είναι η ανάγκη επιβολής των εργατικών-λαϊκών-νεολαιίστικων δικαιωμάτων για δουλειά, αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις, δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες, απελευθέρωση από τον κοινοβουλευτικό ολοκληρωτισμό, από την ταπεινωτική ευρω-επιτροπεία και τη χρεομηχανή, με έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ, για να χάσει το κεφάλαιο σε κέρδη, πλούτο και δύναμη.
Αυτά παραπέμπουν σε ένα συνοπτικό πρόγραμμα, ωστόσο πώς τίθεται ο πολιτικός στόχος;
Το ρήγμα που άνοιξε με τους εργατικούς, λαϊκούς και νεολαιίστικους αγώνες ενάντια στα μνημόνια και με το «Όχι» του δημοψηφίσματος είναι ενεργό. Αυτό προκαλεί την αστάθεια και τον φόβο στο αντίπαλο στρατόπεδο. Παλεύουμε για να αποκτήσει αυτό το ρήγμα συνολικό βαθύτερο αντι-ΕΕ χαρακτήρα, για την αντικαπιταλιστική ανατροπή της επίθεσης του κεφαλαίου και των κυβερνήσεων του. Ο στόχος αυτός θα τεθεί στην ημερήσια διάταξη, καθώς η αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης που θα προκύψει μετά τις 20 Σεπτέμβρη, θα τροφοδοτεί την κοινωνική πόλωση και τον λαϊκό ριζοσπαστισμό και θα θέτει διαρκώς το ερώτημα της ρήξης με το «μαύρο μέτωπο». Θα φέρνει στην ημερήσια διάταξη το ζήτημα του «άλλου δρόμου». Μην ξεχνιόμαστε: Το Μνημόνιο και, στο βάθος, η καπιταλιστική κρίση, έχει καταπιεί ήδη πέντε διαφορετικές κυβερνήσεις η δε μετατροπή του λαϊκού «Όχι» σε «Ναι», έκανε κομμάτια τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο λαός δεν παραδίνεται εύκολα.
Διεκδικούμε ψήφο στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ – εκλογική συνεργασία με ΕΕΚ και ανένταχτους/ες αγωνιστές/στριες της Αριστεράς για να δυναμώσει η αντικαπιταλιστική αριστερά, η αριστερά των αγώνων. Για να μην τους αφήσουμε σε χλωρό κλαρί. Για να χαράξει στο ορατό μέλλον, στα χώματα που λευτέρωσε ο Άρης, η νικηφόρα προοπτική.
Πολλοί μιλούν στο όνομα του «Όχι». Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ τι προσθέτει;
Πράγματι το «Όχι» δεν είναι ενιαίο. Μιλάμε για την ανάγκη της πολιτικής ανύψωσης και ηγεμονίας της ρηξιακής πλευράς του «Όχι». Πρόκειται για μια ισχυρή τάση μέσα στα εργατικά και λαϊκά στρώματα και τη νεολαία.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ως τώρα υποστήριζε το παραμύθι ότι μέσα στην Ευρωζώνη και την ΕΕ θα καταργήσουμε τα μνημόνιο. Αυτό μας τελείωσε με το 3ο, το δικό του μνημόνιο, τα άγρια αποτελέσματα του οποίου θα έρθουν να προστεθούν σε αυτά των δύο προηγούμενων, καταβυθίζοντας ακόμη περισσότερο την εργαζόμενη πλειοψηφία, τους ανέργους, τους συνταξιούχους, τους φτωχομεσαίους αγρότες.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι το βασικό πεδίο σχεδιασμού και επιβολής της λεγόμενης Δημοσιονομικής Προσαρμογής, δηλαδή των μνημονίων. Το ευρώ αποτελεί το φονικό όπλο εφαρμογής αυτής της πολιτικής. Χωρίς έξοδο από την Ευρωζώνη και από την ΕΕ δεν μπορεί να γίνει κανένα βήμα για μια άλλη πορεία προς όφελος της εργαζόμενης πλειοψηφίας στην Ελλάδα. ούτε μπορεί να γίνεται λόγος για λαϊκή κυριαρχία και ανεξαρτησία απέναντι στους ευρωκράτες ιμπεριαλιστές.
Δηλαδή η ΑΝΤΑΡΣΥΑ επιμένει και τονίζει την προγραμματική της θέση για έξοδο από την ΕΕ; Περισσότερο από ποτέ. Διότι όλο και πιο πλατιά λαϊκά και νεολαιίστικα τμήματα κατανοούν ότι για να ζήσουν σήμερα, για να αντιμετωπίσουν τον κοινωνικό κανιβαλισμό της ΕΕ και του κεφαλαίου, πρέπει να έρθουν σε ρήξη μαζί τους. Συνεπώς δεν είναι μόνο θέμα θέσης, αλλά επιλογής και προετοιμασία του λαϊκού παράγοντα για ρήξη με αυτό το πλαίσιο.
Να υπερβούμε τις ηττημένες στρατηγικές
Η ήττα του ΣΥΡΙΖΑ είναι ήττα της Αριστεράς;
Ο μνημονιακός ΣΥΡΙΖΑ, ρητά πλέον, απορρίπτει οριστικά κάθε ρήξη, διότι, όπως λέει, αυτή συναντά εμπρός της την ευρωζώνη και εκεί προσκυνάει δουλικά. Ωστόσο, δεν συμφωνούμε ότι ο πολιτικός εκφυλισμός του ΣΥΡΙΖΑ θα σημάνει το τέλος της αριστεράς. Εκτός από τάσεις απογοήτευσης, υπάρχουν και θετικές μετατοπίσεις που αμφισβητούν την υποταγή της στρατηγικής του ΣΥΡΙΖΑ εντός του πλαισίου της ΕΕ και του κεφαλαίου στην Ελλάδα. Δείχνουν ευαισθησία στην παρέμβαση του λαϊκού παράγοντα, αλλά και στις αιχμές του αντικαπιταλιστικού αντι-ΕΕ προγράμματος και της ανάγκης για ρήξη. Ειδικά στη νεολαία ΣΥΡΙΖΑ αναδύθηκαν βαθύτερες προγραμματικές διαφοροποιήσεις που θέτουν ζήτημα αποδέσμευσης από την ΕΕ, αλλά και αντικαπιταλιστικών μετασχηματισμών και σοσιαλιστικής προοπτικής.
Η συγκρότηση της ΛΑΕ δεν δίνει προοπτική συγκρότησης αυτών των διαφοροποιήσεων και συνεργασιών;
Η ΛΑΕ, παρά τις θετικές διαφοροποιήσεις, δεν υπερβαίνει την ηττημένη πολιτική στρατηγική ΣΥΡΙΖΑ, σπέρνει αυταπάτες όταν μιλάει για κατάργηση του μνημονίου και ‘’εάν χρειαστεί θα φύγουμε από την ευρωζώνη’’. Παράλληλα, ρητά δηλώνει ότι δεν θέτει ζήτημα εξόδου από την ΕΕ του διαρκούς μνημονίου. Συγκροτήθηκε κυρίως ως εκλογικό μέτωπο, με τουλάχιστον ασαφές πρόγραμμα. Στην κοινή δράση στο κίνημα και στα μέτωπα κατά της ΕΕ θα βαθύνει και θα δοκιμαστεί ο διάλογος για συντονισμό και σε πολιτικό επίπεδο.
Με το ΚΚΕ δεν υπάρχουν καλύτερες δυνατότητες σήμερα;
Το ΚΚΕ, παρά τις γενικές διαχρονικά σωστές τοποθετήσεις του για την ΕΕ, αντιμάχεται την ανάγκη ρήξης και εξόδου από ευρωζώνη και ΕΕ σήμερα, στο όνομα μιας συνολικής λύσης αύριο, στο πλαίσιο μιας θολής λαϊκής εξουσίας. Η επιμονή του να αρνείται στόχους ανατροπής είναι ηττοπαθής και αδιέξοδη. Η μονόπλευρη επίθεσή του σε όποια δύναμη κινείται προς ριζοσπαστική ανατρεπτική και αντικαπιταλιστική κατεύθυνση, υπονομεύει την ανάπτυξη ενωτικών ταξικών αγώνων. Η αντίληψη και η πρακτική για ένα «κόμμα φρούριο» δεν ανταποκρίνεται στις συνθήκες της ταξικής πάλης στην εποχή μας.
Πως τίθεται ο στόχος για ενίσχυση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε σχέση με την ανάγκη μιας μετωπικής αντικαπιταλιστικής αριστεράς;
Η εκλογική ενίσχυση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ αποκτά ιδιαίτερη αξία λόγω και των ευρύτερων διεργασιών στη διαχειριστική και ρεφορμιστική αριστερά. Στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ η ανάγκη στρατηγικής προγραμματικής και δημοκρατικής ανασυγκρότησης είναι επείγουσα. Για να μπορεί να κατακτά όλο το δυναμικό της ενιαίο σχεδιασμό και βηματισμό στο εργατικό κίνημα, στην κοινή δράση των μαχόμενων δυνάμεων, στις κοινωνικοπολιτικές πρωτοβουλίες για το «Όχι μέχρι τέλους», ενάντια στην ΕΕ, καθώς και σε πρωτοβουλίες μετωπικής πολιτικής συνεργασίας που θα συμβάλλουν στο μέτωπο- πόλο της αντικαπιταλιστικής, επαναστατικής και ανατρεπτικής αριστεράς. Η συνεργασία με τους συντρόφους του ΕΕΚ και άλλους αγωνιστές συμβάλλει σε αυτό.
Είναι η εποχή, είναι η περίοδος, είναι η φάση της σκληρής μάχης που έχουμε μπροστά μας που απαιτούν μια άλλη αριστερά που θα σταθεί μέχρι το τέλος. Που απαιτούν σύγχρονο πρόγραμμα και κόμμα κομμουνιστικής απελευθέρωσης με επαναστατική στρατηγική και τακτική. Ένα νέο ταξικά ανασυγκροτημένο εργατικό κίνημα και ένα κοινωνικό-πολιτικό μέτωπο εργατικό λαϊκό αντικαπιταλιστικό, αντι-ΕΕ και ανατρεπτικό. Έχουμε ευθύνη συλλογική και προσωπική για μια νέα στράτευση και ανώτερη συλλογική δράση με βάση τις αρχές της εργατικής δημοκρατίας, σε όλες τις μάχες και σε αυτήν της 20ης Σεπτέμβρη.
